..*_*.. ความสุขที่ถูกบั่นทอน ..*_*..

สวัสดีเพื่อนๆ สมาชิกทุกท่าน ในวันเริ่มต้นทำงานของสัปดาห์   วันนี้มาตั้งกระทู้ออกแนวบ่นๆ นิดหน่อย  ไม่งั้นคงอึดอัดใจ  ขอระบายนิดๆ
หลังจากมีภารกิจต่อเนื่องเป็นสัปดาห์จึงได้กลับมายังวิมานสถานของตัวเอง  ก็เป็นเหมือนทุกคราว คือเป็นเหมือนเด็กน้อยได้ของเล่นใหม่  กลับมาพักผ่อน  ตื่นเช้าปุ้บก็ออกเดินสำรวจดูต้นไม้ดอกไม้ที่เพียรปลูกด้วยตัวเอง ซึ่งยังมีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น พอได้คลายเหนื่อย  ซึ่งก็ไม่เคยผิดหวัง

กุหลาบดอกแรกของต้นแรกในชีวิต บานแล้ววววววว.....



Morning glory ของคุณยายจ๋า(ยายนะโม) และ อ.เปรี้ยวปรี้ด  ออกดอกเรื่อยๆ  ที่จริงปลูกไว้เยอะมาก แถวริมรั้วแปลงผัก แต่งอกมาน้อยกว่าที่คาดหวัง  ตอนนี้เห็นมีติดเมล็ดบ้างแล้ว  คงไม่นาน  ได้นำมาแจกต่อให้เพื่อนสมาชิกแน่นอน




รักเร่ และ Calendula ของคุณ Filmblack ก็เริ่มมีดอกเพิ่มแล้ว
       

สีสันเล็กๆ น้อยๆ พอเพลินตา
       

ว่านสี่ทิศพื้นที่ได้รับการพัฒนา ของ อ.ดร.สุชาดา (ปากช่อง)  ได้รับมาทดลองปลูก 10 หัว พร้อมกับรางนาก รางเงิน รางทองและว่านสี่ทิศพื้นเมืองของตนเองที่พอมีอยู่เกือบ 30 หัว ตอนนี้ก็เริ่มมีสัญญาณที่ดี
   


ทางด้านแปลงผักมีการเปลี่ยนแปลง ผักกาด คะน้า กะหล่ำดอก ได้ตัด ถอนไปเยอะแล้ว ก็เริ่มลงกล้าพริก มะเขือเปราะ มะเขือเทศ รวมๆ เกือบ 500 หลุม  พืชผักบางส่วน ก็ได้รับมาจากคุณวา "รักคุณแฟน"   
นั่นใครหว่า...  อ้อ...ป๊ะป๋าผมเอง 5555555    เห็นใจคนรดน้ำเสียจริง แต่ก็ไม่เคยได้ยินเสียงบ่น  ยังคงตั้งหน้าตั้งตารดน้ำ ใส่ปุ๋ย ด้วยความยินดี   ทนหน่อยนะพ่อ  อีกหน่อยจะจัดสปริงเกอร์ให้  จะได้ไม่เหนื่อยมาก

       

ทองกวาว บานเด่นสะพรั่ง
           

กาสะเลาออกดอกละลานตา  แต่เพียงแค่สองต้นเท่านั้น ที่เหลือมองเห็นเป็นกลุ่มต้นไม้รอบข้างคือ กาสะเลาและผองเพื่อนตระกูลตะแบก กำลังผลิยอดทุกต้น น่าจะอีกสองเดือนคงเขียวครึ้มสบายตา  ตอนนี้ต้องทนดูแบบแห้งๆ ไปก่อน
       

ความสุขเล็กๆ ของผมก็มีได้แค่ไม่กี่ชั่วโมง มีคนในบ้านบอกว่า "ไฟไหม้"   เท่านั้นล่ะ  ใจผมแทบร่วงลงตาตุ่ม  รีบสั่งการรวบรวมพลได้ 7 คน เร่งไปดับไฟ  ไฟที่ว่าเกิดจากการเผาป่าอ้อยรอบด้านของที่ดินผม  ถึงจะมีถนนกั้นเขต แต่ด้วยช่วงนี้ต้นไม้ทุกต้นทิ้งใบหมดทุกต้น แห้งติดไฟง่าย ลมกรรโชกแรง เนื้อที่ป่าเกือบ 700 ไร่  ยังเป็นป่าที่ยังไม่ได้แผ้วถางเกินครึ่งของพื้นที่ดิน  จึงง่ายต่อการติดไฟ   และที่สำคัญ บริเวณไฟไหม้เป็นป่าไผ่ราวๆ ร้อยไร่กว่าที่ลงแรงปลูกเองและให้โตตามธรรมชาติอายุเกือบ 10 ปีแล้ว และชาวบ้านละแวกใกล้เคียงประมาณ 4-5 หมู่บ้านได้มาอาศัยหักหน่อไม้ขาย   ใบไผ่นับหลายตันที่กองกับพื้นก็เหมือนน้ำมันดีๆ นี่เอง ไฟโถมเข้าใช้เวลาแค่ชั่วโมงก็กวาดพื้นที่ป่าไผ่เกือบเรียบโดยที่ผมและคณะ ทำได้ดีที่สุดแค่ทำแนวกันไฟไม่ให้ลามไปมากกว่านั้น  ซึ่งก็แทบไม่ไหว เหนื่อยหมดแรงไปตามๆ กัน คงเหลือแต่ผลงานของพระเพลิงทิ้งไว้   แต่ก็ยังใจชื้นที่ไม่ได้เสียหายอะไรมาก ต้นไผ่  กอไผ่ไม่ได้โดนไหม้ไปหมด
       

        ตอนที่พากันดับไฟกันจ้าละหวั่น  ก็มีชาวบ้านผ่านไปมาหลายคน  ก็เรียกร้องให้เขามาช่วยดับ  แต่คำตอบเล่นเอาผมอึ้งนิ่งงัน
เขาบอกว่า  "ปล่อยให้ไหม้ไปเถอะ จะได้ไม่รกและเดินเก็บผักหวานได้สะดวก  ผักหวานป่าจะได้ออกยอด  และอีกหน่อย กระเจียวก็จะออกดอกแล้ว" จากนั้นก็พากันผ่านไป   
   "....???!!!!!....."

ผักหวานป่า กระเจียวเป็นต้นไม้ พืชผักที่เป็นอาหารที่ได้รับจากธรรมชาติ ในพื้นที่ของผมมีผักหวานป่าเกือบร้อยต้น หรือเกินนั้นไม่เคยนับครับ แต่ละต้นไม่ต่ำกว่า 1.5 เมตร  หากแตกยอดอ่อนทั้งต้น  เก็บเพียงแค่สองต้นก็พอได้แกงหม้อใหญ่อิ่มมื้อไปเลย  แต่โดยมากเขามาเก็บไปขาย ผมเป็นเจ้าของพื้นที่เองยังไม่เคยเก็บไปขายเลย  และไม่เคยหวงแหนที่มีชาวบ้านเข้ามาเก็บ  แม้กระทั่งหน่อไม้  พอถึงช่วงฤดูฝน หน่อไม้แทงหน่อขึ้น  ก็มีผู้คนเข้ามาหักขนไปเป็นคันรถก็มี  แต่ทำไมถึงแล้งน้ำใจที่จะช่วยกันรักษา  หรือเพราะคิดว่าไม่ใช่พื้นที่ของเขา  แล้วเมื่อตอนที่เขาได้เก็บเกี่ยวผลประโยชน์ล่ะ?.....  

ต้นนี้สูงเลยหัวผมไปเป็นช่วงแขน โดนเด็ดยอดไปล่ะ


ต้นนี้ เป็นต้นผักหวานป่าต้นใหญ่  เส้นผ่าศูนย์กลางประมาณ 5 นิ้ว สูง 5 เมตร  ที่เห็นเล็กๆ มียอดอ่อนนั่นต้นลูกครับ


ท้ายที่สุดก็ได้แต่ปลงๆ ว่ามันเป็นกรรมของเรา  ช่างเถอะ  ไม่ได้เสียหายอะไรมาก  แค่เสียความรู้สึกเล็กๆ  ที่เราก็อุตส่าห์มีน้ำใจให้แก่เพื่อนบ้าน  แต่กลับไม่ได้รับน้ำใจตอบ  เรามีความสุขในการรู้จักให้  แบ่งปัน  มันก็คงมีบ้างที่ความสุขจะถูกบั่นทอน  แต่อย่าเพิ่งคิดท้อถอย  ไม่งั้นความสุขจะเกิดในใจเราได้อย่างไร  คิดไปมาก็สรุปเอาเองว่าชาวบ้านเขาไม่ผิดหรอก  ไฟไหม้ที่เรา  เราก็ต้องรับผิดชอบเอง คงเรียกร้องอะไรไม่ได้  ของป่าที่เราเปิดให้เขาเข้ามาหาเก็บเกี่ยว เราก็เปิดให้เขาเอง  ไม่มีใครขอ  งั้นเราก็ต้องรับหน้าที่ดูแลที่ของเรา  สุขใจกับการแบ่งปัน  แค่นั้นพอ  อย่าคิดมาก  ยังมีสิ่งดีๆ เหลือให้เราได้ชื่นชมอยู่นะ

กล้วยไม้ป่า รอดจากเปลวไฟ ก็ยังคงความงามให้ได้ชม

   

เฟื่องฟ้าต้นน้อยท่ามกลางความแห้งแล้ง
       


ขอบคุณที่ติดตามชมนะครับ  ยังไม่หมดกำลังใจ  เชื่อในใจอย่างเดียวว่า  ทำความดี มัน"นาน(ได้)ดี"  แต่ถ้ามันดีแล้ว  มัน"ดีนาน"
ความดี มัน"นาน(ได้)ดี"  แต่ถ้ามันดีแล้ว  มัน"ดีนาน"