มีแต่คนว่าหน้าหวาน บางทีก็หน้าตาน่ารัก จนบางครั้งเสียความมั่นใจไปเลย

ต่อนะครับ  

-  ช่วงเกณฑ์ทหาร เอาละครับหลังจากจบมา ผมก็ต้องมาเกณฑ์ทหารครับ โดยการไปจับใบดำใบแดงทำหน้าที่ลูกผู้ชายครับเพราะผมไม่ได้เรียน รด. และในวันจับสิ่งที่ผมต้องช็อกไม่แพ้กันคือผมจับได้ใบแดง  T_T !! ทร.ผลัด 2/55 จับประมาณเมษาครับผลัด 2 นี้จะต้องไปประจำการณ์ 1 สิงหาคมครับ เมื่อวันนั้นมาถึงผมต้องมาที่ศูนย์ฝึกทหารใหม่ที่สัตหีบนะครับ แม่ผมนี้ห่วงมากเลยครับ เพราะว่าลูกชายคนนี้แกเลี้ยงมา แกบอกว่าแม่ไม่เคยให้ลูกต้องลำบากลูกไม่เคยลำบากจะไปอยู่ยังไง กอดกันพักใหญ่ครับก่อนจากลา..ผมก็เลยปลอบท่านว่าแม่ไม่ต้องเป็นห่วงครับแม่คิดซะว่าผมแค่ไปออกกำลังกาย  1  ปีเองเดี๋ยวผมก็ออกมาแล้วร้องไห้กันพักใหญ่แล้วก็ถึงเวลาเดินทาง..

พอไปถึงค่ายผมก็โคตรกลัวครับ บอกตามตรงว่าชีวิตของผมไม่เคยเจออะไรแบบโคตรจะเถื่อนนะครับ มีทั้งพวกติดยามา
ขี้เมา นักเลง อื่นๆมากมาย บอกตรงๆผมนี้ไม่กล้าคุยกับใครเลยครับ พอนานวันเข้าแต่ละคนก็เริ่มที่จะคุยกันครับ เริ่มรู้จักกันผมก็เริ่มจะคุยกับคนอื่น บ้างโดยแต่ละคนผมก็เลือกคุยครับ โดยโชคดีผมได้เพื่อนในระดับเดียวกันคือจบปริญญาตรีทั้งนั้นครับ เฮ่อผมสบายใจขึ้นมานิดหนึ่งครับ ที่มีคนที่จบแบบผม อย่างน้อยก็คุยกันรู้เรื่อง แต่นานวันเข้าผมก็เหงาครับ ทั้งเหงาทั้งกลัว ผมฝึกหนัก โคตรดำอะครับ หลังฝึกผมก็ไปนั่งซึมอยู่คนเดียวแทบทุกวัน ทุกวัน จนวันหนึ่งมีเพื่อนคนหนึ่งมันคงเห็นผมมาแอบนั่งซึมทุกวันอะครับ มันเลยเข้ามาถามว่าผมเป็นไร ผมก็เงียบครับไม่ตอบ แต่มันก็ยังคงพูดต่อไปมันบอกว่า “ดูดิ คนอื่นเขาคุยกันทำไมมานั่งซึมคนเดียววะ กูรู้นะว่ามึ*คิดถึงบ้าน พวกกูก็เหมือนกัน ตอนนี้มันเป็นแบบนี้แล้วทำอะไรไมได้ยิ่งเครียดมันก็ยิ่งทำให้แย่ ผมก็มองหน้ามันมันก็เลยยิ้มพูดว่า เอ่อกูชื่อติ๊กนะ มีอะไรมาคุยกับกูได้ อย่าเครียดๆมันก็ตบบ่าผมเบาๆ ผมก็ฝืนยิ้มไป เอ่อไอ้นี่กูโคตรสบายใจเลยผมนึกในใจ กูซึ้งแสร*” แล้วชื่อไรอะ อ๋อผมโอ๋ครับยินดีที่รู้จัก
เครๆยินดีๆมันบอก แล้วมันก็ชวนผมไปนั่งกับเพื่อนๆ นานวันผมก็หายเครียดครับ กลายเป็นสนุกรู้จักหลายคน ตีปิงปองเล่นกันในกองร้อย กองร้อยผมมีโต๊ะปิงปองให้ตีครับ หลังจากนั้นพอมีเรื่องอะไรผมก็มักไปคุยให้ไอ้ติ๊กฟังเรื่องดีมันก็ยิ้มเรื่องไม่ดีมันก็แนะนำว่าอย่าเครียดๆ พอสนิทกันไอ้ติ๊กมันก็ชอบมาแกล้งผมประจำครับ มันค่อนข้างกะล่อนครับไอ้นี่มันเป็นคนแบบไม่อยู่เฉยๆครับเป็นคนชอบสนุก พูดเก่ง เอ่อลืมบอกไอ้ติ๊กมันก็จบป.ตรีเหมือนกันครับ วิศวไฟฟ้า มันก็ขอ FB ผมไปตอนที่จะกลับบ้าน คือศูนย์ฝึกเขาจะปล่อยกลับบ้านภูมิลำเนาตอนที่ฝึกเสร็จเดือนแรกอะครับ  15  วัน


พอถึงกำหนดวันกลับผมก็กลับไปถึงค่าย แต่เพื่อนๆก็ทยอยกันมาเรื่อยๆครับ จนประมาณสองทุ่ม ผมนั่งอยู่ในห้องธุรการ เอ่อผมเป็นเจ้าหน้าที่ธุรการทหารครับ ผู้กองในกองร้อยท่านคัดไปทำเอกสารครับถ้าใครจบคอม  ผมก็นั่งอยู่ในห้องไอ้ติ๊กมันก็มาแกล้งผมอะครับทำเสียงผี ผมงี้หลอนอะครับผมก็เดินตามหาเสียงไปแบบมันยังมีไฟอยู่นะครับแต่ข้างๆห้องนะมืดเพราะเป็นสวน ทันใดนั้นก็ติ๊กมันก็โผล่ออกมา ผมโคตรตกใจอะครับแทบกระโดดถีบมัน เลย  มันก็นะ ฮาซะ..
เอ่อมึ*พึ่งมาถึงหรอวะ ผมถามมัน มันก็บอกเอ่อรถโคตรติด แล้วมันก็มานั่งกินน้ำในห้องทำงานผม มีผมกับมันนะครับ เพื่อนๆงี้ไปดูทีวีข้างหลังหมด มันก็บอกกูมีของฝากมาด้วยวะเอามาฝากมึ* มึ*รู้ไหมของฝากนี้กูคิดถึงมึ*เป็นคนแรกเลยนะ
มันก็พูดไปผมก็เอ้อๆ อะไรวะ มันก็ควักออกมาเป็นของกินอะไรสักอย่าง  (ลักษณะเขาเรียกอะไรไม่รู้นะครับผมไม่เคยเห็นคือมันเป็นเหมือนกล้วยกวน แต่ห่อด้วยใบมะพร้าวประมาณนี้อะครับ สีดำๆใครรู้ก็บอกผมทีนะครับว่ามันเรียกว่าอะไร)
ผมก็บอกกูไม่กล้ากิน มันก็พูดโหกูอุตส่าห์เอามาฝาก ไม่กินกูเสียใจนะ ผมก็บอกกูไม่เคยกินไม่กล้ากินวะ แต่เสียใจจริงๆนะ
มันพูดจบมันก็ปลอกเปลือกออกพร้อมกับจับเอาขนมอันนั้นแหละครับมาไว้ที่ปากผม มันก็พูดกินไม่กิน ถ้าไม่กินกูก็จะเอาค้างไว้แบบนี้แหละ กูอุตส่าห์ป้อนนะ ตอนนั้นผมก็มองซ้ายขวาอะครับผมก็กลัวคนมาเห็น ผมก็พูดเอ่อๆกินก็ได้ ผมก็จะจับเอากับมือมันมากินอะครับ แต่มันไม่ยอมมันบอกว่ากูจะป้อน เฮ้ยอะไรของมันว้าผมนี่แบบงงๆ เอ้อๆผมก็เลยรีบกินกลัวคนมาเห็นครับ พอกินเสร็จไม่พอครับช็อกครับมันมาหยิกแก้มผมพร้อมกับพูดว่า “เอ่อน่ารักวะ พูดง่ายๆแบบนี้หน่อย” ผมหันไปกำลังจะพูดว่ามึ*เล่นอะไรมันก็วิ่งหนีขึ้น กราบพักไปแล้วอะครับ หลังจากนั้นผมก็ลืมๆไปก็คิดว่าไอ้ติ๊กมันเป็นคนกะล่อนชอบหยอก แต่หลังจากนั้นนะซิครับ ทุกคืนคือเตียงนอนทหารพอประมาณ 2 ทุ่มเขาก็จะดับไฟนอนอะครับหลังจากที่ทุกคนอาบน้ำเสร็จแต่งตัวเสร็จพอดีและก็เงียบครับคงนอนกัน  สักพักผมก็รู้สึกมีเงาคนหนึ่งเดินมาหาผมที่เตียง ผมนอนเตียงชั้นล่างครับเตียงมันมีสองชั้น พอเดินมาใกล้ๆด้วยความมืดผมถึงรู้ว่าเป็นไอ้ติ๊ก ผมกำลังจะอ้าปากพูดมันก็เอามือมาปิดปากผม พร้อมกำทำท่ายกนิ้วชี้ที่ปากทำเสียงชู่   มันก็มากระซิบข้างหูผมว่า กูนอนไม่หลับกูมีเรื่องอยากคุยกับมึ* มึ*กระเถิบไปดิกูจะนอนด้วยถ้ามึ*ไม่กระเถิบเดี๋ยวกูเสียงดังเพื่อนตื่นนะมันบอก เอะอะไรวะผมก็เอ้อๆกระเถิบ  แล้วมันก็เล่าเรื่องชีวิตของมันให้ผมฟังว่ามันนะจริงๆที่เห็นกูร่าเริง นะแต่กูมีเรื่องให้คิดเยอะ มันก็เล่าไปว่าชีวิตมันพ่อกับแม่เลิกลากันมันก็ขนขวายหาเงินส่วนที่ไม่พอที่แม่ส่งมาให้เรียนมันบอก ชีวิตกูลำบากมากมันก็เล่าไปผมก็ฟังไปก็คิดสงสารอะครับ มันก็บอกแถมกูต้องมาติดทหารแบบนี้อีก เอ่อกูก็ด้วย แล้วมันก็บอกแต่กูโชคดีมากที่ติดทหารที่มารู้จักคนดีแบบมึ* มันก็เล่ายาวอยู่ครับ บลาๆๆของมันไปแต่สุดท้ายพอเล่าเสร็จมันก็บอกว่าคืนนี้กูขอนอนนี่นะ ผมนี่ยังไม่ตอบอะไรครับแม่*เฮ้ยเอ้อ ด้วยความที่กลัวเพื่อนตื่นอะครับ ผมก็เอ่อไรวะ และก็นอนๆไป พอประมาณตีสี่มันก็จะลุกไปนอนที่เตียงมัน  และก็จะเป็นแบบนี้ทุกคืนโดยมันบอกว่าพวกเพื่อนมันชอบไปแกล้งกูที่เตียงกูขอมานอนนี่นะเอะเฮ้ยผมก็อุทานอะไรวะ พอหนักเข้ามันมานอนไม่พอครับ มันมากอดด้วยนี่ซิ (อันนี้จริงๆนะครับผมเขียนไปยังลบออกเลยครับว่าจะเล่าดีไหม) ผมก็แกะมือมันออกมันก็ส่งเสียงฮือ และก็มากอดใหม่ และผมก็หลับๆไป บางทีผมก็คิดนะครับทำไมผมไม่ถีบมันตกเตียงไปแต่คงเป็นอารมณ์แบบต่างคนต่างคิดถึงบ้านนะครับ และอะไรหลายๆอย่างบอกไม่ถูกถ้าคนเคยไปเป็นทหารเกณฑ์จะรู้ครับ และมีอยู่คืนหนึ่งครับเป็นวันเกือบๆท้ายๆที่จะต้องแยกย้ายกันเพื่อเข้าหน่วยต่างๆ คืนนั้นมันก็มานอนครับและกอดเหมือนเดิมแต่คืนนี้หนักครับ ผมนี่แบบหลับไมได้ทั้งคืนครับเมื่อประมาณสักเกือบๆ 5 ทุ่มไอ้ติ๊กมันก็ขยับตัวแต่ตาหลับๆครับแต่มือนี่ยังกอดอยู่แล้วผมก็หลับต่อไป สักพักผมรู้สึกเหมือนมีอะไรมาชนแก้ม เอ้ยไอ้ติ๊กไม่รู้ว่ามันแกล้งหลับรึเปล่าหรือขยับตัวยังไง ปากมามันชนแก้มผมครับ ผมก็ปลุกมันเขย่าตัวมันแล้วมันก็ตื่นขึ้นยิ้มเฮ้ยอะไร นอนๆๆมันบอกพรุ่งนี้ต้องฝึกต่อ ผมก็เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้  พอวันต้องแยกย้ายอะครับทุกคนก็จะต้องเก็บของแยกย้ายเพื่อไปฟังสังกัดใหม่ที่ตนเองต้องไปฝึก พอทุกคนลงไปมดเหลือผมกำลังเก็บของอยู่ผมก็นึกถือของกำลังจะลงไป สักพักไอ้ติ๊กมันเดินมากอดเอวผมอะครับจากทางข้างหลัง(อันนี้แม่*อายนะครับบอกตรงๆแต่ผมก็เขียนไปตามจริง) ผมก็เรียกชื่อมันติ๊กทำไรวะ ก็จะแกะมือมันออก มันพูดว่ามึ*ไม่ต้องพูดอะไรอยู่เฉยๆ วันนี้วันสุดท้ายแล้วกูขอแค่ 1 นาที แต่มันไม่พูดอะไรต่อครับมันก็กอดอยู่แบบนั้นผมพอมันคลายออกผมก็บอกว่าปะๆๆไปเก็บของลงไปข้างล่างเขาจะแถวแล้ว มันก็บอกว่ากูขอเบอร์มึ*หน่อยไว้โทรหา….แถมมันยังพูดทิ้งท้ายอีกนะครับว่าชาติหน้ามีจริงมึ*เกิดเป็นผู้หญิงได้ปะวะถ้าเป็นจริงขอให้กูเป็นเนื้อคู่กับมึ*นะมันพูดแบบยิ้มๆหัวเราะๆอะครับผมก็เอ่อๆรีบเก็บของ พอหลังจากนั้นย้ายสังกัดมันตกที่ฐานทัพเรือสัตหีบ ผมนี่ตกกองการฝึกกองเรือยุทธการ พอเย็นๆหลังฝึกก็มีเบอร์แปลกๆโทรมา ผมก็รับสายอ้าวไอ้ติ๊กก็คุยกันเกี่ยวกับหน่วยที่สังกัดใหม่ สุดท้ายมันไม่วายบอกว่า กูคิดถึงมึ*โคตรๆกูฝึกหนักมาก ยังจะมาเรียกผมว่าที่รักอีกเอ่อคือแบบเอ่อผมก็วางสายไปเลย  เอ่อคือก็พอเท่านี้นะครับ ผมเล่าซะยาวเพราะว่าช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมจำได้ดีเพราะผมพึ่งปลดทหารมา 6 เดือนเองครับเลยค่อนข้างเล่าซะยาวและบอกตรงๆเลยครับตั้งแต่ช่วงชีวิตแรกๆที่เคยเจอมา อันนี้หนักสุดครับทุกวันนี้มันก็ยังโทรมาครับ บอกคิดถึงเหมือนเดิมผมก็แบบเอ่อๆออๆไปอะครับ ไม่คิดอะไรก็คิดว่ามันเป็นเพื่อนที่สนิทคนหนึ่ง (มันก็มีแฟนนะครับแฟนผู้หญิงนะครับฮ่าๆ) แต่หลังจากนี้ในชีวิตวัยทำงานผมก็ยังจะเจออีกแต่ขอเล่าสั้นๆละกันครับก็ประมาณว่าผมก็นั่งรถเมล์ไปทำงานมันก็มีผู้ชายคนหนึ่งมานั่งข้างๆ มันก็ชวนคุยและก็มองๆหน้าผม สักพักครับมันบอกว่าขอเบอร์หน่อยครับพี่ พี่น่ารักดีครับคือผมนี่มองซ้ายขวาและพอถึงป้ายรีบลงเลยครับไม่ได้พูดอะไรบอกตรงๆกลัวครับ แต่ไอ้น้องคนนี้มันก็ปกตินะครับไม่ได้ตุ้งติ้งอะไร จะบอกว่าคนที่ผมเจอที่ผมเล่ามามันไม่มีใครตุ้งติ้งเลยครับ ตอนนี้ก็มีแฟนกันหมดแล้วครับ และล่าสุดไอ้บอยเพื่อนผมช่วงปีใหม่ 57 นี้แหละครับผมมีโอกาสกลับบ้านมีโอกาสได้ไปเจอเพื่อนๆเก่าสมัยมัธยมกัน ก็นัดสังสรรค์กันตามประสา พอเมาได้ที่ไอ้บอยไม่วายพูดเรื่องเก่า โอ๋มึ*นี่หน้าไม่เปลี่ยนเลยนะหน้ารักเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ผมก็แบบเอ่อไอ้แสร*มึ*ยังจะเล่นอีก!! เพื่อนในวงก็คงได้ที่อะครับ คงไม่มีใครได้ยินนะผมพูดในใจ


เอาละครับผมก็ขอจบเรื่องราวที่ประสบมาเพียงเท่านี้ ในโลกนี้มันจะมีใครเจอเรื่องแบบนี้เหมือนผมอีกรึเปล่า แต่เดี๋ยวผมคงต้องหารูปและรวบรวมมาลงก่อนนะครับ เขียนเรื่องมันใช้เวลามากไปหน่อย มันอยู่ในคอมที่ไหนบ้างไม่รู้ อีกอย่างยังไม่รู้ว่า pantip มันลงรูปยังไง ศึกษาก่อนครับ ก็จะมีรูปผมและพวกเพื่อนนี่แหละครับบางคน บางช่วงวัยอาจไม่มีรูปครับแต่ก็เกือบๆครบทุกวัยอะครับคงจะลงพรุ่งนี้นะครับ สุดท้ายผมไม่รู้ว่าคุณจะเชื่อไหมผมแค่จะบอกว่าสิ่งที่ผมพูดและเล่าทั้งหมดไม่เคยเล่าที่ไหนเลยมันเป็นเรื่องจริงครับผมสาบานได้ เหมือนดังเขาบอกว่า “จะจริงไม่จริงตัวเราเองที่รู้ครับ” ผมบอกตรงๆนะครับว่าผมอายมากที่ต้องมาเล่าเรื่องแบบนี้แต่มันไม่ไหวจริงๆครับที่ผมเล่าเพราะอยากแก้ปัญหาว่าจะทำอย่างไรดี มันเสียความมั่นใจครับกับการที่บางครั้งผมจะไปจีบผู้หญิงสักคนจนตอนนี้ไม่กล้าจีบเลยแหละครับ!!