สวัสดีค่ะ เพื่อนๆชาว pantip
ขอออกตัวก่อนนะคะว่าเพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก ถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยและขอคำแนะนำด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า
เรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าแล้วค่ะ แฟนเราเป็นทอมนะ เรากับแฟนรักกันดีค่ะ ทะเลาะกันบ่อยแต่ก็ปรับความเข้าใจกันตลอด ไม่เคยโกรธกันนานๆ แฟนเรารักเรามากค่ะ มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆ รัก ดูแล เป็นห่วง ตามใจ ช่วยเหลือเราตลอด คอยอยู่กับเราเวลาเรามีปัญหา เค้าเป็นคนรับฟังที่ดีมากค่ะ เราระบายเรื่องที่เราเครียดให้เค้าฟังตลอด เราอยากได้อะไรเค้าจะพยายามหามาให้ นิสัยโดยรวมเข้ากับเราได้มากๆค่ะ ทั้งเรื่องฐานะ ความคิดความอ่าน มุมมอง นิสัยพื้นฐาน เค้ารับข้อเสียของเราได้เยอะมากเลยค่ะ เราแทบไม่ต้องปรับตัว ยกเว้นอย่างเดียวคือ เค้านิสัยเด็กไปหน่อย ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ ดูแลได้แต่ปกป้องเราไม่ได้ค่ะ
พอเราเรียนจบ เรามีแพลนไปเรียนต่อเมืองนอกค่ะ เค้าก็ไม่ได้คัดค้านเพราะมันเป็นอนาคตของเรา แต่เราไม่ได้คิดจะเลิกกับเค้าเลยค่ะ คิดว่าระยะทางไม่เป็นอุปสรรคอยู่แล้ว
จนช่วงนึง เรารู้สึกว่าเรารักเค้าน้อยลงค่ะ เหมือนเริ่มจืดจาง บวกกับ ทะเลาะกันอย่างแรงมากค่ะ ยืดเยื้อ เกือบ 2 อาทิตย์ค่ะ ปกติไม่เคยเกิน 2 วัน ตอนนั้นเราไปแล้วค่ะ คือ รู้สึกแย่มาก เหมือนว่าไม่มีความรักเหลือให้เค้าแล้ว อยู่ด้วยกันคุยกันก็รู้สึกเฉยๆ เค้าร้องไห้เราไม่รู้สึกอะไรเลย รำคาญด้วยค่ะ เวลาปรับความเข้าใจกัน เราแค่ใช้หูฟังค่ะ แต่ใจไม่ได้ฟังเลย ไม่สนใจสิ่งที่เค้าพูด เหมือนมันไม่เหลืออะไรแล้วค่ะ จนเรารู้สึกว่า เราไม่ได้รักเค้าแล้ว เราคงไปกับคนนี้ไม่รอด เราเข้ากันไม่ได้จริงๆ แล้วก็ดันมีเรื่องแฟนเก่าเข้ามาอีกค่ะ ทั้งๆที่เราพยายามตัดขาดแฟนเก่ามาเกือบปี ทุกอย่างประดังประเดมากค่ะ เราเลยคุยกับเค้าอย่างตรงไปตรงมาค่ะ ว่า เราคิดว่าควรจะจบด้วยดี จบตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้มันแย่ไปมากกว่านี้ ถ้าแย่กว่านี้อาจจะมองหน้ากันไม่ติดไปเลย เค้าเสียใจมากค่ะแต่ก็เข้าใจ
จนเราตัดสินใจนัดเจอเพื่อน ระบายทุกอย่างให้เพื่อนฟัง คืนนั้นก็ไปปลดปล่อยกันต่อค่ะ เรารู้สึกสบายใจมากกกกกกกเลยค่ะ เหมือนเทน้ำออกจากแก้ว คืนนั้นแฟนเป็นห่วงเรามากค่ะที่เราไปเที่ยวกันต่อ นั่นเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกถึงความเป็นห่วงของเค้าค่ะ เหมือนกับก่อนหน้านี้ เราไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่พอได้ระบายสิ่งต่างๆออกไป ได้อยู่กับเพื่อน มันทำให้เรารับสิ่งเข้ามาได้ใหม่ วันถัดมาเราปรับความเข้าใจกับแฟนแบบจริงจัง แบบที่กลับมาเป็นเราคนเดิม รับฟังจากใจจริงๆ แต่บางอย่างที่มันเปลี่ยนไปแล้ว มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วค่ะ
เราคุยกัน เรายอมรับตรงๆว่าเรารู้สึกรักเค้าน้อยลง การทะเลาะกันก็ทำให้ความรู้สึกบางอย่างของเราเปลี่ยนไปแล้ว และเราคิดว่า เค้ายังไม่ใช่คนสุดท้ายของเรา เราไม่อยากปิดโอกาสตัวเอง และคิดว่าเลิกกันทั้งที่ยังรักกันน่าจะดีกว่าเลิกกันแบบทะเลาะกัน เราเลยคิดว่า เราเลิกกัน ในวันที่เราจะไปเรียนต่อแล้วกัน น่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด เค้าเสียใจมากค่ะ แต่เค้าก็โอเค เค้าบอกว่าเค้ารู้ว่ายังไงเค้าก็คงไม่ใช่คนสุดท้าย ยังไงก็ต้องเลิกกัน
หลังจากนั้น เราจะพยายามไม่พูดถึงเรื่องเลิกกันอีกค่ะ พยายามคบกันเหมือนปกติ ใช้เวลาทุกวันให้มีค่ามากที่สุด เค้าทำตัวดีมากค่ะ เพราะเค้ารู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว หลังจากนั้น เราแทบไม่ทะลาะกันเลยค่ะ จนตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนปกติ เรากับเค้ารักกันมากค่ะ ทุกอย่างดีมากๆ แต่เงื่อนไขของเรายังอยู่ค่ะ
ตอนนี้ใกล้วันที่เราจะไปต่างประเทศแล้วค่ะ พูดตรงๆ เราใจหายมาก เรากำลังจะเลิกกันจริงๆ ทุกอย่างดีขึ้นมากจนเราคิดว่า ไม่เลิกก็ได้ แต่มันก็มีความคิดบางอย่างที่เปลี่ยนแล้วแล้วเปลี่ยนกลับไม่ได้แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าเพื่อนๆเคยเป็นกันมั๊ย เราไม่รู้ว่าทำถูกมั๊ย ถ้าเอาตรงๆแบบคนเห็นแก่ตัว เราอยากคบกับเค้าต่อแต่ก็ไม่อยากปิดโอกาสตัวเอง สำหรับเรา ถ้าเรารักใครซักคนมากๆ เราจะไม่อยากมองหาคนอื่นหรือเปิดโอกาสให้คนอื่นอีก แต่กับคนนี้ เรารักเค้านะแต่ไม่มากพอที่จะทำให้เราไม่มองหาคนอื่นค่ะ เรารู้ว่าถ้าเราขอคบกับเค้าไปเรื่อยๆ เค้าก็คงยอมแต่เราว่ามันเห็นแก่ตัวเกินไปค่ะ เราไม่อยากทำร้ายเค้า (ความจริงไม่ว่าแบบไหนเค้าก็ต้องเสียใจ)
สรุปที่เราอยากเลิกกับเค้าเพราะ
-เราอยากเปิดโอกาสให้ตัวเอง ไม่ใช่ว่าเราสวยเลือกได้นะคะ แต่เราอยากได้อิสระอย่างแท้จริง ที่จะไปเริ่มใช้ชีวิตใหม่ ที่ใหม่ เจอผู้คนใหม่ๆ อย่างที่บอก เราไม่ได้รักเค้ามากจนไม่มองใครเลยค่ะ
-เราคิดว่าเค้าไม่ใช่คนสุดท้ายอยู่แล้ว เพราะเค้าเป็นผู้หญิง เราก็ยังอยากแต่งงานมีสามีค่ะ และเค้าขาดค.เป็นผู้นำซึ่งเป็นสิ่งที่เราอยากให้คู่ชีวิตเรามี
-เราอยากให้เลิกกันด้วยดี ไม่ใช่เราไปปิ๊งคนใหม่แล้วค่อยมาบอกเลิกเค้าจะจบไม่สวยและมองหน้ากันไม่ติด
-เรื่องแฟนเก่า มีส่วนนิดหน่อย บางครั้งเรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้สนิท เรารู้สึกผิดกับเค้า เหมือนเราไม่ซื่อสัตย์กับเค้า คบไปเค้าต้องเสียใจอีก
แต่สุดท้าย เราก็ยังรักเค้ามากเลยค่ะ ความรู้สึกของเราเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น อาจจะไม่เต็มร้อย แต่ก็ไม่น้อยกว่า 90 การเลิกกับคนที่เรายังรักไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ แต่เป็นเหตุผลต่างๆมากกว่าที่ยังย้ำตือนเราอยู่ ยิ่งใกล้วันเรายิ่งลังเล เรากลัวความเหงา ความอ้างว้างที่เราไม่ได้ทักทายมา 2 ปีกว่าแล้ว เราอยากฟังความเห็นของคนอื่นบ้างค่ะ ถ้าเราคบเค้าต่อ เราจะเห็นแก่ตัวไปมั๊ยหรือเราควรเลิกกับเค้าแหละดีแล้ว ?
ขอบคุณที่อ่านจนจบและขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะคะ
เรารักแฟนแต่ก็กำลังจะเลิกกับแฟนคะ ไม่รู้ว่าทำถูกมั๊ย ???
ขอออกตัวก่อนนะคะว่าเพิ่งเคยตั้งกระทู้เป็นครั้งแรก ถ้ามีอะไรผิดพลาดขออภัยและขอคำแนะนำด้วยนะคะ
เรื่องมีอยู่ว่า
เรากับแฟนคบกันมา 2 ปีกว่าแล้วค่ะ แฟนเราเป็นทอมนะ เรากับแฟนรักกันดีค่ะ ทะเลาะกันบ่อยแต่ก็ปรับความเข้าใจกันตลอด ไม่เคยโกรธกันนานๆ แฟนเรารักเรามากค่ะ มากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆจริงๆ รัก ดูแล เป็นห่วง ตามใจ ช่วยเหลือเราตลอด คอยอยู่กับเราเวลาเรามีปัญหา เค้าเป็นคนรับฟังที่ดีมากค่ะ เราระบายเรื่องที่เราเครียดให้เค้าฟังตลอด เราอยากได้อะไรเค้าจะพยายามหามาให้ นิสัยโดยรวมเข้ากับเราได้มากๆค่ะ ทั้งเรื่องฐานะ ความคิดความอ่าน มุมมอง นิสัยพื้นฐาน เค้ารับข้อเสียของเราได้เยอะมากเลยค่ะ เราแทบไม่ต้องปรับตัว ยกเว้นอย่างเดียวคือ เค้านิสัยเด็กไปหน่อย ไม่ค่อยมีความเป็นผู้นำ ดูแลได้แต่ปกป้องเราไม่ได้ค่ะ
พอเราเรียนจบ เรามีแพลนไปเรียนต่อเมืองนอกค่ะ เค้าก็ไม่ได้คัดค้านเพราะมันเป็นอนาคตของเรา แต่เราไม่ได้คิดจะเลิกกับเค้าเลยค่ะ คิดว่าระยะทางไม่เป็นอุปสรรคอยู่แล้ว
จนช่วงนึง เรารู้สึกว่าเรารักเค้าน้อยลงค่ะ เหมือนเริ่มจืดจาง บวกกับ ทะเลาะกันอย่างแรงมากค่ะ ยืดเยื้อ เกือบ 2 อาทิตย์ค่ะ ปกติไม่เคยเกิน 2 วัน ตอนนั้นเราไปแล้วค่ะ คือ รู้สึกแย่มาก เหมือนว่าไม่มีความรักเหลือให้เค้าแล้ว อยู่ด้วยกันคุยกันก็รู้สึกเฉยๆ เค้าร้องไห้เราไม่รู้สึกอะไรเลย รำคาญด้วยค่ะ เวลาปรับความเข้าใจกัน เราแค่ใช้หูฟังค่ะ แต่ใจไม่ได้ฟังเลย ไม่สนใจสิ่งที่เค้าพูด เหมือนมันไม่เหลืออะไรแล้วค่ะ จนเรารู้สึกว่า เราไม่ได้รักเค้าแล้ว เราคงไปกับคนนี้ไม่รอด เราเข้ากันไม่ได้จริงๆ แล้วก็ดันมีเรื่องแฟนเก่าเข้ามาอีกค่ะ ทั้งๆที่เราพยายามตัดขาดแฟนเก่ามาเกือบปี ทุกอย่างประดังประเดมากค่ะ เราเลยคุยกับเค้าอย่างตรงไปตรงมาค่ะ ว่า เราคิดว่าควรจะจบด้วยดี จบตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้มันแย่ไปมากกว่านี้ ถ้าแย่กว่านี้อาจจะมองหน้ากันไม่ติดไปเลย เค้าเสียใจมากค่ะแต่ก็เข้าใจ
จนเราตัดสินใจนัดเจอเพื่อน ระบายทุกอย่างให้เพื่อนฟัง คืนนั้นก็ไปปลดปล่อยกันต่อค่ะ เรารู้สึกสบายใจมากกกกกกกเลยค่ะ เหมือนเทน้ำออกจากแก้ว คืนนั้นแฟนเป็นห่วงเรามากค่ะที่เราไปเที่ยวกันต่อ นั่นเป็นครั้งแรกที่เรารู้สึกถึงความเป็นห่วงของเค้าค่ะ เหมือนกับก่อนหน้านี้ เราไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น เข้าหูซ้ายทะลุหูขวา แต่พอได้ระบายสิ่งต่างๆออกไป ได้อยู่กับเพื่อน มันทำให้เรารับสิ่งเข้ามาได้ใหม่ วันถัดมาเราปรับความเข้าใจกับแฟนแบบจริงจัง แบบที่กลับมาเป็นเราคนเดิม รับฟังจากใจจริงๆ แต่บางอย่างที่มันเปลี่ยนไปแล้ว มันก็กลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้วค่ะ
เราคุยกัน เรายอมรับตรงๆว่าเรารู้สึกรักเค้าน้อยลง การทะเลาะกันก็ทำให้ความรู้สึกบางอย่างของเราเปลี่ยนไปแล้ว และเราคิดว่า เค้ายังไม่ใช่คนสุดท้ายของเรา เราไม่อยากปิดโอกาสตัวเอง และคิดว่าเลิกกันทั้งที่ยังรักกันน่าจะดีกว่าเลิกกันแบบทะเลาะกัน เราเลยคิดว่า เราเลิกกัน ในวันที่เราจะไปเรียนต่อแล้วกัน น่าจะเป็นทางที่ดีที่สุด เค้าเสียใจมากค่ะ แต่เค้าก็โอเค เค้าบอกว่าเค้ารู้ว่ายังไงเค้าก็คงไม่ใช่คนสุดท้าย ยังไงก็ต้องเลิกกัน
หลังจากนั้น เราจะพยายามไม่พูดถึงเรื่องเลิกกันอีกค่ะ พยายามคบกันเหมือนปกติ ใช้เวลาทุกวันให้มีค่ามากที่สุด เค้าทำตัวดีมากค่ะ เพราะเค้ารู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว หลังจากนั้น เราแทบไม่ทะลาะกันเลยค่ะ จนตอนนี้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนปกติ เรากับเค้ารักกันมากค่ะ ทุกอย่างดีมากๆ แต่เงื่อนไขของเรายังอยู่ค่ะ
ตอนนี้ใกล้วันที่เราจะไปต่างประเทศแล้วค่ะ พูดตรงๆ เราใจหายมาก เรากำลังจะเลิกกันจริงๆ ทุกอย่างดีขึ้นมากจนเราคิดว่า ไม่เลิกก็ได้ แต่มันก็มีความคิดบางอย่างที่เปลี่ยนแล้วแล้วเปลี่ยนกลับไม่ได้แล้วค่ะ ไม่รู้ว่าเพื่อนๆเคยเป็นกันมั๊ย เราไม่รู้ว่าทำถูกมั๊ย ถ้าเอาตรงๆแบบคนเห็นแก่ตัว เราอยากคบกับเค้าต่อแต่ก็ไม่อยากปิดโอกาสตัวเอง สำหรับเรา ถ้าเรารักใครซักคนมากๆ เราจะไม่อยากมองหาคนอื่นหรือเปิดโอกาสให้คนอื่นอีก แต่กับคนนี้ เรารักเค้านะแต่ไม่มากพอที่จะทำให้เราไม่มองหาคนอื่นค่ะ เรารู้ว่าถ้าเราขอคบกับเค้าไปเรื่อยๆ เค้าก็คงยอมแต่เราว่ามันเห็นแก่ตัวเกินไปค่ะ เราไม่อยากทำร้ายเค้า (ความจริงไม่ว่าแบบไหนเค้าก็ต้องเสียใจ)
สรุปที่เราอยากเลิกกับเค้าเพราะ
-เราอยากเปิดโอกาสให้ตัวเอง ไม่ใช่ว่าเราสวยเลือกได้นะคะ แต่เราอยากได้อิสระอย่างแท้จริง ที่จะไปเริ่มใช้ชีวิตใหม่ ที่ใหม่ เจอผู้คนใหม่ๆ อย่างที่บอก เราไม่ได้รักเค้ามากจนไม่มองใครเลยค่ะ
-เราคิดว่าเค้าไม่ใช่คนสุดท้ายอยู่แล้ว เพราะเค้าเป็นผู้หญิง เราก็ยังอยากแต่งงานมีสามีค่ะ และเค้าขาดค.เป็นผู้นำซึ่งเป็นสิ่งที่เราอยากให้คู่ชีวิตเรามี
-เราอยากให้เลิกกันด้วยดี ไม่ใช่เราไปปิ๊งคนใหม่แล้วค่อยมาบอกเลิกเค้าจะจบไม่สวยและมองหน้ากันไม่ติด
-เรื่องแฟนเก่า มีส่วนนิดหน่อย บางครั้งเรายังลืมแฟนเก่าไม่ได้สนิท เรารู้สึกผิดกับเค้า เหมือนเราไม่ซื่อสัตย์กับเค้า คบไปเค้าต้องเสียใจอีก
แต่สุดท้าย เราก็ยังรักเค้ามากเลยค่ะ ความรู้สึกของเราเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น อาจจะไม่เต็มร้อย แต่ก็ไม่น้อยกว่า 90 การเลิกกับคนที่เรายังรักไม่ใช่เรื่องง่ายเลยค่ะ แต่เป็นเหตุผลต่างๆมากกว่าที่ยังย้ำตือนเราอยู่ ยิ่งใกล้วันเรายิ่งลังเล เรากลัวความเหงา ความอ้างว้างที่เราไม่ได้ทักทายมา 2 ปีกว่าแล้ว เราอยากฟังความเห็นของคนอื่นบ้างค่ะ ถ้าเราคบเค้าต่อ เราจะเห็นแก่ตัวไปมั๊ยหรือเราควรเลิกกับเค้าแหละดีแล้ว ?
ขอบคุณที่อ่านจนจบและขอบคุณสำหรับทุกความเห็นนะคะ