แค่นึกถึงความหลังครั้งยังเป็นเด็กน่ะครับ ผมว่าคงเคยเจอกับการลงโทษเวลาที่ทะเลาะกันระหว่างพี่น้อง ด้วยการ"โดนทั้งคู่"กันมาแล้วนะ
ทำให้ขยาดไม่ค่อยกล้าทะเลาะกันอีก
ตอนเด็กๆผมก็เคยเจอเหตุการณ์นึง ทะเลาะกับน้องชายรุนแรงมากถึงกับลงไม้ลงมือกันจนได้เลือด
ก็เล่นว่าวอยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมน่ะเอาเปรียบน้องด้วยการบังคับให้มันเป็นคนส่งคนเก็บว่าวให้ผมอย่างเดียว
ตัวเองเป็นคนชักอย่างสนุกเพลิดเพลิน ด้วยข้ออ้างว่ากลัวป่านจะบาดมือน้อง กลัวน้องฝีมือไม่ดีพอเวลาจะไปตัดกับใครเค้า
ไอ้น้องผมแรกๆมันก็ยอมหรอก แต่เอาเปรียบมันมากๆมันก็ทนไม่ไหวชี้หน้าด่าสิทีนี้
ว่าอะไรฟ่ะ นั่งทำว่าวหลังขดหลังแข็งมาด้วยกันมาสนุกอยู่คนเดียว หลอกกุวิ่งเก็บว่าวส่งว่าวจนเหงื่อตก
จะโดดมาแย่งว่าวไปเล่นเอง พี่ชายอย่างผมก็ผลักซะกระเด็น
ถลาเข้ามาอีกผมก็ถีบจนกลิ้ง ไป ว่าเมิงอย่ามาซ่านะ ด่ามันทำนองว่า
อยากจะเล่นก็ต้องไปทำถนนลูกรังให้หมดซะก่อนอะไรประมาณนั้นแหละ
ตามบทที่เคยๆก็จะเป็นมันร้องไห้ไปฟ้องพ่อ อย่างมากผมก็โดนด่า
แต่ครั้งนี้มันฮึดกว่าทุกครั้ง โดนถีบกลิ้งไปเจอไม้ หวดสวนผมเข้าให้ ทีนี้ก็ฟัดกันนัวเลยได้เลือดทั้งคู่
พอเรื่องถึงพ่อสอบถามที่มาที่ไป ก็ยึดเอาว่าวเจ้าปัญหาไปหักขยำใส่ถังขยะแล้วตีก้นคนละ2ที
ไอ้ตีก้นนี่มันไม่ค่อยมีผลเจ็บปวดอะไรหรอกครับ
แต่ว่าวที่ถูกทำลายไปนี่สิ ถ้าใครเป็นเป็นเด็กยุคก่อนที่ไม่มีของเล่นอะไรอย่างอื่น จะเล่นอะไรก็ต้องประดิษฐ์กันขึ้นมาเอง ก็คงเข้าใจ
ยิ่งถ้าท่านที่เคยต้องมานั่งสร้างว่าวให้มันโฉบไปตัดของคนอื่นได้นี่ก็คงรู้แหละครับว่าต้องทุ่มเทกันขนาดไหน
ไอ้ว่าวตัวนี้ผมกับน้องใช้เวลาสร้างกันมาเป็นเดือนกว่าจะปรับปรุงตกแต่งจนสมบูรณ์ ยังดีที่สายป่านที่พ่อโยนทิ้งยังเก็บมาใช้ได้อีก
ไม่งั้นต้องมาตำทำป่านกันใหม่ได้เลือดอีก
หัวใจแทบสลายเชียวแหละที่เห็นว่าวโดนพังไปต่อหน้า ตอนนั้นน่ะโกรธพ่อมากเลยงอนไม่กินข้าวซะ1มื้อ
ทีนี้อยากจะได้ว่าวไปเล่นก็ต้องสร้างกันใหม่ ต่างคนต่างสร้าง ตัวใครตัวมัน
ปล้ำทำกันตั้งนานไม่ได้มีอะไรใกล้เคียงกับไอ้ตัวเก่าเล้ย
ของน้องผมนี่ดูไม่เป็นว่าวซะเลย จนมันเลิกล้มความตั้งใจโยนทิ้งแล้วไปวิ่งส่งว่าวเก็บว่าวให้คนอื่นแทน
ของผมเองถึงจะทำได้สำเร็จแต่จะทดลองปรับปรุงให้มันเจ๋งเหมือนตัวก่อน มันก็ต้องลองส่งขึ้นฟ้า
ไม่มีคนส่งให้วิ่งเก็บให้
ไม่นานก็ไปติดต้นมะม่วง ผมกระชากด้วยอารมณ์จนขาดโครงหัก ต้องมาสร้างกันใหม่อีก
เห็นน้องเราไปวิ่งรับใช้คนอื่นแล้วก็สงสารมัน นึกสะท้อนใจกับตัวเองจนสำนึกผิดได้ ว่าไม่น่าเห็นแก่ตัวเลย
สุดท้ายก็ไปง้อมันมาช่วยกันสร้างว่าวตัวใหม่ร่วมกัน
มันสู้ไอ้ตัวเก่าที่โดนพ่อขยำทิ้งไปไม่ได้หรอกครับ
ผมรู้แต่ว่าไอ้ว่าวตัวนี้น่ะ มันทำให้ผมกับน้องเล่นด้วยกันอย่างเป็นทีมสนุกสนานมาเป็นปีทีเดียว
พอจะทะเลาะกันทีนี้ ก็ต้องคิดถึงผลที่จะตามมา ทำให้ได้สติกันทุกที
นึกถึงการกระทำของพ่อนั้นอาจจะดูโหดร้ายนะ
แต่ถ้าไม่ทำอย่างนั้นผมกับน้องก็คงไม่ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกันอย่างพี่น้องว่ามันสำคัญอย่างไรหรอก
คงไม่ผูกพันธ์กันมากมายอย่างนี้
พอมานึกเปรียบเทียบกับความขัดแย้งของพี่น้องคนไทย
ก็เลยนึกเล่นๆว่า ถ้ามีคนกลางโหดๆมาทำให้คนไทยเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันอย่างพี่น้องอีกครั้งนึง
มันจะได้ผลมั๊ยนะ?
ปกติแล้วเราทะเลาะกันเรื่องอำนาจการปกครองทีไร ก็จะมีคนที่อ้างว่าเป็นคนกลางมายึดเอาไปทำปู้ยี่ปู้ยำทุกที
ยิ่งไอ้คนที่มันอ้างว่าเป็นกลางมันไม่ใช่พ่อเรา มันไปเข้าข้างอีกฝ่ายหนึ่ง
มันก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิ จะยอมกันเรอะ?
ทะเลาะกันหนักขนาดนี้แน่นอนว่าคงจบเองไม่ได้ หรอกยังไงก็ต้องมีคนกลาง
แต่จะเป็นคนกลางแบบว่ามาห้ามไม่ให้ตีกันแล้วสอนอะไรที่รู้กันอยู่แก่ใจบลา บลา ไปเรื่อยผมว่าไม่เวิร์คหรอก
มันต้องเป็นบทเรียนเจ็บๆที่ทำให้เรียนรู้กันว่าถ้าไม่ร่วมมือเรียนรู้ที่จะอยู่กันอย่างสันติ คือจะต้องเจ็บปวดกันซะหน่อยจะได้คิดได้
ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ทุกที่ก็จะจบกันที่สงครามกลางเมืองนะ
แต่นั่นบ้านเมืองย่อยยับ แต่บาดแผลความขัดแย้งไม่มีทางหมดไปได้ง่ายๆ ขุดขึ้นมาทำให้อักเสบได้อีกเสมอๆ
ผมถึงเกิดไอเดียว่ามันน่าจะมีคนกลางโหดๆมาหยุดความขัดแย้งนี้ซะ
ทำให้คนไทยจำเป็นต้องหันมาร่วมมือกันอีกครั้งนึงด้วยความจำเป็นของการอยู่รอดแทนการรบราฆ่าฟันกันเอง
เช่น ภัยธรรมชาติรุนแรงก็เคยทำให้คนไทยหันมาสามัคคีกันได้ทุกครั้ง
แต่ความสูญเสียมันมหาศาลทุกที มีคนต้องตาย หายแล้วก็ทะเลาะกันใหม่อีกอยู๋ดี
ถึงลองสมมุติว่าถ้ามีใครซักคนสามารถปิดกรุงเทพฯทำให้ไม่มีฝ่ายไหนอยู่อาศัยได้ต่อไประยะหนึ่ง จะทำให้คนไทยคิดได้มั๊ย?
อาจจะฟังดูเพ้อเจ้อ แต่ผมว่ามันก็พอเป็นไปได้นะ
กับไอเดียที่ว่า หากมีการใช้ระเบิด"เดอร์ตี้บอมส์" กระจายซ่อนทั่วกรุงเทพฯจะมีผลทำให้พื้นที่บริเวณกว้างไม่สามารถอยู่อาศัยกันได้5ถึง10ปีทีเดียว
ให้มีการเตือนให้อพยพผู้คนออกจากเมืองหลวง ด้วยการให้เวลาภายใน1สัปดาห์
ผมเชื่อว่าไม่มีทางหาระเบิดเจอหรอกครับ ทุกคนก็จะห่วงแต่การหนีมากกว่า
แม้แต่ทหารก็ คงไม่ปัญญามาช่วยประชาชนหนึกันหรอก เพราะเฉพาะครอบครัวทหาร และคลังแสงที่มีในปริมนฑลก็ไม่มีปัญญาขนกันได้ทันอยู่แล้ว
การที่จะต้องเสียเมืองหลวงไปชั่วคราว
เวลา5ถึง10ปีนี่อาจจะเป็นบทเรียนให้คนไทยได้ทบทวนเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติก็ได้นะ ไม่มีฝ่ายไหนได้เปรียบเสียเปรียบด้วย
ที่สำคัญก็คือ ไม่มีใครต้องมาตาย
แล้วไอ้ระเบิดที่ว่านี่ ก็ไม่ใช่ว่าทำยากหายากซะเมื่อไหร่ ไฟไหม้บ่อขยะอันตรายที่เห็นกันนี่มันก็บอกก็เตือนอะไรกันได้บ้างหรอกน่า
ง่ายกว่าเอาระเบิดไปยิงไปขว้างกันสะเปะสะปะอย่างที่เห็นตั้งเยอะ ว่ามั๊ย??
หรือใครมีไอเดียการลงโทษที่รุนแรงแต่ไม่มีการสูญเสียอย่างอื่นมั่งมั๊ยล่ะครับ?
คงต้องมีคนเป็นกลางดุๆซักคน ถึงจะทำให้ความขัดแย้งหยุดได้
ทำให้ขยาดไม่ค่อยกล้าทะเลาะกันอีก
ตอนเด็กๆผมก็เคยเจอเหตุการณ์นึง ทะเลาะกับน้องชายรุนแรงมากถึงกับลงไม้ลงมือกันจนได้เลือด
ก็เล่นว่าวอยู่ด้วยกันนี่แหละ ผมน่ะเอาเปรียบน้องด้วยการบังคับให้มันเป็นคนส่งคนเก็บว่าวให้ผมอย่างเดียว
ตัวเองเป็นคนชักอย่างสนุกเพลิดเพลิน ด้วยข้ออ้างว่ากลัวป่านจะบาดมือน้อง กลัวน้องฝีมือไม่ดีพอเวลาจะไปตัดกับใครเค้า
ไอ้น้องผมแรกๆมันก็ยอมหรอก แต่เอาเปรียบมันมากๆมันก็ทนไม่ไหวชี้หน้าด่าสิทีนี้
ว่าอะไรฟ่ะ นั่งทำว่าวหลังขดหลังแข็งมาด้วยกันมาสนุกอยู่คนเดียว หลอกกุวิ่งเก็บว่าวส่งว่าวจนเหงื่อตก
จะโดดมาแย่งว่าวไปเล่นเอง พี่ชายอย่างผมก็ผลักซะกระเด็น
ถลาเข้ามาอีกผมก็ถีบจนกลิ้ง ไป ว่าเมิงอย่ามาซ่านะ ด่ามันทำนองว่า
อยากจะเล่นก็ต้องไปทำถนนลูกรังให้หมดซะก่อนอะไรประมาณนั้นแหละ
ตามบทที่เคยๆก็จะเป็นมันร้องไห้ไปฟ้องพ่อ อย่างมากผมก็โดนด่า
แต่ครั้งนี้มันฮึดกว่าทุกครั้ง โดนถีบกลิ้งไปเจอไม้ หวดสวนผมเข้าให้ ทีนี้ก็ฟัดกันนัวเลยได้เลือดทั้งคู่
พอเรื่องถึงพ่อสอบถามที่มาที่ไป ก็ยึดเอาว่าวเจ้าปัญหาไปหักขยำใส่ถังขยะแล้วตีก้นคนละ2ที
ไอ้ตีก้นนี่มันไม่ค่อยมีผลเจ็บปวดอะไรหรอกครับ
แต่ว่าวที่ถูกทำลายไปนี่สิ ถ้าใครเป็นเป็นเด็กยุคก่อนที่ไม่มีของเล่นอะไรอย่างอื่น จะเล่นอะไรก็ต้องประดิษฐ์กันขึ้นมาเอง ก็คงเข้าใจ
ยิ่งถ้าท่านที่เคยต้องมานั่งสร้างว่าวให้มันโฉบไปตัดของคนอื่นได้นี่ก็คงรู้แหละครับว่าต้องทุ่มเทกันขนาดไหน
ไอ้ว่าวตัวนี้ผมกับน้องใช้เวลาสร้างกันมาเป็นเดือนกว่าจะปรับปรุงตกแต่งจนสมบูรณ์ ยังดีที่สายป่านที่พ่อโยนทิ้งยังเก็บมาใช้ได้อีก
ไม่งั้นต้องมาตำทำป่านกันใหม่ได้เลือดอีก
หัวใจแทบสลายเชียวแหละที่เห็นว่าวโดนพังไปต่อหน้า ตอนนั้นน่ะโกรธพ่อมากเลยงอนไม่กินข้าวซะ1มื้อ
ทีนี้อยากจะได้ว่าวไปเล่นก็ต้องสร้างกันใหม่ ต่างคนต่างสร้าง ตัวใครตัวมัน
ปล้ำทำกันตั้งนานไม่ได้มีอะไรใกล้เคียงกับไอ้ตัวเก่าเล้ย
ของน้องผมนี่ดูไม่เป็นว่าวซะเลย จนมันเลิกล้มความตั้งใจโยนทิ้งแล้วไปวิ่งส่งว่าวเก็บว่าวให้คนอื่นแทน
ของผมเองถึงจะทำได้สำเร็จแต่จะทดลองปรับปรุงให้มันเจ๋งเหมือนตัวก่อน มันก็ต้องลองส่งขึ้นฟ้า
ไม่มีคนส่งให้วิ่งเก็บให้
ไม่นานก็ไปติดต้นมะม่วง ผมกระชากด้วยอารมณ์จนขาดโครงหัก ต้องมาสร้างกันใหม่อีก
เห็นน้องเราไปวิ่งรับใช้คนอื่นแล้วก็สงสารมัน นึกสะท้อนใจกับตัวเองจนสำนึกผิดได้ ว่าไม่น่าเห็นแก่ตัวเลย
สุดท้ายก็ไปง้อมันมาช่วยกันสร้างว่าวตัวใหม่ร่วมกัน
มันสู้ไอ้ตัวเก่าที่โดนพ่อขยำทิ้งไปไม่ได้หรอกครับ
ผมรู้แต่ว่าไอ้ว่าวตัวนี้น่ะ มันทำให้ผมกับน้องเล่นด้วยกันอย่างเป็นทีมสนุกสนานมาเป็นปีทีเดียว
พอจะทะเลาะกันทีนี้ ก็ต้องคิดถึงผลที่จะตามมา ทำให้ได้สติกันทุกที
นึกถึงการกระทำของพ่อนั้นอาจจะดูโหดร้ายนะ
แต่ถ้าไม่ทำอย่างนั้นผมกับน้องก็คงไม่ได้เรียนรู้การอยู่ร่วมกันอย่างพี่น้องว่ามันสำคัญอย่างไรหรอก
คงไม่ผูกพันธ์กันมากมายอย่างนี้
พอมานึกเปรียบเทียบกับความขัดแย้งของพี่น้องคนไทย
ก็เลยนึกเล่นๆว่า ถ้ามีคนกลางโหดๆมาทำให้คนไทยเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันอย่างพี่น้องอีกครั้งนึง
มันจะได้ผลมั๊ยนะ?
ปกติแล้วเราทะเลาะกันเรื่องอำนาจการปกครองทีไร ก็จะมีคนที่อ้างว่าเป็นคนกลางมายึดเอาไปทำปู้ยี่ปู้ยำทุกที
ยิ่งไอ้คนที่มันอ้างว่าเป็นกลางมันไม่ใช่พ่อเรา มันไปเข้าข้างอีกฝ่ายหนึ่ง
มันก็ไม่ยุติธรรมน่ะสิ จะยอมกันเรอะ?
ทะเลาะกันหนักขนาดนี้แน่นอนว่าคงจบเองไม่ได้ หรอกยังไงก็ต้องมีคนกลาง
แต่จะเป็นคนกลางแบบว่ามาห้ามไม่ให้ตีกันแล้วสอนอะไรที่รู้กันอยู่แก่ใจบลา บลา ไปเรื่อยผมว่าไม่เวิร์คหรอก
มันต้องเป็นบทเรียนเจ็บๆที่ทำให้เรียนรู้กันว่าถ้าไม่ร่วมมือเรียนรู้ที่จะอยู่กันอย่างสันติ คือจะต้องเจ็บปวดกันซะหน่อยจะได้คิดได้
ซึ่งส่วนใหญ่แล้ว ทุกที่ก็จะจบกันที่สงครามกลางเมืองนะ
แต่นั่นบ้านเมืองย่อยยับ แต่บาดแผลความขัดแย้งไม่มีทางหมดไปได้ง่ายๆ ขุดขึ้นมาทำให้อักเสบได้อีกเสมอๆ
ผมถึงเกิดไอเดียว่ามันน่าจะมีคนกลางโหดๆมาหยุดความขัดแย้งนี้ซะ
ทำให้คนไทยจำเป็นต้องหันมาร่วมมือกันอีกครั้งนึงด้วยความจำเป็นของการอยู่รอดแทนการรบราฆ่าฟันกันเอง
เช่น ภัยธรรมชาติรุนแรงก็เคยทำให้คนไทยหันมาสามัคคีกันได้ทุกครั้ง
แต่ความสูญเสียมันมหาศาลทุกที มีคนต้องตาย หายแล้วก็ทะเลาะกันใหม่อีกอยู๋ดี
ถึงลองสมมุติว่าถ้ามีใครซักคนสามารถปิดกรุงเทพฯทำให้ไม่มีฝ่ายไหนอยู่อาศัยได้ต่อไประยะหนึ่ง จะทำให้คนไทยคิดได้มั๊ย?
อาจจะฟังดูเพ้อเจ้อ แต่ผมว่ามันก็พอเป็นไปได้นะ
กับไอเดียที่ว่า หากมีการใช้ระเบิด"เดอร์ตี้บอมส์" กระจายซ่อนทั่วกรุงเทพฯจะมีผลทำให้พื้นที่บริเวณกว้างไม่สามารถอยู่อาศัยกันได้5ถึง10ปีทีเดียว
ให้มีการเตือนให้อพยพผู้คนออกจากเมืองหลวง ด้วยการให้เวลาภายใน1สัปดาห์
ผมเชื่อว่าไม่มีทางหาระเบิดเจอหรอกครับ ทุกคนก็จะห่วงแต่การหนีมากกว่า
แม้แต่ทหารก็ คงไม่ปัญญามาช่วยประชาชนหนึกันหรอก เพราะเฉพาะครอบครัวทหาร และคลังแสงที่มีในปริมนฑลก็ไม่มีปัญญาขนกันได้ทันอยู่แล้ว
การที่จะต้องเสียเมืองหลวงไปชั่วคราว
เวลา5ถึง10ปีนี่อาจจะเป็นบทเรียนให้คนไทยได้ทบทวนเรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกันอย่างสันติก็ได้นะ ไม่มีฝ่ายไหนได้เปรียบเสียเปรียบด้วย
ที่สำคัญก็คือ ไม่มีใครต้องมาตาย
แล้วไอ้ระเบิดที่ว่านี่ ก็ไม่ใช่ว่าทำยากหายากซะเมื่อไหร่ ไฟไหม้บ่อขยะอันตรายที่เห็นกันนี่มันก็บอกก็เตือนอะไรกันได้บ้างหรอกน่า
ง่ายกว่าเอาระเบิดไปยิงไปขว้างกันสะเปะสะปะอย่างที่เห็นตั้งเยอะ ว่ามั๊ย??
หรือใครมีไอเดียการลงโทษที่รุนแรงแต่ไม่มีการสูญเสียอย่างอื่นมั่งมั๊ยล่ะครับ?