คือเราเป็นครูสอนภาษาไทยค่ะ
และช่วงนี้ก็มีโอกาสได้สอนภาษาไทยให้กับเด็กนักเรียนไทยในโรงเรียนานาชาติ
เห็นทางกระทู้นู้เถียงกันเรื่องสอนภาษาอังกฤษในครอบครัว แล้วก็เรื่องกระแดะ ไม่กระแดะ
บอกตรง ๆ เลยนะคะ เราว่า การพูดภาษาอังกฤษกับลูกในครอบครัวนั้น "ไม่ใช่เรื่องกระแดะ" ค่ะ
ถ้า.......
คุณสามารถปลูกฝังการใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้องควบคู่ไปด้วย
พูดในฐานะครูสอนภาษาไทยแล้วอยากร้องไห้ค่ะ ที่เจอนักเรียนไทยหลาย ๆ คน
(ในโรงเรียนนานาชาติที่เราเคยสอน ๆ มานะคะ ไม่นับรวมโรงเรียนไทย)
ใช้ภาษาไทยได้ "ห่วย" มากค่ะ
คือถ้าพูดภาษาอังกฤษ หลับตานี่นึกว่าเป็นต่างชาติเลยทีเดียว แต่พอภาษาไทยนี่ง่อยมาก
ง่าย ๆ เลย นักเรียน year 9 - 12 ที่เราสอน สะกดคำพื้นฐานไม่ได้ ส่วนใหญ่จะผันวรรณยุกต์ผิดหมด
สว่าง เป็น สว้าง
วัยรุ่น เป็น วัยรุ้น
รอดชีวิต เป็น ลอดชีวิต
ฯลฯ อีกมากมาย ที่เวลาตรวจงานทีแทบจะแก้ทั้งหน้า
การอ่านก็ไม่ต้องพูดถึง คำง่าย ๆ ยังอ่านไม่เป็น ต้องคอยช่วยตลอดเวลา
อย่างคำยอดฮิตตอนนี้ "มวลมหาประชาชน" ยังอ่านกันไม่ค่อยถูก (นี่มันดูข่าวบ้างหรือเปล่าเนี่ย???)
หนักที่สุด ก็คือ พูดไทยไม่ค่อยได้เลยก็มี หรือพูดแล้วจะติดอ่าง เพราะนึกคำไม่ออก
ต้องแยกให้ไปเรียนกับเด็กต่างชาติ เป็น Thai for socond Language ไป
เด็กที่กล่าวมานี้ เป็นเด็กไทย ที่พ่อแม่ไทย แล้วตัวนักเรียนอยู่เมืองไทยตลอดนะคะ
ไม่ใช่ลูกครึ่ง ไม่ใช่เด็กอินเดียที่เกิดเมืองไทยด้วย
ลองคุยกับนักเรียนที่มีปัญหาในลักษณะนี้ ส่วนใหญ่บอกว่าไม่ค่อยได้ใช้ภาษาไทย
อยู่เมืองไทย แต่ไม่ได้ใช้ภาษาไทย????
เขาบอกว่าที่บ้าน พ่อแม่เรียนจบต่างประเทศเลยพูดภาษาอังกฤษกับเขาตลอดตั้งแต่เด็ก ๆ
แล้วก็ไม่ให้ดูทีวีไทย หนังสือที่รับก็เป็นภาษาอังกฤษ
บางคนพ่อแม่ไม่ได้จบนอก แต่อยากให้ลูกได้ภาษา ก็พยายามตั้งกฏที่บ้าน
ประมาณว่าห้ามพูดไทยด้วยกัน แล้วให้เสพสื่อที่เป็นภาษาอังกฤษ ไม่ไม่สื่อไทย
นี่มันอัลไลฟร่ะ!!!!!!
หนักสุดที่เจอ คือ ผู้ปกครองมาพบครู เพื่อบอกว่า ชั่วโมงเรียนภาษาไทยในโรงเรียนนี้มีมากไป (4 คาบต่อสัปดาห์)
อยากให้ลดลงมาอีก เพราะส่งลูกมาเรียนอินเตอร์ เพื่อให้ได้ภาษา ไม่ได้ให้มาเรียนไทย
เราก็แจงไปว่ามันเป็นกฏของกระทรวงนะ มันลดไม่ได้
เค้าตอบกลับมาว่า
"ทำไมคะ ชั้นส่งลูกมาเรียนเพราะอยากให้ได้ภาษาอังกฤษ ให้ลูกพูดอังกฤษเป็น first language เลย
ภาษาไทยเป็น optional ก็พอค่ะ ไม่จำเป็น"
มันต้องถึงขนาดนี้เลยมั้ยอ่ะ เราว่ามันไม่ใช่นะ ถ้าแบบนี้ เราเรียกว่า "กระแดะ" ได้มั้ย???
คือภาษาบ้านเกิดตัวเองไม่ได้ แล้วก็ไม่เห็นความสำคัญ ดันไปเห็นว่าฝรั่งเป็นภาษาพ่อ ภาษาแม่ซะงั้น
ภาษาไทยมันด้อยค่า น่าอายขนาดนั้นเลยเหรอ????
เราก็พูดอังกฤษได้ สื่อสารกับฝรั่งได้ แม้สำเนียงจะไม่เป๊ะ แต่เพื่อนร่วมงานก็เข้าใจเรา
อ่านเขียนก็ดี เขียนรายงานการประชุมยังได้เลย โดยที่ไม่เคยทิ้งภาษาไทยเลย
เราพูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยภาษาอังกฤษ และพูดไทยกับคนไทย ซึ่งมันสนุกกว่าตั้งเยอะ
และก็มีนักเรียนอีกหลาย ๆ คนที่ทำได้ดีกว่าเรา คือพูดอังกฤษได้เป๊ะเวอร์ และใช้ภาษาไทยได้ดี
โดยที่เค้าก็พูดไทยกับครอบครัว
มีแม่นักเรียนคนหนึ่ง เคยบอกเราว่าให้กวดขันภาษาไทยให้ลูกเขาเยอะ ๆ หน่อย
เพราะ "อยู่โรงเรียนทั้งวันก็ใช้แต่ภาษาอังกฤษ ไม่อยากให้ลูกลืมอภาษาไทยค่ะ"....ชนะเลิศ
ดังนั้น ภาษาอังกฤษนั้นสำคัญ เราเข้าใจค่ะ แต่ได้โปรดใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องด้วย
เง้อ....หัวกระทู้ตก "ง" ไปตัว ขอโทษค่ะ
สืบเนื่องจากกระทู้แนะนำและการปลูกฝัการพูดภาษาอังกฤษในครอบครัว
และช่วงนี้ก็มีโอกาสได้สอนภาษาไทยให้กับเด็กนักเรียนไทยในโรงเรียนานาชาติ
เห็นทางกระทู้นู้เถียงกันเรื่องสอนภาษาอังกฤษในครอบครัว แล้วก็เรื่องกระแดะ ไม่กระแดะ
บอกตรง ๆ เลยนะคะ เราว่า การพูดภาษาอังกฤษกับลูกในครอบครัวนั้น "ไม่ใช่เรื่องกระแดะ" ค่ะ
ถ้า.......
คุณสามารถปลูกฝังการใช้ภาษาไทยอย่างถูกต้องควบคู่ไปด้วย
พูดในฐานะครูสอนภาษาไทยแล้วอยากร้องไห้ค่ะ ที่เจอนักเรียนไทยหลาย ๆ คน
(ในโรงเรียนนานาชาติที่เราเคยสอน ๆ มานะคะ ไม่นับรวมโรงเรียนไทย)
ใช้ภาษาไทยได้ "ห่วย" มากค่ะ
คือถ้าพูดภาษาอังกฤษ หลับตานี่นึกว่าเป็นต่างชาติเลยทีเดียว แต่พอภาษาไทยนี่ง่อยมาก
ง่าย ๆ เลย นักเรียน year 9 - 12 ที่เราสอน สะกดคำพื้นฐานไม่ได้ ส่วนใหญ่จะผันวรรณยุกต์ผิดหมด
สว่าง เป็น สว้าง
วัยรุ่น เป็น วัยรุ้น
รอดชีวิต เป็น ลอดชีวิต
ฯลฯ อีกมากมาย ที่เวลาตรวจงานทีแทบจะแก้ทั้งหน้า
การอ่านก็ไม่ต้องพูดถึง คำง่าย ๆ ยังอ่านไม่เป็น ต้องคอยช่วยตลอดเวลา
อย่างคำยอดฮิตตอนนี้ "มวลมหาประชาชน" ยังอ่านกันไม่ค่อยถูก (นี่มันดูข่าวบ้างหรือเปล่าเนี่ย???)
หนักที่สุด ก็คือ พูดไทยไม่ค่อยได้เลยก็มี หรือพูดแล้วจะติดอ่าง เพราะนึกคำไม่ออก
ต้องแยกให้ไปเรียนกับเด็กต่างชาติ เป็น Thai for socond Language ไป
เด็กที่กล่าวมานี้ เป็นเด็กไทย ที่พ่อแม่ไทย แล้วตัวนักเรียนอยู่เมืองไทยตลอดนะคะ
ไม่ใช่ลูกครึ่ง ไม่ใช่เด็กอินเดียที่เกิดเมืองไทยด้วย
ลองคุยกับนักเรียนที่มีปัญหาในลักษณะนี้ ส่วนใหญ่บอกว่าไม่ค่อยได้ใช้ภาษาไทย
อยู่เมืองไทย แต่ไม่ได้ใช้ภาษาไทย????
เขาบอกว่าที่บ้าน พ่อแม่เรียนจบต่างประเทศเลยพูดภาษาอังกฤษกับเขาตลอดตั้งแต่เด็ก ๆ
แล้วก็ไม่ให้ดูทีวีไทย หนังสือที่รับก็เป็นภาษาอังกฤษ
บางคนพ่อแม่ไม่ได้จบนอก แต่อยากให้ลูกได้ภาษา ก็พยายามตั้งกฏที่บ้าน
ประมาณว่าห้ามพูดไทยด้วยกัน แล้วให้เสพสื่อที่เป็นภาษาอังกฤษ ไม่ไม่สื่อไทย
นี่มันอัลไลฟร่ะ!!!!!!
หนักสุดที่เจอ คือ ผู้ปกครองมาพบครู เพื่อบอกว่า ชั่วโมงเรียนภาษาไทยในโรงเรียนนี้มีมากไป (4 คาบต่อสัปดาห์)
อยากให้ลดลงมาอีก เพราะส่งลูกมาเรียนอินเตอร์ เพื่อให้ได้ภาษา ไม่ได้ให้มาเรียนไทย
เราก็แจงไปว่ามันเป็นกฏของกระทรวงนะ มันลดไม่ได้
เค้าตอบกลับมาว่า
"ทำไมคะ ชั้นส่งลูกมาเรียนเพราะอยากให้ได้ภาษาอังกฤษ ให้ลูกพูดอังกฤษเป็น first language เลย
ภาษาไทยเป็น optional ก็พอค่ะ ไม่จำเป็น"
มันต้องถึงขนาดนี้เลยมั้ยอ่ะ เราว่ามันไม่ใช่นะ ถ้าแบบนี้ เราเรียกว่า "กระแดะ" ได้มั้ย???
คือภาษาบ้านเกิดตัวเองไม่ได้ แล้วก็ไม่เห็นความสำคัญ ดันไปเห็นว่าฝรั่งเป็นภาษาพ่อ ภาษาแม่ซะงั้น
ภาษาไทยมันด้อยค่า น่าอายขนาดนั้นเลยเหรอ????
เราก็พูดอังกฤษได้ สื่อสารกับฝรั่งได้ แม้สำเนียงจะไม่เป๊ะ แต่เพื่อนร่วมงานก็เข้าใจเรา
อ่านเขียนก็ดี เขียนรายงานการประชุมยังได้เลย โดยที่ไม่เคยทิ้งภาษาไทยเลย
เราพูดกับเพื่อนร่วมงานด้วยภาษาอังกฤษ และพูดไทยกับคนไทย ซึ่งมันสนุกกว่าตั้งเยอะ
และก็มีนักเรียนอีกหลาย ๆ คนที่ทำได้ดีกว่าเรา คือพูดอังกฤษได้เป๊ะเวอร์ และใช้ภาษาไทยได้ดี
โดยที่เค้าก็พูดไทยกับครอบครัว
มีแม่นักเรียนคนหนึ่ง เคยบอกเราว่าให้กวดขันภาษาไทยให้ลูกเขาเยอะ ๆ หน่อย
เพราะ "อยู่โรงเรียนทั้งวันก็ใช้แต่ภาษาอังกฤษ ไม่อยากให้ลูกลืมอภาษาไทยค่ะ"....ชนะเลิศ
ดังนั้น ภาษาอังกฤษนั้นสำคัญ เราเข้าใจค่ะ แต่ได้โปรดใช้ภาษาไทยให้ถูกต้องด้วย
เง้อ....หัวกระทู้ตก "ง" ไปตัว ขอโทษค่ะ