แสงตะเกียงกลางสายฝน

จากกระทู้นี้ http://pantip.com/topic/31716207/comment168

จึงกลายมาเป็นกระทู้นี้

ชีวิตคนคนหนึ่งไม่ได้มืดมนเพียงโดดเดี่ยวอย่างเดียวดาย

เพียงแต่จังหวะชีวิตที่ต่างกัน

สุดท้ายก็ได้พบได้เจอเหมือนกัน....

ตอนแรกเเค่จะบอก จขกท. ที่กระทู้นั้นเฉย ๆ

แต่ไหน ๆ ก็พิมพ์ซะยาว

มาตั้งกระทู้ใหม่และกระทู้เเรกแล้วกันนะคะ

ฮ่า

ลังเลอยู่นานว่าจะมาแสดงความเห็นดีไหม
อ่านจบแล้วรู้สึกสะเทือนใจ
ภาพความทรงจำต่าง ๆ ย้อนกลับมา
เหมือนวิดิโอที่ถูกฉายซ้ำ....
ปาดน้ำตาแล้วพิมพ์ต่อ

เราเคยผ่านชีวิตที่มีเรื่องราวคล้ายกับคุณ จขกท. ค่ะ
มีพ่อที่ใช้ชีวิตแบบผิดพลาด เคยแอบคิดว่าเราอาจจะเป็นส่วนหนึ่งของความผิดพลาดนั้น
มีพ่อที่ทำร้ายร่างกายและจิตใจของแม่เราเสมอ (หัวแตก ซี่โครงช้ำ ฟันหัก ปากแตก บลา ๆ )
นึกภาพผู้ชายที่กำลังตบตี ผู้หญิงคนหนึ่ง โดยมีเด็กผู้หญิงคนนี้ร้องไห้แล้วกอดแม่เพื่อไม่ให้โดนเตะ
แล้วก็โดนเตะ โดนตบแทนเสียเองดูสิคะ ...
มีพ่อที่ติดคุก ตั้งแต่เรายังเด็ก
ส่วนแม่ แม่พยายามทำงานหนักเพื่อส่งเสียให้เราเรียนค่ะ
ถึงจะมีการแสดงออกที่จะรุนแรง ตีเรา ด่าเรา แทบทุกวัน ณ ช่วง นั้น
แน่นอนแม่คงไม่ได้ตีเราเพราะอยากตีหรอก
มาคิดอีกทีแม่คงแค่เหนื่อยกับงาน
เรายังจำวินาที ที่แม่กระทืบท้องเรา ตบหน้าเราจนเลือดกลบปาก
จับหัวเราโขกกำแพง จิกเราจนแขนเรามีแต่แผลที่แม่ทำ
ขาเรามีแต่รอยไม้ขัดหม้อกับรอยแม่แขวนที่แม่ตี
ส่วนความรักของแม่ที่มีให้น้องคนเล็กนี่เราก็เจอเหมือนคุณ จขกท. นะคะ
ยิ่งโตมาน้องเราก็เกเร จนเรียนไม่จบ
เข้าใจว่าอาจจะเป็นสภาพครอบครัวที่ไม่อบอุ่น ....แต่แม่ก็เข้าข้างน้องของเราเสมอ
ครั้งแรกที่พ่อติดคุก พอพ่อออกมาเราก็ได้เจอเหตุการณ์ที่คุณถูกพ่อเลี้ยงกระทำ
ต่างกันตรงที่ตัวละครนี้คือพ่อแท้ ๆ กับลูกแท้ ๆ ......พ่อลวนลามเรา หลายครั้ง เราไม่กล้าพูด ไม่กล้าบอกใคร
พอถึงจุดที่เราทนไม่ไหว เราไปบอกเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ไป ปรึกษาพี่สาวของแม่
แน่นอน พ่อปฏิเสธ แล้วแม่ก็ไม่เชื่อเราค่ะ
ความรู้สึกตอนนั้นมันย่ำแย่มาก คนที่เรารักและเคารพ ทำไมต้องทำกับเราแบบนี้
หลังจากเหตุการณ์นี้แม่แก้ปัญหาด้วยการย้ายบ้านไปอยู่ กัน 3 คน พ่อ แม่ และน้องชาย
ส่วนเราอยู่กับพี่สาวของแม่ค่ะ
เราโชคดีนะคะที่มีผู้ใหญ่คอยแนะนำสั่งสอน
ตอนเกิดเรื่องเราคิดมากมายหลายเรื่องค่ะ
ทั้งความพิการของหูเรา (เราเป็นคนพิการทางการได้ยินค่ะ)
ทั้งเรื่องเรียน เรื่องที่บ้าน
ช่วงนั้นเราเป็นโรคซึมเศร้าเลยค่ะ
ส่วนแม่ย้ายไปแบบนั้น ใช่ว่าจะสบาย
สุดท้ายพ่อก็ไปมีผู้หญิงอีกคน ....
เราสงสารแม่...
จนวันหนึ่งพ่อได้ทำร้ายร่างกายแม่เป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้

เราพาแม่ไปแจ้งตำรวจจับพ่อ
เราถูกตราหน้าจากญาติฝั่งพ่อว่าเป็นลูกเนรคุณ  
...พ่อติดคุกเป็นครั้งที่ 2 ....
ชีวิตที่มี 3 คน แม่ ลูก และลูก กลับมามีความสุขอีกครั้ง แม้จะลำบาก แม้จะเหนื่อย
แต่ไม่ต้องมีเรื่องให้วิ่งไปบ้านเมียน้อยของพ่อ ไม่ต้องฟังพ่อด่า ไม่ต้องเห็นแม่ร้องไห้
............

ชีวิตคนเรา สุข และ ทุกข์ แน่นอนความสุขอยู่กับเราได้ไม่นาน
พอพ่อออกมาครั้งที่ 2 ......เรารับรู้นะว่าพ่อพยายามปรับ

แต่สุดท้ายพ่อก็ทำร้ายแม่ เหมือนเดิม
และสุดท้ายเราก็ระแวงพ่อเหมือนเดิม พ่อเคยแอบดูเราตอนอาบน้ำเหมือนกัน

ชีวิตนี่ตลกร้ายดีเนอะ

กว่าจะผ่านวัน ๆ หนึ่งมาไม่ใช่เรื่องง่ายเลย
จุดเปลี่ยนของชีวิตเกิดขึ้นอีกครั้งเมื่อเดือนเมษา 2556
พ่อทำร้ายแม่อีกครั้ง และร้ายแรงที่สุด และภาพของแม่วันนั้นก็ติดตาเรามากที่สุด
(บ้านเราเคยไปแจ้งความเรื่องทำร้ายร่างกาย หลายครั้งคุณตำรวจแจ้งว่าเป็นเรื่องในครอบครัว
จนเราและแม่ต้องไปพึ่งมูลนิธิ)
แม่และเราได้รับความช่วยเหลือจากมูลนิธิหญิงชายก้าวไกล เข้ามาดูแลให้คำปรึกษา
ได้ไปยื่นคำร้องต่อศาลให้ศาลคุ้มครองแม่แบบฉุกเฉิน
ศาลท่านมีเมตตา ได้สั่งให้ พ่อ งดสุรา และห้ามเข้ามาในที่ที่แม่และลูกพักอาศัยอยู่ เป็นเวลา 3 เดือน
....
3 เดือนผ่านไป ครอบครัวเราไปที่ศาล วันนั้นพ่อไม่พอใจเรา พ่อตอบรับคำจากศาลว่าจะบำบัดอาการติดสุรา
แต่ลับหลังพ่อก็ด่าแม่กับเรา แม่บอกให้เฉย ๆ ไว้

ผลคือ ......พ่อเลิกเหล้า ไม่ตีแม่แล้ว อาจจะมีด่าบ้าง แม่และเราก็จะเงียบไม่ตอบโต้
คือการแก้ปัญหาของบ้านเรา ....

ทกวันนี้ก็ยังอยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน......
แต่ถ้าถามความรู้สึกของเรา เรายังกลัวพ่ออยู่นะ เรื่องนั้นที่พ่อทำ
เรายอมรับว่าเราต้องการความรักแต่บางครั้งไม่กล้าที่จะมีคนรัก เรากลัวเป็นเหมือนพ่อ...
เราก็พยายามเรียนไปและทำงานไปให้จบ แล้วเราคิดจะออกมาใช้ชีวิตคนเดียวเสียที

ไม่ต้องน้อยใจในโชคชะตานะคะคุณ จขกท. โลกของเราก็เคยมืดมิดเช่นกัน

เราจะเป็นดั่งแสงตะเกียงกลางสายฝน เสมอ

ยาวไปขออภัยค่ะ

ปล.นึกชื่อเรื่องตัวเองไม่ออกจริง ๆ แหะ ๆ