คือเราไม่ชอบเลยอ่ะค่ะ (ถึงจะเข้าใจว่ามันก็มีอยู่ทุกที่ ในสังคมทั่วไปก็เถอะ) แต่เรารำคาญมาก
ที่ผ่านมาเราก็นิ่งๆ ยิ้มๆตลอดค่ะ เวลาเค้าจะพูดอะไร หรือจะมาเย้ยหยัน ดูถูกอะไรงี้นะคะ
แล้วแม่ก็ชอบมาพูดว่า นี่เค้ามาพูดแบบนี้นะ พูดจาดูถูกอะไรงี้ เราเลยแบบเออ.. แล้วแม่ต้องแคร์ทำไม?
เรารู้สึกเหมือนแม่แคร์หน้าตาในสังคม(อันกะจิ๊ดริ๊ดในซอยบ้านมาก) บางทีแม่ก็ชอบมาเล่าว่าลูกบ้านนั้น บ้านนี้เป็นงี้
แม่เค้ามาพูดจาอวดแบบนั้น แบบนี้ .. เราก็แบบฟังนิ่งๆ เออ ออตามอ่ะค่ะ แต่ในใจนี่แบบ (อัลไลวะ!?)
อันนี้พูดตรงๆ ไม่ได้กะแดะค่ะ คือเราพอเข้าใจเรื่องความต้องการการยอมรับจากสังคมของคนเรานะ (ทฤษฎีมาสโลว์อ่ะค่ะ)
แต่เรารู้สึกว่าเห้ย.. ถ้าต้องมาแคร์คนพวกนี้ แล้วต้องโอนอ่อนอารมณ์ไปตามคนพวกนี้ เค้าเด่นมา เราก็ต้องเด่นบ้าง
เราว่ามันไม่ใช่อ่ะค่ะ.. (_ _)" จนมามีอยู่วันนึง รู้สึกว่า มันจะสอดรู้ อยากรู้อยากเห็นมากไปรึเปล่า(วะ?)
คือแฟนเรามาส่งที่บ้านค่ะ ลุงแกก็จอดรถมอไซมองเลยค่ะ.. จ้องเขม็งเลย แล้วแม่ก็มาบอกเราว่า
เออทีหลังให้แฟนไปส่งที่หน้าปากซอยนะ ไม่ต้องให้เค้าเข้ามาที่บ้าน.. (เราก็เออๆออๆนะคะ เข้าใจค่ะ ว่ามันดูไม่ดี เราเป็นผญ.)
ซึ่งเราแบบ..เอือมมากค่ะ เอือมมมม มาก กับเพื่อนข้างบ้าน กับตรงข้างบ้าน หรือแม้กระทั่ง..หน้าปากซอยบ้านตัวเอง!
และเราไม่ใช่คนที่แบบจะไปเถียง ไปหาเรื่องใคร ก็นิ่งๆเงียบๆ แต่พอเราพูดกับแม่กลับไปว่าจะไปแคร์ทำไม เค้าให้ตังแม่ใช้เหรอ?
แล้วเค้าเป็นใคร ในซอยมีแค่นี้ จะดีจะเด่น จะดูถูกอะไรกันไปทำไม.. แม่ก็มาบอกเราว่าให้เราไปอยู่คนเดียวแหละ ดีแล้ว..
สร้างแต่ศัตรู(แบบนั้นแบบนี้) แล้วก็ลามไปถึงที่ทำงานอีก.. เราก็เลยรู้สึกว่า.. "เออ....หนูผิดอัลไลวะ?" (T_T)
เราอึดอัดมานานมากเลยค่ะ กับเพื่อนบ้านแบบนี้ เคยเจอกันไหมคะ คือมันเหมือนว่าเราพูดอะไรก็ไม่ได้เลย ทำอะไรก็ไม่ได้เลย
จนมันกลายเป็นความรู้สึกที่สะสมมานาน จนน่ารำคาญอ่ะค่ะ......... น่า รำ คาญ มาก กกกก (ลากเสียงยาวๆ)
ปล.
1. มันอาจจะดูเป็นกระทู้ระบายอารมณ์ โจมตีแม่ตัวเอง แต่ไม่ใช่นะคะ บอกเลยค่ะ ว่าเรารักแม่มาก (ไม่ได้อยากได้โล่กตัญญูในพันทิปค่ะ)
แต่ที่บอกคือจะย้ำว่าเราห่วงความรู้สึกแม่เรามาก ต้องมาเจอคนพวกนี้ แล้วเราก็รู้สึกปสด.(ประสาท-) มากค่ะกับเพื่อนบ้านแบบนี้
2. จนตอนนี้เรายกให้เพื่อนบ้านแบบนี้ เป็นแรงผลักดันในการหาเงิน ย้ายบ้านไปแล้วค่ะ! (=_=) เราอยากให้แม่เจอเพื่อนบ้านดีๆสักครั้งในชีวิตค่ะ
มีวิธีแก้เผ็ดเพื่อนบ้านที่ชอบสอดรู้ สอดเห็น ปากหอยปากปูไหมคะ?
ที่ผ่านมาเราก็นิ่งๆ ยิ้มๆตลอดค่ะ เวลาเค้าจะพูดอะไร หรือจะมาเย้ยหยัน ดูถูกอะไรงี้นะคะ
แล้วแม่ก็ชอบมาพูดว่า นี่เค้ามาพูดแบบนี้นะ พูดจาดูถูกอะไรงี้ เราเลยแบบเออ.. แล้วแม่ต้องแคร์ทำไม?
เรารู้สึกเหมือนแม่แคร์หน้าตาในสังคม(อันกะจิ๊ดริ๊ดในซอยบ้านมาก) บางทีแม่ก็ชอบมาเล่าว่าลูกบ้านนั้น บ้านนี้เป็นงี้
แม่เค้ามาพูดจาอวดแบบนั้น แบบนี้ .. เราก็แบบฟังนิ่งๆ เออ ออตามอ่ะค่ะ แต่ในใจนี่แบบ (อัลไลวะ!?)
อันนี้พูดตรงๆ ไม่ได้กะแดะค่ะ คือเราพอเข้าใจเรื่องความต้องการการยอมรับจากสังคมของคนเรานะ (ทฤษฎีมาสโลว์อ่ะค่ะ)
แต่เรารู้สึกว่าเห้ย.. ถ้าต้องมาแคร์คนพวกนี้ แล้วต้องโอนอ่อนอารมณ์ไปตามคนพวกนี้ เค้าเด่นมา เราก็ต้องเด่นบ้าง
เราว่ามันไม่ใช่อ่ะค่ะ.. (_ _)" จนมามีอยู่วันนึง รู้สึกว่า มันจะสอดรู้ อยากรู้อยากเห็นมากไปรึเปล่า(วะ?)
คือแฟนเรามาส่งที่บ้านค่ะ ลุงแกก็จอดรถมอไซมองเลยค่ะ.. จ้องเขม็งเลย แล้วแม่ก็มาบอกเราว่า
เออทีหลังให้แฟนไปส่งที่หน้าปากซอยนะ ไม่ต้องให้เค้าเข้ามาที่บ้าน.. (เราก็เออๆออๆนะคะ เข้าใจค่ะ ว่ามันดูไม่ดี เราเป็นผญ.)
ซึ่งเราแบบ..เอือมมากค่ะ เอือมมมม มาก กับเพื่อนข้างบ้าน กับตรงข้างบ้าน หรือแม้กระทั่ง..หน้าปากซอยบ้านตัวเอง!
และเราไม่ใช่คนที่แบบจะไปเถียง ไปหาเรื่องใคร ก็นิ่งๆเงียบๆ แต่พอเราพูดกับแม่กลับไปว่าจะไปแคร์ทำไม เค้าให้ตังแม่ใช้เหรอ?
แล้วเค้าเป็นใคร ในซอยมีแค่นี้ จะดีจะเด่น จะดูถูกอะไรกันไปทำไม.. แม่ก็มาบอกเราว่าให้เราไปอยู่คนเดียวแหละ ดีแล้ว..
สร้างแต่ศัตรู(แบบนั้นแบบนี้) แล้วก็ลามไปถึงที่ทำงานอีก.. เราก็เลยรู้สึกว่า.. "เออ....หนูผิดอัลไลวะ?" (T_T)
เราอึดอัดมานานมากเลยค่ะ กับเพื่อนบ้านแบบนี้ เคยเจอกันไหมคะ คือมันเหมือนว่าเราพูดอะไรก็ไม่ได้เลย ทำอะไรก็ไม่ได้เลย
จนมันกลายเป็นความรู้สึกที่สะสมมานาน จนน่ารำคาญอ่ะค่ะ......... น่า รำ คาญ มาก กกกก (ลากเสียงยาวๆ)
ปล.
1. มันอาจจะดูเป็นกระทู้ระบายอารมณ์ โจมตีแม่ตัวเอง แต่ไม่ใช่นะคะ บอกเลยค่ะ ว่าเรารักแม่มาก (ไม่ได้อยากได้โล่กตัญญูในพันทิปค่ะ)
แต่ที่บอกคือจะย้ำว่าเราห่วงความรู้สึกแม่เรามาก ต้องมาเจอคนพวกนี้ แล้วเราก็รู้สึกปสด.(ประสาท-) มากค่ะกับเพื่อนบ้านแบบนี้
2. จนตอนนี้เรายกให้เพื่อนบ้านแบบนี้ เป็นแรงผลักดันในการหาเงิน ย้ายบ้านไปแล้วค่ะ! (=_=) เราอยากให้แม่เจอเพื่อนบ้านดีๆสักครั้งในชีวิตค่ะ