ความจริงของใคร ?

การเคลื่อนไหวของกลุ่มการเมืองทั้ง 2 ขั้วเวลานี้ ต่างก็มีชุดความจริงของตัวเอง ชุดความจริงที่แม้จะมีข้อมูลพื้นฐานหรือจากเหตุการณ์เดียวกัน แต่ก็มีกระบวนสังเคราะห์ และการนำเสนอในแง่มุมที่ต่างกัน เพื่อให้เป็นประโยชน์ต่อฝ่ายของตัวเอง และต้องยอมรับว่าแต่ละกลุ่มล้วนแล้วแต่มีเครื่องมือ สื่อ และกลุ่มนักคิดที่สนับสนุนแนวความคิดของกลุ่มของตัวเองด้วยกันทั้งสิ้น ผลที่ตามมาก็คือผู้ที่สนับสนุนของแต่ละกลุ่ม (ติ่ง) ย่อมที่จะพอใจจะเสพข้อมูลที่ตรงกับใจ และความคิดของตัวเองเพราะเชื่อว่านั้นคือความจริง ในขณะที่สิ่งที่สังคมเรียกว่าคนกลาง หรือฝ่ายที่เป็นกลางเริ่มหายากขึ้นทุกที มันจึงทำให้คนทั้งสองกลุ่มมีความจริงที่ต่างกัน ยังไม่นับรวมกับคำที่ทั้งสองฝ่ายใช้ร่วมกันทั้งคำว่า ประชาธิปไตย และรัฐธรรมนูญ ที่ต่างก็อ้างถึง หลักการ รัฐธรรมนูญ และมาตราประกอบเดียวกกันแท้ๆ  แต่ก็ยังตีความไปคนละขั้ว และนำไปสู่ความขัดแย้งทางความคิดอย่างกว้างขวาง ถึงเวลานี้คงต้องยอมรับแล้วว่ายากที่จะปรับจูนความคิดของทั้งสองขั้วให้เข้าหากันได้โดยง่ายแล้ว คำพูดสวยหรูของนักวิชาการ ที่ว่า เราต้องเคารพในความแตกต่างทางความคิด และต้องอยู่ร่วมกันได้ภายใต้ความแตกต่าง โดยความเป็นจริงมันทำได้เฉพาะที่ว่าเราจะเคารพความแตกต่างนั้นหากไม่กระทบกับจริต และทัศนคติของเรา (หากกระทบก็ตีว่าเป็นความคิดที่ผิด หรือเป็นเท็จได้โดยง่าย)  และเราอยู่ร่วมกันได้บนความแตกต่าง แต่เป็นแบบต่างคนต่างอยู่
และหากวันนี้ผู้คนในสังคมนี้ยังเลือกที่จะใช้ความเชื่อมากกว่าเหตุผล และไม่ยึดมั่นในหลักการที่ถูกต้องตามรัฐธรรมนูญ รวมทั้งหนักนิติรัฐ (การปกครองโดยกฎหมาย ไม่ใช่การตีความกฎหมายแบบศรีธนณชัย) การสร้างความสมานฉันท์ในสังคมที่มีความแตกต่างหลากหลายคงเป็นเรื่องที่ยากมากๆแล้ว