การต่อสู้เพื่อแย่งชิงอำนาจบริหารประเทศไทย
มีคู่ต่อสู้อยู่สองฝ่ายหลักๆ ซึ่งแสดงตนชัดเจน
กระบวนการแก่งแย่งอำนาจกระทำต่อเนื่องเกือบ 10 ปี !!
เป็นช่วง 10 ปีที่..
ก่อความเสียหายร้ายแรงกับประชาชนและประเทศชาติมหาศาล
การต่อสู้ยกระดับความอำมะหิตตามวันเวลาที่ผ่านไป
ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ โดยไม่มีใครยอมใคร !
เป็นการต่อสู้ระหว่างกลุ่มทุนเก่าและกลุ่มทุนใหม่
โดยอาศัยประชาชนเป็นฐานอำนาจ ที่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องอำนาจให้
ฐานอำนาจของทั้งสองฝ่ายได้เข้าต่อสู้ตามคำบงการของผู้นำแต่ละฝ่าย
จนบาดเจ็บล้มตายมากมาย…ในช่วงเกือบ 10 ปีที่ผ่านมา
เพียงเพื่อให้ผู้นำของฝ่ายตนได้รักษาอำนาจการบริหารประเทศต่อไป
ภูมิใจลมๆแล้งๆกับผลงาน เมื่อฝ่ายที่ตนปกป้องประสบชัยชนะ…
เมื่อผู้นำและกลุ่มบุคคลระดับผู้นำในฝ่ายตนได้ยึดครองอำนาจสมใจ
ประชาชนต่างลิงโลด ฉลองชัย จากนั้นกลับไปก้มหน้าใช้ชีวิตเช่นเดิม...!
ชีวิตที่เหนื่อยยาก หาเช้ากินค่ำ ไม่มีอะไรดีขึ้น
ทำมัยล่ะคะ ทำมัยชีวิตจึงลำบากยากแค้นดังเดิม ?
คำตอบง่ายๆ ตรงไปตรงมาคือ…
กว่าจะถึงจุดตัดสิน แพ้-ชนะในการต่อสู้
ในระหว่างกระบวนการต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายได้ทำลายล้างชีวิตผู้คน
ทำลายระบบเศรษฐกิจ และชื่อเสียงของประเทศ ไปย่อยยับแล้ว
ประชาชนและประเทศชาติ บอบช้ำเสียพลังอำนาจและโอกาสในการแข่งขัน
ประชาชนคนรากหญ้าและคนชั้นกลางต่างได้รับความเจ็บปวดกันทั่วหน้า
ประเทศต้องสูญเสียงบประมาณและระยะเวลาในการฟื้นฟูเยียวยา
นี่คือผลกระทบของความขัดแย้งระหว่างขั้วอำนาจที่แก่งแย่งกัน
เป็นวงจรอุบาทว์ตลอดระยะเวลาเกือบ 10 ปี !
จึงไม่ต้องแปลกใจ เมื่อชาติไทยที่เคยถูกยกย่องเป็นหนึ่งใน 5 เสือเอเซีย
ณ.บัดนี้ กำลังจะกลายเป็นแดนมิคสัญญี อีกครั้ง..ที่ต่างชาติต่างกังวลห่วงใย
เลขาธิการองค์การสหประชาชาติ ถึงกับออกหนังสือเตือนสติหลายครั้ง
น่าละอาย น่าเสียใจ หรือไม่?
ทำมัยไทยเราถึงมีวันนี้ได้ล่ะคะ
ลองทบทวนดูสิคะว่า...
ถ้าไม่มีประชาชนเลือกข้างเป็นพวก เป็นเครื่องมือในการต่อสู้
กลุ่มผู้นำทั้งสองฝ่าย จะสามารถทำลายล้างประเทศของตน ได้ซ้ำซากหรือไม่?
พวกเขาเคยออกมาสู้เองหรือไม่ นอกจากใช้สงครามตัวแทน?
ไม่แปลกใจหรือคะว่า...ถ้าพวกเขาต้องออกมาสู้เอง
อาศัยครอบครัวและวงศ์วานเครือญาติของแต่ละฝ่าย ออกมาสู้รบกันเอง
คิดว่าแต่ละฝ่าย จะกล้าดึงดัน ยืนกระต่ายขาแข็ง..!
ไม่ยอมสู่โต๊ะเจรจา เช่นปัจจุบัน…หรือไม่?
คิดว่า วงจรอุบาทว์ จะยุติไปแล้ว หรือจะอยู่ยั้งยืนยงถึง 10 ปี เช่นที่เกิดขึ้นแล้ว?
รณรงค์ให้พวกเราคนไทย จงเป็น”ไท” จริงๆ
เป็นคนไทยที่เคารพหลักการประชาธิปไตยของแท้
ที่สามารถอยู่กันได้แม้ความคิดต่าง
ร่วมมือกันรณรงค์กดดันคู่ต่อสู้ทั้งสองฝ่าย ให้เข้าสู่โต๊ะเจรจา เถิดคะ
หยุดการต่อสู้ ด้วยมือของเราเอง ด้วยการบอยคอตนักการเมือง
ไม่ออกไปเป็นเบี้ยให้พวกเขาจับเดิน
ถามตัวเองว่า...
จะยอมให้เพื่อนร่วมชาติ หรือตนเองและครอบครัวสละชีวิตเพื่อการต่อสู้อีกสักเท่าไหร่?
ถามตนเองว่า…
เมื่อฟ้าสีทองผ่องอำไพ...ใครเป็นใหญ่ในแผ่นดิน?
ใช่ประชาชนเดินดินตาดำๆที่ออกไปเสี่ยงชีวิตเพื่อ “ฟ้าสีทองผ่องอำไพ”
หรือเปล่าคะ?
๐๐๐๐๐ ร่วมกันกดดันให้ ยิ่งลักษณ์ – สุเทพ สู่โต๊ะเจรจา ๐๐๐๐๐
มีคู่ต่อสู้อยู่สองฝ่ายหลักๆ ซึ่งแสดงตนชัดเจน
กระบวนการแก่งแย่งอำนาจกระทำต่อเนื่องเกือบ 10 ปี !!
เป็นช่วง 10 ปีที่..
ก่อความเสียหายร้ายแรงกับประชาชนและประเทศชาติมหาศาล
การต่อสู้ยกระดับความอำมะหิตตามวันเวลาที่ผ่านไป
ผลัดกันแพ้ ผลัดกันชนะ โดยไม่มีใครยอมใคร !
เป็นการต่อสู้ระหว่างกลุ่มทุนเก่าและกลุ่มทุนใหม่
โดยอาศัยประชาชนเป็นฐานอำนาจ ที่ยอมเสียสละชีวิตเพื่อปกป้องอำนาจให้
ฐานอำนาจของทั้งสองฝ่ายได้เข้าต่อสู้ตามคำบงการของผู้นำแต่ละฝ่าย
จนบาดเจ็บล้มตายมากมาย…ในช่วงเกือบ 10 ปีที่ผ่านมา
เพียงเพื่อให้ผู้นำของฝ่ายตนได้รักษาอำนาจการบริหารประเทศต่อไป
ภูมิใจลมๆแล้งๆกับผลงาน เมื่อฝ่ายที่ตนปกป้องประสบชัยชนะ…
เมื่อผู้นำและกลุ่มบุคคลระดับผู้นำในฝ่ายตนได้ยึดครองอำนาจสมใจ
ประชาชนต่างลิงโลด ฉลองชัย จากนั้นกลับไปก้มหน้าใช้ชีวิตเช่นเดิม...!
ชีวิตที่เหนื่อยยาก หาเช้ากินค่ำ ไม่มีอะไรดีขึ้น
ทำมัยล่ะคะ ทำมัยชีวิตจึงลำบากยากแค้นดังเดิม ?
คำตอบง่ายๆ ตรงไปตรงมาคือ…
กว่าจะถึงจุดตัดสิน แพ้-ชนะในการต่อสู้
ในระหว่างกระบวนการต่อสู้ ทั้งสองฝ่ายได้ทำลายล้างชีวิตผู้คน
ทำลายระบบเศรษฐกิจ และชื่อเสียงของประเทศ ไปย่อยยับแล้ว
ประชาชนและประเทศชาติ บอบช้ำเสียพลังอำนาจและโอกาสในการแข่งขัน
ประชาชนคนรากหญ้าและคนชั้นกลางต่างได้รับความเจ็บปวดกันทั่วหน้า
ประเทศต้องสูญเสียงบประมาณและระยะเวลาในการฟื้นฟูเยียวยา
นี่คือผลกระทบของความขัดแย้งระหว่างขั้วอำนาจที่แก่งแย่งกัน
เป็นวงจรอุบาทว์ตลอดระยะเวลาเกือบ 10 ปี !
จึงไม่ต้องแปลกใจ เมื่อชาติไทยที่เคยถูกยกย่องเป็นหนึ่งใน 5 เสือเอเซีย
ณ.บัดนี้ กำลังจะกลายเป็นแดนมิคสัญญี อีกครั้ง..ที่ต่างชาติต่างกังวลห่วงใย
เลขาธิการองค์การสหประชาชาติ ถึงกับออกหนังสือเตือนสติหลายครั้ง
น่าละอาย น่าเสียใจ หรือไม่?
ทำมัยไทยเราถึงมีวันนี้ได้ล่ะคะ
ลองทบทวนดูสิคะว่า...
ถ้าไม่มีประชาชนเลือกข้างเป็นพวก เป็นเครื่องมือในการต่อสู้
กลุ่มผู้นำทั้งสองฝ่าย จะสามารถทำลายล้างประเทศของตน ได้ซ้ำซากหรือไม่?
พวกเขาเคยออกมาสู้เองหรือไม่ นอกจากใช้สงครามตัวแทน?
ไม่แปลกใจหรือคะว่า...ถ้าพวกเขาต้องออกมาสู้เอง
อาศัยครอบครัวและวงศ์วานเครือญาติของแต่ละฝ่าย ออกมาสู้รบกันเอง
คิดว่าแต่ละฝ่าย จะกล้าดึงดัน ยืนกระต่ายขาแข็ง..!
ไม่ยอมสู่โต๊ะเจรจา เช่นปัจจุบัน…หรือไม่?
คิดว่า วงจรอุบาทว์ จะยุติไปแล้ว หรือจะอยู่ยั้งยืนยงถึง 10 ปี เช่นที่เกิดขึ้นแล้ว?
รณรงค์ให้พวกเราคนไทย จงเป็น”ไท” จริงๆ
เป็นคนไทยที่เคารพหลักการประชาธิปไตยของแท้
ที่สามารถอยู่กันได้แม้ความคิดต่าง
ร่วมมือกันรณรงค์กดดันคู่ต่อสู้ทั้งสองฝ่าย ให้เข้าสู่โต๊ะเจรจา เถิดคะ
หยุดการต่อสู้ ด้วยมือของเราเอง ด้วยการบอยคอตนักการเมือง
ไม่ออกไปเป็นเบี้ยให้พวกเขาจับเดิน
ถามตัวเองว่า...
จะยอมให้เพื่อนร่วมชาติ หรือตนเองและครอบครัวสละชีวิตเพื่อการต่อสู้อีกสักเท่าไหร่?
ถามตนเองว่า…
เมื่อฟ้าสีทองผ่องอำไพ...ใครเป็นใหญ่ในแผ่นดิน?
ใช่ประชาชนเดินดินตาดำๆที่ออกไปเสี่ยงชีวิตเพื่อ “ฟ้าสีทองผ่องอำไพ”
หรือเปล่าคะ?