เรื่องของผม เพื่อเป็นอุทาหรณ์ สำหรับความรัก ( ต่อจากกระทู้ที่แล้ว ครับ )

http://pantip.com/topic/31778446

......................

ขอตั้งกระทู้ใหม่นะครับ  แหะๆ ต้องขอโทษด้วยครับ เมื่อเช้าแท็คผิด แท็คถูก เลยมั่วๆ ครับ ขออภัยทุกท่านครับ

.....................

          ผมตามยื้อ ออน  อยู่นานเกือบ 2 ปี ทั้งทำตัวให้น่าสงสาร ทั้งซื้อของไปฝาก โดยตลอดเวลาเราไม่ได้คุยกันและ ไม่ได้เจอกันเลย

จนในที่สุด ความอดทน ของออน ก็คงถึงขีดสุด  เราคุยกันครั้งสุดท้าย หลังจากผมซื้อ ขนมหม้อแกง ไปแขวนไว้ที่ประตูบ้านของ ออน

          ..... เลิกตามรังควาญ ออน สักที  ออนอยากมีชีวิตใหม่ ที่ไม่ต้องยุ่งเกี่ยวกับนนท์  จบคำพูดประโยคนี้  ผมวางโทรศัพท์ ด้วยน้ำตา

ความพยายาม ทั้งหมดตลอด 2 ปี ที่ผ่านมามันไร้ความหมาย ไร้ค่า สำหรับ ออน  ไม่มีประโยชน์ที่เราจะต้องทนต่อไป กับความหวังลมๆ แล้ง

         แล้วน้ำตา ลูกผู้ชายก็ไหลอีก ครั้ง  โดยผมสัญญากับตัวเองว่า ขอให้ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

        โชคดีครับ ออน เป็นประโยคที่ผมอยากจะบอกกับเธอ ให้เธอได้รับรู้  แต่เสียดายที่ไม่เคยได้บอกมาถึงทุกวันนี้

ตอนนี้ ออน แต่งงานไปแล้ว มีสามีที่ดี และหน้าที่การงานที่ดี

ส่วนผม ณ ปัจจุบัน ก็โดน  ซ้ำสองเหมือนเมื่อ 17 ปีที่แล้วอีกตามเคย


........................


        หนุ่มใหญ่ในวัย 37  ฝน อย่างผม จะมีใครเล่าที่จะมาสนใจ สังคมไม่มี  วันๆ อยู่เฝ้าแต่ร้านค้า  แล้วเหตุอันใด  ชีวิตจึงต้องโหยหา กับความรัก

มากมายขนาดนี้ คิดได้อย่างนั้นแล้ว  จงอย่าเลย อย่าริอาจ แม้จะมีความรักต่อไป เพราะความเจ็บปวดที่รวดร้าว เมื่อ 17 ปีที่แล้ว มันยังตามมาหลอก

หลอนจนถึงทุกวันนี้

......................

        เราเจอกันโดยบังเอิญ  หลังจากผมทำธุระเสร็จแถวอนุสาวรีย์ชัย สมรภูมิ  ใบหน้าที่เหนื่อยล้า แต่แฝงด้วย  ความทะเยอทะยาน  อีกทั้ง

ดวงตาที่เป็นมิตร ต่อทุกๆ คน  หากแต่ไม่ได้เห็นร่างกายที่ตากแดด ตากลม ถึงขนาดนั้นผมจะไม่เชื่อเลยว่านี้คือ ผู้หญิง อายุ 22 ปี

        ให้ช่วยอะไรไหมครับ...........คือคำถามแรกที่ผม เอยปากกับ หญิงแปลกหน้า ที่ไม่ใช่ลูกค้า

         ขอบคุณมากคะ  แต่ไม่เป็นไรค่ะ  สวย ถึก และ บึกบีน อยู่แล้ว

         เจ็บก็เจ็บ ยังดีกว่าไม่ได้ลองรัก อีกสักครั้ง คือ  คำพูดที่ผมคิดอยู่ในใจ

  ..........................