เมื่อวันที่ 17-18 กุมภาพันธ์ที่ผ่านมา เราได้ไปเที่ยวชะอำ-หัวหินกับทัวร์ แล้วเราได้รู้จักกับไกด์คนนึง เค้าบอกเราว่าเค้าชื่อสิงโต เค้าดูแลเราเป็นอย่างดีตลอดทั้ง 2วัน วันแรกเค้าพาเที่ยวที่ชะอำ เราก็ยังไม่ได้รู้สึกพิเศษอะไร แต่ไกด์คนนี้ส่งยิ้มให้เรา เราก็เอ๊ะ ยิ้มให้กุทำไมวะเนี้ยะ และเราก็ทำหน้าบึ้งกลับไป ยังมีการมาชวนคุยด้วยนะ แต่เราก็ไม่คุยกับเค้า คงเป็นไกด์ที่อัชยาสัยดีละมั้ง และทำแบบนี้กับทุกคน ยังไม่พอนะ เค้ายังอาสาเป็นช่างภาพคอยถ่ายรูปให้อีก วินาทีนั้นตกหลุมรักเลยค่ะ ใจดี เทคแคร์ ตลก มุกแป้ก พอถึงที่พัก ไกด์ได้ให้เบอร์ไว้ บอกว่ามีอะไรก็โทรมาได้นะ เราก็เมมแบบไม่คิดอะไร เพราะใจไม่กล้าพอที่จะกดโทร พอหลังจากปาร์ตี้เสร็จกลับห้อง เบอร์ที่เมมไว้ ไปปรากฏอยู่ในรายชื่อไลน์ ดีใจมากแต่ไม่กล้าทัก..
วันที่สองวันสุดท้าย พี่ไกด์พาไปเที่ยวเวเนเซีย ก่อนพากลับกรุงเทพ เค้าเริ่มชวนคุยมากขึ้น เราก็เริ่มกล้าที่จะคุย และส่งยิ้มให้ก่อน แบ่งขนมให้กินด้วยนะ เราเริ่มสนิทกันเบาๆ แต่ความรู้สึกของเราตอนนั้นหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งใกล้ถึงกรุงเทพ ยิ่งรู้สึกเศร้า หดหู่ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ หัวใจเริ่มห่อเหี่ยว รู้สึกถึงการจากลา
เค้าส่งเรากลับบ้านโดยสวัสดิภาพ รอยยิ้มครั้งแรกที่เค้าส่งยิ้มมา มันตราตรึงตลอด มือก็กดไลน์หาเค้า พิมพ์แล้วลบ อยู่อย่างนี้ทั้งวัน แต่ไม่กล้าส่ง ใช้เวลาทั้งวัน ที่หมกหมุ่นอยู่อย่างนี้ กลัวส่งไป เค้าอ่าน แต่ไม่ตอบ กลัวจะเฟล กลัวไปหมดเลย จนผ่านไปอีกวัน ถึงจะเริ่มใจกล้าที่จะกดส่ง เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน !!! หัวใจเรียกร้องต้องส่งให้ได้ ^^
"สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ที่ดูแลเป็นอย่างดีตลอดการเดินทาง" ไม่ถึงสองนาที เค้าก็ตอบกลับมา "ขอบคุณครับ..ยินดีครับ" กรี๊ดดดดดดด ใจเต้นแรงมาก ไม่รู้จะพิมอะไรต่อ แค่นี้หัวใจก็พองโตทั้งวันแล้ว วันต่อมา..พี่ไกด์ก็เริ่มทักก่อน ชวนคุยก่อน จนเราเริ่มสนิทมากขึ้น เค้าเล่าเรื่องของเค้า เราเล่าเรื่องของเรา คุยกันทุกวันจนเกือบอาทิตย์ เราก็ไปเที่ยวด้วยกัน เราไปเที่ยวกันบ่อยมาก เจอกันอาทิตย์ละ2-3วันเลย เค้าพาเราไปที่ที่เราไม่เคยไป เราพาเค้าไปที่ที่เค้าไม่เคยไป เรากับเค้าอยู่กันไกลมาก หนองแขม-หนองจอก แต่เราก็อุส่ามาเจอกันได้ ความสัมพันธ์มันเริ่มไกลมากขึ้น มากจนไม่รู้จะหยุดมันยังไง เค้าก็มีคนของเค้า เราก็มีคนของเรา เราต่างทำผิดต่อคนรัก
จนวันนึงเค้าพาเราไปผับแห่งหนึ่งย่านข้าวสาร บอกได้เลยช่วงเวลานั้นเรามีความสุขมาก เพราะเค้าอยู่กับเรา เค้าดูแลเรา เค้าสนุกกับเรา แต่วันนั้นเราไม่รู้ว่าเค้าเมาหรือป่าว ถึงได้ทำอะไรให้เราหวั่นไหวได้ขนาดนี้ เค้าโอบกอดเรา เค้าป้อนขนมเรา เค้าคอยกันท่าสายตาเจ้าชู้ของโต๊ะข้างๆ เค้าคอยดูแลแก้วของเราไม่ให้พนักงานมาชงเหล้าให้ เรามีความสุขมาก อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้นานๆ ตีสามกว่าๆ ผับเริ่มปิดแล้ว เค้าพาเราขึ้นแท็กซี่กลับไปส่งที่หนองจอก ระหว่างทางเค้าซบไหล่เรา ทำทีเหมือนเราเป็นแฟนกัน แต่มันไม่ใช่ เราพยายามห้ามใจไม่ให้คิดไปไกลกว่านั้น พอถึงหอเราให้กุญแจเค้าพักห้องนึง วันรุ่งขึ้นเราไปเที่ยวด้วยกัน หรืออาจจะเป็นวันเที่ยววันสุดท้ายก็เป็นได้ เราแยกย้ายกันที่หมอชิต ก่อนเค้าจะไปทำงานพาลูกค้าทัวร์เชียงใหม่-ตราด-ประจวบ 10กว่าวัน ช่วงเวลานั้นเราห่างกันมาก จนวันนี้วันที่6แล้วสินะ ที่เราไม่ได้ติดต่อกันเลย บางทีเค้าอาจเหนื่อยเพราะทำงานหนัก หรือเค้าไม่อยากคุยกับเราแล้วก็ได้ TT
6วันมานี้ ที่เราไม่ได้คุยกัน บอกได้เลย เหงามาก โคตรคิดถึงเลย ไม่รู้เค้าจะรู้สึกแบบเราหรือป่าว สักนิดก็ยังดี เราอยากให้เค้ารับรู้จังเลย ว่าเราคิดถึงเค้ามากขนาดไหน
#ควรทำยังไงต่อไปดีค่ะ #ตอนนี้รู้สึกเฟลมากเลย #หายไปไม่ลาสักคำ #มันเร็วไปหรือป่าวที่จะจากกัน #เป็นพี่น้องเป็นเพื่อนกันก็ได้นะอย่าหายไปแบบนี้
ใครเคยรู้สึกดีกับไกด์นำเที่ยวบ้างค่ะ
วันที่สองวันสุดท้าย พี่ไกด์พาไปเที่ยวเวเนเซีย ก่อนพากลับกรุงเทพ เค้าเริ่มชวนคุยมากขึ้น เราก็เริ่มกล้าที่จะคุย และส่งยิ้มให้ก่อน แบ่งขนมให้กินด้วยนะ เราเริ่มสนิทกันเบาๆ แต่ความรู้สึกของเราตอนนั้นหัวใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ยิ่งใกล้ถึงกรุงเทพ ยิ่งรู้สึกเศร้า หดหู่ เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วสินะ หัวใจเริ่มห่อเหี่ยว รู้สึกถึงการจากลา
เค้าส่งเรากลับบ้านโดยสวัสดิภาพ รอยยิ้มครั้งแรกที่เค้าส่งยิ้มมา มันตราตรึงตลอด มือก็กดไลน์หาเค้า พิมพ์แล้วลบ อยู่อย่างนี้ทั้งวัน แต่ไม่กล้าส่ง ใช้เวลาทั้งวัน ที่หมกหมุ่นอยู่อย่างนี้ กลัวส่งไป เค้าอ่าน แต่ไม่ตอบ กลัวจะเฟล กลัวไปหมดเลย จนผ่านไปอีกวัน ถึงจะเริ่มใจกล้าที่จะกดส่ง เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน !!! หัวใจเรียกร้องต้องส่งให้ได้ ^^
"สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ที่ดูแลเป็นอย่างดีตลอดการเดินทาง" ไม่ถึงสองนาที เค้าก็ตอบกลับมา "ขอบคุณครับ..ยินดีครับ" กรี๊ดดดดดดด ใจเต้นแรงมาก ไม่รู้จะพิมอะไรต่อ แค่นี้หัวใจก็พองโตทั้งวันแล้ว วันต่อมา..พี่ไกด์ก็เริ่มทักก่อน ชวนคุยก่อน จนเราเริ่มสนิทมากขึ้น เค้าเล่าเรื่องของเค้า เราเล่าเรื่องของเรา คุยกันทุกวันจนเกือบอาทิตย์ เราก็ไปเที่ยวด้วยกัน เราไปเที่ยวกันบ่อยมาก เจอกันอาทิตย์ละ2-3วันเลย เค้าพาเราไปที่ที่เราไม่เคยไป เราพาเค้าไปที่ที่เค้าไม่เคยไป เรากับเค้าอยู่กันไกลมาก หนองแขม-หนองจอก แต่เราก็อุส่ามาเจอกันได้ ความสัมพันธ์มันเริ่มไกลมากขึ้น มากจนไม่รู้จะหยุดมันยังไง เค้าก็มีคนของเค้า เราก็มีคนของเรา เราต่างทำผิดต่อคนรัก
จนวันนึงเค้าพาเราไปผับแห่งหนึ่งย่านข้าวสาร บอกได้เลยช่วงเวลานั้นเรามีความสุขมาก เพราะเค้าอยู่กับเรา เค้าดูแลเรา เค้าสนุกกับเรา แต่วันนั้นเราไม่รู้ว่าเค้าเมาหรือป่าว ถึงได้ทำอะไรให้เราหวั่นไหวได้ขนาดนี้ เค้าโอบกอดเรา เค้าป้อนขนมเรา เค้าคอยกันท่าสายตาเจ้าชู้ของโต๊ะข้างๆ เค้าคอยดูแลแก้วของเราไม่ให้พนักงานมาชงเหล้าให้ เรามีความสุขมาก อยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้นานๆ ตีสามกว่าๆ ผับเริ่มปิดแล้ว เค้าพาเราขึ้นแท็กซี่กลับไปส่งที่หนองจอก ระหว่างทางเค้าซบไหล่เรา ทำทีเหมือนเราเป็นแฟนกัน แต่มันไม่ใช่ เราพยายามห้ามใจไม่ให้คิดไปไกลกว่านั้น พอถึงหอเราให้กุญแจเค้าพักห้องนึง วันรุ่งขึ้นเราไปเที่ยวด้วยกัน หรืออาจจะเป็นวันเที่ยววันสุดท้ายก็เป็นได้ เราแยกย้ายกันที่หมอชิต ก่อนเค้าจะไปทำงานพาลูกค้าทัวร์เชียงใหม่-ตราด-ประจวบ 10กว่าวัน ช่วงเวลานั้นเราห่างกันมาก จนวันนี้วันที่6แล้วสินะ ที่เราไม่ได้ติดต่อกันเลย บางทีเค้าอาจเหนื่อยเพราะทำงานหนัก หรือเค้าไม่อยากคุยกับเราแล้วก็ได้ TT
6วันมานี้ ที่เราไม่ได้คุยกัน บอกได้เลย เหงามาก โคตรคิดถึงเลย ไม่รู้เค้าจะรู้สึกแบบเราหรือป่าว สักนิดก็ยังดี เราอยากให้เค้ารับรู้จังเลย ว่าเราคิดถึงเค้ามากขนาดไหน
#ควรทำยังไงต่อไปดีค่ะ #ตอนนี้รู้สึกเฟลมากเลย #หายไปไม่ลาสักคำ #มันเร็วไปหรือป่าวที่จะจากกัน #เป็นพี่น้องเป็นเพื่อนกันก็ได้นะอย่าหายไปแบบนี้