ก่อนอื่นอฐิบายก่อน เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับผมสมัยวัยละอ่อนเข้าทำงานใหม่ๆ อยากจะเล่าให้เพื่อนๆในสีลมได้อ่านแต่ไหนๆก็แต่งเป็นเรื่องสั้นไปเลยละกันครับ
ย้อนกลับไปเมื่อ18ปีก่อน ผม(หนุ่มน้อยนามว่า ชัย) จบการศึกษามาจาก ปวชสายช่างมาหมาดๆ และด้วยพิษเศษฐกิจช่วงนั้น(ยุคIMF)+กับฐานะที่บ้านยากจนสุดๆ ผมเลยต้องออกมาหางานทำเพื่อทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย..... สุดท้ายผมก้มุ่งหางานทำแล้วก็ได้งานทำแห่งหนึ่งเป็นลูกจ้างชั่วคราวสถานที่ราชการครับ อาศัยว่าทำงานตอนเช้าตอนเย็นก็ไปเรียน ปวส. เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ที่ทำงาน....
เรื่องราวของผมก็ผ่านไปปกติ ทำงานไปเรียนไปด้วย ยอมรับว่าลำบากมาก เพราะช่วงนั้นเงินเดือนยังไม่ออก(ต้องรอเงินเดือนตกเบิก3เดือน) ช่วง3เดือนนั้นยอมรับว่าเหนื่อยมากๆ เพราะผมมีเงินเก็บอยู่7000บาท ต้องจ่ายค่าอาหาร3มื้อ ค่ารถไปเรียน มอไซด์ไม่เคยได้นั่ง ต้องเดินเข้าซอยบ้านอย่างเดียวเพื่อประหยัดเงิน บางทีพี่ที่ทำงานได้ข้าวกล่องมาจากการทำงาน ผมก็ขอเขามากินแม้ไม่ถูกปากก็ต้องกินครับ กินกันตาย
หลังจากทำงานไปได้สองเดือนกว่าๆ หลายๆคนในที่ทำงานต่างก็ตื่นเต้น พร่ำเพ้อถึงวันแห่งความสุข วันที่ซองเงินเดือนตกเบิกจะออกมา หลายๆครวมทั้งผม ต่างก็พูดถึงนึกถึงแต่วันตกเบิกอยากให้ถึงวันนั้นอยากให้มันมาเร็วๆเสียที
"ไอ้พรเอ็งจะซื้ออะไรวะ" " กูจะซื้อมือถือโนเกียวะ แล้ว
ละ" " เออกุจะเอาเงินไปซื้อทองสลึงนึงวะ" นี้คือบทสนทนาของไอ้ยิมกับไอ้แสนเพื่อนเข้าทำงานรุ่นเดียวกันกับผม "เฮ้ยไอ้ชัย
จะซื้ออะไรวะ" ทั้งสองหันมาถามผม ผมตอบไปแล้วยิ้มว่า กุไม่รู้เลยวะ
และเเล้ววันแห่งการรอคอยของพนักงานหน้าใหม่ก็มาถึง วันแห่งการตกเบิก เจ้าหน้าที่ธุรการมาบอกผมเเละเพื่อนๆอีก6คนว่า ให้ไปรับซองเงินเดือนตกเบิก3เดือนได้แล้ว แต่ละคนถึงกับทำหน้ายิ้มแย้ม หัวใจพองดต บางคนถึงกับหลั่งน้ำตา(เวอร์ไปละ) เอาเป็นว่าพวกเราดีใจสุดๆที่เงินเดือนแห่งความเหนื่อยยากได้ถึงมือเราซะที
.............ทุเรียน................
ย้อนกลับไปเมื่อ18ปีก่อน ผม(หนุ่มน้อยนามว่า ชัย) จบการศึกษามาจาก ปวชสายช่างมาหมาดๆ และด้วยพิษเศษฐกิจช่วงนั้น(ยุคIMF)+กับฐานะที่บ้านยากจนสุดๆ ผมเลยต้องออกมาหางานทำเพื่อทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย..... สุดท้ายผมก้มุ่งหางานทำแล้วก็ได้งานทำแห่งหนึ่งเป็นลูกจ้างชั่วคราวสถานที่ราชการครับ อาศัยว่าทำงานตอนเช้าตอนเย็นก็ไปเรียน ปวส. เพราะโรงเรียนอยู่ใกล้ที่ทำงาน....
เรื่องราวของผมก็ผ่านไปปกติ ทำงานไปเรียนไปด้วย ยอมรับว่าลำบากมาก เพราะช่วงนั้นเงินเดือนยังไม่ออก(ต้องรอเงินเดือนตกเบิก3เดือน) ช่วง3เดือนนั้นยอมรับว่าเหนื่อยมากๆ เพราะผมมีเงินเก็บอยู่7000บาท ต้องจ่ายค่าอาหาร3มื้อ ค่ารถไปเรียน มอไซด์ไม่เคยได้นั่ง ต้องเดินเข้าซอยบ้านอย่างเดียวเพื่อประหยัดเงิน บางทีพี่ที่ทำงานได้ข้าวกล่องมาจากการทำงาน ผมก็ขอเขามากินแม้ไม่ถูกปากก็ต้องกินครับ กินกันตาย
หลังจากทำงานไปได้สองเดือนกว่าๆ หลายๆคนในที่ทำงานต่างก็ตื่นเต้น พร่ำเพ้อถึงวันแห่งความสุข วันที่ซองเงินเดือนตกเบิกจะออกมา หลายๆครวมทั้งผม ต่างก็พูดถึงนึกถึงแต่วันตกเบิกอยากให้ถึงวันนั้นอยากให้มันมาเร็วๆเสียที
"ไอ้พรเอ็งจะซื้ออะไรวะ" " กูจะซื้อมือถือโนเกียวะ แล้ว
และเเล้ววันแห่งการรอคอยของพนักงานหน้าใหม่ก็มาถึง วันแห่งการตกเบิก เจ้าหน้าที่ธุรการมาบอกผมเเละเพื่อนๆอีก6คนว่า ให้ไปรับซองเงินเดือนตกเบิก3เดือนได้แล้ว แต่ละคนถึงกับทำหน้ายิ้มแย้ม หัวใจพองดต บางคนถึงกับหลั่งน้ำตา(เวอร์ไปละ) เอาเป็นว่าพวกเราดีใจสุดๆที่เงินเดือนแห่งความเหนื่อยยากได้ถึงมือเราซะที