ตอนนี้เรามาเรียนกับแม่ ที่ต่างประเทศ (เยอรมัน)
และเรามีแฟนเป็นคนไทย (แฟนเก่า) ตอนแรกๆ เขาก็บอกว่ารอได้
แต่พอเวลา ผ่านไป เขาก็เปลี่ยนไป ไม่เสมอต้น เสมอปลาย ทั้งๆที่เรา
ก็โทร Tango โทร Line ทุกวัน. ส่วนตัวเราแล้ว เราไม่ได้รู้สึกห่างเลย
แต่สำหรับผู้ชาย คงคิดคนละอย่างล่ะมั้ง. เราไม่ได้มีใครเลย เขาก็ไม่ได้มี เหมือนกัน
แต่อยู่ วันหนึ่ง เราก็ระแวงมาก ก็ถามไปว่าเขามีคนใหม่ไหม สองวันต่อมา เราทนไม่ไหว กับการเปลี่ยนแปลง เราเลยบอกว่า
งั้นเลิกกันเลยไหม เขาก็หัวเราะ และดีใจด้วยซ้ำ เขาก็บอกว่า ทีาเขาเปลี่ยยไปก็เพราะ เขาอยากอยู่คนเดียว เขากลัวเขาดูแลเราไม่ได้ เพราะเรางี่เง่า
เขาบอกว่า ถ้าเรารอเขาได้ สามปี ( เขากำลังจะเดินเรื่องไปทำงานต่างประเทศ) ให้อะไรลงตัวก่อน จะหาเงินซักก้อน มาแต่ง
หลังจากนั้นเป็นต้นมาเรา ก็ไม่ได้คุยกัน เราส่งข้อความ ทางไลน์ ว่าคิดถึง อย่างงั้น อย่างงี้ เขาอ่านแต่ เขาก็เลือกที่จะไม่ตอบมันเลย
เราก็พูดไม่ออก บอกไม่ถูก อึ้ง มาก ยังคิดถึงเขามาก ตอนนี้ก็อยากกลับไทย แต่อีกสามเดือน จะสอบเข้ามหาลัยที่นี้
เรายังตัดใจไม่ได้เลย ได้แต่ทำใจ ทำไรไม่ได้ด้วยล่ะ เพราะอยู่คนละทวีป ไม่มีกระจิตกะใจ อ่านหนังสือด้วย
เราควรทำยังไง? ทุกวันนี้เราก็พยายาม มองอนาคต เพราะ เรามาเรียนไกล ทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนี้
ทำอย่างไร ในเมื่อทุกอย่างเกิดขึ้นโดยระยะทาง
และเรามีแฟนเป็นคนไทย (แฟนเก่า) ตอนแรกๆ เขาก็บอกว่ารอได้
แต่พอเวลา ผ่านไป เขาก็เปลี่ยนไป ไม่เสมอต้น เสมอปลาย ทั้งๆที่เรา
ก็โทร Tango โทร Line ทุกวัน. ส่วนตัวเราแล้ว เราไม่ได้รู้สึกห่างเลย
แต่สำหรับผู้ชาย คงคิดคนละอย่างล่ะมั้ง. เราไม่ได้มีใครเลย เขาก็ไม่ได้มี เหมือนกัน
แต่อยู่ วันหนึ่ง เราก็ระแวงมาก ก็ถามไปว่าเขามีคนใหม่ไหม สองวันต่อมา เราทนไม่ไหว กับการเปลี่ยนแปลง เราเลยบอกว่า
งั้นเลิกกันเลยไหม เขาก็หัวเราะ และดีใจด้วยซ้ำ เขาก็บอกว่า ทีาเขาเปลี่ยยไปก็เพราะ เขาอยากอยู่คนเดียว เขากลัวเขาดูแลเราไม่ได้ เพราะเรางี่เง่า
เขาบอกว่า ถ้าเรารอเขาได้ สามปี ( เขากำลังจะเดินเรื่องไปทำงานต่างประเทศ) ให้อะไรลงตัวก่อน จะหาเงินซักก้อน มาแต่ง
หลังจากนั้นเป็นต้นมาเรา ก็ไม่ได้คุยกัน เราส่งข้อความ ทางไลน์ ว่าคิดถึง อย่างงั้น อย่างงี้ เขาอ่านแต่ เขาก็เลือกที่จะไม่ตอบมันเลย
เราก็พูดไม่ออก บอกไม่ถูก อึ้ง มาก ยังคิดถึงเขามาก ตอนนี้ก็อยากกลับไทย แต่อีกสามเดือน จะสอบเข้ามหาลัยที่นี้
เรายังตัดใจไม่ได้เลย ได้แต่ทำใจ ทำไรไม่ได้ด้วยล่ะ เพราะอยู่คนละทวีป ไม่มีกระจิตกะใจ อ่านหนังสือด้วย
เราควรทำยังไง? ทุกวันนี้เราก็พยายาม มองอนาคต เพราะ เรามาเรียนไกล ทุกอย่างมันเลยเป็นแบบนี้