ช่วยแต่งโคลงสี่สุภาพให้หน่อยค่ะ

แต่งเกี่ยวกับเรื่องนิทานอีสป เรื่อง ชายพเนจรอกตัญญู ค่ะ
เรื่อง
ชายสองคนเดินทางพเนจรไปเรื่อยๆ เมื่อพบไม้พุ่มหนึ่ง จึงชวนกันหยุดพักใต้ร่มเงาของพุ่มไม้
ขณะนั้นเป็นเวลาเที่ยงวันมีเเดดร้อนจัด ชายคนหนึ่งได้เอนกายลงนอน ใต้เงาไม้พลางเเหงนมองดูพุ่มไม้เเล้วกล่าวว่า
“ไม้พุ่มนี้ไม่มีผลให้เรากินเลยนะ”
อีกคนก็เอ่ยบ้างว่า
“จริงด้วย ไม้พุ่มนี้ช่างไร้ประโยชน์เสียจริงๆ”

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
คนโง่เเละคนชั่วมักเป็นคนอกตัญญ

โคลงสุภาษิตอิศปปกรณำ