ตอนเด็กๆผมเคยดูนิทานเรื่องหนึ่ง จากทีวี
และจดจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ เนื้อเรื่องมีดังนี้ครับ
ได้มีเด็กหญิงคนหนึ่งที่ไม่สบายมาก มารักษาตัวที่ รพ.แห่งหนึ่ง ซึ่งตลอดเวลาที่นอนอยู่บนเตียง
เด็กหญิงชอบมองไปนอกหน้าต่างเสมอๆ เพื่อมองใบไม้กลุ่มหนึ่ง ซึ่งร่วงหล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กหญิงได้ชี้
ออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดกับนางพยาบาลว่า ชีวิตหนู คงไม่ต่างอะไรจากใบไม้พวกนั้นที่ร่วงหล่นไปทีละใบ
จนเหลือแค่ใบสุดท้ายใบนั้น หากใบไม้ใบนั้นร่วงไป ชีวิตหนูก็คงไม่รอดแล้ว
เด็กหญิงพูดด้วยน้ำตาคลอหน้า แล้วก็หลับไป แต่นับจากวันนั้นมา เด็กหญิงต้องประหลาดใจทุกครั้ง
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เนื่องด้วยว่า ใบไม้ใบเดียวที่ว่านั้น ยังคงอยู่ ไม่หลุดร่วงลงไปจากกิ่งไม้เลย
ยังคงติดอยู่บนกิ่งเป็นใบสุดท้ายแบบนั้น ทุกครั้งที่มองไปดู ซึ่งสิ่งนี้เองเป็นกำลังใจ
ให้อาการป่วยของเด็กหญิง หายวันหายคืน จนกระทั้ง หายป่วยเป็นปกติอีกครั้ง
วันที่เด็กหญิงสามารถเดินทางกลับบ้านได้ เด็กหญิงได้ขอบคุณพยาบาลที่ดูแลเด็กหญิง
ด้วยดีมาโดยตลอด และได้กล่าวอย่างประหลาดใจว่า เพราะใบไม้นั้นแท้ๆเชียว
ที่เป็นกำลังใจให้เด็กหญิง อยู่มาได้จนหายป่วย
หลังจากที่เด็กหญิงกลับไปแล้ว พยาบาลผู้นั้นก็ปีนไปบนต้นไม้
เผื่อแก้เเชือกเส้นเล็กๆที่ผูกใบไม้ไว้กับกิ่งไม้ออก แล้วจึงไปทำงานตามปกติต่อไป
เปรียบเทียบเหตุการณ์บ้านเมืองตอนนี้
ก่อนหน้านี้ผมก็เคยไม่สบายใจ และท้อแท้ใจว่า ทำไมบ้านเมืองนี้ช่าง อยุติธรรมเหลือเกิน
คนกลุ่มน้อยที่มีตำแหน่งใหญ่โตในบ้านเมืองทำไมถึงรุมรังแก นายกรัฐมนตรีที่เป็นผู้หญิง กันแบบนี้
ผมคิดต่อไปว่า หากนายกรัฐมนตรีหญิง ผู้นี้ ต้องมีอันเป็นไป ด้วยการกระทำของเขาเหล่านั้น
บ้านเมืองนี้คงไม่น่าอยู่อีกแล้วสำหรับผม
แต่สิ่งที่ผมเห็นวันนี้ ตอนนี้ นายกรัฐมนตรีหญิงผู้นี้ ทำไมถึงยังอยู่ได้ จนถึงทุกวันนี้
ทั้งๆที่เจอเขาเหล่านั้น รุมรังแก ขนาดนั้น ซึ่งตอนนี้ นายกรัฐมนตรีหญิงคนนี้ ได้เป็นความหวังเดียวของผมไปแล้ว
ว่าจะทำให้ผมเชื่อว่า ความหวังยังมีในบ้านเมืองนี้
วันนี้ผมเชื่อมั่นเหลือเกินแล้วว่า
"ธรรมะย่อมชนะอธรรมะอย่างแน่นอน"
ปล.กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ เป็นซึ่งที่ทำให้ บางคนสามารถมีชีวิต
อยู่ต่อไปได้อย่างมีความหวัง
พวกเรามาช่วยรักษากำลังใจสุดท้ายนี้ของพวกเรากันเถอะครับ
อะไรช่วยได้ก็มาช่วยกัน เพื่อให้กำลังใจนี้ยังคงอยู่กับเราตลอดไป
หรือเธอจะคือใบไม้ใบเดียวที่ยังคงเหลืออยู่ตอนนี้!!!
และจดจำได้ดีจนถึงทุกวันนี้ เนื้อเรื่องมีดังนี้ครับ
ได้มีเด็กหญิงคนหนึ่งที่ไม่สบายมาก มารักษาตัวที่ รพ.แห่งหนึ่ง ซึ่งตลอดเวลาที่นอนอยู่บนเตียง
เด็กหญิงชอบมองไปนอกหน้าต่างเสมอๆ เพื่อมองใบไม้กลุ่มหนึ่ง ซึ่งร่วงหล่นไปเรื่อยๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง เด็กหญิงได้ชี้
ออกไปนอกหน้าต่าง แล้วพูดกับนางพยาบาลว่า ชีวิตหนู คงไม่ต่างอะไรจากใบไม้พวกนั้นที่ร่วงหล่นไปทีละใบ
จนเหลือแค่ใบสุดท้ายใบนั้น หากใบไม้ใบนั้นร่วงไป ชีวิตหนูก็คงไม่รอดแล้ว
เด็กหญิงพูดด้วยน้ำตาคลอหน้า แล้วก็หลับไป แต่นับจากวันนั้นมา เด็กหญิงต้องประหลาดใจทุกครั้ง
เมื่อมองออกไปนอกหน้าต่าง เนื่องด้วยว่า ใบไม้ใบเดียวที่ว่านั้น ยังคงอยู่ ไม่หลุดร่วงลงไปจากกิ่งไม้เลย
ยังคงติดอยู่บนกิ่งเป็นใบสุดท้ายแบบนั้น ทุกครั้งที่มองไปดู ซึ่งสิ่งนี้เองเป็นกำลังใจ
ให้อาการป่วยของเด็กหญิง หายวันหายคืน จนกระทั้ง หายป่วยเป็นปกติอีกครั้ง
วันที่เด็กหญิงสามารถเดินทางกลับบ้านได้ เด็กหญิงได้ขอบคุณพยาบาลที่ดูแลเด็กหญิง
ด้วยดีมาโดยตลอด และได้กล่าวอย่างประหลาดใจว่า เพราะใบไม้นั้นแท้ๆเชียว
ที่เป็นกำลังใจให้เด็กหญิง อยู่มาได้จนหายป่วย
หลังจากที่เด็กหญิงกลับไปแล้ว พยาบาลผู้นั้นก็ปีนไปบนต้นไม้
เผื่อแก้เเชือกเส้นเล็กๆที่ผูกใบไม้ไว้กับกิ่งไม้ออก แล้วจึงไปทำงานตามปกติต่อไป
เปรียบเทียบเหตุการณ์บ้านเมืองตอนนี้
ก่อนหน้านี้ผมก็เคยไม่สบายใจ และท้อแท้ใจว่า ทำไมบ้านเมืองนี้ช่าง อยุติธรรมเหลือเกิน
คนกลุ่มน้อยที่มีตำแหน่งใหญ่โตในบ้านเมืองทำไมถึงรุมรังแก นายกรัฐมนตรีที่เป็นผู้หญิง กันแบบนี้
ผมคิดต่อไปว่า หากนายกรัฐมนตรีหญิง ผู้นี้ ต้องมีอันเป็นไป ด้วยการกระทำของเขาเหล่านั้น
บ้านเมืองนี้คงไม่น่าอยู่อีกแล้วสำหรับผม
แต่สิ่งที่ผมเห็นวันนี้ ตอนนี้ นายกรัฐมนตรีหญิงผู้นี้ ทำไมถึงยังอยู่ได้ จนถึงทุกวันนี้
ทั้งๆที่เจอเขาเหล่านั้น รุมรังแก ขนาดนั้น ซึ่งตอนนี้ นายกรัฐมนตรีหญิงคนนี้ ได้เป็นความหวังเดียวของผมไปแล้ว
ว่าจะทำให้ผมเชื่อว่า ความหวังยังมีในบ้านเมืองนี้
วันนี้ผมเชื่อมั่นเหลือเกินแล้วว่า "ธรรมะย่อมชนะอธรรมะอย่างแน่นอน"
ปล.กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญ เป็นซึ่งที่ทำให้ บางคนสามารถมีชีวิต
อยู่ต่อไปได้อย่างมีความหวัง
พวกเรามาช่วยรักษากำลังใจสุดท้ายนี้ของพวกเรากันเถอะครับ
อะไรช่วยได้ก็มาช่วยกัน เพื่อให้กำลังใจนี้ยังคงอยู่กับเราตลอดไป