คราวนี้เหม่ยอิ๋งจะมาเล่าถึงประสบการณ์ ความรู้สึกต่างๆ ในช่วงระยะเวลาหนึ่งเทอมที่ผ่านมา(เทอมหนึ่งปีหนึ่ง)ค่ะ
ชีวิตเฟรชชี่ปีหนึ่งของเหม่ยอิ๋งเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...ที่เป่ยต้า
กิจกรรมก่อนเปิดเรียน มีอยู่ประปราย เราก็ไปเข้าร่วม เริ่มรู้จักเพื่อนคนจีนมากขึ้นเรือยๆ
แต่กว่า กิจกรรมปฐมนิเทศต่างๆนั้น มันไม่ค่อยตราตรึงสักเท่าไหร่ มันไม่ได้ความรู้สึกอลังการ หรือตรึงในใจเหมือนตอนอยู่จุฬา ที่นิสิตปีหนึ่งทุกคนใส่ชุดพิธีการแล้วถวายสัตย์กลางสนาม และก็เป็นวันที่ฝนตก หลบกันให้วุ่น การปฐมนิเทศที่เข้าไปในห้องประชุม มีตราพระเกี้ยวใหญ่ๆ ตั้งอยู่บนเวที มีรุ่นพี่เกียรตินิยมมารับรางวัล และCUคอรัสมาร้องประสานเสียงเพลงมองได้แต่อย่าชอบ เป็นเวอร์ชั่นที่เราชอบจริงๆเลย มันเพราะแล้วก็ฟินมาตอนที่ฟัง ร้องได้น่ารักมากจริงๆ
เรารู้ตัวเลย ว่าเราเกิดการเปรียบเทียบในใจขึ้นอย่างรุนแรง เรารู้ว่า เราไม่ควรเอามหาลัยไปเปรียบเทียบกันอย่างนั้น ซึ่งมันคนละประเทศ แน่นอนว่าวัฒนธรรมประเพณีย่อมต่างกัน แต่ในความรู้สึกเรา เราชอบความรู้สึกตอนเป็นเฟรชชี่ที่ไทยที่สุดแล้ว มันเป็นความทรงจำ ความประทับใจจริงๆ เราดีใจที่เลือกที่จะแอดเข้าจุฬาฯ เพราะอย่างน้อย ช่วงชีวิตหนึ่งเราก็ได้สัมผัสถึงประสบการณ์เฟรชชี่ปีหนึ่งแบบที่ใครหลายๆคนได้สัมผัส
เราคิดถึงเสียงกลองสัน คิดถึงเต้นเชียร์โต้ การร้องเพลงสถานบันมาก
เราอยากรู้สึกว่าเราเป็นเป่ยต้า มีเลือดเป่ยต้าอยู่ เราอยากจะร้องเพลงสถาบันได้ แต่เรายังร้องไม่ได้เลย
ที่จริง รุ่นพี่เค้าก็สอนให้เราร้องอยู่ก่อนเปิดเทอม ซึ่งเป็นวันเดียว ไม่กี่ชั่วดมงที่สอน และหลังจากนั้น ก็ไม่ได้ยินเพลงนั้นอีกเลย ... อ้อ...ได้ยินอีกครั้งตอนปฐมนิเทศต้อนรับนักเรียนใหม่ แต่ทว่า มันทำให้เราใจหาย เพราะในตอนที่เปิดเพลงนั้นในวันปฐมนิเทศ แทบไม่มีใครร้องเป็นเลย ซึ่งถ้าเป็นที่ไทยแล้ว(เราจำได้ดี) นิสิตส่วนใหญ่ร้องเพลงสถานบันได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าห้องเชียร์(เอาจริงๆยังไม่เข้ามหาลัย)ด้วยซ้ำ ซึ่งในตอนนั้นเรายังร้องไม่ได้
สิ่งนี้ทำให้เราเห็นความสำคัญของการร้องเพลงสถานบัน มันทำให้เรารู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ร้อง มันเหมือนการหล่อรวมความรู้สึกของคนภายในสถาบันนั้น
หลังจากนั้น เราก็ต้องลงทะเบียนลงวิชาต่างๆ ซึ่งไม่เป็นปัญหาสำหรับเราเท่าไหร่ในการลง
หนึ่งในวิชาที่เป็นวิชาบังคับที่เราต้องลงเรียนในปีหนึ่งเทอมหนึ่งคือ วิชาแคลคูลัส หนึ่ง (ภาษาจีน: 高等数学D)
เราปลงมากๆ เลือกๆไป เพราะมันจำเป็นต้องลง พอเข้าไปเรียนคาบแรก ไม่รู้เรื่องเลย อาทิตย์นึงเรียนสี่คาบ มีสี่หน่วยกิต ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ เราแบบถอดใจมากๆ เอาตำราเรียนมาเปิดอ่านก็ไม่ออก มันจะไหวหรอ คือแค่ให้เรียนเป็นภาษาไทยเราก็จะไม่รอดอยู่แล้วกับคณิตศาสตร์ เพราะมอปลายแทบไม่ได้เรียนเลย ความรู้มอต้นก้ลืม จะเอาอะไรไปสู้กับเค้า มิหนำซ้ำยังจะต้องมาเรียนเป็นภาษาจีนอีก โหดเข้าไปอีก เราเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง คำศัพท์เฉพาะอีกที่จะต้องเรียนรู้ เราก็บ่นให้เพื่อนที่ไทยเราฟัง เราบอกเพื่อนเราว่า เราอยากจะถอนวิชานี้แล้วเทอมหน้าค่อยเรียน แล้วตอนนี้ก็อ่านหนังสือเตรียมไป เพื่อนเรามันถามเรากลับว่า เราจะใช้เวลาเทอมนี้อ่านจริงๆหรอหรือว่าจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น ทำแบบนี้ก็เหมือนผลักภาระไปให้อนาคต คำพูดนี้ของเพื่อนเรา เราจำแม่นจนถึงวันนี้เลย แล้วเราก็ต้องขอบคุณเค้ามากจริงๆที่ทำให้เราผ่านมันมาได้ เราไม่เคยบอกเพื่อนเราเลยว่า เพราะคำพูดของเค้า เราเลยฮึดที่จะเรียนวิชานี้ ทุกครั้งที่เราท้อ คำพูดของเพื่อนเราก็จะเข้ามาในหัว แล้วทำให้เรามีแรงฮึดที่จะสู้ไปจนจบ
การสอบกลางภาควิชาคณิตผ่านไปด้วยคะแนนที่แย่ เราได้สี่สิบสองเต็มร้อย มันไม่ถึงห้าสิบ แต่เกณฑ์ผ่านที่นี่ ตัดเกรดหนึ่ง ที่หกสิบ เราเริ่มคิดหนัก แต่ทุกครั้งที่สอบเสร็จ เราจะมีกระจิตกระใจอยากอ่านหนังสือ เป็นพิเศษ ตรงข้ามกับก่อนสอบ ซึ่งเราไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ
เราพยายามอีกครั้ง เราทุ่มกับวิชานี้มาก จนสุดท้าย สอบไฟนอล เราทำคะแนนได้เจ็ดสิบกว่าเต็มร้อย และคะแนนรวม เราก็ออกมาได้หกสิบแปดเต็มร้อย ในที่สุดเราก็ผ่านแคลจนได้
เราภูมิใจในตัวเองมากๆ จากคนที่ไม่เอาแล้วกับคณิตศาสตร์ เป็นไม้เบื่อไม้เมามาก ตอนสอบเข้าก็ได้ยี่สิบสี่เต็มร้อยห้าสิบ สอบกลางภาคก็ได้ไม่ถึงครึ่ง แต่เพราะเราเชื่อว่าเราจะต้องทำให้ได้ และความมุ่งมั่นที่ไม่ล้มเลิกกลางทาง บวกกับคำพูดให้ข้อคิดของเพื่อนเรา ทั้งหมดมันเป็นแรงผลักเรา จนเราทำสำเร็จ
มีคนบอกไว้ว่า ความสามารถของมนุษย์นั้นไร้ขีดจำกัด
"ถ้าเราไม่ลองเดินไปจนสุด เดินให้มากที่สุดเท่าที่เราจะเดินก้าวต่อไปได้ เราก็คงไม่รู้ ว่าจริงๆแล้ว เราเดินได้ไกลแค่ไหน"
สำหรับใครที่ท้อ หรือไม่มั่นใจว่าเราจะทำมันได้มั๊ย ถ้าคิดว่ามันจะต้องแพ้ ล้มเหลวไม่เป็นท่า
ก็ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะต้องเสีย เราก็ลองดูกับมันสักตั้ง แล้วบางทีเราอาจจะพบว่า ที่จริงมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของเราเลย
^____________^
<<ประสบการณ์ชีวิตนักเรียนในเป่ยต้า>>ตอนที่3 เมื่อเป็นเฟรชชี่ปีหนึ่ง ณ เป่ยต้า
ชีวิตเฟรชชี่ปีหนึ่งของเหม่ยอิ๋งเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง...ที่เป่ยต้า
กิจกรรมก่อนเปิดเรียน มีอยู่ประปราย เราก็ไปเข้าร่วม เริ่มรู้จักเพื่อนคนจีนมากขึ้นเรือยๆ
แต่กว่า กิจกรรมปฐมนิเทศต่างๆนั้น มันไม่ค่อยตราตรึงสักเท่าไหร่ มันไม่ได้ความรู้สึกอลังการ หรือตรึงในใจเหมือนตอนอยู่จุฬา ที่นิสิตปีหนึ่งทุกคนใส่ชุดพิธีการแล้วถวายสัตย์กลางสนาม และก็เป็นวันที่ฝนตก หลบกันให้วุ่น การปฐมนิเทศที่เข้าไปในห้องประชุม มีตราพระเกี้ยวใหญ่ๆ ตั้งอยู่บนเวที มีรุ่นพี่เกียรตินิยมมารับรางวัล และCUคอรัสมาร้องประสานเสียงเพลงมองได้แต่อย่าชอบ เป็นเวอร์ชั่นที่เราชอบจริงๆเลย มันเพราะแล้วก็ฟินมาตอนที่ฟัง ร้องได้น่ารักมากจริงๆ
เรารู้ตัวเลย ว่าเราเกิดการเปรียบเทียบในใจขึ้นอย่างรุนแรง เรารู้ว่า เราไม่ควรเอามหาลัยไปเปรียบเทียบกันอย่างนั้น ซึ่งมันคนละประเทศ แน่นอนว่าวัฒนธรรมประเพณีย่อมต่างกัน แต่ในความรู้สึกเรา เราชอบความรู้สึกตอนเป็นเฟรชชี่ที่ไทยที่สุดแล้ว มันเป็นความทรงจำ ความประทับใจจริงๆ เราดีใจที่เลือกที่จะแอดเข้าจุฬาฯ เพราะอย่างน้อย ช่วงชีวิตหนึ่งเราก็ได้สัมผัสถึงประสบการณ์เฟรชชี่ปีหนึ่งแบบที่ใครหลายๆคนได้สัมผัส
เราคิดถึงเสียงกลองสัน คิดถึงเต้นเชียร์โต้ การร้องเพลงสถานบันมาก
เราอยากรู้สึกว่าเราเป็นเป่ยต้า มีเลือดเป่ยต้าอยู่ เราอยากจะร้องเพลงสถาบันได้ แต่เรายังร้องไม่ได้เลย
ที่จริง รุ่นพี่เค้าก็สอนให้เราร้องอยู่ก่อนเปิดเทอม ซึ่งเป็นวันเดียว ไม่กี่ชั่วดมงที่สอน และหลังจากนั้น ก็ไม่ได้ยินเพลงนั้นอีกเลย ... อ้อ...ได้ยินอีกครั้งตอนปฐมนิเทศต้อนรับนักเรียนใหม่ แต่ทว่า มันทำให้เราใจหาย เพราะในตอนที่เปิดเพลงนั้นในวันปฐมนิเทศ แทบไม่มีใครร้องเป็นเลย ซึ่งถ้าเป็นที่ไทยแล้ว(เราจำได้ดี) นิสิตส่วนใหญ่ร้องเพลงสถานบันได้ตั้งแต่ยังไม่เข้าห้องเชียร์(เอาจริงๆยังไม่เข้ามหาลัย)ด้วยซ้ำ ซึ่งในตอนนั้นเรายังร้องไม่ได้
สิ่งนี้ทำให้เราเห็นความสำคัญของการร้องเพลงสถานบัน มันทำให้เรารู้สึกภูมิใจทุกครั้งที่ร้อง มันเหมือนการหล่อรวมความรู้สึกของคนภายในสถาบันนั้น
หลังจากนั้น เราก็ต้องลงทะเบียนลงวิชาต่างๆ ซึ่งไม่เป็นปัญหาสำหรับเราเท่าไหร่ในการลง
หนึ่งในวิชาที่เป็นวิชาบังคับที่เราต้องลงเรียนในปีหนึ่งเทอมหนึ่งคือ วิชาแคลคูลัส หนึ่ง (ภาษาจีน: 高等数学D)
เราปลงมากๆ เลือกๆไป เพราะมันจำเป็นต้องลง พอเข้าไปเรียนคาบแรก ไม่รู้เรื่องเลย อาทิตย์นึงเรียนสี่คาบ มีสี่หน่วยกิต ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ เราแบบถอดใจมากๆ เอาตำราเรียนมาเปิดอ่านก็ไม่ออก มันจะไหวหรอ คือแค่ให้เรียนเป็นภาษาไทยเราก็จะไม่รอดอยู่แล้วกับคณิตศาสตร์ เพราะมอปลายแทบไม่ได้เรียนเลย ความรู้มอต้นก้ลืม จะเอาอะไรไปสู้กับเค้า มิหนำซ้ำยังจะต้องมาเรียนเป็นภาษาจีนอีก โหดเข้าไปอีก เราเริ่มไม่มั่นใจในตัวเอง คำศัพท์เฉพาะอีกที่จะต้องเรียนรู้ เราก็บ่นให้เพื่อนที่ไทยเราฟัง เราบอกเพื่อนเราว่า เราอยากจะถอนวิชานี้แล้วเทอมหน้าค่อยเรียน แล้วตอนนี้ก็อ่านหนังสือเตรียมไป เพื่อนเรามันถามเรากลับว่า เราจะใช้เวลาเทอมนี้อ่านจริงๆหรอหรือว่าจะเอาเวลาไปทำอย่างอื่น ทำแบบนี้ก็เหมือนผลักภาระไปให้อนาคต คำพูดนี้ของเพื่อนเรา เราจำแม่นจนถึงวันนี้เลย แล้วเราก็ต้องขอบคุณเค้ามากจริงๆที่ทำให้เราผ่านมันมาได้ เราไม่เคยบอกเพื่อนเราเลยว่า เพราะคำพูดของเค้า เราเลยฮึดที่จะเรียนวิชานี้ ทุกครั้งที่เราท้อ คำพูดของเพื่อนเราก็จะเข้ามาในหัว แล้วทำให้เรามีแรงฮึดที่จะสู้ไปจนจบ
การสอบกลางภาควิชาคณิตผ่านไปด้วยคะแนนที่แย่ เราได้สี่สิบสองเต็มร้อย มันไม่ถึงห้าสิบ แต่เกณฑ์ผ่านที่นี่ ตัดเกรดหนึ่ง ที่หกสิบ เราเริ่มคิดหนัก แต่ทุกครั้งที่สอบเสร็จ เราจะมีกระจิตกระใจอยากอ่านหนังสือ เป็นพิเศษ ตรงข้ามกับก่อนสอบ ซึ่งเราไม่ค่อยชอบอ่านหนังสือ
เราพยายามอีกครั้ง เราทุ่มกับวิชานี้มาก จนสุดท้าย สอบไฟนอล เราทำคะแนนได้เจ็ดสิบกว่าเต็มร้อย และคะแนนรวม เราก็ออกมาได้หกสิบแปดเต็มร้อย ในที่สุดเราก็ผ่านแคลจนได้
เราภูมิใจในตัวเองมากๆ จากคนที่ไม่เอาแล้วกับคณิตศาสตร์ เป็นไม้เบื่อไม้เมามาก ตอนสอบเข้าก็ได้ยี่สิบสี่เต็มร้อยห้าสิบ สอบกลางภาคก็ได้ไม่ถึงครึ่ง แต่เพราะเราเชื่อว่าเราจะต้องทำให้ได้ และความมุ่งมั่นที่ไม่ล้มเลิกกลางทาง บวกกับคำพูดให้ข้อคิดของเพื่อนเรา ทั้งหมดมันเป็นแรงผลักเรา จนเราทำสำเร็จ
มีคนบอกไว้ว่า ความสามารถของมนุษย์นั้นไร้ขีดจำกัด
"ถ้าเราไม่ลองเดินไปจนสุด เดินให้มากที่สุดเท่าที่เราจะเดินก้าวต่อไปได้ เราก็คงไม่รู้ ว่าจริงๆแล้ว เราเดินได้ไกลแค่ไหน"
สำหรับใครที่ท้อ หรือไม่มั่นใจว่าเราจะทำมันได้มั๊ย ถ้าคิดว่ามันจะต้องแพ้ ล้มเหลวไม่เป็นท่า
ก็ในเมื่อมันไม่มีอะไรจะต้องเสีย เราก็ลองดูกับมันสักตั้ง แล้วบางทีเราอาจจะพบว่า ที่จริงมันก็ไม่ได้ยากเกินความสามารถของเราเลย
^____________^