ช่างภาพตามสมรภูมิรบ ต้องเข้าไปถ่ายใกล้ ๆจนไม่ห่วงชีวิตตนเองบ้างเหรอ

เข้าใจนะว่ารูปของคุณต้องชัดที่สุด ต้องเห็นใกล้ที่สุด

ตอนรับรางวัล แต่ละปีอาจได้รางวัลจากสมาคม

แต่ระเบิดลูกแรกตูม ยังไม่รู้จะมีอีกกี่ลูกตามมา คุณรีบวิ่งเข้าไปถ่ายภาพคนเจ็บ แบบจะๆกันแล้ว..ถ่ายไกลๆแล้วซูมเอาไม่ได้หรอ

ถ้ามีติดมาอีกลูก ร่างกายคุณจะเป็นอย่างไรเล่า ลูกเมียที่บ้านทำไงเล่าๆๆ

ตำรวจทหารเค้ายังมี เกราะคุ้มกันตนเอง แต่พวกคุณวิ่งเกาะไปกับเค้าตลอดเลย....บางทีวิ่งกันเป็นพรวน เกราะป้องกันเอาไม่อยู่หรอก

ที่พูดมาทั้งหมดนี่เป็นห่วงไงเล่า....

บางทียังนึกเลยว่าเราเป็นศัตรูกับฝ่ายตรงข้าม กำลังเล็งเป้าหมาย แต่เห็นพวกคุณวิ่งเกะกะไปมา น่ารำคาญจริง ...กลัวจะพลาดไปโดนนะสิ

นี่ยกตัวอย่างนะ......จริงๆแล้วไม่อยากให้ตีกันหรอก