ปกติเป็นคนที่ดูละครบ้าง แต่ส่วนมากแค่เปิดผ่าน ๆ แล้วทำงานอย่างอื่นไปด้วย
แต่เมื่อ ศุกร์ เสาร์ที่ผ่านมา เปิดละคร และทำงานบ้านเพลิน ๆ ไม่ได้ดูนะ แต่ฟังเอา
ความรู้สึกว่าบทละครมันเหมือนบทพูดที่คนทั่วไปพูดกันจริง ๆ ไม่มีวิ๊ดว๊ายให้แสบหู
ไม่โอเวอร์แอคติ้ง มันเนิบ ๆ มันเย็น ๆ มันลึกซึ้ง เลยตั้งใจกลับมานั่งดู
พอได้ดูก็ เฮ้ยมันมีอะไรมากกว่านั้นอีกนะ ทุกตัวละครมันมีปมให้ติดตาม
แบบค่อยเฉลย ๆ ความเป็นมาเป็นไปทีละนิด นาน ๆ จะมีละครแบบนี้ให้ดูซักที
เหมือนไม่ดูละคร แต่ดูคนธรรมดาทั่วไปเค้าคุยกัน ชอบมาก นับถือคนเขียนบทจริง ๆ ค่ะ
ปล.เมื่อวานชอบฉากที่เป็ดปุ๊กเกือบถูกเจ้านายปลด แล้วร้องไห้ แล้วโทรหาพ่อ
แล้วบอกพ่อว่าแค่อยากจะคุยกับใครซักคน ทำเราสะอึกเหมือนกันนะ