เกริ่นก่อนนะคะ ... หลายๆคนอาจมองว่าเป็นเรื่องไม่จริงจังนะคะ แต่เราซีเรียสมาโดยตลอด T^T
ปัจจุบันเรียนอยู่ชั้น ปวช.1 ก่อนที่จะเข้าเรียนก็มีปัญหามากมาย เริ่มตั้งแต่ต้น ย้อนไปประถมเลย คือเป็นคนกลัวการสอบค่ะ T^T จำได้ว่าตอนไปสมัครเข้าโรงเรียนมัธยม กังวลมาก วันสอบจริงก็ไม่ไป สรุป ต่อ ม.1 รร.เดิม ที่มีถึง ม.3
พอจบ ม.3 เนื่องจาก ร.ร.มีถึงแค่ ม.3 ต้องหาที่ต่อค่ะ เพื่อนๆเราทุกคน ไปสอบ ม.4 กันหมด เราอยู่จังหวัดห่างไกล ร.ร.มัธยมที่ต้องการจะเข้า ก็มีไม่กี่ที่ และการแข่งขันสูง แน่นอนค่ะ เราไม่ไปสอบ เพราะกลัว ( จบ ม.3 มาด้วยเกรด 3.66 เรามองว่าเยอะสำหรับเราแล้วล่ะ แต่เด็กคนอื่นต้องมองว่าน้อยแน่ๆ)
เราก็เลยขอโควตาสายอาชีพค่ะ เกรดมากกว่าเกณฑ์ เลยได้มาสบายๆ ไม่ต้องสอบ ไม่ต้องสัมภาษณ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ปัญหาคือ ขัดกับทางบ้านมาก พ่อไม่คุยด้วยอยู่นาน แต่เรายืนยันค่ะ ว่าเราชอบ ( เราเรียนแผนกศิลปกรรมสาขางาน คอมพิวเตอร์กราฟิก เราชอบการสร้างสรรค์ด้วยคอมพิวเตอร์ ค่ะ)
พอเรียนๆไป เจอญาติๆพี่ๆน้องๆ ใครที่ไม่ได้เจอกันนาน ก็จะถามว่า เรียนที่ไหน อะไรต่างๆนาๆ พอเราตอบ ปวช.1 อาชีวะ ไรประมาณนี้ ทำไมพวกเขาต้องทำหน้าไม่ดีด้วยคะ T^T
หลายๆคนบอกว่า งง กับเรา เราคิดสั้นอะไรอยู่ เราก็อยากจะบอกนะ ว่าทำตามความฝัน โตขึ้นอยากเป็นช่างภาพ อยากเป็นโปรดิวเซอร์ ตัดต่อนี่นู่น ฯลฯ
ยิ่งรวมตัวกับเพื่อนเก่า เรานี่แปลกเลยค่ะ คนอื่น ชุด ม.ปลาย เดินกันเจิด เราล่ะ เสื้อนักศึกษา ไปปะปน คนเดียว พอไปที่ไหน คนก็ถาม นี่เพื่อนหรอ ฯลฯ
เราก็พยายามทำใจค่ะ ว่าสายอาชีพอาจอ่อนความสามารถกว่าสายสามัญจริงๆ แต่ขอยืนยันได้มั้ยว่าไม่ใช่ทุกคน
ทุกวันนี้ยังถามตัวเองอยู่ว่า จบแล้ว จะทำอะไร จะตรงตามความฝันจริงๆหรอ คิดไม่ตกจริงๆค่ะ
ใครเรียน หรือเคยเรียนสายอาชีพบ้าง? เคยเจอสถานการณ์แบบนี้มั้ยคะ?
ปัจจุบันเรียนอยู่ชั้น ปวช.1 ก่อนที่จะเข้าเรียนก็มีปัญหามากมาย เริ่มตั้งแต่ต้น ย้อนไปประถมเลย คือเป็นคนกลัวการสอบค่ะ T^T จำได้ว่าตอนไปสมัครเข้าโรงเรียนมัธยม กังวลมาก วันสอบจริงก็ไม่ไป สรุป ต่อ ม.1 รร.เดิม ที่มีถึง ม.3
พอจบ ม.3 เนื่องจาก ร.ร.มีถึงแค่ ม.3 ต้องหาที่ต่อค่ะ เพื่อนๆเราทุกคน ไปสอบ ม.4 กันหมด เราอยู่จังหวัดห่างไกล ร.ร.มัธยมที่ต้องการจะเข้า ก็มีไม่กี่ที่ และการแข่งขันสูง แน่นอนค่ะ เราไม่ไปสอบ เพราะกลัว ( จบ ม.3 มาด้วยเกรด 3.66 เรามองว่าเยอะสำหรับเราแล้วล่ะ แต่เด็กคนอื่นต้องมองว่าน้อยแน่ๆ)
เราก็เลยขอโควตาสายอาชีพค่ะ เกรดมากกว่าเกณฑ์ เลยได้มาสบายๆ ไม่ต้องสอบ ไม่ต้องสัมภาษณ์ใดๆทั้งสิ้น แต่ปัญหาคือ ขัดกับทางบ้านมาก พ่อไม่คุยด้วยอยู่นาน แต่เรายืนยันค่ะ ว่าเราชอบ ( เราเรียนแผนกศิลปกรรมสาขางาน คอมพิวเตอร์กราฟิก เราชอบการสร้างสรรค์ด้วยคอมพิวเตอร์ ค่ะ)
พอเรียนๆไป เจอญาติๆพี่ๆน้องๆ ใครที่ไม่ได้เจอกันนาน ก็จะถามว่า เรียนที่ไหน อะไรต่างๆนาๆ พอเราตอบ ปวช.1 อาชีวะ ไรประมาณนี้ ทำไมพวกเขาต้องทำหน้าไม่ดีด้วยคะ T^T
หลายๆคนบอกว่า งง กับเรา เราคิดสั้นอะไรอยู่ เราก็อยากจะบอกนะ ว่าทำตามความฝัน โตขึ้นอยากเป็นช่างภาพ อยากเป็นโปรดิวเซอร์ ตัดต่อนี่นู่น ฯลฯ
ยิ่งรวมตัวกับเพื่อนเก่า เรานี่แปลกเลยค่ะ คนอื่น ชุด ม.ปลาย เดินกันเจิด เราล่ะ เสื้อนักศึกษา ไปปะปน คนเดียว พอไปที่ไหน คนก็ถาม นี่เพื่อนหรอ ฯลฯ
เราก็พยายามทำใจค่ะ ว่าสายอาชีพอาจอ่อนความสามารถกว่าสายสามัญจริงๆ แต่ขอยืนยันได้มั้ยว่าไม่ใช่ทุกคน
ทุกวันนี้ยังถามตัวเองอยู่ว่า จบแล้ว จะทำอะไร จะตรงตามความฝันจริงๆหรอ คิดไม่ตกจริงๆค่ะ