สวัสดีครับ นิยายเรื่องนี้ผมเป็นคนแต่งเองนะครับ
เป็นเรื่องแรกด้วยแหละที่ผมเอามาลงในอินเตอร์เน็ต
ชอบหรือไม่อย่างไรติชมได้เลยนะครับ
นิยายเรื่องนี้อิงมาจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมครับ
อาจจะมีการปรับแต่งหรือเพิ่มเติมเพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านมากยิ่งขึ้นนะครับ
ชอบหรือไม่อย่างไรติชมได้เลยนะครับ
“เรื่องของเรามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ?” คำถามเหล่านี้มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมเสมอมา มันเป็นคำถามที่ผมพยามจะของหาคำตอบมาตลอด ถ้าวันนั้นผมไม่เจอคนคนนี้ ชีวิตผมจะเป็นเหมือนทุกวันนี้รึป่าวนะ. . . . .
บทที่1 โรงเรียนนี้น่ะหรอ ที่เราต้องมาอยู่ ?
แอ๊ดดด !! “เอ้า ตื่น ๆ ๆ จะให้เรียกอีกนานไหม ตื่นสิ ตื่นได้แล้ว !!” ทั้งเสียงออดและเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังไปทั้งห้องเลยย มาปลุกอะไรตอนนี้เนี่ย พึ่งจะตี5ครึ่งเองนะโว้ยยย คนกำลังนอนสบาย ๆ มาปลุกกูทำไม !!
“เอ้า.... เจ้านั้นจะนอนไปถึงไหนตื่นได้แล้ว” เสียงๆเดิมยังคงพูดอยู่พร้อมกับฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา
“กะจะตื่นเมื่อไหร่ ??”
“....เจ็ดโมงมั้ง” ผมตอบไปด้วยเสียงที่งัวเงียสุด ๆ
“แต่ที่นี้ไม่ใช่บ้านเธอนะ !!” เสียงของครูคุมหอดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งตื่นอย่างตกใจสุดขีด
“.....” สายตาผมกะครูหอประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย “นี่เธอจะจ้องฉันอีกนานไหม ลงไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ครับ ๆ ” ผมรีบเก็บที่นอนแล้วก็กุลีกุจอนลงไปอาบน้ำด้านล่างอย่าง งง ๆ เอ๊ะ ทำไมเรามาอยู่ที่นี้เนี่ย อ้อ... คิดออกแล้วก็เพราะว่าตอนนี้ กู อยู่ โรง เรียน ประ จำ แล้ว ไง !!
สวัสดีครับ ผมชื่อกฤษ อายุ16แล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นน่ะไม่ใช่อะไร คือว่าผมสับสนในชีวิตประจำวันนิดหน่อยน่ะครับ 555 + ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมต้องมาอยู่โรงเรียนประจำน่ะเซ่ !!! โอ้มายก๊อดด ไม่อยากเชื่อเลยว่าชีวิตผมต้องมาอยู่ในที่ ๆ แบบนี้ มันต่างกับตอนที่เราดูในเว๊บไซต์โรงเรียนเลยอ่ะ ในเว็บนี่โห หออิเตอร์สุด ๆ ทุกอย่างดูดีมาก ๆ แต่ทำไมไม่บอกล่ะว่าเราเลิอกหอเองไม่ได้ T T แต่ก็เอาเหอะเลือกมาเรียนม.4ที่นี้เองนี่ทำไงได้
หลังจากที่ผมอาบน้ำเส็ดผมก็ไปที่ห้องแต่งตัว ของที่เอามาเมื่อวานยังจัดไม่เข้าที่เลย เอาจริง ๆ คือยังไม่หายง่วงเลยด้วยซ้ำ ผมก็แต่งตัวไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเด็กที่อยู่หอเดียวกันนั้นแหละ แต่ผมเองก็ต้องแปลกใจเมื่อหันไปเห็นใครคนหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับล๊อคเกอร์ของผม ว่าคนนั้นกำลังมองผมอยู่น่ะสิ ขนานผมหันไปสบตามันยังไม่หลบตาเลย
“มีไรติดคอนายแหน่ะ” ผมเอามีไปจับที่คอ เฮ้ยยย !! ฟองสบู่นี่หว่า เช๊ดดดดด นี่กูล้างคอไม่สะอาดหรอเนี่ย อาย
>///<
“เอ่อ... คือ.. ขอบใจนายนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ชื่อเอ็มเป็นเด็กใหม่เหมือนนายเลย นายชื่อกฤษใช่มั๊ย ยินดีที่ได้รู้จักนะ ” แนะนำตัวซะเป็นทางการเลยนะคร้าบบบ คุณเอ็ม 55
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับเอ็ม แล้วนายรู้ชื่อเราได้ไงอ่ะ ?”
“เราได้ยินแม่นายเรียกเมื่อวานน่ะ ”
“อ้อ.... ครับ” ผมพูดเสียงเรียบๆ แต่ในลึก ๆ ในใจก็แอบดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนที่นิสัยดี ๆอยู่หอเดียวกัน
“เราไปห้องติวหนังสือก่อนนะ แต่งตัวเสร็จแล้วก็ตามไปล่ะ” เอ็มพูดแล้วก็ส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้ผม แหม่ ยิ้มซะหล่อเชียว อิอิ
ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลิน ๆ ผมก็กำลังจะเดินออกไปที่ห้องติวก็ต้องสะดุดเพราะว่าเห็ใครก้ไม่รู้นอนอยู่กับพื้นในห้องล๊อคเกอร์ คือ. . . คงนอนไม่พอเหมือนกันสินะ 55
“เฮ้ยอ่ะ เมิงอ่ะ ๆ” ใครวะ ไอ้นี่มันเรียกใคร ? ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองรอบ ๆ ว่ามันใครอยู่ในห้องมั๊ย แต่ในห้องก็มีแต่กูกับมันนี่หว่า
“ยังหันไปหันมาอยู่นั้นแหละ กุเรียกเมิงอ่ะไอ้เด็กใหม่” ฮ้ะ !! นี่เรียกคนไม่รู้จักว่าเมิงหรอ มารยาทดีที่สุดเลยย !!
“มีอะไร นายเรียกเราหรอ” ผมเดินไปหามันแบบไม่พอใจเท่าไหร่
“เมิงเป็นเด็กใหม่ใช่มะ นี่อยู่มอไรเนี่ย” มันถามผม ทั้ง ๆ ยังนอนอยู่กับพื้นแบบนั้น
“เราอยู่มอสี่” ผมตอบเสียงเรียบ ๆ เพราะไม่ค่อยอยากคุยกะแมร่งเท่าไหร่
“เฮ้ย จริงหรอวะ งั้นเมิงก็อยู่ชั้นเดียวกับกุเลยดิ” เออ... โชคดีจริง ๆกุ
มันลุกขึ้นนั่งแล้วก็มองหน้าผมพักนึง แล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้ผมงงว่า ตกลงจะเป็นมิตรกับกูหรือป่าววะ ?
อ่านแล้วคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกผมด้วยนะครับ
เรื่องของเรามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ? (Yaoi)
เป็นเรื่องแรกด้วยแหละที่ผมเอามาลงในอินเตอร์เน็ต
ชอบหรือไม่อย่างไรติชมได้เลยนะครับ
นิยายเรื่องนี้อิงมาจากเรื่องจริงที่เกิดขึ้นกับตัวผมครับ
อาจจะมีการปรับแต่งหรือเพิ่มเติมเพื่อให้ได้อรรถรสในการอ่านมากยิ่งขึ้นนะครับ
ชอบหรือไม่อย่างไรติชมได้เลยนะครับ
“เรื่องของเรามันเริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ?” คำถามเหล่านี้มันยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของผมเสมอมา มันเป็นคำถามที่ผมพยามจะของหาคำตอบมาตลอด ถ้าวันนั้นผมไม่เจอคนคนนี้ ชีวิตผมจะเป็นเหมือนทุกวันนี้รึป่าวนะ. . . . .
บทที่1 โรงเรียนนี้น่ะหรอ ที่เราต้องมาอยู่ ?
แอ๊ดดด !! “เอ้า ตื่น ๆ ๆ จะให้เรียกอีกนานไหม ตื่นสิ ตื่นได้แล้ว !!” ทั้งเสียงออดและเสียงที่ไม่คุ้นเคยดังไปทั้งห้องเลยย มาปลุกอะไรตอนนี้เนี่ย พึ่งจะตี5ครึ่งเองนะโว้ยยย คนกำลังนอนสบาย ๆ มาปลุกกูทำไม !!
“เอ้า.... เจ้านั้นจะนอนไปถึงไหนตื่นได้แล้ว” เสียงๆเดิมยังคงพูดอยู่พร้อมกับฝีเท้าที่ใกล้เข้ามา
“กะจะตื่นเมื่อไหร่ ??”
“....เจ็ดโมงมั้ง” ผมตอบไปด้วยเสียงที่งัวเงียสุด ๆ
“แต่ที่นี้ไม่ใช่บ้านเธอนะ !!” เสียงของครูคุมหอดังขึ้น ทำให้ผมสะดุ้งตื่นอย่างตกใจสุดขีด
“.....” สายตาผมกะครูหอประสานกันอย่างไม่ได้นัดหมาย “นี่เธอจะจ้องฉันอีกนานไหม ลงไปอาบน้ำได้แล้ว”
“ครับ ๆ ” ผมรีบเก็บที่นอนแล้วก็กุลีกุจอนลงไปอาบน้ำด้านล่างอย่าง งง ๆ เอ๊ะ ทำไมเรามาอยู่ที่นี้เนี่ย อ้อ... คิดออกแล้วก็เพราะว่าตอนนี้ กู อยู่ โรง เรียน ประ จำ แล้ว ไง !!
สวัสดีครับ ผมชื่อกฤษ อายุ16แล้ว เหตุการณ์ที่ผ่านมานั้นน่ะไม่ใช่อะไร คือว่าผมสับสนในชีวิตประจำวันนิดหน่อยน่ะครับ 555 + ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะว่าผมต้องมาอยู่โรงเรียนประจำน่ะเซ่ !!! โอ้มายก๊อดด ไม่อยากเชื่อเลยว่าชีวิตผมต้องมาอยู่ในที่ ๆ แบบนี้ มันต่างกับตอนที่เราดูในเว๊บไซต์โรงเรียนเลยอ่ะ ในเว็บนี่โห หออิเตอร์สุด ๆ ทุกอย่างดูดีมาก ๆ แต่ทำไมไม่บอกล่ะว่าเราเลิอกหอเองไม่ได้ T T แต่ก็เอาเหอะเลือกมาเรียนม.4ที่นี้เองนี่ทำไงได้
หลังจากที่ผมอาบน้ำเส็ดผมก็ไปที่ห้องแต่งตัว ของที่เอามาเมื่อวานยังจัดไม่เข้าที่เลย เอาจริง ๆ คือยังไม่หายง่วงเลยด้วยซ้ำ ผมก็แต่งตัวไปเรื่อย ๆ พร้อมกับเด็กที่อยู่หอเดียวกันนั้นแหละ แต่ผมเองก็ต้องแปลกใจเมื่อหันไปเห็นใครคนหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับล๊อคเกอร์ของผม ว่าคนนั้นกำลังมองผมอยู่น่ะสิ ขนานผมหันไปสบตามันยังไม่หลบตาเลย
“มีไรติดคอนายแหน่ะ” ผมเอามีไปจับที่คอ เฮ้ยยย !! ฟองสบู่นี่หว่า เช๊ดดดดด นี่กูล้างคอไม่สะอาดหรอเนี่ย อาย
“เอ่อ... คือ.. ขอบใจนายนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ชื่อเอ็มเป็นเด็กใหม่เหมือนนายเลย นายชื่อกฤษใช่มั๊ย ยินดีที่ได้รู้จักนะ ” แนะนำตัวซะเป็นทางการเลยนะคร้าบบบ คุณเอ็ม 55
“อื้อ ยินดีที่ได้รู้จักครับเอ็ม แล้วนายรู้ชื่อเราได้ไงอ่ะ ?”
“เราได้ยินแม่นายเรียกเมื่อวานน่ะ ”
“อ้อ.... ครับ” ผมพูดเสียงเรียบๆ แต่ในลึก ๆ ในใจก็แอบดีใจที่อย่างน้อยก็มีคนที่นิสัยดี ๆอยู่หอเดียวกัน
“เราไปห้องติวหนังสือก่อนนะ แต่งตัวเสร็จแล้วก็ตามไปล่ะ” เอ็มพูดแล้วก็ส่งยิ้มพิมพ์ใจมาให้ผม แหม่ ยิ้มซะหล่อเชียว อิอิ
ระหว่างที่ผมคิดอะไรเพลิน ๆ ผมก็กำลังจะเดินออกไปที่ห้องติวก็ต้องสะดุดเพราะว่าเห็ใครก้ไม่รู้นอนอยู่กับพื้นในห้องล๊อคเกอร์ คือ. . . คงนอนไม่พอเหมือนกันสินะ 55
“เฮ้ยอ่ะ เมิงอ่ะ ๆ” ใครวะ ไอ้นี่มันเรียกใคร ? ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองรอบ ๆ ว่ามันใครอยู่ในห้องมั๊ย แต่ในห้องก็มีแต่กูกับมันนี่หว่า
“ยังหันไปหันมาอยู่นั้นแหละ กุเรียกเมิงอ่ะไอ้เด็กใหม่” ฮ้ะ !! นี่เรียกคนไม่รู้จักว่าเมิงหรอ มารยาทดีที่สุดเลยย !!
“มีอะไร นายเรียกเราหรอ” ผมเดินไปหามันแบบไม่พอใจเท่าไหร่
“เมิงเป็นเด็กใหม่ใช่มะ นี่อยู่มอไรเนี่ย” มันถามผม ทั้ง ๆ ยังนอนอยู่กับพื้นแบบนั้น
“เราอยู่มอสี่” ผมตอบเสียงเรียบ ๆ เพราะไม่ค่อยอยากคุยกะแมร่งเท่าไหร่
“เฮ้ย จริงหรอวะ งั้นเมิงก็อยู่ชั้นเดียวกับกุเลยดิ” เออ... โชคดีจริง ๆกุ
มันลุกขึ้นนั่งแล้วก็มองหน้าผมพักนึง แล้วก็เดินออกไป ปล่อยให้ผมงงว่า ตกลงจะเป็นมิตรกับกูหรือป่าววะ ?
อ่านแล้วคอมเม้นเป็นกำลังใจด้วยนะ ชอบไม่ชอบยังไงบอกผมด้วยนะครับ