เราอยู่ canada คะ อากาศตอนนี้ยังค่อนข้างหนาว ลมแรง
วันนี้หลังจากเลิกงาน ก็เดินไปซื้อของสำหรับอาหารมื้อเย็น เดินผ่านหญิงกลางคนร่างผอม ปกติที่นี่จะมี homeless ขาประจำที่มักจะขอเงิน ที่เรียกว่าขาประจำ เพราะเค้าจะอยู่ตรงนั้นทุกวัน จนเราจำหน้าได้ พวกนี้ถ้าเดินมาขอเงินเราจะไม่ให้ แต่ถ้าเดินมาขอแบบหญิงคนนี้เราจะไม่รีรอที่จะให้เสมอ
บทสนทนาคะ
ญ - (แปลแล้วได้ว่า)ฉันเกรงใจจังที่จะพูดแบบนี้ ไม่ทราบว่าคุณพอมีเศษเงินที่จะให้เค้าซื้อกาแฟสักแก้วไหม
(โดยอัติโนมัติ เมื่อมีคนเดินเข้ามาขอเงิน เราจะ No, i'm sorry แล้วเดินไปเลย) วันนี้ก็เช่นกัน หลังจาก No, i'm sorry เดินผ่านไปแล้ว เราต้องเดินกลับมาหาหล่อน เพราะได้ยินเหมือนเค้าอยากกินกาแฟ ไม่ใช่ขอเงิน (เราจะไม่ให้เลยถ้าขอเงิน เพราะพวกนี้จะเอาไปซื้อบุหรี่/ยาเสพ ซึ่งเราไม่สนับสนุน เรา anti พวกนี้มาก แต่ถ้าหิว/ขออาหาร เราจะเดินไปซื้อให้ อยากกินอะไรที่มีขายแถวบริเวณนั้นแล้วไม่เวอร์เกินไป เราจะไม่รีรอ แต่ไม่ให้เป็นเงินเด็ดขาด)
เรา: you ต้องการดื่มกาแฟใช่ไหม
ญ. yes
เรา: then, i will buy you one, follow me to Tim Hortons (ชื่อร้านกาแฟของ Canada คะ). ขณะที่รอจ่ายเงิน เราก็ถามว่าเค้าอยากได้โดนัทอักสักชิ้นไหม (เรากล้วว่าเค้าจะหิว)
ญ. No, thank you madame. I really wanted only coffee. What size will u buy?
เรา: what about small? (งก นิดหน่อย) what size do u like?
ญ: can i pls have medium?
เรา: OK, go for it, enjoy..... เดินจากไปด้วยหัวใจพองโต
ที่ Tim Hortons คิวยาวมาก ต้องรอนานพอสมควรเพื่อจ่ายเงิน
.
.
.
แรงบันดาลใจนี้ ส่วนหนึ่ง เกิดขึ้นจากครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตอนลูกชายเราอายุประมาณ 12-13 ขวบ มีอยู่วันหนึ่งเค้าไปซื้อของเล่นที่ห้าง ตอนไปจ่ายเงินที่ Cashier ปรากฎว่าเงินที่เอาไปไม่พอขาดไปประมาณ 2-3 เหรียญ เค้าเลยบอก cashier ว่าไม่เอาแล้วเพราะเงินเอามาไม่พอ ทันใดนั้นหญิงที่ยืนจ่ายเงินคนต่อจากเค้า ก็เค้ามาถามเค้าว่า อยากได้ของเล่นนี้ใช่ไหม ลูกเราก็บอกว่าใช่-แต่เงินมีไม่พอ หญิงคนนั้นก็บอกว่า ถ้าอยากได้เค้าซื้อให้ แล้วเค้าก็จ่ายเงินให้ลูกชายเรา ลูกบอกว่าไม่เอาไม่เป็นไร เค้าบอกว่าถ้าอยากได้ก็เอาไปเค้าซื้อให้ไม่เป็นไรหรอก ลูกชายเราก็ขอบคุณเค้า แล้วถือของเล่นกลับมาแบบ งงๆ (เราเจอฝั่งใจดีแบบนี้บ่อยๆที่นี่-สังคมที่นี่ดีมาก ทำให้ให้คิดถึงพ่อ-แม่เราที่เมืองไทย ใจดีแบบนี้เหมือนกัน)
กลับมาถึงบ้าน เล่าให้เราฟัง ตอนแรกเราโมโหมาก ว่าไปให้เค้าจ่ายเงินให้ได้อย่างไร ทำไมไม่กลับมาบ้านเอาเงินไปเพิ่ม เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากห้าง เค้าบอกว่าหญิงผู้ใจดีคนนั้นหน้าตาเค้าอยากซื้อให้จริงๆ และนี่ก็เป็นเหตุการที่ลูกเราจำได้ดี และเป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นผู้ให้ของลูกด้วย
เรามีประสบการณ์ของการเป็นผู้ให้ ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กหญิงอยู่ นึกทีไรเรามีความสุขทุกครั้ง เราจำได้ไม่ลืม วันนั้น(ที่เมืองไทย)อากาศร้อนแบบเมืองไทยเหมือนทุกวัน เราไปนั่งกินขนมหวานน้ำแข็งไส ที่ตลาดกับน้องสาว ที่โต๊ะที่เราไปนั่งมีดญ.คนหนึ่งอายุคงประมาณรุ่นน้องสาวเรานั่งอยู่ก่อนแล้ว เค้าคงจะนั่งรอขนมที่สั่ง เรานั่งกินไปสักพัก เอ๊ะขนมเค้าก็ยังไม่มา เค้านั่งมองดูเรา2คนพี่น้องนั่งกินกัน เรายังจำภาพนั้นได้ไม่ลืม เราก็เลยถามเค้าว่าสั่งอะไรไป แม่ค้าคงลืมแล้วมั้ง แม่ค้าก็เลยบอกว่าเค้าไม่ได้สั่งอะไร เค้าไม่มีตัง !!!!!!! เราฟังแล้วตอนนั้นสงสารเค้าจัง อากาศร้อนเค้าคงอยากกินอะไรเย็นๆแบบเรา แต่ไม่มีเงิน ส่วนเราก็เอาเงินมาสำหรับกินกัน 2 คนเท่านั้น ทำยังไงดี ด้วยความสงสาร เราเลยถามเค้าว่าอยากกินไหม เค้าพะงักหน้า อยากกินอะไรสั่งเลย เราจ่ายเงินให้เอง หน้าเด็กคนนั้นยิ้มแบบมีความสุขมาก กินขนมหวานน้ำแข็งไส หวานชื่นใจ อย่างอร่อยหมดเกลี้ยง ........ส่วนน้องเรามีหน้าที่วิ่งกลับไปขอเงินแม่เพิ่มเพื่อมาจ่ายให้แม่ค้าสำหรับถ้วยของน้องคนนั้น
ทุกครั้งที่ได้มีโอกาสเป็นผู้ให้ หัวใจเราจะอิ่มเอิม พองโตทุกคครั้ง มีความสุขจริงๆคะ
เลยเอาความสุขมาแบ่งปันกันกัน
วันนี้ เรารู้สึกดี เมื่อได้ช่วยเหลือเพื่อนร่วมสังคมอีก 1 ครั้ง...
วันนี้หลังจากเลิกงาน ก็เดินไปซื้อของสำหรับอาหารมื้อเย็น เดินผ่านหญิงกลางคนร่างผอม ปกติที่นี่จะมี homeless ขาประจำที่มักจะขอเงิน ที่เรียกว่าขาประจำ เพราะเค้าจะอยู่ตรงนั้นทุกวัน จนเราจำหน้าได้ พวกนี้ถ้าเดินมาขอเงินเราจะไม่ให้ แต่ถ้าเดินมาขอแบบหญิงคนนี้เราจะไม่รีรอที่จะให้เสมอ
บทสนทนาคะ
ญ - (แปลแล้วได้ว่า)ฉันเกรงใจจังที่จะพูดแบบนี้ ไม่ทราบว่าคุณพอมีเศษเงินที่จะให้เค้าซื้อกาแฟสักแก้วไหม
(โดยอัติโนมัติ เมื่อมีคนเดินเข้ามาขอเงิน เราจะ No, i'm sorry แล้วเดินไปเลย) วันนี้ก็เช่นกัน หลังจาก No, i'm sorry เดินผ่านไปแล้ว เราต้องเดินกลับมาหาหล่อน เพราะได้ยินเหมือนเค้าอยากกินกาแฟ ไม่ใช่ขอเงิน (เราจะไม่ให้เลยถ้าขอเงิน เพราะพวกนี้จะเอาไปซื้อบุหรี่/ยาเสพ ซึ่งเราไม่สนับสนุน เรา anti พวกนี้มาก แต่ถ้าหิว/ขออาหาร เราจะเดินไปซื้อให้ อยากกินอะไรที่มีขายแถวบริเวณนั้นแล้วไม่เวอร์เกินไป เราจะไม่รีรอ แต่ไม่ให้เป็นเงินเด็ดขาด)
เรา: you ต้องการดื่มกาแฟใช่ไหม
ญ. yes
เรา: then, i will buy you one, follow me to Tim Hortons (ชื่อร้านกาแฟของ Canada คะ). ขณะที่รอจ่ายเงิน เราก็ถามว่าเค้าอยากได้โดนัทอักสักชิ้นไหม (เรากล้วว่าเค้าจะหิว)
ญ. No, thank you madame. I really wanted only coffee. What size will u buy?
เรา: what about small? (งก นิดหน่อย) what size do u like?
ญ: can i pls have medium?
เรา: OK, go for it, enjoy..... เดินจากไปด้วยหัวใจพองโต
ที่ Tim Hortons คิวยาวมาก ต้องรอนานพอสมควรเพื่อจ่ายเงิน
.
.
.
แรงบันดาลใจนี้ ส่วนหนึ่ง เกิดขึ้นจากครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ตอนลูกชายเราอายุประมาณ 12-13 ขวบ มีอยู่วันหนึ่งเค้าไปซื้อของเล่นที่ห้าง ตอนไปจ่ายเงินที่ Cashier ปรากฎว่าเงินที่เอาไปไม่พอขาดไปประมาณ 2-3 เหรียญ เค้าเลยบอก cashier ว่าไม่เอาแล้วเพราะเงินเอามาไม่พอ ทันใดนั้นหญิงที่ยืนจ่ายเงินคนต่อจากเค้า ก็เค้ามาถามเค้าว่า อยากได้ของเล่นนี้ใช่ไหม ลูกเราก็บอกว่าใช่-แต่เงินมีไม่พอ หญิงคนนั้นก็บอกว่า ถ้าอยากได้เค้าซื้อให้ แล้วเค้าก็จ่ายเงินให้ลูกชายเรา ลูกบอกว่าไม่เอาไม่เป็นไร เค้าบอกว่าถ้าอยากได้ก็เอาไปเค้าซื้อให้ไม่เป็นไรหรอก ลูกชายเราก็ขอบคุณเค้า แล้วถือของเล่นกลับมาแบบ งงๆ (เราเจอฝั่งใจดีแบบนี้บ่อยๆที่นี่-สังคมที่นี่ดีมาก ทำให้ให้คิดถึงพ่อ-แม่เราที่เมืองไทย ใจดีแบบนี้เหมือนกัน)
กลับมาถึงบ้าน เล่าให้เราฟัง ตอนแรกเราโมโหมาก ว่าไปให้เค้าจ่ายเงินให้ได้อย่างไร ทำไมไม่กลับมาบ้านเอาเงินไปเพิ่ม เพราะบ้านอยู่ไม่ไกลจากห้าง เค้าบอกว่าหญิงผู้ใจดีคนนั้นหน้าตาเค้าอยากซื้อให้จริงๆ และนี่ก็เป็นเหตุการที่ลูกเราจำได้ดี และเป็นจุดเริ่มต้นของการเป็นผู้ให้ของลูกด้วย
เรามีประสบการณ์ของการเป็นผู้ให้ ตั้งแต่เรายังเป็นเด็กหญิงอยู่ นึกทีไรเรามีความสุขทุกครั้ง เราจำได้ไม่ลืม วันนั้น(ที่เมืองไทย)อากาศร้อนแบบเมืองไทยเหมือนทุกวัน เราไปนั่งกินขนมหวานน้ำแข็งไส ที่ตลาดกับน้องสาว ที่โต๊ะที่เราไปนั่งมีดญ.คนหนึ่งอายุคงประมาณรุ่นน้องสาวเรานั่งอยู่ก่อนแล้ว เค้าคงจะนั่งรอขนมที่สั่ง เรานั่งกินไปสักพัก เอ๊ะขนมเค้าก็ยังไม่มา เค้านั่งมองดูเรา2คนพี่น้องนั่งกินกัน เรายังจำภาพนั้นได้ไม่ลืม เราก็เลยถามเค้าว่าสั่งอะไรไป แม่ค้าคงลืมแล้วมั้ง แม่ค้าก็เลยบอกว่าเค้าไม่ได้สั่งอะไร เค้าไม่มีตัง !!!!!!! เราฟังแล้วตอนนั้นสงสารเค้าจัง อากาศร้อนเค้าคงอยากกินอะไรเย็นๆแบบเรา แต่ไม่มีเงิน ส่วนเราก็เอาเงินมาสำหรับกินกัน 2 คนเท่านั้น ทำยังไงดี ด้วยความสงสาร เราเลยถามเค้าว่าอยากกินไหม เค้าพะงักหน้า อยากกินอะไรสั่งเลย เราจ่ายเงินให้เอง หน้าเด็กคนนั้นยิ้มแบบมีความสุขมาก กินขนมหวานน้ำแข็งไส หวานชื่นใจ อย่างอร่อยหมดเกลี้ยง ........ส่วนน้องเรามีหน้าที่วิ่งกลับไปขอเงินแม่เพิ่มเพื่อมาจ่ายให้แม่ค้าสำหรับถ้วยของน้องคนนั้น
ทุกครั้งที่ได้มีโอกาสเป็นผู้ให้ หัวใจเราจะอิ่มเอิม พองโตทุกคครั้ง มีความสุขจริงๆคะ
เลยเอาความสุขมาแบ่งปันกันกัน