เคยมีอุดมการณ์อย่างชัดเจนในชีวิตว่า  ถ้าจะมีแฟนที่ต้องแต่งงาน  จะต้องมีอายุอ่อนกว่าไม่เกิน 5 – 7 ปี เพราะเคยเห็นบางคู่ห่างกันมาก..ราว 10 – 20 ปี  แล้วเมื่อคราวหนึ่งเห็นกรณีของครอบครัวหนึ่งที่สามีต้องจากไปก่อน  จากนั้นลูกก้เสียชีวิต แล้วสาวเจ้าต้องอยู่คนเดียว  ซึ่งเห็นแล้วก็อดสงสารการอยู่อย่างโดดเดี่ยวในช่วงเวลาบั่นปลายชีวิตของผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จริงๆ

ที่ผ่านมา  ก็เจอสาวๆรุ่นราวในความคาดหวังอยู่หลายคน  แต่คนแล้วคนเล่าก็ไม่ได้ลงเอยสักที  เล่นตัวบ้าง  เข้ากันไม่ได้บ้าง  ผมไม่ดีเองบ้าง แต่แล้ววันหนึ่งความคิดผมอาจจะเริ่มเปลี่ยน  เมื่อเจอใครคนหนึ่งแล้วได้มีโอกาสเข้าไปคุยด้วย  แม้อายุจะห่างกัน  แต่ด้วยความเข้าใจกันมันสามารถคุยได้เรื่อยๆและต่างฝ่ายต่างรู้สึกว่าเป็นบรรยากาศที่สบายๆ และนับวันก็เริ่มสานสัมพันธ์มิตรภาพดีๆให้แนบแน่นมากขึ้น

แต่พอมองย้อนความคิดเดิมของตัวเองดู  สิ่งที่เรากำลังทำอยู่  มันเป็นเรื่องของ “พี่ ม.6” จีบ “น้อง ป.1” อยู่เลยน่ะนั่น  มันจะยังไงดี  ถ้าแค่คบกันแบบขำๆก็คงไม่คิดอะไรมากมาย  แต่ถ้ามันได้เวลาต้องคิดแบบไกลๆ  จะยังไงดี  หลายสิ่งจิงเกอร์เบลเหลือเกิน   ทั้งช่วงโปรมันจะยังโอเคแต่พอหมดโปรมันจะยังไงหรือเปล่า  หรือว่าเราก็ขำๆกันไป  หรือถ้าจะคบกันจริงก็สงสารในช่วงบั้นปลายชีวิตเขาหากเราต้องจากไปก่อน  แต่ลึกๆจากใจผมก็อยากมีลูกมีครอบครัวแล้วน่ะ  

เอาไงดีน่ะ..เครียด 555+