ขอพื้นที่ระบาย

สิ่งสำคัญในชีวิตมนุษย์ทำไมจึงต่างกัน?
คนเราเกิดมาทำไม?
มิใช่เพื่อสั่งสมกุศลบุญให้ถึงพร้อม เพื่อไปสู่นิพพาน ตามความเชื่อหลักศาสนาหรอกหรือ?

หากนั่นคือความจริงที่สุดในความเกิด แก่ เจ็บ ตาย
ทำไมเราจึงมีปัญหาเดิมๆ ในแบบที่คนอื่นๆ ไม่มีเหมือนเรา
ทำไมเราต้องอยากระบาย ทำไมเราจึงถูกแหนงหน่ายเมื่อเรื่องของเรากลายเป็นเรื่องเก่าเล่าใหม่
หรือเพราะ รัก โลภ โกรธ หลง ยังวนอยู่ในวัฏฏะของเรา เรายังคงไปไม่ถึงแก่นของการมีชีวิต?

ในเมื่อเราต้องใช้ชีวิต เราจึงต้องประพฤติตามเกณฑ์สังคมอย่างนั้นหรือ?
แล้วสิ่งที่มันเกิดขึ้นกับเรา ทับถมลงทุกวัน ภายใต้หน้ากากสังคม
ถึงที่สุด เมื่อเรากดเก็บต่อไปไม่ไหว ผลลัพธ์คือบุคลิกที่เปลี่ยนแปลง หรือ ร้ายแรงจนส่งผลเสียต่อ จิตใจ
เราจะทำยังไงต่อไปดี?

บางทีเราก็ไม่รู้ว่าคิดถูกไหม ทั้งๆที่ควรรู้คิด
บางทีเราก็ไม่รู้ว่าทำแล้วดีไหม  ทั้งๆที่ควรรู้การกระทำ
หลายครั้งที่เราใช้อารมณ์นำพาชีวิต
หลายครั้งที่แค่เริ่มต้นคิด เราก็เหนื่อยเกินกว่าที่จะต่อยอด

ตอนนี้เราไม่รู้เลยว่าเรามาถึงจุดไหนของเส้นทาง
พอเริ่มที่จะทบทวนเราก็ล้าเหลือเกิน
พอตื่นขึ้นเราใช้ความเคยชินกับความรู้สึกดำเนินชีวิต
ก็กลายว่า เราทำผิด ซ้ำแล้วซ้ำเล่า
ทุกความดีงามที่เราเชื่อถือมาตลอด กำลังตบหน้าเราทีละฉาด ราวกับว่าที่เราเคยมุ่งมั่นมามันไม่เคยมีจริงเลย

เราจะทำอย่างไร...ต่อไปดี...