ผมบอกว่าไม่ใช่ คุณต่างหากที่ทำตัวเองให้บัดซบ จนความรักจากหาย
เรื่องราวของเขา มีความเป็นมาดังนี้...
ในฤดูร้อน ที่ย่างกรายเข้ามาในปี 2554 นังอ้อนมณี เดินแต้แล๊ดๆๆๆ มาแต่ไกล คุณบุญเรือนหันไปมองไม้แรกแย้ม ด้วยความฉงน ด้วยท่าทีที่ซ่อนความเป็นเด็ก แม้ความจริงอายุจะล่วงเลยมาถึง 22 ปีแล้ว ความงามที่ชวนฉงนงงงวยทำให้น่าสนเท่ย์ยิ่ง ในขณะที่เผลอมอง มือที่กำลังรีดนมวัวก็ยังทำหน้าที่ต่อไป ในขณะที่คนงาน สาละวนเร่งวงไพ่ให้จบตา ส่วนคนแพ้ยังคงถูกแยกตัวออกมารีดนม และให้อาหารเฟอร์เร็ตอย่างถึงพริกถึงขิง โปรยปรายอ่อนของสายฝนพร่างพราวลงมา อ้อนมณีเงยหน้ามองฟ้า เดินลู่เข้าหลบเม็ดฝนที่โรยตัวลงมา เร่งรีบเกินไปแล้ว ปลายสวนเป็นหลุมบ่อที่ขุดแร่ลึกไปถึง 2,000 โยชน์ อ้อนมณีลื่นและร่วงหล่นไปในหลุม คุณบุญเรือนตกใจอย่างสุดๆ วิ่งเข้าไปหารีบฉุดมือรั้งไว้ ใช่! คุณบุญเรือนจับไว้ทัน มือที่จับรวบกันไว้ สายกระเป๋าสะพายของนง ที่เหมือนตะวัดขึ้นมามัดไว้อีกสำทบ อนิจจา! มือคุณบุญเรือนที่ชุ่มเหงื่อและนม จากการแพ้ไพ่สลาฟจนเหงื่อแตกพลั่ก อ้อนมณีจากเดินแต้แล๊ดๆๆๆ เร็วรี่ จนเนื้อตัวเปื้อนเหงื่อ สุดท้ายความลื่นเข้ามาคืบคลาน สัมพันธ์ทางมือที่มีอยู่ยากจะรั้งและหลุดไป นังอ้อนมณีลื่นหลุดจาก มือ-ผืนดิน-และรักที่กำลังจะเกิด ล่วงลงในหลุมลึก 20,000 โยชน์ ในช่วงของความมือของหลุมกลืนอ้อนมณีเข้าไป ความหวาดกลัวแผ่ซ่านบนแผ่นหลัง ร่างกายเคว้งคว้าง ไม่มีหลักให้จับยึดและลุกขึ้นยืน สายตาทอดลงไปเบื้องล่างด้วยความพลั้นพรึง ก้นหลุมลึกคล้ายปลายหางสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เคลื่อนไหว อ้อนมณีอุทาน Oh! โรเบิร์ต เคนเนท...
คุณบุญเรือน น้ำตาไหลพราก ตะโกนสุดเสียง "เธอที่เดินแต้แล๊ดๆๆๆ ....เธอที่เดินแต้แล๊ดๆๆๆ แต้ดแต๊" คุณบุญเรือนกำมือแน่น สิ่งที่หลุดคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าอ้อนมณี และคือรักแรกพบ ที่จำต้องพลักพลาก กับภาพสุดท้ายที่หม่นหมอง ภาพสุดท้ายที่แสนทรมานจนต้องเอามือขึ้นไปกำหน้าอกด้วยความเจ็บปวด อาร์ อาร์ โอ๊วว..ว! ทรมานเหลือเกิน คุณบุญเรือนลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เรี่ยวแรงคล้ายสิ้นสูญ มองไปยังหลุมที่กลืนเธอนังอ้อนมณีไป ขอบหลุมเจอกระเป๋าสะพายอ้อนมณี คุณบุญเรือนเหมือนมีความหวัง นัยย์ตาวาว! ความฝัน-ความหวัง-พลัง กลับมา ความคิดเริ่มทำงานอย่างไม่หยุด เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมา แง้มดูภายใน ความหวังและรอยยิ้มผุดพลายขึ้นมาเล็กๆ มองไปยังหลุมด้วยความอาลัยอาวรณ์ ส่งท้ายยิ้มและขอบคุณ คุญบุญเรือนเดินเข้าไปยังตัวบ้าน ตะโกนเข้าไปยังคนงาน วิ่งไปเตะวัว ปาเศษอาหารเข้าไปในฟาร์มเฟอร์เร็ต ดึงเงินปึ้งใหญ่ออกมาจากกระเป๋าอ้อนมณี อีกมือคว้าไอโฟน5เอส จับไว้ข้างกาย เขวี้ยงกระเป๋าสะพายทิ้งลงถังขยะเศษอาหารหมู เดินเข้าไปอย่างกร่าง ตะโกนลั่นใส่คนงาน "บ้านเรือกสวนใร่นา วัวนม และเฟอร์เร็ต ที่พวกแย่งกรูไป กรูต้องเอาคืนในครานี้ให้ได้... "
The END.
มีคนเคยบอกว่า "ความรักก็เหมือนเรื่องบัดซบ ในชีวิต"...
เรื่องราวของเขา มีความเป็นมาดังนี้...
ในฤดูร้อน ที่ย่างกรายเข้ามาในปี 2554 นังอ้อนมณี เดินแต้แล๊ดๆๆๆ มาแต่ไกล คุณบุญเรือนหันไปมองไม้แรกแย้ม ด้วยความฉงน ด้วยท่าทีที่ซ่อนความเป็นเด็ก แม้ความจริงอายุจะล่วงเลยมาถึง 22 ปีแล้ว ความงามที่ชวนฉงนงงงวยทำให้น่าสนเท่ย์ยิ่ง ในขณะที่เผลอมอง มือที่กำลังรีดนมวัวก็ยังทำหน้าที่ต่อไป ในขณะที่คนงาน สาละวนเร่งวงไพ่ให้จบตา ส่วนคนแพ้ยังคงถูกแยกตัวออกมารีดนม และให้อาหารเฟอร์เร็ตอย่างถึงพริกถึงขิง โปรยปรายอ่อนของสายฝนพร่างพราวลงมา อ้อนมณีเงยหน้ามองฟ้า เดินลู่เข้าหลบเม็ดฝนที่โรยตัวลงมา เร่งรีบเกินไปแล้ว ปลายสวนเป็นหลุมบ่อที่ขุดแร่ลึกไปถึง 2,000 โยชน์ อ้อนมณีลื่นและร่วงหล่นไปในหลุม คุณบุญเรือนตกใจอย่างสุดๆ วิ่งเข้าไปหารีบฉุดมือรั้งไว้ ใช่! คุณบุญเรือนจับไว้ทัน มือที่จับรวบกันไว้ สายกระเป๋าสะพายของนง ที่เหมือนตะวัดขึ้นมามัดไว้อีกสำทบ อนิจจา! มือคุณบุญเรือนที่ชุ่มเหงื่อและนม จากการแพ้ไพ่สลาฟจนเหงื่อแตกพลั่ก อ้อนมณีจากเดินแต้แล๊ดๆๆๆ เร็วรี่ จนเนื้อตัวเปื้อนเหงื่อ สุดท้ายความลื่นเข้ามาคืบคลาน สัมพันธ์ทางมือที่มีอยู่ยากจะรั้งและหลุดไป นังอ้อนมณีลื่นหลุดจาก มือ-ผืนดิน-และรักที่กำลังจะเกิด ล่วงลงในหลุมลึก 20,000 โยชน์ ในช่วงของความมือของหลุมกลืนอ้อนมณีเข้าไป ความหวาดกลัวแผ่ซ่านบนแผ่นหลัง ร่างกายเคว้งคว้าง ไม่มีหลักให้จับยึดและลุกขึ้นยืน สายตาทอดลงไปเบื้องล่างด้วยความพลั้นพรึง ก้นหลุมลึกคล้ายปลายหางสิ่งมีชีวิตขนาดใหญ่เคลื่อนไหว อ้อนมณีอุทาน Oh! โรเบิร์ต เคนเนท...
คุณบุญเรือน น้ำตาไหลพราก ตะโกนสุดเสียง "เธอที่เดินแต้แล๊ดๆๆๆ ....เธอที่เดินแต้แล๊ดๆๆๆ แต้ดแต๊" คุณบุญเรือนกำมือแน่น สิ่งที่หลุดคือสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าอ้อนมณี และคือรักแรกพบ ที่จำต้องพลักพลาก กับภาพสุดท้ายที่หม่นหมอง ภาพสุดท้ายที่แสนทรมานจนต้องเอามือขึ้นไปกำหน้าอกด้วยความเจ็บปวด อาร์ อาร์ โอ๊วว..ว! ทรมานเหลือเกิน คุณบุญเรือนลุกขึ้นด้วยความยากลำบาก เรี่ยวแรงคล้ายสิ้นสูญ มองไปยังหลุมที่กลืนเธอนังอ้อนมณีไป ขอบหลุมเจอกระเป๋าสะพายอ้อนมณี คุณบุญเรือนเหมือนมีความหวัง นัยย์ตาวาว! ความฝัน-ความหวัง-พลัง กลับมา ความคิดเริ่มทำงานอย่างไม่หยุด เอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าใบนั้นขึ้นมา แง้มดูภายใน ความหวังและรอยยิ้มผุดพลายขึ้นมาเล็กๆ มองไปยังหลุมด้วยความอาลัยอาวรณ์ ส่งท้ายยิ้มและขอบคุณ คุญบุญเรือนเดินเข้าไปยังตัวบ้าน ตะโกนเข้าไปยังคนงาน วิ่งไปเตะวัว ปาเศษอาหารเข้าไปในฟาร์มเฟอร์เร็ต ดึงเงินปึ้งใหญ่ออกมาจากกระเป๋าอ้อนมณี อีกมือคว้าไอโฟน5เอส จับไว้ข้างกาย เขวี้ยงกระเป๋าสะพายทิ้งลงถังขยะเศษอาหารหมู เดินเข้าไปอย่างกร่าง ตะโกนลั่นใส่คนงาน "บ้านเรือกสวนใร่นา วัวนม และเฟอร์เร็ต ที่พวกแย่งกรูไป กรูต้องเอาคืนในครานี้ให้ได้... "
The END.