เป็นในสิ่งที่ตัวเองอยากเป็น หรือสิ่งที่คนอื่นหวังให้เราเป็น?

ช่วงนี้ จขกท. เริ่มคิดถึงเรื่องอนาคตของตัวเองค่ะ คงเพราะอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ และอายุถึงที่จะสอบทุนต่างๆได้ เห็นเพื่อนๆยุ่งอยู่กับการหาที่เรียนพิเศษตอนปิดเทอมตามสถาบันชื่อดังแถวๆสยาม/พญาไท เพราะหวังจะเข้าโรงเรียนดังๆ อาทิเช่น เตรียมอุดม แล้ว จขกท. เลยหันมามองตัวเอง ทุกวันนี้ไม่ใช่ไม่เรียนพิเศษนะคะ แต่เรียนพวกดนตรี กีต้าร์ ศิลปะ ภาษา อะไรทำนองนี้ เลยรู้สึกว่าสิ่งที่เราเรียนมันไร้สาระไปหรือเปล่า เห็นเพื่อนๆเรียนฟิสิกส์ เคมี ชีวะ เลข แกรมม่าเจาะลึก(ที่ไม่ค่อยได้ใช้จริงในชีวิตเท่าไหร่) กันแบบหักโหมมาก เห็นแล้วก็กลัวว่าตัวเองกำลังเดินตามหลังพวกเขาอยู่หรือเปล่า กลัวพวกเขาแซงหน้าไปใกล แต่เกรด จขกท ก็ไม่ได้แย่มากนะคะ ถือว่าเรียนเก่งเลยก็ได้(3.8) ถือว่ามากกว่าพวกที่ไปเรียนพิเศษด้วยซ้ำ แต่ก็กลัวพวกเค้าแซงหน้าเราอยู่ดี ถ้าเรายังมัวแต่เรียนดนตรีศิลปะ ปิดเทอมนี้ จขกท ตัดสินใจเรียนภาษาญี่ปุ่นค่ะ เพราะจขกท.ฝันมาตั้งแต่เด็กๆแล้วว่าอยากไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น ชอบมากจนอยากไปอยู่สักปีนึง แต่มองดูคนรอบๆข้าง ใครๆเขาก็เลือกประเทศอเมริกากันทั้งนั้น แม่เราก็ถามว่าทำไมไม่เรียนอังกฤษหรือจีน มันดูจะใช้ประโยชน์ได้มากกว่า เราก็ยืนยันว่าจะเรียนเพราะว่าอยากไปแลกเปลี่ยนที่ญี่ปุ่น แต่ในใจก็เริ่มคิดหวั่นๆแล้วละว่าไอที่เราทำๆไปเนี่ยมันเป็นสิ่งที่เราชอบแต่สังคมไม่ต้องการหรือเปล่า เมื่อก่อนตอนเด็กๆเราอยากเป็นแอร์โฮสเตส เป็นนางแบบ ตามประสาเด็กผู้หญิงทั่วๆไป แต่พอโตขึ้นจนหมดวัยเพ้อฝันก็เริ่มคิดได้ว่ามันไม่ใช่55 เราชอบเล่นดนตรี ร้องเพลง วาดรูป ออกแบบ ตัดต่อหนัง พอคิดๆดูแล้วก็ไม่รู้จะโตไปเป็นอะไรดี เป็นจิตรกรเหรอ? ฝีมือไม่ได้ดีเวอร์ รายได้ก็คงไม่ดี เป็นนักร้อง? ใครเขาจะรับ เสียงเราก็ไม่ได้ดีแบบเดอะสตาร์ เป็นผกกหนัง? ต้นทุนสูงแถมโอกาสเจ๊งมีมาก สรุปแล้วไม่รู้จะทำอาชีพอะไร เห็นหลายๆคนบอกว่าถ้าเลือกทำในสิ่งที่รักยังไงก็ต้องออกมาดี ให้ทำสิ่งที่รักแล้วต้องกัดก้อนเกลือกินก็ไม่ไหวนะคะ อุดมการณ์มันกินไม่ได้ซะหน่อย

เราจะเล่นดนตรีวาดรูปร้องเพลงต่อไปดีมั้ย หรือจะหันมาโฟกัสที่วิชาการดี ...