เริ่มๆตั่งแต่ท้องได้ 5 เดือน จะกดดันทุกครั้งที่นั่งรถเมลล์ ปกติจะนั่งรถเมลล์ไปทำงานเองค่ะ ยืนบ้างนั่งบ้างไม่ซีเรียส เพราะที่ทำงานไม่ไกล แต่พอท้องเราเริ่มใหญ่ขึ้นไปบนรถเมลล์รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวประหลาดเลยค่ะ ทุกคนบนรถที่นั่งอยู่จะหลบตาหันหน้าหนี อารมณ์ประมาณอย่ามายืนใกล้ฉัน พอไม่มีใครลุกกระเป๋ารถเมลล์ผู้หวังดีก็จะตะโกนเลยค่ะ"ไม่เห็นคนท้องหรืองัย ต้องบอกให้ลุกด้วยหรอ" คนที่นั่งอยู่ใกล้ๆเค้าก็ต้องลุกให้ค่ะ คือถ้าคุณลุกด้วยความเต็มใจ เราก็รู้สึกขอบคุณมากๆ แต่เป็นแบบนี้เราก็เขินๆนะ คนบนรถก็พากันมองเรา พอเป็นแบบนี้บ่อยๆเข้า เลยขับรถไปเองจนตอนนี้ท้อง 8 เดือนแล้วค่ะ ง่วงก็ง่วง เพลียก็เพลีย รถก็ติด แต่ก็ดีกว่าต้องขึ้นไปเบียดเบียนที่นั่งกับคนอื่น
ปล.แต่รู้สึกขอบคุณจริงๆนะค่ะสำหรับคนที่เต็มใจลุกให้นั่ง คือเค้าใส่ใจกับเพื่อนมนุษย์รอบข้าง ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็เป็นผู้หญิงสูงวัยหน่อยๆค่ะ
บางทีก็สงสัยเหมือนกันค่ะ ว่าคนท้อง คนชรา พระสงฆ์ เป็นภาระของเพื่อนร่วมทางขนาดนั้นเลยหรอค่ะ
ท้องค่ะ ละอายใจที่จะนั่งรถสาธารณะ
ปล.แต่รู้สึกขอบคุณจริงๆนะค่ะสำหรับคนที่เต็มใจลุกให้นั่ง คือเค้าใส่ใจกับเพื่อนมนุษย์รอบข้าง ซึ่งส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงหรือไม่ก็เป็นผู้หญิงสูงวัยหน่อยๆค่ะ
บางทีก็สงสัยเหมือนกันค่ะ ว่าคนท้อง คนชรา พระสงฆ์ เป็นภาระของเพื่อนร่วมทางขนาดนั้นเลยหรอค่ะ