(ขโมยไอดีเพื่อนมาระบาย) คือ ผมเป็นลูกคนที่ 3 ในบรรดาลูกทั้งหมด 4 คนโดยมีพี่ชาย1 พี่สาว1 เเละน้องสาวอีก1 ตั้งเเต่เด็กผมจะเป็นคนที่ไม่ค่อยยุ่งอะไรกับคนอื่นเท่าไร คือเเทบไม่มีปัญหาอะไรเลยทั้งเรื่องเพื่อน เรื่องเรียน เหล้ายาก็ไม่กิน บุหรี่ก็ไม่สูบ หลังจากพ่อผมเสียไปเมื่อ 6 ปีที่เเล้ว มันก็เริ่มมีปัญหาคือ เเม่ของผมมักจะหาเรื่องทะเลาะตลอดเวลาอยู่ใกล้กัน เวลาที่ผมอยากลองทำอะไรใหม่ ไขนู่นไขนี่ ซ่อมนู่นซ่อมนี้ที่เสียหาย ก็มักจะโดนกดดันบอกว่าทำทำไมเดียวเสียยิ่งกว่าเดิม
เเล้วสุดท้ายเเม่ของผมก็เสียเงินจ้างช่างมาซ่อม ทั้งที่หลายๆอย่างผมสามารถทำได้เเต่กลับถูกกดไม่ได้ทำทุกครั้ง จนตอนนี้เข้าปี 1 ผมก็เข้าเรียนวิศวะที่จุฬา ก็ยังเหมือนเดิม ผมอยากทำนู่นทำนี่ ลองทำธุรกิจ เวลาของเสียเช่นพวกมอไซด์ก็อยากลองลงมือซ่อมดูบ้าง ก็จะโดนเเม่กดดันตลอดว่าอย่าทำ ทำเเล้วเสียยิ่งกว่าเดิม คิดจะลองลงทุนทำธุรกิจก็โดนกดว่าอย่าทำ อยู่ไปเรื่อยๆอย่างนี้เเหละ เคยคุยกับเเม่ว่าในอนาคตผมอยากสร้างธุรกิจของตัวเองก็โดนว่า
ว่าทำอะไรเกินตัว ทำงานเป็นลูกจ้างเขาไปเรื่อยๆก็มั่นคงดีอยู่เเล้ว เเต่ในความรู้สึกผมแแบบ ผมทำได้นะ ทำไมจะทำไม่ได้ ผมมีศักยภาพความสามารถพอที่จะคิดจะทำอะไรหลายๆอย่าง ทุกวันนี้ผมพยายามหลีกเลี่ยงไม่คุยกับเเม่ ไม่ไปยุ่งอะไรมากมาย ของในบ้านถ้าเสียหรือเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะไม่พยายามทำอะไรทั้งนั้นปล่อยให้เเม่เขาจัดการเอง เเละผลที่ตามมาคือโดนด่าว่าไม่เคยช่วยอะไร ไม่เคยสร้างประโยชน์ พระเจ้านี่มันอะไรกันทำก็โดนด่า ไม่ทำก็โดนว่า
ผมละอึดอัดสุดๆ เคยลองเปิดใจคุยก็โดนด่าว่าก้าวร้าว ไม่เห็นหัวเเม่ ทุกวันนี้ผมพยายามคุยกับเพื่อนๆ ผมเคยมีแฟนที่คบกันมาตั้งเเต่ ม.4(เธออายุมากกว่าผม6ปี) ผมก็คบกับเธออยู่ เธอรับฟังผมทุกอย่าง เวลาที่ผมอยู่กับเธอผมสะบายใจมาก เราดูเเลกันอย่างดี เเล้ววันนึงเธอก็ทิ้งผมไปมีคนใหม่ที่อายุรุ่นเดียวกัน เรียนป.โทเหมือนกัน มีความพร้อมให้เธอทุกๆด้าน ผมเสียใจมากๆร้องห่มร้องไห้เพราะเหมือนเสียคนที่เข้าใจเรามากคนนึงไป เเต่ที่เเย่ที่สุดคือเเม่ไม่ให้กำลังใจผมเลย เอาเเต่บอกว่าไรสาระ ไม่มีคำปลอบใจ หรือให้กำลังใจเลยเเม้เเต่นิด
ทุกวันนี้ผมอึดอัดสุดๆ อารมณ์เสียทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ๆกันกับเเม่ เวลาอยู่ด้วยกันผมเหมือนคนพิการไม่สามารถคิด ทำ ตัดสินใจอะไรได้สักอย่าง ท่านเอาเเต่คิดว่าการตัดสินใจ การกระทำของท่านดีที่สุด ไม่รับฟังความเห็นผมเลย อึดอัดมาก ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงเลยต้องมาหาที่ระบาย T T
เครียดกับคุณเเม่สุดที่รักสุดๆๆๆๆๆๆๆ
เเล้วสุดท้ายเเม่ของผมก็เสียเงินจ้างช่างมาซ่อม ทั้งที่หลายๆอย่างผมสามารถทำได้เเต่กลับถูกกดไม่ได้ทำทุกครั้ง จนตอนนี้เข้าปี 1 ผมก็เข้าเรียนวิศวะที่จุฬา ก็ยังเหมือนเดิม ผมอยากทำนู่นทำนี่ ลองทำธุรกิจ เวลาของเสียเช่นพวกมอไซด์ก็อยากลองลงมือซ่อมดูบ้าง ก็จะโดนเเม่กดดันตลอดว่าอย่าทำ ทำเเล้วเสียยิ่งกว่าเดิม คิดจะลองลงทุนทำธุรกิจก็โดนกดว่าอย่าทำ อยู่ไปเรื่อยๆอย่างนี้เเหละ เคยคุยกับเเม่ว่าในอนาคตผมอยากสร้างธุรกิจของตัวเองก็โดนว่า
ว่าทำอะไรเกินตัว ทำงานเป็นลูกจ้างเขาไปเรื่อยๆก็มั่นคงดีอยู่เเล้ว เเต่ในความรู้สึกผมแแบบ ผมทำได้นะ ทำไมจะทำไม่ได้ ผมมีศักยภาพความสามารถพอที่จะคิดจะทำอะไรหลายๆอย่าง ทุกวันนี้ผมพยายามหลีกเลี่ยงไม่คุยกับเเม่ ไม่ไปยุ่งอะไรมากมาย ของในบ้านถ้าเสียหรือเป็นอะไรขึ้นมา ผมจะไม่พยายามทำอะไรทั้งนั้นปล่อยให้เเม่เขาจัดการเอง เเละผลที่ตามมาคือโดนด่าว่าไม่เคยช่วยอะไร ไม่เคยสร้างประโยชน์ พระเจ้านี่มันอะไรกันทำก็โดนด่า ไม่ทำก็โดนว่า
ผมละอึดอัดสุดๆ เคยลองเปิดใจคุยก็โดนด่าว่าก้าวร้าว ไม่เห็นหัวเเม่ ทุกวันนี้ผมพยายามคุยกับเพื่อนๆ ผมเคยมีแฟนที่คบกันมาตั้งเเต่ ม.4(เธออายุมากกว่าผม6ปี) ผมก็คบกับเธออยู่ เธอรับฟังผมทุกอย่าง เวลาที่ผมอยู่กับเธอผมสะบายใจมาก เราดูเเลกันอย่างดี เเล้ววันนึงเธอก็ทิ้งผมไปมีคนใหม่ที่อายุรุ่นเดียวกัน เรียนป.โทเหมือนกัน มีความพร้อมให้เธอทุกๆด้าน ผมเสียใจมากๆร้องห่มร้องไห้เพราะเหมือนเสียคนที่เข้าใจเรามากคนนึงไป เเต่ที่เเย่ที่สุดคือเเม่ไม่ให้กำลังใจผมเลย เอาเเต่บอกว่าไรสาระ ไม่มีคำปลอบใจ หรือให้กำลังใจเลยเเม้เเต่นิด
ทุกวันนี้ผมอึดอัดสุดๆ อารมณ์เสียทุกครั้งเวลาอยู่ใกล้ๆกันกับเเม่ เวลาอยู่ด้วยกันผมเหมือนคนพิการไม่สามารถคิด ทำ ตัดสินใจอะไรได้สักอย่าง ท่านเอาเเต่คิดว่าการตัดสินใจ การกระทำของท่านดีที่สุด ไม่รับฟังความเห็นผมเลย อึดอัดมาก ก็ไม่รู้จะแก้ยังไงเลยต้องมาหาที่ระบาย T T