วันนั้นลูกฉันกรี๊ดกลางห้าง

ลูกชายอายุ 1.2 ปีค่ะ เค้าเป็นเด็กที่สูงและดูตัวใหญ่คงเหมือนกับเด็ก 2 - 3 ปีได้ละมั้งคะ (เห็นหลายคนชอบทักว่าเรียนอนุบาลไหน)
     วันนั้นพาลูกไปซื้อของ ณ ห้างแห่งหนึ่งค่ะ
และเรา 3 คน พ่อแม่ลูกก็เดินซื้อของกันไปค่ะ เค้าก็ยังร่าเริงยิ้มหัวเราะตลอดเวลา
และแล้วก็มี 2 สาวเดินมา "อุ๊ย! ดูสิน้องน่ารักจังเลย" (เธอเอามือพุ่งตรงมาจับที่แก้มลูกเรา)
ลูกอึ้งจากที่ดูของเล่นอยู่หันมาดู เท่านั้นแหล่ะค่ะลั่นห้างเลย กรี๊ดๆๆๆร้องไห้น้ำตาไหลพราก เธอ 2 คนตกใจ "อุ๊ย! ตายร้องเลยเหรอ ทำไมขี้แยขนาดนี้คะเนี่ย" และเธอก็จะเร่งฝีเท้าหนี เพื่อนเธอพูดออกมาว่า "โห เลี้ยงลูกยังไงให้กลัวคน โตก็โตแล้ว"
     แต่...ที่เธอทิ้งไว้คือ สายตามากมายของคนในห้างค่ะ ฉันอ่านพันธ์ทิพย์มานานพอจะรู้ว่าในสังคมเรามีคนเกลียดเด็กกรี๊ดมากมาย

  ดิฉันก็อุ้มลูกเดินตามไปและบอกกับเธอว่า "ลูกฉันขวบสองเดือนค่ะ" เธอเหล่ตามามองและมีเสียง หึหึ

เฮ้อ..ความผิดลูกฉันเองค่ะ ที่เกิดมาตัวโตพัฒนาการไวไป และมองคนแต่ภายนอก (คือ ลูกจะยิ้มรับแต่เฉพาะคนที่หน้าตาดีๆมาเล่นด้วยน่ะค่ะ)
ไม่ได้ประชดนะคะเดี๋ยวจะมีคนมาม่า อันนี้เรื่องจริงค่ะ เค้าจะยิ้มและหัวเราะเล่นกับคนที่หน้าตาดีเท่านั้น ไม่รู้ทำไมเหมือนกันค่ะ ถ้าเค้าโตขึ้นฉันจะสอนเรื่องความงามจากภายในให้เค้าละกันนะคะ

และลูกคุณๆ เป็นแบบนี้รึเปล่าคะ หรือว่าอันนี้เป็นนิสัยเฉพาะของเค้าเพียงคนเดียว ช่วยแบ่งปันประสบการณ์ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ