ดูเวียงร้อยดาวจบมาด้วยความมึนๆ ถึงแม้เราไม่เคยอ่านแบบทประพันธ์จริง แต่เคยทันอ่านพล็อตที่ลงระยะแรกๆ ก่อนที่ละครออนแอร์ เรื่องย่อวางเรื่องใช้ได้เลยทีเดียว โดยเฉพาะวางพล็อตการแก้แค้นของเวียงแก้ว มีเหตุมีผลกว่าในบทละคร เช่น (นาทีนี่คงไม่ต้องมาซ่อนสปอยส์กันแล้วนะ)
- เวียงแก้วผูกคอตายหลังจากถูกรุมโทรม (เพราะโดนสามสะใภ้ไซโคให้ตาย) ตรงนี้มีเหตุผลต่อเนื่องทางการขยี้อารมณ์ที่นำไปสู่ความแค้นได้ดีกว่าบทละคร ที่เวียงแก้วถูกรุมโทรมแล้ว แต่ยังมาทนอยู่เป็นคนใช้ให้กระทำย่ำยีอยู่ได้ โดยที่พวกผู้ชายที่กระทำต่อเธอลอยหน้าลอยตา ซึ่งอยู่ไม่มีเหตุผลสมควรกับความแค้นเลย
- คุณปกรณ์ในนิยายก็ตายพร้อมกับคนงาน 6 คนนั้นด้วย แถมมีการเพิ่มความเลว เจ้าชู้ไม่เลือกให้อีกว่าหวังปลุกปล้ำน้องสะใภ้จันทร์ฉายหลังจากเวียงแก้วตาย เลยเป็นเหตุให้ดิลกต้องพาลูกเมียไปอยู่อังกฤษ...ตัวคุณปกรณ์มีความเลวชนิดสมควรตายจริงๆ แทนที่โดนจะเอาไปขังไว้ 20 ปี ให้คนดูสงสัยว่าจะกินจะอยู่ยังไง แล้วมาบวชเป็นพระโปรดสัตว์ด้วยมุกเดิมๆ (ไม่รู้คนเขียนบทหรือผกก.อยากให้เรื่องมันลดดีกรีความโหดลงหรือเปล่า)
- เวียงแก้วที่จริงไม่รู้เลยว่า เมด้าปลอมตัวมา มารู้ก็ตอนจบและโกรธจะฆ่าเมด้า แต่ถ้วยใส่อัฐิของร้อยดาวแตก วิญญาณของร้อยดาวออกมาห้ามแม่ ทำให้เวียงแก้วดีใจ (รวมกับความสมหวังว่าอยากให้ลูกสาวมาอยู่ในปรโลกด้วยกัน) มันดูมีเหตุผลของการล้างความแค้นในใจเวียงแก้วมากกว่า เพราะร้อยดาวถือเป็นคนเดียวที่เวียงแก้วยังไม่ไปสู่สุคติเพื่อจะพบหน้าลูก (ที่จริงให้แถมมีวิญญาณท่านชายวิรุฬมาด้วยก็ได้อยู่นะ) แต่นี่เปลี่ยนตอนจบมาว่าเวียงแก้วดันรู้ทันแต่แรก ให้พระปกรณ์มาโปรดแล้วนางจึงสงบ...โอเค คนเขียนบทหรือผกก. อาจจะคิดว่า น่าจะให้ตัวต้นเหตุนั้นแหละมาจบปัญหาทั้งหมด...แต่เราคิดว่าถ้าใช้ตอนจบแบบเก่า มันจะซาบซึ้งขยี้อารมณ์กว่านี่
- การแสดงให้รู้ว่าเต็มเดือนเป็นบอสใหญ่นี่เร็วไป เลยทำให้ไม่มีลุ้น ถ้าอยากให้เป็นละครลึกลับซ่อนเงื่อนแบบคินดะอิจิ ไม่ควรจะเปิดเผยนิสัยตัวละครขนาดนั้น อาจแค่ทำให้สงสัย ให้ลุ้น ก็พอ (แม้ว่าใครที่อ่านนิยายสืบสวนขั้นเซียนจะจำกฎทองของนิยายสืบสวนว่า...คนที่ดี ไม่น่าสงสัยที่สุด นั้นแหละคือคนร้าย!)
- การถล่มลงของเวียงร้อยดาวตอนจบในนิยาย(ที่จริงต้องใช้เป็นสถานที่หมั้นระหว่างเมด้ากับสิบทิศ) ที่ล่มสลายลงไปพร้อมกับวิญญาณที่ไปสู่สุขคติของสองแม่ลูก มันได้อารมณ์จุดสิ้นสุดของเรื่องและสถานที่เกิดเหตุที่ดีกว่า...แต่บทละคร ยังทนโท่ให้มีอยู่ มาหลอกมาหลอนคนนู้นคนนี้อยู่ได้ ถ้าเราเป็นเจ้าบ้านนี่คงไม่เก็บเอาไว้หรอก ไปพังให้มันเสร็จๆเรื่องไปดีกว่า
รุ่นน้องเราคนนึงอ่านบทประพันธ์จริง พอมาเจอละคร และบทละครลงในผู้จัดการไม่ตรงกับฉายจริงอีก นางถึงกับเลิกดูตอนอวสานไปเลย
เราสงสัยมานานแล้วว่า ถ้าบทมันไม่เข้าท่าขนาดนี่ ทำไมปล่อยผ่านให้กำกับออกมาฉายได้? จะว่าคุณสถาพร ที่กำกับเรื่องนี้ไม่ดีก็ไม่น่าใช่ เพราะขนาดคุ้มนางครวญก็กำกับเหมือนกัน แต่ทำไมบท ไทม์ไลน์ เหตุผล ดูเข้าท่ากว่าเวียงร้อยดาว
เคยได้ยินนักเขียนบทคนนึงที่โต้เถียงกับข่าวว่าคนดูไม่ปลื้มบทละครที่เธอเอามายำใหม่ นางบอกว่าคนดูไม่เข้าถึง ไม่เข้าใจเอง
เราเลยสงสัยว่า ตกลงคนเขียนบทมีอำนาจในมือขนาดนั้นเลยหรือ ฉันจะเขียนบทให้เละตุ้มเป๊ะ ตึ๊งต๊อง ไม่มีเหตุมีผล อยากให้ตัดจบแบบห้วนๆก็ทำได้ ผกก. ผู้จัด ผู้บริหาร ไม่มีสิทธิ์มาเปลี่ยนแปลงบทของฉัน...หรือวิสัยทัศน์ของผู้อยู่ระดับสูง เขาตรวจดูแล้วว่าบทละครมันโอเคจริงๆ
(เวียงร้อยดาว)เราอยากรู้ว่าเวลาจะทำบทละคร ถ้าดูไม่เข้าท่า ไม่มีใครสั่งให้เปลี่ยนบทได้หรือคะ?
- เวียงแก้วผูกคอตายหลังจากถูกรุมโทรม (เพราะโดนสามสะใภ้ไซโคให้ตาย) ตรงนี้มีเหตุผลต่อเนื่องทางการขยี้อารมณ์ที่นำไปสู่ความแค้นได้ดีกว่าบทละคร ที่เวียงแก้วถูกรุมโทรมแล้ว แต่ยังมาทนอยู่เป็นคนใช้ให้กระทำย่ำยีอยู่ได้ โดยที่พวกผู้ชายที่กระทำต่อเธอลอยหน้าลอยตา ซึ่งอยู่ไม่มีเหตุผลสมควรกับความแค้นเลย
- คุณปกรณ์ในนิยายก็ตายพร้อมกับคนงาน 6 คนนั้นด้วย แถมมีการเพิ่มความเลว เจ้าชู้ไม่เลือกให้อีกว่าหวังปลุกปล้ำน้องสะใภ้จันทร์ฉายหลังจากเวียงแก้วตาย เลยเป็นเหตุให้ดิลกต้องพาลูกเมียไปอยู่อังกฤษ...ตัวคุณปกรณ์มีความเลวชนิดสมควรตายจริงๆ แทนที่โดนจะเอาไปขังไว้ 20 ปี ให้คนดูสงสัยว่าจะกินจะอยู่ยังไง แล้วมาบวชเป็นพระโปรดสัตว์ด้วยมุกเดิมๆ (ไม่รู้คนเขียนบทหรือผกก.อยากให้เรื่องมันลดดีกรีความโหดลงหรือเปล่า)
- เวียงแก้วที่จริงไม่รู้เลยว่า เมด้าปลอมตัวมา มารู้ก็ตอนจบและโกรธจะฆ่าเมด้า แต่ถ้วยใส่อัฐิของร้อยดาวแตก วิญญาณของร้อยดาวออกมาห้ามแม่ ทำให้เวียงแก้วดีใจ (รวมกับความสมหวังว่าอยากให้ลูกสาวมาอยู่ในปรโลกด้วยกัน) มันดูมีเหตุผลของการล้างความแค้นในใจเวียงแก้วมากกว่า เพราะร้อยดาวถือเป็นคนเดียวที่เวียงแก้วยังไม่ไปสู่สุคติเพื่อจะพบหน้าลูก (ที่จริงให้แถมมีวิญญาณท่านชายวิรุฬมาด้วยก็ได้อยู่นะ) แต่นี่เปลี่ยนตอนจบมาว่าเวียงแก้วดันรู้ทันแต่แรก ให้พระปกรณ์มาโปรดแล้วนางจึงสงบ...โอเค คนเขียนบทหรือผกก. อาจจะคิดว่า น่าจะให้ตัวต้นเหตุนั้นแหละมาจบปัญหาทั้งหมด...แต่เราคิดว่าถ้าใช้ตอนจบแบบเก่า มันจะซาบซึ้งขยี้อารมณ์กว่านี่
- การแสดงให้รู้ว่าเต็มเดือนเป็นบอสใหญ่นี่เร็วไป เลยทำให้ไม่มีลุ้น ถ้าอยากให้เป็นละครลึกลับซ่อนเงื่อนแบบคินดะอิจิ ไม่ควรจะเปิดเผยนิสัยตัวละครขนาดนั้น อาจแค่ทำให้สงสัย ให้ลุ้น ก็พอ (แม้ว่าใครที่อ่านนิยายสืบสวนขั้นเซียนจะจำกฎทองของนิยายสืบสวนว่า...คนที่ดี ไม่น่าสงสัยที่สุด นั้นแหละคือคนร้าย!)
- การถล่มลงของเวียงร้อยดาวตอนจบในนิยาย(ที่จริงต้องใช้เป็นสถานที่หมั้นระหว่างเมด้ากับสิบทิศ) ที่ล่มสลายลงไปพร้อมกับวิญญาณที่ไปสู่สุขคติของสองแม่ลูก มันได้อารมณ์จุดสิ้นสุดของเรื่องและสถานที่เกิดเหตุที่ดีกว่า...แต่บทละคร ยังทนโท่ให้มีอยู่ มาหลอกมาหลอนคนนู้นคนนี้อยู่ได้ ถ้าเราเป็นเจ้าบ้านนี่คงไม่เก็บเอาไว้หรอก ไปพังให้มันเสร็จๆเรื่องไปดีกว่า
รุ่นน้องเราคนนึงอ่านบทประพันธ์จริง พอมาเจอละคร และบทละครลงในผู้จัดการไม่ตรงกับฉายจริงอีก นางถึงกับเลิกดูตอนอวสานไปเลย
เราสงสัยมานานแล้วว่า ถ้าบทมันไม่เข้าท่าขนาดนี่ ทำไมปล่อยผ่านให้กำกับออกมาฉายได้? จะว่าคุณสถาพร ที่กำกับเรื่องนี้ไม่ดีก็ไม่น่าใช่ เพราะขนาดคุ้มนางครวญก็กำกับเหมือนกัน แต่ทำไมบท ไทม์ไลน์ เหตุผล ดูเข้าท่ากว่าเวียงร้อยดาว
เคยได้ยินนักเขียนบทคนนึงที่โต้เถียงกับข่าวว่าคนดูไม่ปลื้มบทละครที่เธอเอามายำใหม่ นางบอกว่าคนดูไม่เข้าถึง ไม่เข้าใจเอง
เราเลยสงสัยว่า ตกลงคนเขียนบทมีอำนาจในมือขนาดนั้นเลยหรือ ฉันจะเขียนบทให้เละตุ้มเป๊ะ ตึ๊งต๊อง ไม่มีเหตุมีผล อยากให้ตัดจบแบบห้วนๆก็ทำได้ ผกก. ผู้จัด ผู้บริหาร ไม่มีสิทธิ์มาเปลี่ยนแปลงบทของฉัน...หรือวิสัยทัศน์ของผู้อยู่ระดับสูง เขาตรวจดูแล้วว่าบทละครมันโอเคจริงๆ