เรื่องมีอยู่ว่าครอบครัวเรากะน้า(น้องสาวแม่สามีของเรา) อยู่ในอาณาเขตรั้วเดียวกัน (บ้านคนละหลังแต่อยู่ติดกัน)
เรามีลูก 2 คน หญิงหนึ่ง ชายหนึ่ง ปู่ย่า เห่อหลานมาก ตามใจมาก อยากได้อะไรก็ซื้อให้
ส่วนน้าข้างบ้านมีลูกสาว 2 คน คนนึงไปทำงานกรุงเทพ ทิ้งลูกสาวไว้กับแม่ วัยกำลังน่ารัก 2 ขวบ
ส่วนลูกสาวอีกคนของน้าย้ายไปอยู่อีกบ้าน แต่จะมาฝากลูกไว้ที่บ้านน้า เด็กเป็นผู้ชายอายุน้อยกว่าลูกชายเรา 1 ปี
สืบเนื่องจากที่บ้านถึงแม้ปู่ย่าจะตามใจลูกเรามาก แต่เราค่อนข้างจะเจ้าระเบียบ อะไรที่สมควรตามใจเราก็ปล่อยอะไรที่ไม่ควรตามใจเราก็ดุ
ลูกเราแม้แต่ด่าว่าบ้า (แบบด่านะ ไม่ใช่พูดเล่นหรือพูดแบบงอนๆ) เราจะสอน ดุ เตือน ไม่ฟังก็ตี
แต่คุณน้าข้างบ้านจะไม่เคยดุไม่เคยตีหลานเลย เพราะกลัวว่าหลานจะไม่รัก
หลานสองคน(ชายหญิง) ชอบด่าคุณน้าข้างบ้าน ไม่ถูกใจก็จะดึงทึ้งผม กัด ทำร้ายร่างกายคุณน้าข้างบ้าน บ่อยๆ
ซึ่งเราไม่ชอบมากๆ ความจริงแล้วเด็กสองคนนี้เราก็เอ็นดูเหมือนกับลูกของเรา
ตื่นเช้ามาเจ้าตัวน้อย (2 ขวบ) ก็วิ่งมาเคาะประตูบ้านเรา แล้วก็มาเล่น กินข้าวเช้า เที่ยง เย็นที่บ้านเราตลอด
เพราะน้าข้างบ้านถึงจะตามใจหลานแต่ก็เป็นคนขี้เหนียวมากกกก ไม่เคยซื้อนมกล่อง ขนม หรือของเล่นให้หลานเลย
ด้วยความเป็นเด็ก บ้านเรามีเพื่อนเล่น มีของเล่น มีของกิน (เพียบ ด้วยปู่ย่าบ้านเราซื้อมาสปอยด์หลาน)
จึงชอบมาขลุกอยู่แต่ที่บ้านเรา ซึ่งน้าข้างบ้านก็ปล่อย ไม่เคยมาตามหลาน ไม่เคยถามหา เป็นแบบนี้ตั้งแต่เจ้าตัวน้อยเกิด
ก่อนนั้นมีอะไรแต่เพราะหลานเริ่มมีพฤติกรรมแย่ๆ ที่เราซึ่งจะพูดไปก็เหมือนเลี้ยงกันมาพร้อมๆ กะลูกเราน่ะแหละ เรารับไม่ได้
รับไม่ได้กับพฤติกรรมก้าวร้าว ชอบแย่งของ ไม่พอใจก็ดีดดิ้น ทำร้ายร่างกายซึ่งลามมาถึงทำร้ายแม่สามีเรา
ลูกเราเราสั่งสอน เราบอก ไม่เชื่อเราตี ลูกเรา เราให้ของยังไหว้ยังขอบคุณ เพราะเราฝึกให้เป็นนิสัย
(น้าข้างบ้านยังเคยค่อนแคะเลยว่าเราหัวสูง ชอบทำเป็นผู้ดี ทำอะไรให้ลูกยังให้ลูกไหว้)
แต่หลานที่มากิน มาเล่น ทำผิด เราก็ไม่กล้าตักเตือน ได้แต่บ่นๆ ให้แม่สามีฟัง
นานวันเข้า ทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกัน แต่พฤติกรรมต่างกัน
เรารักและผูกพันกะหลาน เราเริ่มทนไม่ไหว ไม่อยากให้หลานโตมาเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่รู้จักกาลเทศะ
เราเลยเริ่มสอน ไม่เชื่อก็ดุ (แต่ยังไม่เคยตี) ทีนี้กลายเป็น พออยู่ต่อหน้าเราหลานจะไหว้ จะขอบคุณ
ไม่พอใจก็ไม่เคยล้มตัวลงไปชักดิ้นชักงอ (แต่ลับหลังหรือต่อหน้าน้าข้างบ้านก็ก้าวร้าวเหมือนเดิม)
ทำให้น้าข้างบ้านไม่พอใจเรามากๆ ว่าเราไปดุหลานเค้า
บ้างก็ว่าหลานตัวเองรักเรามากกว่า เราพูดอะไรก็ทำตาม
เช้าๆ เราจะไปทำงานหลานเราร้องไห้ อยากไปด้วยเพราะเห็นพี่ๆ ไปโรงเรียน ก็ตีหลาน ด่าหลานต่อหน้าเรา
ว่าเค้าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ จะไปร้องไห้หาทำไม เรารู้สึกแย่มาก
จนเราไม่กล้าที่จะสอนหลาน (แต่ถ้าอดไม่ได้ก็จะบ่นเสียงดังๆไป)
แต่เราก็ไม่อยากให้หลาน ให้เด็กที่เราเห็นมาแต่เกิด มีนิสัยไม่ดี เราควรจะทำยังไงดี
จะปล่อยไปตามยถากรรม หรือคอยดูแลแบบไหนดี
เราไม่อยากมีปัญหากับน้าข้างบ้านเพราะเราเป็นเพียงสะใภ้ที่แต่งเข้าบ้านสามีมา
ส่วนน้าข้างบ้านก็เป็นน้องแท้ๆ ของแม่สามี ถึงแม้แม่สามีเราจะเห็นด้วยกับเราแต่ก็ไม่เคยพูดอะไรได้แต่สนับสนุนเราอยู่ห่างๆ
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ หรือมีความคิดเห็น คำแนะนำ ช่วยแนะทีค่ะ ขอบคุณค่ะที่อดทนอ่าน เพราะยาวมากกก
พฤติกรรมแย่ๆ ของเด็ก กับการเลี้ยงดู
เรามีลูก 2 คน หญิงหนึ่ง ชายหนึ่ง ปู่ย่า เห่อหลานมาก ตามใจมาก อยากได้อะไรก็ซื้อให้
ส่วนน้าข้างบ้านมีลูกสาว 2 คน คนนึงไปทำงานกรุงเทพ ทิ้งลูกสาวไว้กับแม่ วัยกำลังน่ารัก 2 ขวบ
ส่วนลูกสาวอีกคนของน้าย้ายไปอยู่อีกบ้าน แต่จะมาฝากลูกไว้ที่บ้านน้า เด็กเป็นผู้ชายอายุน้อยกว่าลูกชายเรา 1 ปี
สืบเนื่องจากที่บ้านถึงแม้ปู่ย่าจะตามใจลูกเรามาก แต่เราค่อนข้างจะเจ้าระเบียบ อะไรที่สมควรตามใจเราก็ปล่อยอะไรที่ไม่ควรตามใจเราก็ดุ
ลูกเราแม้แต่ด่าว่าบ้า (แบบด่านะ ไม่ใช่พูดเล่นหรือพูดแบบงอนๆ) เราจะสอน ดุ เตือน ไม่ฟังก็ตี
แต่คุณน้าข้างบ้านจะไม่เคยดุไม่เคยตีหลานเลย เพราะกลัวว่าหลานจะไม่รัก
หลานสองคน(ชายหญิง) ชอบด่าคุณน้าข้างบ้าน ไม่ถูกใจก็จะดึงทึ้งผม กัด ทำร้ายร่างกายคุณน้าข้างบ้าน บ่อยๆ
ซึ่งเราไม่ชอบมากๆ ความจริงแล้วเด็กสองคนนี้เราก็เอ็นดูเหมือนกับลูกของเรา
ตื่นเช้ามาเจ้าตัวน้อย (2 ขวบ) ก็วิ่งมาเคาะประตูบ้านเรา แล้วก็มาเล่น กินข้าวเช้า เที่ยง เย็นที่บ้านเราตลอด
เพราะน้าข้างบ้านถึงจะตามใจหลานแต่ก็เป็นคนขี้เหนียวมากกกก ไม่เคยซื้อนมกล่อง ขนม หรือของเล่นให้หลานเลย
ด้วยความเป็นเด็ก บ้านเรามีเพื่อนเล่น มีของเล่น มีของกิน (เพียบ ด้วยปู่ย่าบ้านเราซื้อมาสปอยด์หลาน)
จึงชอบมาขลุกอยู่แต่ที่บ้านเรา ซึ่งน้าข้างบ้านก็ปล่อย ไม่เคยมาตามหลาน ไม่เคยถามหา เป็นแบบนี้ตั้งแต่เจ้าตัวน้อยเกิด
ก่อนนั้นมีอะไรแต่เพราะหลานเริ่มมีพฤติกรรมแย่ๆ ที่เราซึ่งจะพูดไปก็เหมือนเลี้ยงกันมาพร้อมๆ กะลูกเราน่ะแหละ เรารับไม่ได้
รับไม่ได้กับพฤติกรรมก้าวร้าว ชอบแย่งของ ไม่พอใจก็ดีดดิ้น ทำร้ายร่างกายซึ่งลามมาถึงทำร้ายแม่สามีเรา
ลูกเราเราสั่งสอน เราบอก ไม่เชื่อเราตี ลูกเรา เราให้ของยังไหว้ยังขอบคุณ เพราะเราฝึกให้เป็นนิสัย
(น้าข้างบ้านยังเคยค่อนแคะเลยว่าเราหัวสูง ชอบทำเป็นผู้ดี ทำอะไรให้ลูกยังให้ลูกไหว้)
แต่หลานที่มากิน มาเล่น ทำผิด เราก็ไม่กล้าตักเตือน ได้แต่บ่นๆ ให้แม่สามีฟัง
นานวันเข้า ทั้งๆ ที่อยู่ด้วยกัน แต่พฤติกรรมต่างกัน
เรารักและผูกพันกะหลาน เราเริ่มทนไม่ไหว ไม่อยากให้หลานโตมาเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่รู้จักกาลเทศะ
เราเลยเริ่มสอน ไม่เชื่อก็ดุ (แต่ยังไม่เคยตี) ทีนี้กลายเป็น พออยู่ต่อหน้าเราหลานจะไหว้ จะขอบคุณ
ไม่พอใจก็ไม่เคยล้มตัวลงไปชักดิ้นชักงอ (แต่ลับหลังหรือต่อหน้าน้าข้างบ้านก็ก้าวร้าวเหมือนเดิม)
ทำให้น้าข้างบ้านไม่พอใจเรามากๆ ว่าเราไปดุหลานเค้า
บ้างก็ว่าหลานตัวเองรักเรามากกว่า เราพูดอะไรก็ทำตาม
เช้าๆ เราจะไปทำงานหลานเราร้องไห้ อยากไปด้วยเพราะเห็นพี่ๆ ไปโรงเรียน ก็ตีหลาน ด่าหลานต่อหน้าเรา
ว่าเค้าไม่ใช่พ่อไม่ใช่แม่ จะไปร้องไห้หาทำไม เรารู้สึกแย่มาก
จนเราไม่กล้าที่จะสอนหลาน (แต่ถ้าอดไม่ได้ก็จะบ่นเสียงดังๆไป)
แต่เราก็ไม่อยากให้หลาน ให้เด็กที่เราเห็นมาแต่เกิด มีนิสัยไม่ดี เราควรจะทำยังไงดี
จะปล่อยไปตามยถากรรม หรือคอยดูแลแบบไหนดี
เราไม่อยากมีปัญหากับน้าข้างบ้านเพราะเราเป็นเพียงสะใภ้ที่แต่งเข้าบ้านสามีมา
ส่วนน้าข้างบ้านก็เป็นน้องแท้ๆ ของแม่สามี ถึงแม้แม่สามีเราจะเห็นด้วยกับเราแต่ก็ไม่เคยพูดอะไรได้แต่สนับสนุนเราอยู่ห่างๆ
ใครเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ หรือมีความคิดเห็น คำแนะนำ ช่วยแนะทีค่ะ ขอบคุณค่ะที่อดทนอ่าน เพราะยาวมากกก