สวัสดีๆพี่น้อง ชาวสยามทุกท่านนะคะ วันนี้มะหมารู้สึกหงอยๆนิดนึง เลยอยากขอใช้พื้นที่ในห้องนี้สำหรับการระบายความรู้สึกซักเล็กน้อย
การที่ครอบครัวมีลูกหลายคน มองในแง่ดีบ้านก็ดูมีสีสัน พ่อแม่ไม่เหงา บรรยากาศในบ้านครื้นเครง ช่วยเหลือพึ่งพากันได้
(ที่บ้านมีลูก 6 คน มะหมาเป็นคนที่ 4 อายุจะไล่เลี่ยกันหมด ห่างปีนึง ห่างสองปี ห่างสามปีบ้าง) เยอะใช่มั้ยคะ?? 555
เคยคิดตลอดว่า มีพี่น้องเยอะขนาดนี้ เวลาจะทำอะไรหรือจะไปไหนก็คงสะดวกมากขึ้นเพราะ สามารถแบ่งเบาหน้าที่กันได้ เช่น ถ้าวันนี้เราไม่อยู่ อย่างน้อยก็มีคนอยู่บ้านแทน หรือถ้าพี่น้องคนไหนมีธุระ เราก็จะอยู่แทนให้ในจุดๆนั้น เพียงแต่ขอให้บอกล่วงหน้ากันก่อน
ตั้งแต่เรียนจบมา ก็เคยคิดว่าอยากไปทำงานข้างนอก อยากทำตามความฝัน ชอบทำงานที่ได้เจอผู้คนเยอะๆ เจออะไรแปลกใหม่ แต่สุดท้ายก็ต้องมาช่วยธุรกิจที่บ้านแบบไม่เต็มใจ(อารมณ์เหมือนมัดมือชก) เพราะใจนึงที่มาช่วยเค้าเพราะ อาม่าของเราก็อายุเยอะมากแล้ว 94 ปี ก็มาช่วยเค้าทุกวันตั้งแต่เรียนจบ สุดท้ายก็กลายเป็นหน้าที่ไปโดยปริยายย....เฮ้อออ !! ทำงานทุกวัน จันทร์ถึงอาทิตย์ เวลาว่างของเราจะมีเฉพาะหลังเลิกงานเท่านั้น ซึ่งนั่นคือหลัง 6 โมงเย็นไปแล้ว เหนื่อยจากงานก็ไม่อยากออกไปไหนแล้ว T^T พี่น้องคนอื่นได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเกือบหมด ยกเว้นเรา เราเคยคุยกับคุณแม่เรื่องงานแล้ว
คุณแม่ไม่ห้ามถ้าอยากหาประสบการณ์ที่อื่น แต่คุณพ่อเราเค้าไม่โอเค ยังไงก็ไม่ให้ไป เค้าบอกให้ทำกับเค้านี่ละ เราน้อยใจจริงๆนะจุดนี้
ในบางวันเรามีนัดกับเพื่อนบ้าง มีธุระบ้าง อย่างเช่นถ้ามีการจัดทริปไปต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ เราก็ไม่ได้ไปอีก ปากพูดปฏิเสธเพื่อนทันทีเหมือนเรารู้คำตอบในตัวของมันอยู่แล้ว โดยไม่ต้องเอ่ยปากขอคุณพ่อเลย เพราะหากเราไป เราก็พะวงอีก เหมือนเราเห็นแก่ตัว ทิ้งหน้าที่มาแล้วเอาเวลามาเที่ยวสนุก ใครจะดูอาม่า อาม่าจะออกมาพร้อมใคร(ปกติเราจะออกมากะอาม่าด้วยกันทุกเช้า ส่วนคุณพ่อจะเข้ามาช่วงสายๆ) ถ้าเราไป พ่อเราก็ต้องตื่นเช้ามากขึ้น ทั้งๆทีปกติท่านก็พักผ่อนน้อยอยู่แล้ว เราก็ต้องมานั่งพะวงหน้าพะวงหลังแบบนี้เรื่อยๆ ซึ่งเราไม่ไปคงดีกว่า เหตุการณ์ล่าสุดคืออาม่าเข้าโรงบาล และก็ไม่พ้นเราที่ต้องไปนอนเฝ้า เราโอเคไม่บ่ายเบี่ยงหรือรำคาญ เราสนิทกะอาม่ามาตั้งแต่เด็กไปไหนก็ไปกับอาม่าตลอด ก็คงไม่แปลกหรอก ถ้าคนที่จะโดนเฝ้าเป็นเรา อาจมีบางวันที่ต้องมาสับเวรกับพี่น้องให้เรากลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า แป๊บๆ โทรตาม เมื่อไหร่จะถึงโรงบาล พี่อยากกลับบ้านแล้ว อืมมมมม....ซึ้งใจจัง!!
ช่วงนั้นวนอยู่แบบนี้เป็นอาทิตย์ บ้าน-โรงพยาบาล-ออฟฟิศ แค่นี้จริงๆ เหนื่อยใจไม่เหนื่อยหรอก แต่เหนื่อยเดินทางนี่สุดๆ
อย่างเวลาจะไปไหนหรือทำธุระกับที่บ้าน พี่น้องเราขับรถเป็น 3 คน ไม่เป็นอีก 3คน
เวลาขับรถหรือต้องไปไหนกับที่บ้าน หน้าที่คือ เรา
เวลาหมอโทรมานัดอาม่าให้ไปโรงพยาบาล หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาพ่อจะให้เอาของไปให้คนนู้นคนนี่ หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาไปรับไปส่งน้องสาวคนเล็กที่มหาลัย(แถวรังสิต) หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาต้องมาเปิดออฟฟิศก่อน หน้าที่ก็คือ เรา
เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ ให้เราเป็นพี่คนโตของบ้านดีกว่าหรือให้เราเป็นลูกคนเดียวดีกว่า เราไม่ผิดใช่มั้ย?? ถ้าบางครั้งเราคิดแบบนี้
ทำไมต้องเรา?? ถ้าหากที่บ้านไม่มีเรา ก็จะทำอะไรไม่เป็นกันเลยใช่หรือเปล่า?? สำหรับพ่อแม่หรืออาม่า เราไม่เคยเกี่ยงเรายินดีทำให้ด้วยใจ แต่เราก็อยากให้พี่น้องเราแสดงน้ำใจบ้าง ไม่ใช่ๆอะไรก็โยนมาให้เราคนเดียว
อะไรๆก็เรา จนบางทีเราก้น้อยใจบ่อยๆนะ ทำไมพี่น้องคนอื่นอยากทำนั่นนี่ได้ แต่พอเราอยากทำอะไรบ้าง ทำไมเราไม่ค่อยได้รับการสนับสนุนเท่าไหร่??
เคยบอกพี่น้องแล้ว เคยคุยก็แล้ว เค้าก็เฉยกัน ในเมื่อคนอื่นไม่ทำ ก็คงไม่พ้นเราที่ต้องทำ จะให้พ่อแม่มาทำให้ก็ใช่เรื่อง โตๆกันแล้ว
"ทำมากได้มาก" เราคิดแค่นี้...
มาบ่น มาน้อยใจเฉยๆ
ถ้าอ่านลำบาก อ่านแล้วงง น้องขออภัยด้วยนะคะ
ไม่มีเจตนาจะก้าวร้าวหรือว่าคนในบ้าน แค่อยากระบายย
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ
บางทีการที่มีลูกเยอะ ก็ไม่ได้ช่วยอะไร หากเป็นเราที่ต้องทำทุกหน้าที่(น้อยใจ)
การที่ครอบครัวมีลูกหลายคน มองในแง่ดีบ้านก็ดูมีสีสัน พ่อแม่ไม่เหงา บรรยากาศในบ้านครื้นเครง ช่วยเหลือพึ่งพากันได้
(ที่บ้านมีลูก 6 คน มะหมาเป็นคนที่ 4 อายุจะไล่เลี่ยกันหมด ห่างปีนึง ห่างสองปี ห่างสามปีบ้าง) เยอะใช่มั้ยคะ?? 555
เคยคิดตลอดว่า มีพี่น้องเยอะขนาดนี้ เวลาจะทำอะไรหรือจะไปไหนก็คงสะดวกมากขึ้นเพราะ สามารถแบ่งเบาหน้าที่กันได้ เช่น ถ้าวันนี้เราไม่อยู่ อย่างน้อยก็มีคนอยู่บ้านแทน หรือถ้าพี่น้องคนไหนมีธุระ เราก็จะอยู่แทนให้ในจุดๆนั้น เพียงแต่ขอให้บอกล่วงหน้ากันก่อน
ตั้งแต่เรียนจบมา ก็เคยคิดว่าอยากไปทำงานข้างนอก อยากทำตามความฝัน ชอบทำงานที่ได้เจอผู้คนเยอะๆ เจออะไรแปลกใหม่ แต่สุดท้ายก็ต้องมาช่วยธุรกิจที่บ้านแบบไม่เต็มใจ(อารมณ์เหมือนมัดมือชก) เพราะใจนึงที่มาช่วยเค้าเพราะ อาม่าของเราก็อายุเยอะมากแล้ว 94 ปี ก็มาช่วยเค้าทุกวันตั้งแต่เรียนจบ สุดท้ายก็กลายเป็นหน้าที่ไปโดยปริยายย....เฮ้อออ !! ทำงานทุกวัน จันทร์ถึงอาทิตย์ เวลาว่างของเราจะมีเฉพาะหลังเลิกงานเท่านั้น ซึ่งนั่นคือหลัง 6 โมงเย็นไปแล้ว เหนื่อยจากงานก็ไม่อยากออกไปไหนแล้ว T^T พี่น้องคนอื่นได้ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบเกือบหมด ยกเว้นเรา เราเคยคุยกับคุณแม่เรื่องงานแล้ว
คุณแม่ไม่ห้ามถ้าอยากหาประสบการณ์ที่อื่น แต่คุณพ่อเราเค้าไม่โอเค ยังไงก็ไม่ให้ไป เค้าบอกให้ทำกับเค้านี่ละ เราน้อยใจจริงๆนะจุดนี้
ในบางวันเรามีนัดกับเพื่อนบ้าง มีธุระบ้าง อย่างเช่นถ้ามีการจัดทริปไปต่างจังหวัดกับเพื่อนๆ เราก็ไม่ได้ไปอีก ปากพูดปฏิเสธเพื่อนทันทีเหมือนเรารู้คำตอบในตัวของมันอยู่แล้ว โดยไม่ต้องเอ่ยปากขอคุณพ่อเลย เพราะหากเราไป เราก็พะวงอีก เหมือนเราเห็นแก่ตัว ทิ้งหน้าที่มาแล้วเอาเวลามาเที่ยวสนุก ใครจะดูอาม่า อาม่าจะออกมาพร้อมใคร(ปกติเราจะออกมากะอาม่าด้วยกันทุกเช้า ส่วนคุณพ่อจะเข้ามาช่วงสายๆ) ถ้าเราไป พ่อเราก็ต้องตื่นเช้ามากขึ้น ทั้งๆทีปกติท่านก็พักผ่อนน้อยอยู่แล้ว เราก็ต้องมานั่งพะวงหน้าพะวงหลังแบบนี้เรื่อยๆ ซึ่งเราไม่ไปคงดีกว่า เหตุการณ์ล่าสุดคืออาม่าเข้าโรงบาล และก็ไม่พ้นเราที่ต้องไปนอนเฝ้า เราโอเคไม่บ่ายเบี่ยงหรือรำคาญ เราสนิทกะอาม่ามาตั้งแต่เด็กไปไหนก็ไปกับอาม่าตลอด ก็คงไม่แปลกหรอก ถ้าคนที่จะโดนเฝ้าเป็นเรา อาจมีบางวันที่ต้องมาสับเวรกับพี่น้องให้เรากลับบ้านไปเอาเสื้อผ้า แป๊บๆ โทรตาม เมื่อไหร่จะถึงโรงบาล พี่อยากกลับบ้านแล้ว อืมมมมม....ซึ้งใจจัง!!
ช่วงนั้นวนอยู่แบบนี้เป็นอาทิตย์ บ้าน-โรงพยาบาล-ออฟฟิศ แค่นี้จริงๆ เหนื่อยใจไม่เหนื่อยหรอก แต่เหนื่อยเดินทางนี่สุดๆ
อย่างเวลาจะไปไหนหรือทำธุระกับที่บ้าน พี่น้องเราขับรถเป็น 3 คน ไม่เป็นอีก 3คน
เวลาขับรถหรือต้องไปไหนกับที่บ้าน หน้าที่คือ เรา
เวลาหมอโทรมานัดอาม่าให้ไปโรงพยาบาล หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาพ่อจะให้เอาของไปให้คนนู้นคนนี่ หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาไปรับไปส่งน้องสาวคนเล็กที่มหาลัย(แถวรังสิต) หน้าที่ก็คือ เรา
เวลาต้องมาเปิดออฟฟิศก่อน หน้าที่ก็คือ เรา
เรารู้สึกว่าถ้าเป็นแบบนี้ ให้เราเป็นพี่คนโตของบ้านดีกว่าหรือให้เราเป็นลูกคนเดียวดีกว่า เราไม่ผิดใช่มั้ย?? ถ้าบางครั้งเราคิดแบบนี้
ทำไมต้องเรา?? ถ้าหากที่บ้านไม่มีเรา ก็จะทำอะไรไม่เป็นกันเลยใช่หรือเปล่า?? สำหรับพ่อแม่หรืออาม่า เราไม่เคยเกี่ยงเรายินดีทำให้ด้วยใจ แต่เราก็อยากให้พี่น้องเราแสดงน้ำใจบ้าง ไม่ใช่ๆอะไรก็โยนมาให้เราคนเดียว
อะไรๆก็เรา จนบางทีเราก้น้อยใจบ่อยๆนะ ทำไมพี่น้องคนอื่นอยากทำนั่นนี่ได้ แต่พอเราอยากทำอะไรบ้าง ทำไมเราไม่ค่อยได้รับการสนับสนุนเท่าไหร่??
เคยบอกพี่น้องแล้ว เคยคุยก็แล้ว เค้าก็เฉยกัน ในเมื่อคนอื่นไม่ทำ ก็คงไม่พ้นเราที่ต้องทำ จะให้พ่อแม่มาทำให้ก็ใช่เรื่อง โตๆกันแล้ว
"ทำมากได้มาก" เราคิดแค่นี้...
มาบ่น มาน้อยใจเฉยๆ
ถ้าอ่านลำบาก อ่านแล้วงง น้องขออภัยด้วยนะคะ
ไม่มีเจตนาจะก้าวร้าวหรือว่าคนในบ้าน แค่อยากระบายย
ขอบคุณที่รับฟังนะคะ