สวัสดีค่ะ วันนี้มีเรื่องอยากระบายนิดหน่อย และขอคำชี้แนะจากพี่น้องชาวพันทิปค่ะ
ขอเกริ่นนำเรื่องก่อนนะคะ เพื่อเป็นแนวทางสำหรับท่านที่มีคำแนะนำ
เราทำงานที่บ้านค่ะ ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเช่า เขียนหนังสือค่ะ รายได้โอเค มีกิน มีเก็บเล็กน้อย
แต่ด้วยการเขียนหนังสือ มีช่วงเวลาที่หัวสมองตีบตัน เราจะว่างมาก
เรียกได้ว่าว่าง 20-60 วันต่อครั้งค่ะ คราวนี้เราไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ ตอนว่างงาน
มันเหงาแบบสุดๆ เลยตั้งใจจะไปเรียนตัดเย็บเสื้อผ้า
ก็ไม่อยากจะตัดสินใจเอง ก็มีครอบครัวแล้ว ปรึกษาคุณสามีสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ามีอะไร ทำอะไรไม่ปรึกษากัน
เราก็เล่าๆ ไปค่ะ เขาก็นิ่งแล้วตอบกลับมาว่า ไม่ต้องทำ มันเหนื่อย แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว
เราก็นอยด์ หน้าสลด ผิดหวังอย่างแรง เขาก็รีบตอบว่า เขาเป็นห่วง
เพราะเขียนหนังสือเราก็ใช้สายตามากพอแล้ว มาเย็บผ้าก็ต้องใช้สายตา สายตาจะเสีย
ตาบอดไปไม่เลี้ยงนะเว้ยเฮ้ย (ไม่ตามใจไม่พอ มีแช่งด้วย อยากตบกะโหลกจริงๆ)
ก็เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่เราเหงาจริงๆ ค่ะ เขาออกไปทำงานกว่าจะกลับบ้านก็เกือบสามทุ่ม
ช่วงที่เราทำงานไม่ได้ มันเหงาแบบสุดๆ จะออกไปเที่ยวก็ไม่ค่อยมีเพื่อน
ไปคนเดียวพอได้ในบางครั้ง แต่ทุกครั้งรู้สึกว่าจะเหงาเพิ่มมากขึ้นค่ะ
ส่วนมากจึงอยู่บ้าน ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไร หุงข้าว ล้างจาน ทำกับข้าวบ้างที่พอจะทำได้
อะไรที่ทำยากๆ ให้สามีทำ เพราะไม่มั่นใจว่าทำแล้วสามีจะต้องไปนอนโรงพยาบาล เพราะฝีมือสุดยอดของเราไหม
แต่เขาก็ยืนยันว่าเป็นห่วง ไม่อยากให้เราเหนื่อย เราก็พูดไม่ออกค่ะ
แต่สารภาพว่าอยากไปเรียนมากจริงๆ ไว้ทำตอนว่างๆ แต่เขาไม่ยอม
เราพูดมากๆ เข้า บอกเหงา อยากหาอะไรทำ เพราะไม่รู้จะไปไหน
เขาก็ตอบกลับมาเราโทษใครไม่ได้เพราะเราเลือกทางนี้เอง เจอแบบนี้เข้าไปเราก็เถียงไม่ออก
เราเลือกเองจริงๆ เลือกออกจากงานประจำมาเขียนหนังสืออยู่บ้าน
แต่ปัญหาคือในช่วงเวลาที่เราทำงานไม่ได้ เราไม่รู้จะทำอะไร
นั่งๆ นอนๆ เชื่อว่าทุกคนต้องเบื่อ และเราก็เขียนหนังสืออยู่บ้านมาหลายปี ความเบื่อมันมีมาก
พอมีวิธีทำให้ความเหงาที่อาจจะทำให้เราฟุ้งซ่านลดลงไหมคะ
หรือมีวิธีไหนบ้างที่พอจะกล่อมคุณสามีให้ใจอ่อน ยอมให้เราไปเรียนเย็บผ้าค่ะ
เพราะเรามองเห็นว่ามันมีประโยชน์ในชีวิต อาจจะสร้างรายได้ในอนาคต
และอีกข้อคือเราเป็นคนตัวเล็กมากๆ ซื้อเสื้อผ้ามาใส่จะหลวม
เพราะคนไทยส่วนมากแล้วขนาดจะ M L ซึ่งบางครั้งเราก็จำใจต้องซื้อ M มาใส่
แต่มันหลวม ต้องแก้เป็นประจำ เราเลยมีความคิดว่าจะเย็บเองเสียเลย
ประชดแม่ค้าที่เอาเสื้อผ้าใหญ่ๆ และน่ารักๆ มาขาย ทำให้เราอดใจไม่ไหวไปซื้อ Y_Y
ปล. เรื่องของเราอาจจะดูไร้สาระ แต่ตอนนี้เครียดจริงๆ ค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง
จนมุมตรงที่เขาบอกว่ามันเป็นทางที่เราเลือกเอง เราต้องทนให้ได้
บร๊ะเจ้า!! อยากร้องไห้จริงๆ เถียงไม่ออก
และขอโทษหากตั้งกระทู้ผิดห้อง และแทกไม่ถูกไม่ควรค่ะ
แก้ไขคำผิดและจัดไม่ให้ข้อความติดกันจนอ่านแล้วตาลายค่ะ
อยากมาก แต่สามีไม่ยอมเล่นด้วย ทำยังไงดีคะ?
ขอเกริ่นนำเรื่องก่อนนะคะ เพื่อเป็นแนวทางสำหรับท่านที่มีคำแนะนำ
เราทำงานที่บ้านค่ะ ใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเช่า เขียนหนังสือค่ะ รายได้โอเค มีกิน มีเก็บเล็กน้อย
แต่ด้วยการเขียนหนังสือ มีช่วงเวลาที่หัวสมองตีบตัน เราจะว่างมาก
เรียกได้ว่าว่าง 20-60 วันต่อครั้งค่ะ คราวนี้เราไม่อยากอยู่บ้านเฉยๆ ตอนว่างงาน
มันเหงาแบบสุดๆ เลยตั้งใจจะไปเรียนตัดเย็บเสื้อผ้า
ก็ไม่อยากจะตัดสินใจเอง ก็มีครอบครัวแล้ว ปรึกษาคุณสามีสักหน่อย เดี๋ยวจะหาว่ามีอะไร ทำอะไรไม่ปรึกษากัน
เราก็เล่าๆ ไปค่ะ เขาก็นิ่งแล้วตอบกลับมาว่า ไม่ต้องทำ มันเหนื่อย แค่นี้ก็เหนื่อยแล้ว
เราก็นอยด์ หน้าสลด ผิดหวังอย่างแรง เขาก็รีบตอบว่า เขาเป็นห่วง
เพราะเขียนหนังสือเราก็ใช้สายตามากพอแล้ว มาเย็บผ้าก็ต้องใช้สายตา สายตาจะเสีย
ตาบอดไปไม่เลี้ยงนะเว้ยเฮ้ย (ไม่ตามใจไม่พอ มีแช่งด้วย อยากตบกะโหลกจริงๆ)
ก็เข้าใจว่าเป็นห่วง แต่เราเหงาจริงๆ ค่ะ เขาออกไปทำงานกว่าจะกลับบ้านก็เกือบสามทุ่ม
ช่วงที่เราทำงานไม่ได้ มันเหงาแบบสุดๆ จะออกไปเที่ยวก็ไม่ค่อยมีเพื่อน
ไปคนเดียวพอได้ในบางครั้ง แต่ทุกครั้งรู้สึกว่าจะเหงาเพิ่มมากขึ้นค่ะ
ส่วนมากจึงอยู่บ้าน ทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งก็ไม่ค่อยมีอะไร หุงข้าว ล้างจาน ทำกับข้าวบ้างที่พอจะทำได้
อะไรที่ทำยากๆ ให้สามีทำ เพราะไม่มั่นใจว่าทำแล้วสามีจะต้องไปนอนโรงพยาบาล เพราะฝีมือสุดยอดของเราไหม
แต่เขาก็ยืนยันว่าเป็นห่วง ไม่อยากให้เราเหนื่อย เราก็พูดไม่ออกค่ะ
แต่สารภาพว่าอยากไปเรียนมากจริงๆ ไว้ทำตอนว่างๆ แต่เขาไม่ยอม
เราพูดมากๆ เข้า บอกเหงา อยากหาอะไรทำ เพราะไม่รู้จะไปไหน
เขาก็ตอบกลับมาเราโทษใครไม่ได้เพราะเราเลือกทางนี้เอง เจอแบบนี้เข้าไปเราก็เถียงไม่ออก
เราเลือกเองจริงๆ เลือกออกจากงานประจำมาเขียนหนังสืออยู่บ้าน
แต่ปัญหาคือในช่วงเวลาที่เราทำงานไม่ได้ เราไม่รู้จะทำอะไร
นั่งๆ นอนๆ เชื่อว่าทุกคนต้องเบื่อ และเราก็เขียนหนังสืออยู่บ้านมาหลายปี ความเบื่อมันมีมาก
พอมีวิธีทำให้ความเหงาที่อาจจะทำให้เราฟุ้งซ่านลดลงไหมคะ
หรือมีวิธีไหนบ้างที่พอจะกล่อมคุณสามีให้ใจอ่อน ยอมให้เราไปเรียนเย็บผ้าค่ะ
เพราะเรามองเห็นว่ามันมีประโยชน์ในชีวิต อาจจะสร้างรายได้ในอนาคต
และอีกข้อคือเราเป็นคนตัวเล็กมากๆ ซื้อเสื้อผ้ามาใส่จะหลวม
เพราะคนไทยส่วนมากแล้วขนาดจะ M L ซึ่งบางครั้งเราก็จำใจต้องซื้อ M มาใส่
แต่มันหลวม ต้องแก้เป็นประจำ เราเลยมีความคิดว่าจะเย็บเองเสียเลย
ประชดแม่ค้าที่เอาเสื้อผ้าใหญ่ๆ และน่ารักๆ มาขาย ทำให้เราอดใจไม่ไหวไปซื้อ Y_Y
ปล. เรื่องของเราอาจจะดูไร้สาระ แต่ตอนนี้เครียดจริงๆ ค่ะ ไม่รู้จะทำยังไง
จนมุมตรงที่เขาบอกว่ามันเป็นทางที่เราเลือกเอง เราต้องทนให้ได้
บร๊ะเจ้า!! อยากร้องไห้จริงๆ เถียงไม่ออก
และขอโทษหากตั้งกระทู้ผิดห้อง และแทกไม่ถูกไม่ควรค่ะ
แก้ไขคำผิดและจัดไม่ให้ข้อความติดกันจนอ่านแล้วตาลายค่ะ