คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้
ความคิดเห็นที่ 3
ขออนุญาตแทนตัวเองว่า พี่ แล้วกันนะคะ เห็นจขกท.ยังเรียนตรีอยู่
จะบอกว่า พี่เข้าใจน้องนะ เพราะตอนเรียนตรี พี่ก็จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทั้งๆที่เรียนๆเล่นๆไปวันๆ ตอนทำงานก็รู้สึกว่าตัวเองเก่งกว่าคนรุ่นเดียวกัน แต่พอไปเรียนต่อโทเท่านั้นแหละ มึนเลย อาจารย์เล็คเชอร์ไป รู้เรื่องสัก 30% ที่เหลือต้องมานั่งฟังเทปซ้ำ+ทำการบ้านเพิ่ม แถมเป็น Asia คนเดียวในหมู่ native เลยไม่กล้าโชว์โง่ กลัวคนอื่นดูถูก เข้าเทอมที่สองถึงปรับตัวได้ และเรียนทันเพื่อน
มีข้อแนะนำให้น้องดังนี้
1. เรื่องหน้าตา ให้พลิกวิกฤตเป็นโอกาส แรกๆพี่ก็รู้สึกแปลกเหมือนกันเวลาอยู่ในกลุ่มฝรั่งหมด แต่มีรูมเมทเอเชียคนนึงพูดให้คิดได้ว่า ทำไมไม่คิดล่ะ ว่าเราเก่งแค่ไหนที่เข้ามาอยู่ตรงนี้ ในสาขาที่คนเอเชียส่วนใหญ่ไม่เรียน มันเท่ห์นะเว้ย ยืดเข้าไว้
เรื่อง low self-esteem เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงทุกคน ให้รักตัวเอง ดูแลตัวเองเข้าไว้ อยากแต่งตัวสวยๆก็แต่งเลย ไม่จำเป็นต้องแต่งให้ใครดู แต่แต่งเพื่อตัวเราเอง เวลาแต่งตัวสวยๆแล้วไม่รู้สึกเหรอว่าเราจะอารมณ์ดีขึ้น เวลาใส่เดรสงามๆ แต่งหน้าออกไปเดินเล่น มันเหมือนมีอะไรทำให้รู้สึกดีกับตัวเอง เป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวยจ้ะ
2. อันนี้เป็นเรื่องปกติมากๆๆๆๆ การเรียนระดับมัธยมกับมหาวิทยาลัย ไม่ว่าที่ไหน ประเทศอะไร แตกต่างกันมากอยู่แล้ว ยิ่งจากมัธยมไทยไปมหาลัยนอก แน่นอนว่าต้องมีช่วงปรับตัว จูนสมองเปลี่ยนระบบ ที่สำคัญ ปรับทัศนคติ
เด็กเก่งๆหลายคนจะมีอีโก้แอบแฝงอยู่ในตัว ที่รู้เพราะพี่ก็เป็น คิดว่าตัวเองเก่งนักหนา พอเฟลขึ้นมาครั้งนึง มันตั้งตัวไม่ติด ให้เทน้ำในแก้วทิ้งซะ เหลือไว้ครึ่งแก้วก็พอ ทำตัวเป็นฟองน้ำดูดซับสิ่งรอบตัว เรื่องการเรียนขอให้ขยันเข้าไว้ ทำการบ้าน หาข้อมูลความรู้รอบตัวเยอะๆ ที่สำคัญ เข้าหาอาจารย์ หรือพวก counselors ได้ยิ่งดี เค้าจะช่วยเราได้มาก
3. เราเป็นพวก trip on air เหมือนกันเลย จับมือๆ >_< อันนี้ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน เพราะตัวเองก็ยังซุ่มซ่าม ทำเรื่องน่าอายอยู่บ่อยๆ ที่ทำได้อาจจะเป็นการปรับทัศนคตินะ คิดซะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆเค้าก็หกล้มกันได้ ใครๆเค้าก็เดินหลงทางในคณะตัวเองได้ 5555+ และเรียนรู้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง If you can laugh at your mistakes, no one can use them against you.
ส่วนเรื่อง accent อันนี้เป็น skill เฉพาะคน ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่เป็นกำลังใจให้นะ
ลองคุยกับคนท้องถิ่นเยอะๆ เผื่อจะพัฒนาขึ้น หรือขอให้เค้าพูดช้าลงหน่อยก็ได้ อย่าอาย อย่ากลัว สู้ๆค่ะ
จะบอกว่า พี่เข้าใจน้องนะ เพราะตอนเรียนตรี พี่ก็จบเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง ทั้งๆที่เรียนๆเล่นๆไปวันๆ ตอนทำงานก็รู้สึกว่าตัวเองเก่งกว่าคนรุ่นเดียวกัน แต่พอไปเรียนต่อโทเท่านั้นแหละ มึนเลย อาจารย์เล็คเชอร์ไป รู้เรื่องสัก 30% ที่เหลือต้องมานั่งฟังเทปซ้ำ+ทำการบ้านเพิ่ม แถมเป็น Asia คนเดียวในหมู่ native เลยไม่กล้าโชว์โง่ กลัวคนอื่นดูถูก เข้าเทอมที่สองถึงปรับตัวได้ และเรียนทันเพื่อน
มีข้อแนะนำให้น้องดังนี้
1. เรื่องหน้าตา ให้พลิกวิกฤตเป็นโอกาส แรกๆพี่ก็รู้สึกแปลกเหมือนกันเวลาอยู่ในกลุ่มฝรั่งหมด แต่มีรูมเมทเอเชียคนนึงพูดให้คิดได้ว่า ทำไมไม่คิดล่ะ ว่าเราเก่งแค่ไหนที่เข้ามาอยู่ตรงนี้ ในสาขาที่คนเอเชียส่วนใหญ่ไม่เรียน มันเท่ห์นะเว้ย ยืดเข้าไว้
เรื่อง low self-esteem เป็นเรื่องปกติของผู้หญิงทุกคน ให้รักตัวเอง ดูแลตัวเองเข้าไว้ อยากแต่งตัวสวยๆก็แต่งเลย ไม่จำเป็นต้องแต่งให้ใครดู แต่แต่งเพื่อตัวเราเอง เวลาแต่งตัวสวยๆแล้วไม่รู้สึกเหรอว่าเราจะอารมณ์ดีขึ้น เวลาใส่เดรสงามๆ แต่งหน้าออกไปเดินเล่น มันเหมือนมีอะไรทำให้รู้สึกดีกับตัวเอง เป็นผู้หญิงอย่าหยุดสวยจ้ะ
2. อันนี้เป็นเรื่องปกติมากๆๆๆๆ การเรียนระดับมัธยมกับมหาวิทยาลัย ไม่ว่าที่ไหน ประเทศอะไร แตกต่างกันมากอยู่แล้ว ยิ่งจากมัธยมไทยไปมหาลัยนอก แน่นอนว่าต้องมีช่วงปรับตัว จูนสมองเปลี่ยนระบบ ที่สำคัญ ปรับทัศนคติ
เด็กเก่งๆหลายคนจะมีอีโก้แอบแฝงอยู่ในตัว ที่รู้เพราะพี่ก็เป็น คิดว่าตัวเองเก่งนักหนา พอเฟลขึ้นมาครั้งนึง มันตั้งตัวไม่ติด ให้เทน้ำในแก้วทิ้งซะ เหลือไว้ครึ่งแก้วก็พอ ทำตัวเป็นฟองน้ำดูดซับสิ่งรอบตัว เรื่องการเรียนขอให้ขยันเข้าไว้ ทำการบ้าน หาข้อมูลความรู้รอบตัวเยอะๆ ที่สำคัญ เข้าหาอาจารย์ หรือพวก counselors ได้ยิ่งดี เค้าจะช่วยเราได้มาก
3. เราเป็นพวก trip on air เหมือนกันเลย จับมือๆ >_< อันนี้ไม่รู้จะช่วยยังไงเหมือนกัน เพราะตัวเองก็ยังซุ่มซ่าม ทำเรื่องน่าอายอยู่บ่อยๆ ที่ทำได้อาจจะเป็นการปรับทัศนคตินะ คิดซะว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ใครๆเค้าก็หกล้มกันได้ ใครๆเค้าก็เดินหลงทางในคณะตัวเองได้ 5555+ และเรียนรู้ที่จะหัวเราะกับตัวเอง If you can laugh at your mistakes, no one can use them against you.
ส่วนเรื่อง accent อันนี้เป็น skill เฉพาะคน ช่วยไม่ได้จริงๆ แต่เป็นกำลังใจให้นะ
ลองคุยกับคนท้องถิ่นเยอะๆ เผื่อจะพัฒนาขึ้น หรือขอให้เค้าพูดช้าลงหน่อยก็ได้ อย่าอาย อย่ากลัว สู้ๆค่ะ
ป้านี่เอง ถูกใจ, fm@co ถูกใจ, Ego sum Resurrectio et Vita ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 759325 ถูกใจ, khunlovelove ถูกใจ
แสดงความคิดเห็น
ขาดความมั่นใจในตัวเองมากค่ะตอนนี้
พักหลังๆมา เรารู้สึกแย่กับตัวเองมาก รู้สึกว่าเราไม่มีคุณสมบัติดีอะไรเลย ทั้งๆที่ตอน ม.ปลายเป็นคนมั่นใจในตัวเองมากทีเดียว แบบ คือ ขอพูดแบบหลงตัวเองนะคะ แบบคล้ายๆดาว รร นิดนึง คือเราเรียนเก่งแล้วชอบทำกิจกรรม จะได้รับเลือกให้เป็นหลีด ดรัมอะไรเงี๊ย แล้วเรื่องเรียนก็สอบติดทุกที่ที่แอดแล้วก็ได้ทุน กพ อะไรทำนองนั้นน่ะค่ะ เรายอมรับว่าแต่ก่อนเราหลงตัวเองอยู่พอสมควร แย่เนอะ 555
แต่ตั้งแต่มาอยู่อังกฤษ เหมือนมันเปิดโลกกว้าง ทำให้เรารู้ว่ากบน้อยจอมหลงตัวเองเป็นแค่ nobody คนนึง ความมั่นใจเลยดรอปไปในเรื่องต่างๆดังนี้
1.หน้าตา - มาอยู่นี่ เราแบบ มองซ้ายมองขวา ฝรั่งทุกคน ต่อให้หน้าตาไม่ได้ดีมาก เราว่าเค้าก็สวยกว่าเราหมด เวลาไปงานอะไร เราจะไม่สนใจอยากแต่งตัว เพราะคิดว่าแต่งไปก็ไม่มีใครมองหรอก เราสวยสู้เค้าม่ายด้ายยย แล้วเรายิ่งสนิทแต่กับฝรั่ง บางทีรู้สึกว่าคนมองแปลกๆเวลาไปกันเป็นฝูงแล้วเราเป็นเอเชียคนเดียวในกลุ่มเพื่อนสนิท
2.เรียน - จากคนที่เคยเป็นดาววิชาการ รร และผลการเรียน ม.ปลายที่อังกฤษก็ดีด้วย พอมาเรียนมหาลัยก็ได้ตระหนักถึงความโง่ของตัวเอง แบบ รู้สึกทำยังไงก็ไม่ดีขึ้นซักที (เข้ามหาลัยมาได้ประมาณเทอมนึงอ้ะค่ะ) ท้อมากมาย รู้สึกว่าตัวเองโง่ เพราะบางคนเค้าบอกว่าเค้าเรียนๆเล่นๆ เค้ายังทำได้ดีกว่าเรา
3.สังคม - รู้สึกว่าตัวเองเฟอะฟะ ชอบทำอะไรที่มันน่าอายโดยอุบัติเหตุ และบางทีไม่รู้ว่าเกิดไรขึ้นไปถึงไหนแล้ว ยิ่งเราย้ายถิ่นมาทางเหนือที่บางคนสำเนียงแรง จากที่ไม่เคยมีปัญหาเรื่องฟัง บางทีฟังไม่ออกฟังไม่ทัน
เราไม่ได้อยากกลับไปหลงตัวเองหรอกนะคะ แค่อยากมั่นใจกว่านี้นิดนึงอ้ะ TT ขอบคุณค่ะ