สวัสดีค่ะ ตอนนี้รู้สึกเครียดๆ อยากมาขอกำลังใจ ขอคำแนะนำ ขอแรงกระตุ้น
จขกท เรียนปริญญาเอกอยู่ที่นิวซีแลนด์ค่ะ ตอนนี้ปีที่สองครึ่งแล้วกำลังจะครบสามปีเดือนกรกฎาคมที่จะถึงนี้ จขกท เคยมีปัญหาต้องเปลี่ยนsupervisor เพราะว่า sup ได้งานใหม่แล้วลาออกไป จขกท เลยโดนโยกให้ไปอยู่กะ อ คนใหม่ซึ่ง อ ก็ดีนะคะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แต่ด้วยความที่ว่าสนิทกะsupคนเก่า เลยรู้สึกเคว้งคว้างมาก ปีที่แล้ว จขกท ทำ Animal trial ไปค่ะ ลำบากลำบนแต่ก็ผ่านมาได้ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงวิเคราะห์ตัวอย่างที่ได้มากจากสัตว์ทดลอง
หลังจากปีใหม่มาเริ่มทำแลป qPCR แต่มันไม่เวิร์คเลย ลองหลายแบบหลายวิธี ทำจนท้อ แถม technician ที่คอยสอนก็ชอบพูดจาแรงๆใส่เหมือนกดๆเราอยู่ตลอดเวลา บอกว่าฝีมือเราห่วยบ้างหล่ะ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้บ้างหล่ะ เราไม่ได้ทำ PCR มานานมากแล้วค่ะคือเพิ่งมาฟื้นเลย ตอนนี้เลยรู้สึกแย่มากเหมือนจะไม่จบตามกำหนด
รู้สึกแย่ไปหมด จขกทใช้ทุนส่วนตัวมาเรียนค่ะไม่มีสังกัด กลัวว่าถ้าจบช้าไปจะหางานยากอีก บอกใครๆก็บอกแต่ว่าไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง จบเอกหางานได้อยู่แล้ว เพื่อนๆกลุ่มก๊วนเดียวกันที่เรียนอยู่ที่เดียวกันก็ทยอยๆจะจบกันหมดแล้ว (เค้ามาก่อน จขกท นะคะ) รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนมาก่อนต้องจบก่อน เป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
ช่วงนี้ตอนเช้าตื่นมานอนอยู่ในท่าเอามือก่ายหน้าผากทุกวันรู้สึกว่าตัวเองเครียดขนาดนั้นเลย เวลาคิดถึงเรื่องแลปแล้วมือมันสั่นไปหมดเลยค่ะ บางทีคิดว่ากลับไปหางานทำจะหาได้มั้ย จขกท จบ โทในไทยค่ะ (อยากกลับไปทำงานแถวๆภาคเหนือในมหาวิทยาลัยอ่ะค่ะ ก่อนจะมาเรียนต่อก็เคยทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยมาก่อน ตั้งเป้าหมายว่าจะทำงานในมหาวิทยาลัย พ่อแม่เลยส่งให้มาเรียนต่อค่ะ) เพื่อนๆที่จบมาพร้อมๆกันก้าวหน้าไปไหนๆกันแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต
พยายามจะมองโลกในแง่ดีนะคะว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้ลำบากเรื่องค่าใช้จ่ายมากมาย พออยู่ได้ถ้าไม่ฟุ่มเฟือยไม่ต้องส่งเสียใคร แต่สุดท้ายแล้วความรู้สึกแย่ๆมันก็มากกว่าความรู้สึกดีๆที่มีต่อตัวเองซะอีก
ตอนนี้คิดว่าอยากจะหาอาจารย์ที่เมืองไทยแล้วกลับไปทำแลปส่วนที่เหลือที่เมืองไทย แต่มันคงเป็นไปได้ยากมากใช่มั้ยคะ ตอนนี้อยากกลับไปอยู่บ้านไปอยู่ในสภาพแวดล้อมทีคุ้นเคยบ้าง อยู่ที่นี่ต่อให้มีคนล้อมรอบก็เหงาจับใจอยู่ดี
จขกทมีแฟนอยู่ที่เมืองไทยค่ะ ก็มีแพลนว่าจะแต่งงานกันหลังเรียนจบ เคยคุยกันไว้ว่าจะหมั้นแต่ที่บ้าน จขกท ไม่ยอมเพราะเห็นว่ายังเรียนไม่จบ ที่บ้านอยากให้หางานได้ก่อนค่อยแต่งค่ะ (ถ้าไม่มีงานทำคงไม่ได้แต่ง 555) บอกเค้าไปว่าอีกปีนึงจบก็ไม่แน่ใจว่าจะยังไง กลัวว่าเค้าจะต้องรอไปเรื่อยๆ เคยบอกเค้าไปช่วงที่แลปมีปัญหามากๆว่าไม่รู้จะเป็นยังไงเลยนะ ถ้าอยากมีครอบครัวก็ไม่ต้องรอก็ได้ (แฟนจขกท สามสิบกลางๆค่ะ) แก่ไปมีลูกจะเหนื่อย จขกท เองก็สามสิบต้นๆ กว่าจะจบก็อาจจะสามสิบกลางๆ
พิมพ์ไปก็รู้สึกแย่ไปคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า แต่ก็ยังกินได้นอนหลับนะคะ เพียงแต่รู้สึกว่าเครียดมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง
ใครมีประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ
[กระทู้ระบาย] เรียนปริญญาเอกอยู่ต่างประเทศ รู้สึกตัวเองไม่มีความสามารถพอ
จขกท เรียนปริญญาเอกอยู่ที่นิวซีแลนด์ค่ะ ตอนนี้ปีที่สองครึ่งแล้วกำลังจะครบสามปีเดือนกรกฎาคมที่จะถึงนี้ จขกท เคยมีปัญหาต้องเปลี่ยนsupervisor เพราะว่า sup ได้งานใหม่แล้วลาออกไป จขกท เลยโดนโยกให้ไปอยู่กะ อ คนใหม่ซึ่ง อ ก็ดีนะคะ ไม่ได้มีปัญหาอะไรเลย แต่ด้วยความที่ว่าสนิทกะsupคนเก่า เลยรู้สึกเคว้งคว้างมาก ปีที่แล้ว จขกท ทำ Animal trial ไปค่ะ ลำบากลำบนแต่ก็ผ่านมาได้ ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงวิเคราะห์ตัวอย่างที่ได้มากจากสัตว์ทดลอง
หลังจากปีใหม่มาเริ่มทำแลป qPCR แต่มันไม่เวิร์คเลย ลองหลายแบบหลายวิธี ทำจนท้อ แถม technician ที่คอยสอนก็ชอบพูดจาแรงๆใส่เหมือนกดๆเราอยู่ตลอดเวลา บอกว่าฝีมือเราห่วยบ้างหล่ะ ไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้บ้างหล่ะ เราไม่ได้ทำ PCR มานานมากแล้วค่ะคือเพิ่งมาฟื้นเลย ตอนนี้เลยรู้สึกแย่มากเหมือนจะไม่จบตามกำหนด
รู้สึกแย่ไปหมด จขกทใช้ทุนส่วนตัวมาเรียนค่ะไม่มีสังกัด กลัวว่าถ้าจบช้าไปจะหางานยากอีก บอกใครๆก็บอกแต่ว่าไม่ต้องห่วง ไม่ต้องห่วง จบเอกหางานได้อยู่แล้ว เพื่อนๆกลุ่มก๊วนเดียวกันที่เรียนอยู่ที่เดียวกันก็ทยอยๆจะจบกันหมดแล้ว (เค้ามาก่อน จขกท นะคะ) รู้ทั้งรู้ว่าเพื่อนมาก่อนต้องจบก่อน เป็นเรื่องธรรมดา แต่ก็ยังรู้สึกแย่อยู่ดี
ช่วงนี้ตอนเช้าตื่นมานอนอยู่ในท่าเอามือก่ายหน้าผากทุกวันรู้สึกว่าตัวเองเครียดขนาดนั้นเลย เวลาคิดถึงเรื่องแลปแล้วมือมันสั่นไปหมดเลยค่ะ บางทีคิดว่ากลับไปหางานทำจะหาได้มั้ย จขกท จบ โทในไทยค่ะ (อยากกลับไปทำงานแถวๆภาคเหนือในมหาวิทยาลัยอ่ะค่ะ ก่อนจะมาเรียนต่อก็เคยทำงานเป็นนักวิทยาศาสตร์ในมหาวิทยาลัยมาก่อน ตั้งเป้าหมายว่าจะทำงานในมหาวิทยาลัย พ่อแม่เลยส่งให้มาเรียนต่อค่ะ) เพื่อนๆที่จบมาพร้อมๆกันก้าวหน้าไปไหนๆกันแล้ว รู้สึกเหมือนตัวเองไม่ประสบความสำเร็จในชีวิต
พยายามจะมองโลกในแง่ดีนะคะว่าอย่างน้อยก็ไม่ได้ลำบากเรื่องค่าใช้จ่ายมากมาย พออยู่ได้ถ้าไม่ฟุ่มเฟือยไม่ต้องส่งเสียใคร แต่สุดท้ายแล้วความรู้สึกแย่ๆมันก็มากกว่าความรู้สึกดีๆที่มีต่อตัวเองซะอีก
ตอนนี้คิดว่าอยากจะหาอาจารย์ที่เมืองไทยแล้วกลับไปทำแลปส่วนที่เหลือที่เมืองไทย แต่มันคงเป็นไปได้ยากมากใช่มั้ยคะ ตอนนี้อยากกลับไปอยู่บ้านไปอยู่ในสภาพแวดล้อมทีคุ้นเคยบ้าง อยู่ที่นี่ต่อให้มีคนล้อมรอบก็เหงาจับใจอยู่ดี
จขกทมีแฟนอยู่ที่เมืองไทยค่ะ ก็มีแพลนว่าจะแต่งงานกันหลังเรียนจบ เคยคุยกันไว้ว่าจะหมั้นแต่ที่บ้าน จขกท ไม่ยอมเพราะเห็นว่ายังเรียนไม่จบ ที่บ้านอยากให้หางานได้ก่อนค่อยแต่งค่ะ (ถ้าไม่มีงานทำคงไม่ได้แต่ง 555) บอกเค้าไปว่าอีกปีนึงจบก็ไม่แน่ใจว่าจะยังไง กลัวว่าเค้าจะต้องรอไปเรื่อยๆ เคยบอกเค้าไปช่วงที่แลปมีปัญหามากๆว่าไม่รู้จะเป็นยังไงเลยนะ ถ้าอยากมีครอบครัวก็ไม่ต้องรอก็ได้ (แฟนจขกท สามสิบกลางๆค่ะ) แก่ไปมีลูกจะเหนื่อย จขกท เองก็สามสิบต้นๆ กว่าจะจบก็อาจจะสามสิบกลางๆ
พิมพ์ไปก็รู้สึกแย่ไปคิดว่าตัวเองจะเป็นโรคซึมเศร้ารึเปล่า แต่ก็ยังกินได้นอนหลับนะคะ เพียงแต่รู้สึกว่าเครียดมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง
ใครมีประสบการณ์มาเล่าสู่กันฟังบ้างนะคะ