ทุกวันนี้เหนื่อย และท้อแท้กับชีวิตมาก ๆ ไม่เคยคิดว่าจะต้องเจอกับเรื่องแบบนี้ จะปรึกษาจะคุยกับใครก็ไม่ได้ ได้แต่นั่งน้ำตาตกในเองในแต่ละคืน มันเครียดแล้วก็อึดอัดมาก ๆ ค่ะ...........
เรารู้จักกันด้วยเรื่องงาน หลังจากนั้นก็คุยกันตลอด จากแค่แชท กลายเป็นโทรคุยทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง เราคุยด้วยกันได้ทุกเรื่อง จนนัดเจอกันทานข้าวบ้าง ไปไหนด้วยกันบ้าง จนเรารู้สึกดี ๆ ด้วย
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองตลอดว่ามาได้แค่นี้ สิ่งที่มีอยู่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว เรารู้สึกผิดมาตลอด แต่ ณ ตอนนั้นเราก็คุยกันว่าเราคงอยู่ได้แค่จุดนี้จริง ๆ ตอนนั้นเรายังเคยบอกเลยว่าวันหลังพาแฟนเค้ามานั่งคุยกับเราด้วยสิ จะได้รู้จักกัน ตอนนั้นเราแสดงความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ ที่ว่าเราจะรู้จักกับเค้าแค่พี่ชายที่เราสามารถปรึกษาได้
จนวันนึงเค้า.... เป็นคนข้ามเส้นนั้นมาเอง เราร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไง เพราะในใจเราที่มีเค้าอยู่เต็ม ๆ มานานแล้ว ในที่สุดมันก็ทำให้เรายอมเค้า หลังจากนั้นเค้าก็ดูแลเราดีเรื่อยมา มีเวลาเจอกันทุกอาทิตย์ อย่างน้อย 2-3 ครั้ง ( เรากับเขาทำงานกันคนละที่ แต่เขาก็จะขับรถมาหาตลอด ) ถ้ามีเวลาก็จะหยุดไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน ก็ทำตัวเหมือนแฟนกันจริง ๆ......
เราเริ่มคุยกันจริงจังก่อนที่เค้ากับแฟนแต่งงานกันเสียอีก ตอนนั้นเราก็จะห่างเค้าแล้ว แต่เค้าบอกว่าอยากคุยกับเราจนกว่าเราจะมีใครใหม่ ซึ่งเราก็ไม่มีใครเลย มีเค้าคนเดียวจริง ๆ และจากนั้นก็เริ่มคบกันแบบฐานะที่ไม่แก้ตัวว่าเป็นแบบแฟน ก็หลังจากเค้าแต่งไปแล้วได้แค่ 2 เดือน
จนตอนนี้เราแอบคบกันมาก็ 2 ปีได้.....
เราดีใจที่เค้าก็ให้ความสำคัญเราตลอดมาเช่นกัน สิ่งนั้นมันทำให้เรายิ่งฝันไปไกลว่า ความสุขมันจะเกิดขึ้นกับตัวเราได้ เพราะก่อนหน้าที่จะเจอเค้าเราเจ็บกับรักครั้งก่อนจนร้องไห้เป็นเกือบปีถึงจะลุกขึ้นมาได้ จนรักครั้งนี้เราก็เลยไม่รู้ว่าจิตใจเราจะทนได้อีกครั้งไหม...ที่มันจะเจ็บหนักกว่าเดิม เราก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะเจอกับความผิดหวังซ้ำซากแล้วจะกลับมายืนได้โดยลำพัง เพราะเรื่องนี้เราคุยกับใครไม่ได้เลย มันอึดอัด กับคนอื่นเราไม่เคยประกาศตัวว่าเป็นแฟน คำนี้เราได้แค่มองหน้ากัน 2 คน จะได้ใช้ก็ตอนที่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แค่นั้น
และเมื่อประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา (สิงหา 56 ) แฟนเค้าจับได้เพราะไปเจอใบเสร็จที่เรากินข้าวด้วยกันมา เขา (ที่เล่าให้เราฟัง) บอกกับแฟนว่าเพิ่งได้รู้จักและคุยกันมาได้ 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ และก็บอกกับแฟนว่าจะเลิกติดต่อกับเราเพื่อให้สบายใจ....
เรา พอรู้ตัว ก็ร้องไห้มากมาย เตรียมใจไว้ว่ามันคงต้องจบลง โดยที่เราต้องไป ทั้ง ๆ ที่เราก็รักเขามากเหลือเกิน
ช่วงระยะเวลาที่เราคบกัน จริง ๆ เราก็คิดมากมาตลอดเลย เราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่ทำ เค้าก็พอเห็นเราร้องไห้เค้าก็ไม่สบายใจ สุดท้ายก็ได้แต่บอกกันว่าเราคงคบกันได้แค่วันนี้ มองแค่วันนี้ ณ ปัจจุบัน เพราะมันไม่เห็นอนาคตที่จะเดินไปได้เลย สำหรับเรามันไม่มีวันพรุ่งนี้เลย
จนตอนหลังเค้ารู้ว่าเรายังร้องไห้ทุกวัน สุดท้ายเค้าก็กลับมาคุยกับเรา มาเจอมากินข้าวด้วยกันบ้าง แต่คราวนี้มันยากลำบาก เพราะแฟนเค้าระแวงคอยโทรตามเช็คตลอด ตอนนี้จากที่เคยคุยกันทั้งทางเฟส ก็ต้องลบทิ้ง โทรศัพท์ก็ลดลง แต่สุดท้ายเค้าก็แอบพกโทรศัพท์อีกเครื่อง แอบเปิดเฟสอีกอัน ด้วยเพราะเค้าก็บอกกับเราว่า เค้าไม่สามารถตัดเราออกไปได้เหมือนกัน เพราะเขาก็ชอบเราด้วย (น่าจะเพราะสงสาร และก็ชอบเราด้วยประมาณนึง เราว่า )
ตอนนี้เราสู้กับใจตัวเองมาก เพราะรู้ว่ายังไงเราก็คงต้องไปจากเขา เราเข้าใจหัวอกแฟนเขา แต่เราก็ยังมีความเห็นแก่ตัวเราก็สงสารตัวเองด้วยที่เราต้องจากเขาไป ทั้ง ๆ ที่มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีให้นั้นไม่น้อยไปกว่ากันเลย เราแอบชอบเขามานานแล้ว แอบมองก่อนที่เขาจะคบกับแฟนคนนี้เสียอีก หรืออย่างมากคือเพิ่งจะเริ่มคบกันนั้นล่ะ ประมาณ 3-4 ปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นมันไม่มีโอกาสที่จะรู้จักกัน เค้าไม่รู้จักเรา จนมีโอกาสได้เจอหน้ากัน เค้าก็เคยสารภาพว่าตอนที่เจอหน้ากันนั้น เค้าก็แอบมองเราเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ปกติเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายไม่กล้ามองผู้หญิง แต่ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ มันไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกัน ไม่อย่างนั้นแล้วถ้าได้คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น คนที่ได้แต่งงานก็อาจจะเป็นเรา...นะ
เราตอนนี้ก็แค่ยื้อเวลาให้อยู่ด้วยกันนานที่สุด เพราะวันข้างหน้าแฟนเค้าจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน....วันนั้นมันคงเป็นวันสุดท้ายจริง ๆ เพราะคงเจอกันไม่ได้อีกแล้ว อนาคตมันไม่มีอีกแล้ว นอกจากจะรอให้เค้าเลิกกัน แต่ตอนนี้คงไม่มี เพราะแฟนเค้าเข้าใจว่า เรากับเขาเลิกติดต่อกันไปแล้ว และเค้าให้อภัย ถึงจะยังมีเช็คมีระแวงกันก็เถอะ แต่เค้าคงไม่ยอมเลิกเพราะคิดว่าเรากับเขายังไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากมาย....นี่คือสิ่งที่แฟนเค้ารู้
ในใจลึก ๆ ที่เป็นนางมารของเราตอนนี้ ได้แต่หวังว่าอยากให้แฟนเค้ารู้ความจริง ว่าเราคบกันนานเท่าไร เราอยากให้ความจริงกับตัวเองบ้าง เพราะเราก็ผูกพันกับเขามานานเหมือนกัน แล้วพอรู้ความจริงนี้แฟนเค้าจะรู้สึกยังไง
คนส่วนมากจะมีแต่บอกว่าแฟนเค้าน่าสงสาร แต่ เราในฐานะคนมาทีหลัง เราก็เจ็บมาตลอด ไม่มีความสุขจริง ๆจัง ๆ ร้องไห้ตลอด ได้แต่มองกับปัจจุบันที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ แค่นั้น แฟนเค้าที่เพิ่งเจ็บตอนนี้ กับเราที่เจ็บตั้งแต่ต้น และก็จะเจ็บต่อไป โดยที่เขาใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข
ส่วนอีกใจนึงของเราก็พยายามทำใจให้สงบ สวดมนต์ อยู่กับตัวเองมาก ๆ ถ้าหากวันใดที่ทนไม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ บอกตรง ๆ ว่าตอนนี้ก็จะสติแตกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าสติที่มีมันจะขาดเมื่อไร ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะผ่านไปได้
รักครั้งนี้มันเจ็บสุด ๆ จริง ๆ ทั้ง ๆที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเจอกับตัวเอง เข้าใจเลยกับคนที่บอกว่าหากไม่เกิดกับตัวเองก็จะไม่รู้ว่าเป็นยังไง เพราะเขาเวลาที่อยู่กับเรา เขาก็ดีทุกอย่างจริง ๆ ดีมาก ๆ เขาพื้นฐานไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ดันมาเจอกับเราคนที่คิดว่าใช่ ที่เดินไปด้วยกันได้ ช้าไป และก็ไม่สามารถที่จะเลิกกับแฟนได้ เค้าบอกว่าอยู่ดี ๆ จะให้ไปเลิกกับทางนั้นที่เค้าแต่งกันไปแล้วผู้ใหญ่รับรู้หมดแล้ว เค้าสงสารเพราะแฟนเค้าก็เคยมีอดีตที่ไม่ดีก่อนมาเจอกับเค้า และแฟนเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าจะเลิกเค้าจะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง
เราที่เขียนมานี่ ก็เพื่อจะได้เตือนตัวเอง สิ่งที่เราทำเรารู้ว่ามันผิด เรากำลังอดทน และกำลังจะตัดใจให้ได้ เราคิดว่าถ้ารักครั้งนี้มันจะเป็นของเรา เราควรจะไม่ต้องทำอะไร ถ้ามันจะใช่ เขาก็คงจะกลับมาหาเราเอง ซึ่งตอนนี้เราก็บอกตัวเองให้รอ ได้แค่รอ.... เพราะเราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราไม่ได้อยากแสดงตัวกับแฟนเค้าเพื่อที่จะไปแย่งเขามา เรายังละอายอยู่ สิ่งที่ทำตอนนี้คือคืนให้เขาไป และเราก็ยอมไม่มีความสุขคนเดียว....นี่ล่ะ
ใจมันสลายจริง ๆ .......ทุกวันนี้นั่ง ๆ อยู่ก็น้ำตาไหล ไม่ค่อยอยากกิน นอนก็ไม่ค่อยหลับ มันไม่มีแรงที่จะให้กำลังใจตัวเองจริง ๆ เศร้ามาก ๆ สงสารตัวเอง ยิ่งตอนที่ไม่สบายแล้วอยู่คนเดียวนี่มันสุด ๆ จนร้องไห้โฮออกมาจนหลับไป.......
เราก็คิดว่าความทรมานใจที่เจออยู่ตอนนี้ก็คงเป็นกรรมของเราเอง ที่เราทำไว้ล่ะนะ ก็ทำตัวเองแท้ ๆ
ผิดด้วยหรือ เขา..เข้ามาทำให้เรารักหมดใจ แต่สุดท้ายเราต้องเป็นฝ่ายไป เพราะว่ามาทีหลัง...เจ็บมาก ๆ ร้องไห้ทุกวันค่ะ
เรารู้จักกันด้วยเรื่องงาน หลังจากนั้นก็คุยกันตลอด จากแค่แชท กลายเป็นโทรคุยทุกวัน วันละหลายๆ ครั้ง เราคุยด้วยกันได้ทุกเรื่อง จนนัดเจอกันทานข้าวบ้าง ไปไหนด้วยกันบ้าง จนเรารู้สึกดี ๆ ด้วย
ทั้ง ๆ ที่บอกตัวเองตลอดว่ามาได้แค่นี้ สิ่งที่มีอยู่นี้มันก็มากเกินพอแล้ว เรารู้สึกผิดมาตลอด แต่ ณ ตอนนั้นเราก็คุยกันว่าเราคงอยู่ได้แค่จุดนี้จริง ๆ ตอนนั้นเรายังเคยบอกเลยว่าวันหลังพาแฟนเค้ามานั่งคุยกับเราด้วยสิ จะได้รู้จักกัน ตอนนั้นเราแสดงความบริสุทธิ์ใจจริง ๆ ที่ว่าเราจะรู้จักกับเค้าแค่พี่ชายที่เราสามารถปรึกษาได้
จนวันนึงเค้า.... เป็นคนข้ามเส้นนั้นมาเอง เราร้องไห้ไม่รู้จะทำยังไง เพราะในใจเราที่มีเค้าอยู่เต็ม ๆ มานานแล้ว ในที่สุดมันก็ทำให้เรายอมเค้า หลังจากนั้นเค้าก็ดูแลเราดีเรื่อยมา มีเวลาเจอกันทุกอาทิตย์ อย่างน้อย 2-3 ครั้ง ( เรากับเขาทำงานกันคนละที่ แต่เขาก็จะขับรถมาหาตลอด ) ถ้ามีเวลาก็จะหยุดไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน ก็ทำตัวเหมือนแฟนกันจริง ๆ......
เราเริ่มคุยกันจริงจังก่อนที่เค้ากับแฟนแต่งงานกันเสียอีก ตอนนั้นเราก็จะห่างเค้าแล้ว แต่เค้าบอกว่าอยากคุยกับเราจนกว่าเราจะมีใครใหม่ ซึ่งเราก็ไม่มีใครเลย มีเค้าคนเดียวจริง ๆ และจากนั้นก็เริ่มคบกันแบบฐานะที่ไม่แก้ตัวว่าเป็นแบบแฟน ก็หลังจากเค้าแต่งไปแล้วได้แค่ 2 เดือน
จนตอนนี้เราแอบคบกันมาก็ 2 ปีได้.....
เราดีใจที่เค้าก็ให้ความสำคัญเราตลอดมาเช่นกัน สิ่งนั้นมันทำให้เรายิ่งฝันไปไกลว่า ความสุขมันจะเกิดขึ้นกับตัวเราได้ เพราะก่อนหน้าที่จะเจอเค้าเราเจ็บกับรักครั้งก่อนจนร้องไห้เป็นเกือบปีถึงจะลุกขึ้นมาได้ จนรักครั้งนี้เราก็เลยไม่รู้ว่าจิตใจเราจะทนได้อีกครั้งไหม...ที่มันจะเจ็บหนักกว่าเดิม เราก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนที่จะเจอกับความผิดหวังซ้ำซากแล้วจะกลับมายืนได้โดยลำพัง เพราะเรื่องนี้เราคุยกับใครไม่ได้เลย มันอึดอัด กับคนอื่นเราไม่เคยประกาศตัวว่าเป็นแฟน คำนี้เราได้แค่มองหน้ากัน 2 คน จะได้ใช้ก็ตอนที่ได้ไปเที่ยวต่างจังหวัดด้วยกัน แค่นั้น
และเมื่อประมาณ 2 เดือนที่ผ่านมา (สิงหา 56 ) แฟนเค้าจับได้เพราะไปเจอใบเสร็จที่เรากินข้าวด้วยกันมา เขา (ที่เล่าให้เราฟัง) บอกกับแฟนว่าเพิ่งได้รู้จักและคุยกันมาได้ 2-3 เดือนก่อนหน้านี้ และก็บอกกับแฟนว่าจะเลิกติดต่อกับเราเพื่อให้สบายใจ....
เรา พอรู้ตัว ก็ร้องไห้มากมาย เตรียมใจไว้ว่ามันคงต้องจบลง โดยที่เราต้องไป ทั้ง ๆ ที่เราก็รักเขามากเหลือเกิน
ช่วงระยะเวลาที่เราคบกัน จริง ๆ เราก็คิดมากมาตลอดเลย เราร้องไห้ทุกครั้งที่นึกถึงสิ่งที่ทำ เค้าก็พอเห็นเราร้องไห้เค้าก็ไม่สบายใจ สุดท้ายก็ได้แต่บอกกันว่าเราคงคบกันได้แค่วันนี้ มองแค่วันนี้ ณ ปัจจุบัน เพราะมันไม่เห็นอนาคตที่จะเดินไปได้เลย สำหรับเรามันไม่มีวันพรุ่งนี้เลย
จนตอนหลังเค้ารู้ว่าเรายังร้องไห้ทุกวัน สุดท้ายเค้าก็กลับมาคุยกับเรา มาเจอมากินข้าวด้วยกันบ้าง แต่คราวนี้มันยากลำบาก เพราะแฟนเค้าระแวงคอยโทรตามเช็คตลอด ตอนนี้จากที่เคยคุยกันทั้งทางเฟส ก็ต้องลบทิ้ง โทรศัพท์ก็ลดลง แต่สุดท้ายเค้าก็แอบพกโทรศัพท์อีกเครื่อง แอบเปิดเฟสอีกอัน ด้วยเพราะเค้าก็บอกกับเราว่า เค้าไม่สามารถตัดเราออกไปได้เหมือนกัน เพราะเขาก็ชอบเราด้วย (น่าจะเพราะสงสาร และก็ชอบเราด้วยประมาณนึง เราว่า )
ตอนนี้เราสู้กับใจตัวเองมาก เพราะรู้ว่ายังไงเราก็คงต้องไปจากเขา เราเข้าใจหัวอกแฟนเขา แต่เราก็ยังมีความเห็นแก่ตัวเราก็สงสารตัวเองด้วยที่เราต้องจากเขาไป ทั้ง ๆ ที่มั่นใจว่าความรู้สึกที่มีให้นั้นไม่น้อยไปกว่ากันเลย เราแอบชอบเขามานานแล้ว แอบมองก่อนที่เขาจะคบกับแฟนคนนี้เสียอีก หรืออย่างมากคือเพิ่งจะเริ่มคบกันนั้นล่ะ ประมาณ 3-4 ปีที่แล้ว แต่ตอนนั้นมันไม่มีโอกาสที่จะรู้จักกัน เค้าไม่รู้จักเรา จนมีโอกาสได้เจอหน้ากัน เค้าก็เคยสารภาพว่าตอนที่เจอหน้ากันนั้น เค้าก็แอบมองเราเหมือนกัน ทั้ง ๆ ที่ปกติเค้าเป็นคนที่ค่อนข้างขี้อายไม่กล้ามองผู้หญิง แต่ด้วยเหตุผลเดียวกันคือ มันไม่มีโอกาสที่จะได้คุยกัน ไม่อย่างนั้นแล้วถ้าได้คุยกันตั้งแต่ตอนนั้น คนที่ได้แต่งงานก็อาจจะเป็นเรา...นะ
เราตอนนี้ก็แค่ยื้อเวลาให้อยู่ด้วยกันนานที่สุด เพราะวันข้างหน้าแฟนเค้าจะย้ายมาอยู่ด้วยกัน....วันนั้นมันคงเป็นวันสุดท้ายจริง ๆ เพราะคงเจอกันไม่ได้อีกแล้ว อนาคตมันไม่มีอีกแล้ว นอกจากจะรอให้เค้าเลิกกัน แต่ตอนนี้คงไม่มี เพราะแฟนเค้าเข้าใจว่า เรากับเขาเลิกติดต่อกันไปแล้ว และเค้าให้อภัย ถึงจะยังมีเช็คมีระแวงกันก็เถอะ แต่เค้าคงไม่ยอมเลิกเพราะคิดว่าเรากับเขายังไม่ได้มีอะไรเกินเลยมากมาย....นี่คือสิ่งที่แฟนเค้ารู้
ในใจลึก ๆ ที่เป็นนางมารของเราตอนนี้ ได้แต่หวังว่าอยากให้แฟนเค้ารู้ความจริง ว่าเราคบกันนานเท่าไร เราอยากให้ความจริงกับตัวเองบ้าง เพราะเราก็ผูกพันกับเขามานานเหมือนกัน แล้วพอรู้ความจริงนี้แฟนเค้าจะรู้สึกยังไง
คนส่วนมากจะมีแต่บอกว่าแฟนเค้าน่าสงสาร แต่ เราในฐานะคนมาทีหลัง เราก็เจ็บมาตลอด ไม่มีความสุขจริง ๆจัง ๆ ร้องไห้ตลอด ได้แต่มองกับปัจจุบันที่มีเขาอยู่ข้าง ๆ แค่นั้น แฟนเค้าที่เพิ่งเจ็บตอนนี้ กับเราที่เจ็บตั้งแต่ต้น และก็จะเจ็บต่อไป โดยที่เขาใช้ชีวิตคู่อย่างมีความสุข
ส่วนอีกใจนึงของเราก็พยายามทำใจให้สงบ สวดมนต์ อยู่กับตัวเองมาก ๆ ถ้าหากวันใดที่ทนไม่ได้ก็ร้องไห้ออกมาดัง ๆ บอกตรง ๆ ว่าตอนนี้ก็จะสติแตกเหมือนกัน ไม่รู้ว่าสติที่มีมันจะขาดเมื่อไร ไม่รู้ว่าเมื่อไรมันจะผ่านไปได้
รักครั้งนี้มันเจ็บสุด ๆ จริง ๆ ทั้ง ๆที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะต้องเจอกับตัวเอง เข้าใจเลยกับคนที่บอกว่าหากไม่เกิดกับตัวเองก็จะไม่รู้ว่าเป็นยังไง เพราะเขาเวลาที่อยู่กับเรา เขาก็ดีทุกอย่างจริง ๆ ดีมาก ๆ เขาพื้นฐานไม่ใช่คนเจ้าชู้ แต่ดันมาเจอกับเราคนที่คิดว่าใช่ ที่เดินไปด้วยกันได้ ช้าไป และก็ไม่สามารถที่จะเลิกกับแฟนได้ เค้าบอกว่าอยู่ดี ๆ จะให้ไปเลิกกับทางนั้นที่เค้าแต่งกันไปแล้วผู้ใหญ่รับรู้หมดแล้ว เค้าสงสารเพราะแฟนเค้าก็เคยมีอดีตที่ไม่ดีก่อนมาเจอกับเค้า และแฟนเค้าไม่ได้ทำอะไรผิด ถ้าจะเลิกเค้าจะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายบอกเลิกเอง
เราที่เขียนมานี่ ก็เพื่อจะได้เตือนตัวเอง สิ่งที่เราทำเรารู้ว่ามันผิด เรากำลังอดทน และกำลังจะตัดใจให้ได้ เราคิดว่าถ้ารักครั้งนี้มันจะเป็นของเรา เราควรจะไม่ต้องทำอะไร ถ้ามันจะใช่ เขาก็คงจะกลับมาหาเราเอง ซึ่งตอนนี้เราก็บอกตัวเองให้รอ ได้แค่รอ.... เพราะเราทำอะไรไม่ได้แล้ว เราไม่ได้อยากแสดงตัวกับแฟนเค้าเพื่อที่จะไปแย่งเขามา เรายังละอายอยู่ สิ่งที่ทำตอนนี้คือคืนให้เขาไป และเราก็ยอมไม่มีความสุขคนเดียว....นี่ล่ะ
ใจมันสลายจริง ๆ .......ทุกวันนี้นั่ง ๆ อยู่ก็น้ำตาไหล ไม่ค่อยอยากกิน นอนก็ไม่ค่อยหลับ มันไม่มีแรงที่จะให้กำลังใจตัวเองจริง ๆ เศร้ามาก ๆ สงสารตัวเอง ยิ่งตอนที่ไม่สบายแล้วอยู่คนเดียวนี่มันสุด ๆ จนร้องไห้โฮออกมาจนหลับไป.......
เราก็คิดว่าความทรมานใจที่เจออยู่ตอนนี้ก็คงเป็นกรรมของเราเอง ที่เราทำไว้ล่ะนะ ก็ทำตัวเองแท้ ๆ