ณ ร้านอินเทอร์เน็ตแห่งหนึ่งในชนบทที่ห่างไกลจากตัวเมือง
ร้านแห่งนี้เป็นของสองพี่น้องคู่หนึ่ง ผู้พี่ชื่อตั้ม ส่วนผู้น้องชื่อโอ๋ พวกเขาเปิดร้านนี้ขึ้นมาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงจากการที่เคยทำงานรับจ้างทั่วไป อย่างเช่น รับจ้างตามไซด์งานก่อสร้าง ขับรถส่งถังน้ำดื่ม(ทั้งขับทั้งแบก) ขับรถส่งไข่ตามร้านหมูกระทะ(ทั้งขับทั้งแบก) เป็นผู้ช่วยคอนวอยตามคณะหมอลำ(นกน้อย อุไรพร) ส่วนงานที่ทำอยู่เป็นประจำนั่นคือ รับจ้างตัดอ้อย โดยเฉพาะผู้เป็นพี่นั้นเขาทำงานนี้อยู่นานเกือบ 4 ปี จนในวันหนึ่งโอ๋บอกให้เขาเลิกทำ
เขาว่า
“แกเลิกทำได้แล้วนะตั้ม ไอ้งานนี้น่ะ สารเคมีมันเยอะ มันอาจจะสะสมในร่างกายแกจนวันหนึ่งแกอาจจะเป็นไตวาย ฉันเคยเห็นคนที่เป็นไตวายมาแล้วนะพี่ชาย ฉันว่าแกคงไม่ต้องการแบบนั้นแน่”
“แกรู้ได้ไงนะ”
“โอ้!! นี่....ถ้าแกไม่เชื่อฉัน ฉันจะให้เงินแกสิบห้าบาทเลยเทียวล่ะ”
“สิบห้าบาทแลกกับการไม่เชื่อแกอย่างนั้นน่ะหรือ?? หมายความว่าไงกัน”
“หมายความว่า ให้แกเดินไปที่ร้านเน็ตในตลาด แล้วก็เอาเงินสิบห้าบาทนั่นให้เขาไปซะ แกจะได้ค้นหาในกูเกิลดูยังไงล่ะ”
นั่นก็เมื่อนานมาแล้ว ทุกวันนี้พวกเขาไม่ต้องไปทำงานหามรุ่งหามค่ำที่ไหน เพียงแค่อยู่กับบ้าน ตื่นเมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากจะตื่น นอนเมื่อไหร่ก็ได้เมื่ออยากจะนอน พวกเขาเป็นนายของตัวเอง ความดีความชอบที่ทำให้เขาเปิดร้านนี้ขึ้นมาได้เป็นผลสำเร็จ ก็ต้องยกให้ผู้เป็นน้อง คือโอ๋ เขาทั้งเรียนและทำงานไปด้วยในช่วงปิดภาคเรียน และได้วุฒิ ปวส. ในด้านเทคนิคคอมพิวเตอร์ แต่สำหรับเรื่องนี้ ตั้ม ผู้เป็นพี่นั้นเรียกได้ว่าเขาแทบจะเป็นคนไร้การศึกษาอย่างสิ้นเชิง ไม่มีวุฒิใดๆนอกจากวุฒิม.3 จากโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่ามีการระบาดของยาเสพติดมากที่สุดในจังหวัด และมันเป็นความจริงเสียด้วย(ดมกาวในห้องเรียน สูบยาบ้าในห้องน้ำ เขาพบเห็นสิ่งเหล่านี้จนชาชิน) แทบจะไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะส่งลูกส่งหลานของตนไปเรียนที่นั่นเลย เขาเอาตัวรอดมาได้ด้วยการเลิกเรียนเมื่อจบชั้นม.3แท้ๆ
*** สาวปริ้นท์งาน ***
ร้านแห่งนี้เป็นของสองพี่น้องคู่หนึ่ง ผู้พี่ชื่อตั้ม ส่วนผู้น้องชื่อโอ๋ พวกเขาเปิดร้านนี้ขึ้นมาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงจากการที่เคยทำงานรับจ้างทั่วไป อย่างเช่น รับจ้างตามไซด์งานก่อสร้าง ขับรถส่งถังน้ำดื่ม(ทั้งขับทั้งแบก) ขับรถส่งไข่ตามร้านหมูกระทะ(ทั้งขับทั้งแบก) เป็นผู้ช่วยคอนวอยตามคณะหมอลำ(นกน้อย อุไรพร) ส่วนงานที่ทำอยู่เป็นประจำนั่นคือ รับจ้างตัดอ้อย โดยเฉพาะผู้เป็นพี่นั้นเขาทำงานนี้อยู่นานเกือบ 4 ปี จนในวันหนึ่งโอ๋บอกให้เขาเลิกทำ
เขาว่า
“แกเลิกทำได้แล้วนะตั้ม ไอ้งานนี้น่ะ สารเคมีมันเยอะ มันอาจจะสะสมในร่างกายแกจนวันหนึ่งแกอาจจะเป็นไตวาย ฉันเคยเห็นคนที่เป็นไตวายมาแล้วนะพี่ชาย ฉันว่าแกคงไม่ต้องการแบบนั้นแน่”
“แกรู้ได้ไงนะ”
“โอ้!! นี่....ถ้าแกไม่เชื่อฉัน ฉันจะให้เงินแกสิบห้าบาทเลยเทียวล่ะ”
“สิบห้าบาทแลกกับการไม่เชื่อแกอย่างนั้นน่ะหรือ?? หมายความว่าไงกัน”
“หมายความว่า ให้แกเดินไปที่ร้านเน็ตในตลาด แล้วก็เอาเงินสิบห้าบาทนั่นให้เขาไปซะ แกจะได้ค้นหาในกูเกิลดูยังไงล่ะ”
นั่นก็เมื่อนานมาแล้ว ทุกวันนี้พวกเขาไม่ต้องไปทำงานหามรุ่งหามค่ำที่ไหน เพียงแค่อยู่กับบ้าน ตื่นเมื่อไหร่ก็ได้ที่อยากจะตื่น นอนเมื่อไหร่ก็ได้เมื่ออยากจะนอน พวกเขาเป็นนายของตัวเอง ความดีความชอบที่ทำให้เขาเปิดร้านนี้ขึ้นมาได้เป็นผลสำเร็จ ก็ต้องยกให้ผู้เป็นน้อง คือโอ๋ เขาทั้งเรียนและทำงานไปด้วยในช่วงปิดภาคเรียน และได้วุฒิ ปวส. ในด้านเทคนิคคอมพิวเตอร์ แต่สำหรับเรื่องนี้ ตั้ม ผู้เป็นพี่นั้นเรียกได้ว่าเขาแทบจะเป็นคนไร้การศึกษาอย่างสิ้นเชิง ไม่มีวุฒิใดๆนอกจากวุฒิม.3 จากโรงเรียนที่ขึ้นชื่อว่ามีการระบาดของยาเสพติดมากที่สุดในจังหวัด และมันเป็นความจริงเสียด้วย(ดมกาวในห้องเรียน สูบยาบ้าในห้องน้ำ เขาพบเห็นสิ่งเหล่านี้จนชาชิน) แทบจะไม่มีพ่อแม่คนไหนอยากจะส่งลูกส่งหลานของตนไปเรียนที่นั่นเลย เขาเอาตัวรอดมาได้ด้วยการเลิกเรียนเมื่อจบชั้นม.3แท้ๆ