สวัสดีครับ ผมเป็นคนตั้งกระทู้
http://pantip.com/topic/31794059

ต้องขอโทษจริง ๆ ที่ไม่รีบมาอัฟเดท
และขอบคุณสำหรับหลังไมค์ที่ส่งมาแสดงความรู้จักและติดตามลุ้นว่าจะเป็นยังไงต่อไป
ความจริงแล้ว มันมีเรื่องราว ที่เรายืน นั่ง และนอนคิด ว่าเราควรจะตั้งกระทู้เล่าดีไหม
เอาเป็นว่า เราเล่าแล้วนะ ...



"ความเดิมเมื่อตอนที่แล้ว"

เราตัดสินใจคัดเลือกผู้โชคดีด้วยการสุ่ม พร้อมกับเสียงวิพากย์วิจารณ์หนาหูว่า "เห้ยเสียงแบบนี้มัน !!"
เราโดนบ่อยละ โอเค ชินนนน ... ตอนแรกก็แอบใจหาย นึกว่าจะไม่ได้ดู คนที่สุ่มได้ก็ไม่ตอบมาสักคน
ตัวสำรองก็ใช้เวลานานพอตัวกว่าจะตอบ
สุดท้าย .. ก็มีเสียงจากหลังไมค์ด้วยอีโมยิ้มแก้มแดง >>>> หน้าตาแบบนี้   "ยังทันอยู่ไหมคะ"
....
..
.
ก็ทันอยู่แล้ว ตอนแรกก็คิดว่าจะติดต่อข้อมูลหลังไมค์ แต่สุดท้ายกว่าจะตอบไปตอบมา ไม่ได้เรื่องพอดี
ก็เลยถามว่า ถ้าคุยกันผ่านโทรศัพท์ จะโอเคไหม คงไม่เสียบรรยากาศกับเกมที่เราสร้างมาเนาะ
ก็เลยโทรไป เขาเสียงน่ารักและดูเป็นคนคุยเก่งดี ... ไอ่เราก็ คุยเก่งก็คุยยาวเลย ทั้ง ๆ ที่จริงมันควรจะจบแค่
ดูวันไหน วางแผนยังไง จะแลกอย่างไร

ก็คนมันชอบคุยโทรศัพท์นี้นาา ...
ครับ ผมคุยกับเธอ และผมก็ไม่คาดคิดเลยว่าบทสนทนาของคืนวันนั้นจะเป็นการร่วมวงเจ๊าะแจ๊ะกันที่ยาวเกือบ 3 ชั่วโมง

การคุยกันเราพยายามอย่างสุดความสามารถแม้จะมีแรงอยากรู้อยากถามเป็นองค์ประกอบสำคัญ
เรื่องไหนที่ไม่ควรถาม หรือตอบ เราก็เลี่ยงกันทั้งคู่  ( ไม่ใช่อะไร เดี้ยวไม่มีอะไรจะเขียน ฮ่า ๆ )
สุดท้ายมันลงเอยด้วยการถามว่า

"ตอนประถมเรียนที่ไหนหรอ"
"ชลประทานวิทยา"
"เห้ย จริงดิ ... "
"ชลประทานวิทยา ที่อยู่จังหวัดนน อะนะ"
"อื่ม"
"ถ้านึกถึง ชลประทาน นึกถึงอะไรละ"
"ชปว ช้างปากแหว่ง"
"สุกี้โรงอาหารเป็นอะไรที่อร่อยสุด"
"โรงเรียนเราอยู่ข้างวัดใช่ปะ ตอนเด็ก ๆ จะชอบขุดดิน เผื่อเจอกระดูก"  ( -..- )

จังหวะช่วงนั้นมันเป็นอะไรที่ยิ้มไม่ยอมหุบ เอาคีมมาบีบก็ไม่ลงเลยแหละ
คือมันบังเอิญไปนะ ... ที่เราจะเรียนโรงเรียนเดียวกัน
แล้วมันก็ยาวทันทีโดยที่ไม่สามารถหยุดการแลกเสียงผ่านโทรศัพท์กันได้
เพราะผม ตั้งแต่จบ ป.6 ที่นี้ก็ย้ายมาอยู่ ลำพูน และไม่ได้เฉียดเข้าจังหวัดนนอีกเลย
สมัยนั้น การสื่อสารทางไกลมันทำยาาก ขนาดเพื่อนสนิทหลาย ๆ คน คือหายไปโดยทันที
เพราะแค่ค่าโทรก็แพง แล้วรุ่นเรายังไม่ใช่รุ่นเห่อมือถือ โทรศัพท์ส่วนตัว เบอร์พงเบอร์เพื่อน มีซะที่ไหนละ ...

มันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ที่ทำให้ผมรำลึกถึงความหลัง ถึงโรงเรียนเก่า บรรยากาศเกรียน ๆ และความเป็น
เอกลักษณ์หน่อย ๆ ของ ชปว .. มันยิ่งบังเอิญเข้าไปอีก เมื่อเราสืบทราบกันมาว่า อยู่หมู่บ้านใกล้กันอีกต่างหาก  
กว่าจะหยุดคุยกันได้ คืนนั้นก็ฟินและแทบจะนอนไม่หลับเลยด้วยซ้ำ ( คงเพราะเสียงฟังแล้วเคลิ้มพอสมควร >< )
เชื่อไหม แอบคิดเลยด้วยซ้ำว่าเราต้องเคยเจอกัน แต่ไม่รู้จักกัน ( อายุห่างกันแค่ปีเดียวเอง )

แล้วสุดท้าย มันก็มาถึงวันที่เราจะต้องดูหนังเรื่องคิดถึงวิทยา ที่เขยิบเข้ามาจากวันพฤหัสอีกหนึ่งวัน
เราเลือกที่จะไปดูเซ็ลทรัลลาดพร้าว แล้วพึ่งรู้ทีหลังว่า หญิงสาวนิรนามคนนี้ ลงทุนมาาาก
เราถามหาคนอยู่กรุงเทพชั้นใน ๆ
แต่คุณเธออยู่รังสิตเลยจ๊าา
ทุ่มสุดขนาดนี้ จะมีใจให้แล้วนะเนี้ย
===========================================
สุดท้ายแล้วเราก็ได้ไดอารี่มา และ "บลูเบอร์รี่ชีสเค้ก" ที่เขาทำเองกับมือ
มันก็อร่อย ถึงแม้จะเปรี้ยว ๆ ไปหน่อยแล้วเราไม่มีตู้เย็นให้แช่ เรากินจนหมดเลยนะ ^^

ถึงจุด ๆ นี้แล้ว โพสสถานะในเฟส เราให้เพื่อนฟัง หลายคนก็ฟินและลุ้นกะเราเต็มที่ ...
ทั้งเรื่องบังเอิญ และความน่ารักของสาวเจ้า ที่ชวนให้สงสัยว่า อยู่ยังไง ถึงไม่มีแฟน
และคำตอบมันก็อยู่ในไดอารี่เล่มนี้



ครึ่งแรกและช่วงกลาง เป็นการแนะนำตัวด้วยปากกาหลากสีและสำนวนชวนน่าอ่าน
มีการบอกนิสัย เรื่องความรัก สิ่งที่คาดหวัง เรื่องราวในหนัง ( ที่แทบจะไม่ได้เขียน สงสัยอิน หรือหลับแน่ 555 )

แล้วมันจุก .. จุกสุด ๆ กับสองหน้าสุดท้ายที่เราไม่อยากจะตั้งกระทู้เล่าเลย
เพราะแม้แต่การเปิด google map ช่วย ก็หาหนทางไปต่อไม่ถูกเลย

น้ำเสียงและใจความสำคัญของสองหน้าสุดท้ายเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
เขาพยายามขอโทษ และผมจะสรุปใจความให้ฟังสั้น ๆ ว่า .. วันก่อนที่จะไปดูหนังกัน
แฟนเก่าเรา ที่เลิกกันไปเมื่อช่วงสิ้นปีที่แล้ว เขากับมาขอคืนดี และเขาก็ยังรู้สึกโอเคด้วย
และเป็นแฟนเก่า ... ที่คบกันมาเกือบจะ 10 ปีได้ สาวนิรนามจึงของหยุดกิจกรรมของเราเพียงเท่านี้
กับตันอเมริกาที่เราจะไปดูด้วย และเจอกันแบบจริงจังนั้น คงต้องขอหยุดไปก่อน
แล้วเราก็คุยกันแบบเพื่อนไปก่อนนะ ..

ความจริงแล้ว จุดประสงค์ของการหาคนไปดูหนัง
ก็ขอแค่ได้เพื่อนแหละเนาาะ แต่พอใครมาเจอแบบผม
มันก็ต้องแอบคิดบ้างใช่ไหมละ ...
สุดท้ายเราก็ได้แต่ทำความเข้าใจ ไม่สิ ... ทำใจ
และคิดเสียเวลาเราควรจะยินดีและอิจฉากับคนที่คบกันนาน ๆ ถึงแม้จะมีเหตุให้เลิกกันแต่ก็เหมือนจะสานสัมพันธ์กันได้ต่อ
และได้แต่คิดว่า มันเงิปมากที่อะไรจะบังเอิญ ไม่ว่าจะเรื่องดี ๆ หรือเรื่องที่ดี ๆ สำหรับเขาทั้งสองคน

ก็ด้วยเหตุนี้แหละครับ ผมถึงตั้งกระทู้ช้า แต่พอมีคนถามเยอะ ก็ไม่รู้จะตอบยังไง ทำตัวไม่ค่อยถูกเหมือนกัน
จะโกหกว่า ฉลุย ฟิน จิ้นเวอร์ เจอกันแล้ว มันก็ทำใจพูดลำบาก ...

แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ตาม ขอบคุณสำหรับความพยายามที่ทำให้แม้จะเป็นแค่ครึ่งทาง ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่เราได้แลกเปลี่ยนกัน
เรื่องราวที่ทำให้เราแทบนอนไม่หลับ และขอบคุณ ที่เป็นผู้หญิงที่น่ารักมากคนหนึ่งที่เฉียดเข้ามาในชีวิตเรา

ตอนนี้ หลังจากผมได้อ่านไดอารี่ เราก็คุยกันทางโทรศัพท์อยู่นะ
แต่มันเกิดสิ่งที่เรียกว่า "ภาวะรู้สึกแปลก ๆ" จากเราทั้งคู่
ซึ่งเราก็เข้าใจดี และก็คงต้องใช้เวลา ...

... จะว่าไป ทำไม plot เรื่องมันคล้าย ๆ ในหนัง ยกเว้นฝ่ายเราที่ไม่มีแฟนให้ถูกทิ้ง T^T
... [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ จะพยายามไม่คิดว่า แอนจะไม่เลือกหนุ่ยนะ ... โอ้ย เผ้ออะไร 55

ป.ล. ตอนแรกเรานัดเจอกัน ด้วยการดูกับตันอเมริกาครับผม แต่ยกเลิกแล้ว
ก็เลยยังไม่มีรูปคู่มาอวดนะ

อ่อสุดท้าย

ขอบคุณสำหรับคนที่มาร่วมกิจกรรมด้วย หรือคนที่อยากรู้จักเราจริง ๆ และคนที่ติดตามกระทู้ด้วยนะครับ