จากประสบการณ์วันนี้สอนให้ฉันรู้ว่า "อย่าถามเพื่อนสนิทว่าคิดอะไรกับเรารึเปล่า"

อนึ่ง ในกระทู้นี้ใช้ชื่อปลอมทั้งหมด

เราเป็นคนเล่นอินเตอร์เนตมาตั้งแต่เด็กๆ พอป.4-5 ก็หัดแชท ม.2 ก็แชทในเวบไซต์แห่งหนึ่งจนได้แฟนมา 1 คน อายุห่างกันมากโขอยู่ ชื่อพี่แมม พอคบกันไปเรื่อยๆ พี่แมมหันไปติดเกมส์ออนไลน์ในตำนาน ทำให้เราต้องกระโดดเข้าวงการเกมส์มาด้วยเพื่อที่จะได้มีเวลาคุยกันให้มากขึ้นสักหน่อย จากนั้นเราก็ติดเกมส์มาเรื่อยๆ แต่ไม่ต้องห่วงเรื่องการเรียนเลย เราเป็นเด็กหัวดี อีกทั้งแม่ยังคอยควบคุมเรื่องเวลาเล่นเกมส์ทำให้เราเล่นได้เรื่อยๆ จนกระทั่งเข้ามหาลัย

ด้วยระยะเวลาที่คบกันมานาน เรากับพี่แมมจึงเป็นมากกว่าแฟน มันเหมือนเป็นความผูกพันธ์ที่เราโตมาด้วยกัน จนกระทั่งก่อนจะเกิดเรื่อง เราก็คบกันมา 8 ปีแล้ว พี่แมมโตขึ้น มีความรับผิดชอบมากขึ้น และหันไปสนใจงานที่ตัวเองทำ เวลาที่ให้เราก็เลยน้อยลงๆ เราเลยแก้เบื่อโดยการนั่งดูซีรี่ย์ เล่นเกมส์ไปเรื่อยๆ จากที่เคยเล่นเกมส์ด้วยกัน พี่แมมก็ไม่ว่าง ปล่อยให้เราเล่นคนเดียว พร้อมกับกฏเหล็ก 1 ข้อ สำหรับคนที่คุยเก่งๆอย่างเรา

“อย่าแจกเบอร์ให้คนในเกมส์”

เพราะบางครั้งเราคุยเล่นกับคนในเกมส์เฉยๆ ไม่ได้คิดอะไร เราไม่ปิดบังเลยเวลามีคนถามว่า มีแฟนรึยัง แต่คนอื่นกลับเข้าใจผิด แล้วมาชอบเรา ทำให้พี่แมมไม่ค่อยวางใจนัก

พอมีเกมส์ พี่แมมที่พยายามหาเวลาเจียดมาให้เรายากอยุ่แล้วเพราะทำงานเป็นกะ กะเช้าบ้างเย็นบ้าง ก็ไม่มีเวลาอยู่ด้วยกันก็เหมือนยิ่งไม่มีเวลาเพราะพี่แมมจะไม่โทรมากวนเราเวลาเล่นเกมส์ ลงดัน ลงมิชชั่น พี่แมมก็ไม่ว่าอะไรจะได้พักบ้างเอาแรงมาทำงาน แม่ของเราไม่ชอบพี่แมม เพราะฐานะทางบ้านเราต่างกันเยอะ อีกทั้งอายุที่ต่างกันเกือบๆ 10 ปี ทำให้แม่ไม่ไว้ใจ กลัวว่าเค้าจะมาหลอกลูกสาว พี่แมมเลยต้องพยายามพิสูจน์ตัวเอง(รึเปล่าก็ไม่รู้) ในขณะที่แม่เราก็เอาแต่บ่นว่าพี่แมมให้เราฟัง กรอกหูเราเรื่อยๆว่าให้เลิกกันไปซะ โตขึ้นก็เจอคนใหม่เอง คนที่เหมาะสมกว่า จนกระทั่งวันหนึ่ง เกมส์ออนไลน์เปิดใหม่คนไทยทำเปิดตัวขึ้นมา เราก็ไม่รอช้าที่เข้าไปลองของ

.....เราคิดว่า คงไม่เจอใครที่คลิกกับเราเท่าพี่แมมแล้ว.....

คืนหนึ่ง เราก็ต้องมาเจอกับคนที่ทำให้รู้ว่าตัวเองคิดผิด เราเล่นเกมส์อยู่และกำลังจะไปนอน ก็มีตัวละครที่เข้ามาร่วมกิลด์ใหม่ 2 คน เราพิมพ์ทักทายตามปรกติ แต่ถึงกับยิ้มมุมปากเพราะคนๆนึงที่ชื่อ โคะ เรากับโคะหยอดมุกขำๆ เฮฮาๆ กันไปเรื่อย แว้บแรกที่คุย เราคิดแค่ว่า เออ คุยดีหวะ ตบมุกใช้ได้ และเราก็ไม่คิดอะไร วันหนึ่งเราก็ออนเกมส์ เล่นของเราไปตามเรื่อง เราก็ทักโคะ ถามข้อมูล เรียนที่ไหน อายุเท่าไหร่ บ้านอยู่แถวไหนไปตามเรื่อง แล้วก็ไปเก็บเลเวลด้วยกัน เรากับโคะจีงสนิทกันมากขึ้น ถามว่าจะเป็นเพราะโคะทำให้เราติดเกมส์มากขึ้นรึเปล่า เราว่าก็มีส่วน เพราะตลอดเวลาที่คุย เรารู้สึกสนุกที่ได้คุยกับคนที่มีอารมณ์ขัน เข้าใจและทันมุกกันตลอด คุยเรื่องเดียวกัน ฟังเพลงคล้ายๆกัน ชอบดูหนัง และมีวิธีมองโลกคล้ายๆกัน

…..รู้จักกันผ่านตัวหนังสือ ความคิดที่แสดงออกมาทางข้อความ มันง่ายอย่างนี้นี่เอง....

เราถูกชะตากับคนแบบนี้ เรากับโคะค่อนข้างจะมองโลกเหมือนๆกัน คือมุมมองความคิดเราค่อนข้างจะแก่อยู่ซักหน่อย คุยกับคนรุ่นเดียวกันไม่ค่อยได้ หรือไม่ค่อยมีใครเข้าใจว่าเราคิดอะไร ทำให้เมื่อมีเรื่องหรือปัญหาอะไร เราจะมาคุยกันในเกมส์เวลาผ่านไปราว 4-5 เดือน ที่เราคุยกันแต่ในเกมส์ โคะเริ่มคุยกับเรามากกว่าพี่แมมซะอีก

อยู่มาวันหนึ่ง เราออนเกมส์ทิ้งเอาไว้ เราสังเกตุเห็นว่าตัวละครของโคะ อยู่ๆ ก็มายืนนิ่งใกล้ๆเรา เราเลยพิมพ์ทักไป นานทีเดียวกว่าโคะจะตอบกลับ โคะบอกว่า กำลังทะเลาะกับแม่เรื่องที่จะซิ่ลจากมหาลัยที่เรียนอยู่ เพราะรู้สึกว่าไม่ได้ชอบคณะที่เรียน แต่แม่โคะค่อนข้างเป็นคนที่ไม่ค่อยทันสมัย และไม่เข้าใจลูก เลยทะเลาะกันรุนแรง ออกแนวถึงขั้นไล่โคะออกจากบ้านเลยทีเดียว โคะเสียใจมากแล้วก็โกรธ โมโหแบบสุดๆ เราเลยบอกโคะว่า ไปหาที่เงียบๆคุยกันมั๊ย แล้วก็ย้ายตัวละครไปหาแมพที่ไม่มีคน

โคะระบายออกมาทุกสิ่งทุกอย่าง แต่เรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ต้องใช้เวลา เรารับฟัง และตอบรับบ้างเป็นบางครั้ง จนโคะใจเย็นลง ข้อความสั้นๆว่า “ขอเบอร์เมได้มั๊ย” เหมือนเป็นจุดเปลี่ยนเล็กๆอีกจุดหนึ่งในความสัมพันธ์บนโลกออนไลน์ของเรากับโคะ

....สิ่งที่เป็นจุดเปลี่ยนแรกจริงๆคือ เลข 10 หลักที่เราพิมพ์ตอบกลับไปมากกว่า...