อยากจะสอบถามความเห็นจากหลายๆท่านครับ (ผมพยายามจะเรียบเรียงใจความเท่าที่ผมพอจะนึกออกนะครับ ปกติเป็นคนเล่าเรื่องไม่ค่อยเป็นจริงๆ)
- ผมและแฟน อายุ 31 ปีเท่ากันครับ แต่งงานกันมาเกือบๆ 1 ปี
- เราอยู่คนละจังหวัด แฟนทำงานราชการที่กรุงเทพ
- ส่วนผมทำธุรกิจส่วนตัวโดยเป็นธุรกิจของครอบครัว โดยที่ผมอยู่จังหวัดทางชายทะเลภาคตะวันออก
- เวลาที่จะได้พบกัน เดือนนึงประมาณ 1 หรือ 2 ครั้ง โดยเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ โดยผมเป็นฝ่ายที่เดินทางไปหา
- ผมไม่สามารถย้ายไปอยู่กับแฟนได้ เพราะเป็นลูกคนเดียวมีกิจการที่บ้านที่จำเป็นต้องดูแล (พ่อกับแม่ผมหย่ากัน)
- แฟนผมยังทำเรื่องโยกย้ายตำแหน่งทางราชการไม่ได้ เพราะตำแหน่งที่ทำอยู่เป็นตำแหน่งเฉพาะทาง สลับสับเปลี่ยนก็ยากมากๆ หลายๆคนที่ทำงานตำแหน่งนี้ต้องใช้เวลาในการโยกย้ายนานนับสิบปี -_-
- ส่วนการขอลดตำแหน่งที่พอจะมีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุดในการโยกย้าย เราก็คุยกันแล้ว ยังไงแฟนผมเขาก็ไม่ยอมลดตำแหน่ง เพราะกลัวว่าหากอนาคตย้ายมาอยู่กับผมแล้ว ถ้าไม่สามารถไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง จะทำให้เขาลำบากเพราะมีความจำเป็นที่จะต้องดูแลพ่อแม่อยู่ด้วย (ผมเองยื่นเจตนาที่จะช่วยเรื่องการเลี้ยงดูพ่อแม่ของแฟน แต่ด้วยวิธีการไหนแฟนก็ไม่ยอม เพราะกลัวแม่ของทางผมจะมองดูไม่ดี)
- แฟนผมอยากมีลูก แต่ผมไม่พร้อมเพราะมีความเห็นว่าอยากให้ลูกเกิดมามีทั้งแฟนและผมเฝ้าดูการเติบโตของเขาไปพร้อมๆกัน
ผมไม่สามารถที่จะทนให้แฟนดูแลลูกอยู่คนเดียว เพราะเขายังคงต้องทำงานไปด้วย
หรือหากคลอดแล้วผมเลี้ยงเองก็ได้ แต่ก็อยากให้แฟนได้ดูแลลูกด้วยเช่นกัน
- ประเด็นอยู่ที่ หากผมไม่ยอมมีลูกกับแฟนผม แฟนผมเขาอาจจะขอหย่ากับผม (เริ่มๆคุยมาแล้ว) เพราะแฟนผมต้องการมีลูก และอายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ 31 แล้ว เขาถึงกับจะไปให้หมอฉีดอสุจิ (เขาบอกผมอย่างนั้น แล้วมันทำได้จริงๆใช่ไหมครับ?)
ผมมีแนวคิดที่ว่าหากเราไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ ผมก็ไม่พร้อมจริงๆที่จะมีลูกกับแฟน แต่ก็จะขออยู่กับเขาไปทั้งชีวิตเป็นคู่ชีวิตกันไป
- ส่วนตอนนี้แฟนผมมองว่าผมเห็นแก่ตัวไม่ยอมมีลูก ไม่ยอมทิ้งกิจการที่บ้านไปอยู่กับเขา **ตรงนี้เพราะผมไม่สามารถทิ้งแม่ไปได้**
เพราะมัวแต่ห่วงนู่นห่วงนี่ ทำไมไม่ยอมสู้ๆกันไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ควรยอมรับความจริงได้
(ผมแค่ไม่อยากให้ลูกเกิดมาในยุคที่เศรษฐกิจย่ำแย่ และสังคมเลวร้ายแบบนี้ โดยที่ผมและแฟน คนใดคนหนึ่งไม่ได้ให้ความอบอุ่นกับเขาอยา่งเต็มที่
ถ้าหากต้องเป็นแบบนั้น สู้ไม่มีซะยังจะดีกว่า สงสารเด็กที่ไม่มีโอกาสได้บอกความต้องการของเขาว่าเขาอยากเกิดมาแบบไหน ผมคิดแบบนี้น่ะีครับ)
- คือ ผมค่อนข้างมีข้อสรุปอยู่ในใจอยู่แล้ว ว่าถ้ายังไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่สมควรมีลูก แต่หลายๆครั้งก็สงสารแฟนมากๆ เพราะเวลาคุยเรื่องนี้แฟนมักจะร้องไห้ หรือตัดพ้อน้อยใจเสมอๆ
ผมอยากได้รับฟังข้อคิดเห็นจากหลายๆท่าน ว่ามีแนวคิดรูปแบบไหนอีกบ้าง ผมคิดผิดมากเกินไปไหม หรือสิ่งที่ผมคิดควรจะหนักแน่นเข้าไว้
บางทีแนวคิดบางอย่างอาจทำให้ผมหูตาสว่างออกมาในโลกกว้างได้มากกว่านี้ก็ได้ ยังไงผมคงต้องขอรบกวนทุกๆท่านด้วยนะครับ ^_^
ปล.พยายามค้นหาข้อมูลเรื่องแบบนี้ในเน็ต แต่ก็หาไม่เจอน่ะครับ ส่วนใหญ่เจอแต่ อยู่ไกลกันจะไปรอดไหมอะไรแนวๆนี้ แต่ผมก็คิดว่าสิ่งที่ผมกับแฟนกำลังเผชิญอยู่ ก็คือเนื้อหาส่วนนึงที่ต่อยอดออกมาจากเรื่องนั้นนั่นเอง ฮ่าๆ ยอมรับจริงๆครับ ว่าก่อนแต่งงานเราทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อย่างจริงจัง จนเหมือนกับปัญหาที่ดูไม่ได้ใหญ่โต กำลังกลายเป็นไฟสุมอกอยู่ในเวลานี้ ...ดราม่าสุดๆ
ยังไม่พร้อมมีลูกเพราะความห่างไกล
- ผมและแฟน อายุ 31 ปีเท่ากันครับ แต่งงานกันมาเกือบๆ 1 ปี
- เราอยู่คนละจังหวัด แฟนทำงานราชการที่กรุงเทพ
- ส่วนผมทำธุรกิจส่วนตัวโดยเป็นธุรกิจของครอบครัว โดยที่ผมอยู่จังหวัดทางชายทะเลภาคตะวันออก
- เวลาที่จะได้พบกัน เดือนนึงประมาณ 1 หรือ 2 ครั้ง โดยเป็นวันเสาร์-อาทิตย์ โดยผมเป็นฝ่ายที่เดินทางไปหา
- ผมไม่สามารถย้ายไปอยู่กับแฟนได้ เพราะเป็นลูกคนเดียวมีกิจการที่บ้านที่จำเป็นต้องดูแล (พ่อกับแม่ผมหย่ากัน)
- แฟนผมยังทำเรื่องโยกย้ายตำแหน่งทางราชการไม่ได้ เพราะตำแหน่งที่ทำอยู่เป็นตำแหน่งเฉพาะทาง สลับสับเปลี่ยนก็ยากมากๆ หลายๆคนที่ทำงานตำแหน่งนี้ต้องใช้เวลาในการโยกย้ายนานนับสิบปี -_-
- ส่วนการขอลดตำแหน่งที่พอจะมีโอกาสเป็นไปได้มากที่สุดในการโยกย้าย เราก็คุยกันแล้ว ยังไงแฟนผมเขาก็ไม่ยอมลดตำแหน่ง เพราะกลัวว่าหากอนาคตย้ายมาอยู่กับผมแล้ว ถ้าไม่สามารถไปกันได้ตลอดรอดฝั่ง จะทำให้เขาลำบากเพราะมีความจำเป็นที่จะต้องดูแลพ่อแม่อยู่ด้วย (ผมเองยื่นเจตนาที่จะช่วยเรื่องการเลี้ยงดูพ่อแม่ของแฟน แต่ด้วยวิธีการไหนแฟนก็ไม่ยอม เพราะกลัวแม่ของทางผมจะมองดูไม่ดี)
- แฟนผมอยากมีลูก แต่ผมไม่พร้อมเพราะมีความเห็นว่าอยากให้ลูกเกิดมามีทั้งแฟนและผมเฝ้าดูการเติบโตของเขาไปพร้อมๆกัน
ผมไม่สามารถที่จะทนให้แฟนดูแลลูกอยู่คนเดียว เพราะเขายังคงต้องทำงานไปด้วย
หรือหากคลอดแล้วผมเลี้ยงเองก็ได้ แต่ก็อยากให้แฟนได้ดูแลลูกด้วยเช่นกัน
- ประเด็นอยู่ที่ หากผมไม่ยอมมีลูกกับแฟนผม แฟนผมเขาอาจจะขอหย่ากับผม (เริ่มๆคุยมาแล้ว) เพราะแฟนผมต้องการมีลูก และอายุก็มากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้ 31 แล้ว เขาถึงกับจะไปให้หมอฉีดอสุจิ (เขาบอกผมอย่างนั้น แล้วมันทำได้จริงๆใช่ไหมครับ?)
ผมมีแนวคิดที่ว่าหากเราไม่ได้อยู่ด้วยกันจริงๆ ผมก็ไม่พร้อมจริงๆที่จะมีลูกกับแฟน แต่ก็จะขออยู่กับเขาไปทั้งชีวิตเป็นคู่ชีวิตกันไป
- ส่วนตอนนี้แฟนผมมองว่าผมเห็นแก่ตัวไม่ยอมมีลูก ไม่ยอมทิ้งกิจการที่บ้านไปอยู่กับเขา **ตรงนี้เพราะผมไม่สามารถทิ้งแม่ไปได้**
เพราะมัวแต่ห่วงนู่นห่วงนี่ ทำไมไม่ยอมสู้ๆกันไป อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ควรยอมรับความจริงได้
(ผมแค่ไม่อยากให้ลูกเกิดมาในยุคที่เศรษฐกิจย่ำแย่ และสังคมเลวร้ายแบบนี้ โดยที่ผมและแฟน คนใดคนหนึ่งไม่ได้ให้ความอบอุ่นกับเขาอยา่งเต็มที่
ถ้าหากต้องเป็นแบบนั้น สู้ไม่มีซะยังจะดีกว่า สงสารเด็กที่ไม่มีโอกาสได้บอกความต้องการของเขาว่าเขาอยากเกิดมาแบบไหน ผมคิดแบบนี้น่ะีครับ)
- คือ ผมค่อนข้างมีข้อสรุปอยู่ในใจอยู่แล้ว ว่าถ้ายังไม่ได้อยู่ด้วยกันก็ไม่สมควรมีลูก แต่หลายๆครั้งก็สงสารแฟนมากๆ เพราะเวลาคุยเรื่องนี้แฟนมักจะร้องไห้ หรือตัดพ้อน้อยใจเสมอๆ
ผมอยากได้รับฟังข้อคิดเห็นจากหลายๆท่าน ว่ามีแนวคิดรูปแบบไหนอีกบ้าง ผมคิดผิดมากเกินไปไหม หรือสิ่งที่ผมคิดควรจะหนักแน่นเข้าไว้
บางทีแนวคิดบางอย่างอาจทำให้ผมหูตาสว่างออกมาในโลกกว้างได้มากกว่านี้ก็ได้ ยังไงผมคงต้องขอรบกวนทุกๆท่านด้วยนะครับ ^_^
ปล.พยายามค้นหาข้อมูลเรื่องแบบนี้ในเน็ต แต่ก็หาไม่เจอน่ะครับ ส่วนใหญ่เจอแต่ อยู่ไกลกันจะไปรอดไหมอะไรแนวๆนี้ แต่ผมก็คิดว่าสิ่งที่ผมกับแฟนกำลังเผชิญอยู่ ก็คือเนื้อหาส่วนนึงที่ต่อยอดออกมาจากเรื่องนั้นนั่นเอง ฮ่าๆ ยอมรับจริงๆครับ ว่าก่อนแต่งงานเราทั้งคู่ไม่ได้คุยกันเรื่องนี้อย่างจริงจัง จนเหมือนกับปัญหาที่ดูไม่ได้ใหญ่โต กำลังกลายเป็นไฟสุมอกอยู่ในเวลานี้ ...ดราม่าสุดๆ