เมื่อต้นสัปดาห์ที่ผ่านมา คุณพ่อผมพึ่งจากไปด้วยโรคนี้ แบบที่ไม่มีใครคาดคิด เพียงแต่ก่อนหน้านี้ได้ยินท่านบ่นบ่อยๆ เรื่องเครียด เบื่อ เซ็งต่างๆ
ลูกๆทุกคนก็เห็นท่านพูดบ่อยๆ ก็ยังคิดว่าบ่นตามประสาคนแก่ คือหลังๆท่านหลังจากเกษียนก็อยู่บ้านเป็นหลัก ไม่ค่อยได้ทำอะไร
มีเวลาก็ติดตามข่าว ดูการเมืองมาก หลังๆยิ่งเริ่มอิน ท่านก็ยิ่งเครียด และพออายุมากก็เริ่มมีปัญหานอนไม่หลับ ต้องทานยา หาหมอต่างๆ
พวกลูกๆ ก็คิดว่าเป็นโรคคนแก่ ก็พยายามพาท่านออกไปเที่ยวที่ต่างๆ โทรมาคุย แต่ท่านก็ยังบ่นตลอดว่าเบื่อ ไม่อยากอยู่ ลูกๆโตกันหมด
ประสบความสำเร็จกันหมดแล้ว ป๋าไม่ห่วงอะไร พวกผมก็พยายามบอกให้ท่านพัก อย่าไปคิดอะไรมาก และก็คิดว่าคงไม่มีอะไร
ตรุษจีนผมก็พาไปเที่ยวกันพร้อมหน้า พาท่านไปเปลี่ยนบรรยากาศ ท่านก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ท่านก็ยังบอกท่านรักลูกทุกคนมาก ท่านไม่มีอะไรห่วงแล้ว
ผมก็กอดท่านว่าไม่มีอะไร อย่าคิดมาก พักผ่อน ท่านก็ยิ้มๆ เย็นวันอาทิตย์ผมก็ขึ้นเครื่องกลับมาทำงานต่างจังหวัดตามปกติ
จนเมื่อวันอังคารตอนเช้า น้องสะใภ้ก็โทรมาแจ้งว่าคุณพ่อท่านตัดสินใจไปสบายแล้ว
ท่านเลือกที่จะไปของท่านอย่างสบายเงียบๆกลางดึก ลูกและแม่มาเจอตอนเช้า
สีหน้าท่านก็ยังยิ้มดีแบบไม่ทรมาน ตอนนี้พวกลูกๆทุกคนก็ช่วยกันเตรียมงานบำเพ็ญกุศลให้ท่านอยู่
และก็อยากให้การจากไปของท่าน เป็นเรื่องเตือนสติพวกเราทุกคนที่ยังอยู่
ว่าเรื่องเครียด เรื่องซึมเศร้า อยู่ใกล้กับพวกเรามากกว่าที่คิด
เพื่อนๆทุกคนที่มีคนรอบข้างเริ่มมีปัญหาเรื่องนี้ ขอให้ใช้เวลากับเค้ามากๆ ให้เวลากับเค้าเยอะๆ
จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง
หลับให้สบายนะป๋า ป๋าเป็นพ่อที่ดีที่สุดแล้ว เลี้ยงลูกด้วยความเหนื่อย จากทำร้านซ่อมรถเล็กๆ
ทำงานเช้าตรู่ เลิกงานดึกดื่นๆ ทำทุกอย่างไม่ให้ลูกๆลำบากหรือน้อยหน้าใครเลย
จนวันนี้ลูกๆเรียนจบโท ทำงานดีๆ มีครอบครัว มีความสุขกันทุกคน
ป๋าคงอยากพักมั่งแล้ว หลับให้สบาย ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว
รักป๋ามากนะครับ
โรคซึมเศร้า ใกล้ตัวกว่าที่คิด ฝากไว้เพื่อให้ทุกคนช่วยกันครับ
ลูกๆทุกคนก็เห็นท่านพูดบ่อยๆ ก็ยังคิดว่าบ่นตามประสาคนแก่ คือหลังๆท่านหลังจากเกษียนก็อยู่บ้านเป็นหลัก ไม่ค่อยได้ทำอะไร
มีเวลาก็ติดตามข่าว ดูการเมืองมาก หลังๆยิ่งเริ่มอิน ท่านก็ยิ่งเครียด และพออายุมากก็เริ่มมีปัญหานอนไม่หลับ ต้องทานยา หาหมอต่างๆ
พวกลูกๆ ก็คิดว่าเป็นโรคคนแก่ ก็พยายามพาท่านออกไปเที่ยวที่ต่างๆ โทรมาคุย แต่ท่านก็ยังบ่นตลอดว่าเบื่อ ไม่อยากอยู่ ลูกๆโตกันหมด
ประสบความสำเร็จกันหมดแล้ว ป๋าไม่ห่วงอะไร พวกผมก็พยายามบอกให้ท่านพัก อย่าไปคิดอะไรมาก และก็คิดว่าคงไม่มีอะไร
ตรุษจีนผมก็พาไปเที่ยวกันพร้อมหน้า พาท่านไปเปลี่ยนบรรยากาศ ท่านก็เหมือนจะดีขึ้น แต่ท่านก็ยังบอกท่านรักลูกทุกคนมาก ท่านไม่มีอะไรห่วงแล้ว
ผมก็กอดท่านว่าไม่มีอะไร อย่าคิดมาก พักผ่อน ท่านก็ยิ้มๆ เย็นวันอาทิตย์ผมก็ขึ้นเครื่องกลับมาทำงานต่างจังหวัดตามปกติ
จนเมื่อวันอังคารตอนเช้า น้องสะใภ้ก็โทรมาแจ้งว่าคุณพ่อท่านตัดสินใจไปสบายแล้ว
ท่านเลือกที่จะไปของท่านอย่างสบายเงียบๆกลางดึก ลูกและแม่มาเจอตอนเช้า
สีหน้าท่านก็ยังยิ้มดีแบบไม่ทรมาน ตอนนี้พวกลูกๆทุกคนก็ช่วยกันเตรียมงานบำเพ็ญกุศลให้ท่านอยู่
และก็อยากให้การจากไปของท่าน เป็นเรื่องเตือนสติพวกเราทุกคนที่ยังอยู่
ว่าเรื่องเครียด เรื่องซึมเศร้า อยู่ใกล้กับพวกเรามากกว่าที่คิด
เพื่อนๆทุกคนที่มีคนรอบข้างเริ่มมีปัญหาเรื่องนี้ ขอให้ใช้เวลากับเค้ามากๆ ให้เวลากับเค้าเยอะๆ
จะได้ไม่ต้องเสียใจภายหลัง
หลับให้สบายนะป๋า ป๋าเป็นพ่อที่ดีที่สุดแล้ว เลี้ยงลูกด้วยความเหนื่อย จากทำร้านซ่อมรถเล็กๆ
ทำงานเช้าตรู่ เลิกงานดึกดื่นๆ ทำทุกอย่างไม่ให้ลูกๆลำบากหรือน้อยหน้าใครเลย
จนวันนี้ลูกๆเรียนจบโท ทำงานดีๆ มีครอบครัว มีความสุขกันทุกคน
ป๋าคงอยากพักมั่งแล้ว หลับให้สบาย ไม่มีอะไรต้องกังวลอีกแล้ว
รักป๋ามากนะครับ