คือเรื่องมีอยู่ว่าบ้านเราเปป็นร้านค้ามีลูกค้าประจำมานั่งกินเหล้าที่หน้าบ่นทุกวันจน
วันหนึ่งม้ชายชื่อนายสองมานั่งกินเป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆตอนแากก็ไม่ได้ผิดสังเกตุอะไร
แต่เราเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อเดินผ่านนายสองชอบมองหน้าเราและยิ้มแต่เราก็ไม่ได้
ยิ้มตอบทำหน้าเฉยๆ และเป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ และเรารู้สึกฟม่ปลอดภัยมากขึ้นเรื่อยๆ
และวันหนึ่งมีเบอร์ปริศนาส่งข้อความมาหาเราบอกว่าวันนี้เห็นหน้าเธอมีความสุขจัง บลาๆ
ทุกวัน เราเริ่มกลัวมากขึ้นจนตอนหลังจากนั้นเราสืบรู้มาว่าเบอร์นั้นเป็นเบอร์นายสอง(เราไม่รู้ว่านายสอง
เอาเบอร์เรามาจากไหนน่าจะเป็นตอนเราเติมเงินโทรศัพท์แบบหยอดเหรียญน่าจะเห็นตอนเรากดเบอร์)
นายสองส่งข้อความมาทุกวันเราก็ไม่ได้ตอบและข้อความก็น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆประมาณว่าอยากเป็นแฟนกับเธอจัง
วันไหนไม่เห็นหน้าเธอแล้วจะตาย เราก็รู้สึกไม่ปลอดภัยมากก วันหนึ่งเราขี่จักรยานไปซื้อกับข้าวนายสองขับมอเตอร์ไซค์
สวนมาแล้วทำมือรักส่งให้เรารีบขับหนี แต่นายสองก็ขับตามิราจนถึงบ้านตอนนั้นเรากลัวมาก เราควรทำไงดีเราไม่กล้าบอก
แม่หหรือพ่อเพราะนายสองชอบมาทำตัวสนิทพ่อแม่เราและพ่อแม่เราก็เรียกใช้นายสองบ่อยๆเช่นซ่อม ทีวี ... เราควรทำไงดี
ถึงจะหนีจากนายสองคนโรคจิตได้
ควรทำไงดีกับพวกโรคจิต
วันหนึ่งม้ชายชื่อนายสองมานั่งกินเป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆตอนแากก็ไม่ได้ผิดสังเกตุอะไร
แต่เราเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัยเมื่อเดินผ่านนายสองชอบมองหน้าเราและยิ้มแต่เราก็ไม่ได้
ยิ้มตอบทำหน้าเฉยๆ และเป็นอย่างนี้มาเรื่อยๆ และเรารู้สึกฟม่ปลอดภัยมากขึ้นเรื่อยๆ
และวันหนึ่งมีเบอร์ปริศนาส่งข้อความมาหาเราบอกว่าวันนี้เห็นหน้าเธอมีความสุขจัง บลาๆ
ทุกวัน เราเริ่มกลัวมากขึ้นจนตอนหลังจากนั้นเราสืบรู้มาว่าเบอร์นั้นเป็นเบอร์นายสอง(เราไม่รู้ว่านายสอง
เอาเบอร์เรามาจากไหนน่าจะเป็นตอนเราเติมเงินโทรศัพท์แบบหยอดเหรียญน่าจะเห็นตอนเรากดเบอร์)
นายสองส่งข้อความมาทุกวันเราก็ไม่ได้ตอบและข้อความก็น่ากลัวขึ้นเรื่อยๆประมาณว่าอยากเป็นแฟนกับเธอจัง
วันไหนไม่เห็นหน้าเธอแล้วจะตาย เราก็รู้สึกไม่ปลอดภัยมากก วันหนึ่งเราขี่จักรยานไปซื้อกับข้าวนายสองขับมอเตอร์ไซค์
สวนมาแล้วทำมือรักส่งให้เรารีบขับหนี แต่นายสองก็ขับตามิราจนถึงบ้านตอนนั้นเรากลัวมาก เราควรทำไงดีเราไม่กล้าบอก
แม่หหรือพ่อเพราะนายสองชอบมาทำตัวสนิทพ่อแม่เราและพ่อแม่เราก็เรียกใช้นายสองบ่อยๆเช่นซ่อม ทีวี ... เราควรทำไงดี
ถึงจะหนีจากนายสองคนโรคจิตได้