เรื่องราวต่อเนื่องจากคราวที่แล้ว ( สัปดาห์ก่อนไม่ว่างทำ )
เมื่อปรากฏว่าตอนท้ายสัปดาห์ที่แล้ว ในที่สุดเค้าผู้นี้ก็กลับมาแล้วพร้อมกับร่างอันแสนบอบบางและอกอีแป้นจะแตกกางเกงก็ไม่นุ่ง
( พูดจริงเห็นตูด นาย ค. ยังดีกว่าเห็นหัวนมเปร่งแสงของ อ.เสื่อม Kill La Kill ทั้งที่มันฉายวันเดียวกันทุกสัปดาห์ซะอีก )
??? - ขอโทษนะครับ..ไม่ทราบว่าวันนี้วันที่เท่าไรแล้วครับ
ตัดไปยังที่บ้าน เรื่องน่ายินดีของการกลับมาของคนที่ไม่รู้ 5 ปีที่ผ่านมาหัวไปทิ่มประการังที่ไหนก็ดังมาถึงหูของ ฮิคาริและมิอุนะเข้าให้อย่างรวดเร็ว
อา - มิอุนะ ฮิคาริ !!! นาย ค. ตื่นแล้ว!!!
อาจเป็นเพราะเป็นห่วงเพื่อนรักอย่างมาก ฮิคาริ ไม่รอช้ารีบบุกไปยัง ที่ทำการชาวประมงเพื่อไปหาเพื่อนรัก
ฮิ - นาย ค. !!!!!
คา - ไง..อรุณสวัสดิ์
มิอุนะ ไม่รู้หลังๆมานี้เจอภาพบัดสีมาถึง 2 รอบจะเป็นอะไรรึเปล่า รอบแรกฮิคาริโชว์กางเกง รอบที่สอง คานาเมะโชว์ท่อนบน
หลังจบ OP มาเริ่มต้นกันเลย
ผู้ที่เข้ามาถึงเป็นคนก่อนสุดท้ายคือ จิซากิ ในที่สุดก็มาถึงจนได้ แน่นอนว่า เธอยินดีอย่างมากที่คานาเมะเองก็ปลอดภัยดี
จิ - คานาเมะ !!!
คา - เธออยู่บนบกจริงๆสินะ
แต่ทั้งคู่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกันเลยเป็นเรื่องเป็นราว ผู้มายินดีคนสุดท้ายหรือสึมุกุก็เข้ามาพอดี
คา - เอ๋ ?! สึมุกุ
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร คานาเมะ รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแค่เพียงว่าสึมุกุเข้ามาทัก แม้จิซากิจะเห็นเข้าจนถามออกไปแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ตอบแค่ว่า
คา - อ๋อ..เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร..อรุณสวัสดิ์ จิซากิ สึมุกุ
หลังทักทายกันหอมปากหอมคอก็มาเข้าเรื่องกันเลย ศาตราจารย์เข้าสอบถามถึงเรื่องที่เกี่ยวกับ คานาเมะ ว่าใต้ทะเลเป็นอย่างไรพร้อมเหมือนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนบกให้ฟังว่า เวลาผ่านไป 5 ปีแล้ว
คำตอบที่ได้จากคานาเมะก็คือ หลังตัวเองตื่นขึ้นมาได้ภาพแรกที่เห็นก็คือ ใต้ทะเลใกล้ๆกับจุดที่ตั้งของหมู่บ้าน แต่ตัวเองต้องรีบขึ้นมาบนบกเสียก่อน
ฮิคาริหลังถามเพื่อความแน่ใจก็พอจะเชื่ออยู่เยอะจนไม่พ้นเอ๋ยชื่อของคนที่ตัวเองตามหาอยู่
ฮิ - มานากะ
สิ่งที่คานาเมะบอกต่อมาคือ
" ตัวเองได้ยินเสียงอะไรบางอย่างซึ่งเหมือนกับเสียงของทรายที่กำลังไหลริน "
แน่นอนว่า เหตุการณ์เมื่อตอนที่แล้วที่มิอุนะสามารถดำน้ำและหายใจใต้น้ำก็ได้ยินเช่นกันเลยเอ๋ยปากว่าตัวเองได้ยินเสียงด้วย หลังเล่าไปว่าตัวเองจมน้ำแล้วสามารถหายใจใต้ทะเลได้แล้ว จนเป็นเรื่องที่ยังไม่มีคำตอบแน่ชัดเกี่ยวกับสายเลือดในตัวมิอุนะ
และ
แม้ยังไม่สามารถฟังธงได้แน่ชัดว่า หมู่บ้านใต้ทะเลตั้งอยู่ตรงไหน แต่วันนี้ขอพักไว้ก่อน เพราะเกรงใจคานาเมะ ( ข้อมูลของคานาเมะช่วยให้มีโอกาสหาได้เยอะขึ้นสัก 1% - 2% ยังไงก็ขอให้รอไปก่อน )
ตรงนี้ที่อาคาริเข้าไปชวนคานาเมะคุยเรื่องที่คานาเมะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปกลับกันที่คนรอบข้างกลับเปลี่ยนไปเยอะมากกว่าแต่ก่อน
ทว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่คานาเมะกลับคิดว่ามีสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยก็คือ
พลางพูดจบก็หันไปมองจิซากิด้วยแววตาอันมีความหมายบางอย่าง
ตัดไปทางบ้านซายุ
วันนี้ซายุได้หยิบเอาไดอารี่บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องของคานาเมะออกมา แต่ก็ต้องรีบลงไปรับโทรศัพท์ที่มิอุนะโทรมา
ตัดไปทางบ้านสึมุกุ อาจเป็นเพราะคานาเมะไม่มีบ้านให้กลับด้วยเช่นกัน เลยต้องให้เจ้าตัวมาพักอยู่บ้านเดียวกับสึมุมกุและตัวเองด้วย แน่นอน...
คานาเมะเองก็ประหลาดอยู่หน่อยที่ว่าจิซากิมาขอพักอาศัยที่บ้านสึมุกุแบบนี้ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
ตัวคานาเมะในตอนนี้เรียกว่าอยู่ในฐานะ แขก ก็คงว่าได้ จิซากิเลยบอกให้เจ้าตัวพักผ่อนให้สบายเดี๋ยวตัวเองจะไปหาอะไรมาให้ดื่ม ภาพเหล่านี้คือ กิจวัตรประจำวันอันแสนปกติของบ้านสึมุกุตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
จิซากิหยิบถ้วยชา
สึมุกุหยิบกระป๋องใส่ใบชา
น้ำตาลในกระปุกหมดแต่จิซากิก็หยิบสำรองในใต้ครัวมาให้
บางที 2 คนนี้คงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่สำหรับเจ้าตัวคานาเมะคงคิดไปไกลแล้ว
วันต่อมา เรื่องของชาวใต้ทะเลอีกคนตื่นขึ้นมาจากปากของครูประจำชั้นสร้างความชื่นชอบให้กับบรรดาสาวๆในชั้นราวกับ ดาราเกาหลีจะมาบ้านตัวเองก็คงเป็นอย่างนั้น
ทุกคนดูสนุกสนานแต่มีเพียงคนเดียวในชั้นที่ไม่รู้จะเรียกว่า กำลังเขิน หรือ กำลังกังวลว่าจะทำยังไงดี
ชั่วโมงพัก ในห้องทำงานฝีมือเก่า มิอุนะเริ่มการระบายเรื่องอัดอั้นในใจเกี่ยวกับความสุขของเธอที่รู้ว่าคานาเมะกลับมาแล้วให้กับมิอุนะฟัง
และก็ลงท้ายที่ว่า
มิ - นี่...อยากไปเจอคุณคานาเมะรึเปล่า ?
ซา - เอ๋ ?
แม้จะมีติดขัดในด้านความรู้สึกอยู่บ้าง ครั้งสุดท้ายที่คานาเมะได้เจอซายุตอนนั้นยังต้องก้มลงมามองเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว จนซายุยอมไปด้วย
ซา - อะ.อืม
ตัดไปทางคานาเมะ ที่ตอนนี้ปลีกตัวมาอยู่คนเดียว
ภาพเหตุการณ์ต่างๆหลังตัวเองตื่นขึ้นมาเมื่อวานจนถึงตอนนี้ ที่ทุกภาพเชื่อมโยงมายังตัวจิซากิทั้งสิ้น
คา - สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงไป..สำหรับชั้น
หลังเลิกเรียน ซายุซึ่งแยกทางกลับบ้านกับมิอุนะและฮิคาริ เหตุการณ์ระทึกเกี่ยวกับตัวเธอและคานาเมะก็ได้เริ่มต้นขึ้นทันทีเมื่อ ซายามะที่ขับรถมาระหว่างทางได้บังเอิญเจอคานาเมะเข้าพอดี
ซา - โอ้ว!!! คานาเมะไม่ได้เจอกันตั้งนานไม่เปลี่ยนไปเลยนะ
คา - เอ่ออ...นายคือ
ซา - อะไรเล่า!!! ก็ชั้นไง ซายามะ ไง
หลังซายามะขอตัวไปทำงานต่อ เหตุการณ์พานพบกันในรอบ 5 ปีของ คานาเมะและซายุ เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกัน
ยังไม่ทันจะได้ทักทายหรือกล่าวสักคำ
คา - เอ่อ..เธอคือ
อาจเป็นเพราะซายุเขินด้วยส่วนหนึ่งกับคิดไปไกลวา คานาเมะจำตัวเองไม่ได้ เลยรีบวิ่งหนีไปทั้งไปทั้งๆอย่างนั้น ทางตัวคานาเมะยยังไม่ทันจะได้ตามไปจิซากิก็มาเจอเข้าพอดีทำให้ต้องกลับบ้านด้วยกัน
เหตุการณ์เดินกลับบ้านด้วยกัน ทั้งคู่พูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป ทั้งเรื่องที่คานาเมะไม่รู้เลยว่าจิซากิไปเป็นพยาบาล หรือ ได้เจอกับผู้คนที่ตัวเองไม่ได้พบมาร่วม 5 ปี
คา - ชั้นได้เห็นมาเยอะเลยละ...ทั้งสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป..ทั้งสิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป
คา - จิซากิ..เธอนะเปลี่ยนไปนะ
จิ - ก็ตั้ง 5 ปีแล้วนิ
คา - ไม่ใช่อย่างนั้น...ผมชอบผู้หญิงที่มีอายุมากกว่านะ
อาจเป็นการสารภาพกลายๆในคำพูดที่ดูธรรมดาสามัญ แน่นอนว่า จิซากิ ก็ตกใจอยู่บ้าง เพราะเมื่อคราวนั้นคานาเมะเองก็มาพูดแบบนี้ถึงหน้าบ้านตัวเองด้วย
จิ - คานาเมะ..เธอ.เปลี่ยนไปนะ
คา - ชั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปหรอก
คา - ก็แค่นอนหลับไปเท่านั้นเอง
จิ - อย่างนั้นเหรอ
คา - ไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด
คำพูดสุดท้ายอันแฝงความหมายบางอย่างหายไปพร้อมกับการเดินกลับบ้านอย่างเงียบๆของคานาเมะ
จบครึ่งแรก
{{Nagi no Asukara}} Ep.17 สิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
เมื่อปรากฏว่าตอนท้ายสัปดาห์ที่แล้ว ในที่สุดเค้าผู้นี้ก็กลับมาแล้วพร้อมกับร่างอันแสนบอบบางและอกอีแป้นจะแตกกางเกงก็ไม่นุ่ง
( พูดจริงเห็นตูด นาย ค. ยังดีกว่าเห็นหัวนมเปร่งแสงของ อ.เสื่อม Kill La Kill ทั้งที่มันฉายวันเดียวกันทุกสัปดาห์ซะอีก )
??? - ขอโทษนะครับ..ไม่ทราบว่าวันนี้วันที่เท่าไรแล้วครับ
ตัดไปยังที่บ้าน เรื่องน่ายินดีของการกลับมาของคนที่ไม่รู้ 5 ปีที่ผ่านมาหัวไปทิ่มประการังที่ไหนก็ดังมาถึงหูของ ฮิคาริและมิอุนะเข้าให้อย่างรวดเร็ว
อา - มิอุนะ ฮิคาริ !!! นาย ค. ตื่นแล้ว!!!
อาจเป็นเพราะเป็นห่วงเพื่อนรักอย่างมาก ฮิคาริ ไม่รอช้ารีบบุกไปยัง ที่ทำการชาวประมงเพื่อไปหาเพื่อนรัก
ฮิ - นาย ค. !!!!!
คา - ไง..อรุณสวัสดิ์
มิอุนะ ไม่รู้หลังๆมานี้เจอภาพบัดสีมาถึง 2 รอบจะเป็นอะไรรึเปล่า รอบแรกฮิคาริโชว์กางเกง รอบที่สอง คานาเมะโชว์ท่อนบน
หลังจบ OP มาเริ่มต้นกันเลย
ผู้ที่เข้ามาถึงเป็นคนก่อนสุดท้ายคือ จิซากิ ในที่สุดก็มาถึงจนได้ แน่นอนว่า เธอยินดีอย่างมากที่คานาเมะเองก็ปลอดภัยดี
จิ - คานาเมะ !!!
คา - เธออยู่บนบกจริงๆสินะ
แต่ทั้งคู่ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกันเลยเป็นเรื่องเป็นราว ผู้มายินดีคนสุดท้ายหรือสึมุกุก็เข้ามาพอดี
คา - เอ๋ ?! สึมุกุ
ไม่รู้เป็นเพราะอะไร คานาเมะ รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อยแค่เพียงว่าสึมุกุเข้ามาทัก แม้จิซากิจะเห็นเข้าจนถามออกไปแต่สุดท้ายเจ้าตัวก็ตอบแค่ว่า
คา - อ๋อ..เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร..อรุณสวัสดิ์ จิซากิ สึมุกุ
หลังทักทายกันหอมปากหอมคอก็มาเข้าเรื่องกันเลย ศาตราจารย์เข้าสอบถามถึงเรื่องที่เกี่ยวกับ คานาเมะ ว่าใต้ทะเลเป็นอย่างไรพร้อมเหมือนจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นบนบกให้ฟังว่า เวลาผ่านไป 5 ปีแล้ว
คำตอบที่ได้จากคานาเมะก็คือ หลังตัวเองตื่นขึ้นมาได้ภาพแรกที่เห็นก็คือ ใต้ทะเลใกล้ๆกับจุดที่ตั้งของหมู่บ้าน แต่ตัวเองต้องรีบขึ้นมาบนบกเสียก่อน
ฮิคาริหลังถามเพื่อความแน่ใจก็พอจะเชื่ออยู่เยอะจนไม่พ้นเอ๋ยชื่อของคนที่ตัวเองตามหาอยู่
ฮิ - มานากะ
สิ่งที่คานาเมะบอกต่อมาคือ
" ตัวเองได้ยินเสียงอะไรบางอย่างซึ่งเหมือนกับเสียงของทรายที่กำลังไหลริน "
แน่นอนว่า เหตุการณ์เมื่อตอนที่แล้วที่มิอุนะสามารถดำน้ำและหายใจใต้น้ำก็ได้ยินเช่นกันเลยเอ๋ยปากว่าตัวเองได้ยินเสียงด้วย หลังเล่าไปว่าตัวเองจมน้ำแล้วสามารถหายใจใต้ทะเลได้แล้ว จนเป็นเรื่องที่ยังไม่มีคำตอบแน่ชัดเกี่ยวกับสายเลือดในตัวมิอุนะ
และ
แม้ยังไม่สามารถฟังธงได้แน่ชัดว่า หมู่บ้านใต้ทะเลตั้งอยู่ตรงไหน แต่วันนี้ขอพักไว้ก่อน เพราะเกรงใจคานาเมะ ( ข้อมูลของคานาเมะช่วยให้มีโอกาสหาได้เยอะขึ้นสัก 1% - 2% ยังไงก็ขอให้รอไปก่อน )
ตรงนี้ที่อาคาริเข้าไปชวนคานาเมะคุยเรื่องที่คานาเมะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปกลับกันที่คนรอบข้างกลับเปลี่ยนไปเยอะมากกว่าแต่ก่อน
ทว่ามีเพียงสิ่งเดียวที่คานาเมะกลับคิดว่ามีสิ่งเดียวที่ไม่เคยเปลี่ยนแปลงไปเลยก็คือ
พลางพูดจบก็หันไปมองจิซากิด้วยแววตาอันมีความหมายบางอย่าง
ตัดไปทางบ้านซายุ
วันนี้ซายุได้หยิบเอาไดอารี่บันทึกเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องของคานาเมะออกมา แต่ก็ต้องรีบลงไปรับโทรศัพท์ที่มิอุนะโทรมา
ตัดไปทางบ้านสึมุกุ อาจเป็นเพราะคานาเมะไม่มีบ้านให้กลับด้วยเช่นกัน เลยต้องให้เจ้าตัวมาพักอยู่บ้านเดียวกับสึมุมกุและตัวเองด้วย แน่นอน...
คานาเมะเองก็ประหลาดอยู่หน่อยที่ว่าจิซากิมาขอพักอาศัยที่บ้านสึมุกุแบบนี้ตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
ตัวคานาเมะในตอนนี้เรียกว่าอยู่ในฐานะ แขก ก็คงว่าได้ จิซากิเลยบอกให้เจ้าตัวพักผ่อนให้สบายเดี๋ยวตัวเองจะไปหาอะไรมาให้ดื่ม ภาพเหล่านี้คือ กิจวัตรประจำวันอันแสนปกติของบ้านสึมุกุตลอด 5 ปีที่ผ่านมา
จิซากิหยิบถ้วยชา
สึมุกุหยิบกระป๋องใส่ใบชา
น้ำตาลในกระปุกหมดแต่จิซากิก็หยิบสำรองในใต้ครัวมาให้
บางที 2 คนนี้คงไม่รู้สึกอะไรหรอก แต่สำหรับเจ้าตัวคานาเมะคงคิดไปไกลแล้ว
วันต่อมา เรื่องของชาวใต้ทะเลอีกคนตื่นขึ้นมาจากปากของครูประจำชั้นสร้างความชื่นชอบให้กับบรรดาสาวๆในชั้นราวกับ ดาราเกาหลีจะมาบ้านตัวเองก็คงเป็นอย่างนั้น
ทุกคนดูสนุกสนานแต่มีเพียงคนเดียวในชั้นที่ไม่รู้จะเรียกว่า กำลังเขิน หรือ กำลังกังวลว่าจะทำยังไงดี
ชั่วโมงพัก ในห้องทำงานฝีมือเก่า มิอุนะเริ่มการระบายเรื่องอัดอั้นในใจเกี่ยวกับความสุขของเธอที่รู้ว่าคานาเมะกลับมาแล้วให้กับมิอุนะฟัง
และก็ลงท้ายที่ว่า
มิ - นี่...อยากไปเจอคุณคานาเมะรึเปล่า ?
ซา - เอ๋ ?
แม้จะมีติดขัดในด้านความรู้สึกอยู่บ้าง ครั้งสุดท้ายที่คานาเมะได้เจอซายุตอนนั้นยังต้องก้มลงมามองเลย แต่ตอนนี้มันไม่ใช่อีกแล้ว จนซายุยอมไปด้วย
ซา - อะ.อืม
ตัดไปทางคานาเมะ ที่ตอนนี้ปลีกตัวมาอยู่คนเดียว
ภาพเหตุการณ์ต่างๆหลังตัวเองตื่นขึ้นมาเมื่อวานจนถึงตอนนี้ ที่ทุกภาพเชื่อมโยงมายังตัวจิซากิทั้งสิ้น
คา - สิ่งที่ไม่เปลี่ยนแปลงไป..สำหรับชั้น
หลังเลิกเรียน ซายุซึ่งแยกทางกลับบ้านกับมิอุนะและฮิคาริ เหตุการณ์ระทึกเกี่ยวกับตัวเธอและคานาเมะก็ได้เริ่มต้นขึ้นทันทีเมื่อ ซายามะที่ขับรถมาระหว่างทางได้บังเอิญเจอคานาเมะเข้าพอดี
ซา - โอ้ว!!! คานาเมะไม่ได้เจอกันตั้งนานไม่เปลี่ยนไปเลยนะ
คา - เอ่ออ...นายคือ
ซา - อะไรเล่า!!! ก็ชั้นไง ซายามะ ไง
หลังซายามะขอตัวไปทำงานต่อ เหตุการณ์พานพบกันในรอบ 5 ปีของ คานาเมะและซายุ เริ่มต้นขึ้นแล้ว
ยังไม่ทันจะได้พูดคุยอะไรกัน
ยังไม่ทันจะได้ทักทายหรือกล่าวสักคำ
คา - เอ่อ..เธอคือ
อาจเป็นเพราะซายุเขินด้วยส่วนหนึ่งกับคิดไปไกลวา คานาเมะจำตัวเองไม่ได้ เลยรีบวิ่งหนีไปทั้งไปทั้งๆอย่างนั้น ทางตัวคานาเมะยยังไม่ทันจะได้ตามไปจิซากิก็มาเจอเข้าพอดีทำให้ต้องกลับบ้านด้วยกัน
เหตุการณ์เดินกลับบ้านด้วยกัน ทั้งคู่พูดคุยกันเรื่องทั่วๆไป ทั้งเรื่องที่คานาเมะไม่รู้เลยว่าจิซากิไปเป็นพยาบาล หรือ ได้เจอกับผู้คนที่ตัวเองไม่ได้พบมาร่วม 5 ปี
คา - ชั้นได้เห็นมาเยอะเลยละ...ทั้งสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไป..ทั้งสิ่งที่ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไป
คา - จิซากิ..เธอนะเปลี่ยนไปนะ
จิ - ก็ตั้ง 5 ปีแล้วนิ
คา - ไม่ใช่อย่างนั้น...ผมชอบผู้หญิงที่มีอายุมากกว่านะ
อาจเป็นการสารภาพกลายๆในคำพูดที่ดูธรรมดาสามัญ แน่นอนว่า จิซากิ ก็ตกใจอยู่บ้าง เพราะเมื่อคราวนั้นคานาเมะเองก็มาพูดแบบนี้ถึงหน้าบ้านตัวเองด้วย
จิ - คานาเมะ..เธอ.เปลี่ยนไปนะ
คา - ชั้นไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปหรอก
คา - ก็แค่นอนหลับไปเท่านั้นเอง
จิ - อย่างนั้นเหรอ
คา - ไม่เปลี่ยนแปลงไปสักนิด
คำพูดสุดท้ายอันแฝงความหมายบางอย่างหายไปพร้อมกับการเดินกลับบ้านอย่างเงียบๆของคานาเมะ
จบครึ่งแรก