เล่าเรื่องภาวนาช่วงปีใหม่

ช่วงปีใหม่เราไปบวชเนกขัมมะที่วัดตรีวิสุทธิธรรมมา ก็เป็นเหมือนเด็กนักเรียนหลังห้องค่ะ ขยันบ้าง ง่วงก็หลับบ้าง >\\< เพิ่งเคยไปภาวนาอยู่วัดนานขนาดนี้เป็นครั้งแรก (เก้าวัน) ตอนแรกก็สงสัยว่าจะอยู่ได้ถึงไหม โทรไปเล่าพี่ chaosy เขาก็ให้กำลังใจมาค่ะ แล้วก็อยู่ได้จริงๆ ตอนอยู่ไม่ได้นับวันนับคืนด้วยซ้ำ พอใกล้ครบวันถึงรู้ว่า อ้าว จะครบแล้วเหรอ 555

ต้องขอบคุณพี่ chaosy มากๆ ที่เคยชวนมาบวช รู้สึกจะชวนบวชรักษาโรคตอนที่เราบอกว่าป่วย แล้วก็ให้กำลังใจ แล้วก็ให้คำแนะนำดีๆ มากมายระหว่างอยู่ที่วัด ถ้าความรู้สึกเราไม่ผิด ตอนอยู่ใกล้ๆ เราสัมผัสได้ว่าพี่เขามีความเมตตามากค่ะ

ขอตั้งเป็นกระทู้ของตัวเองนะคะ เพราะเรื่องที่จะนำมาเขียนได้มีหลายอย่างมาก แต่คงไม่ได้เขียนทีเดียวจบ จะทยอยนำมาเล่าค่ะ ถือเป็นการส่งการบ้านกับพี่ๆ เพื่อนๆ ด้วย มีอะไรก็ขอความกรุณาช่วยแนะนำด้วยนะคะ _/\_

************

แต่ก่อนเราร้องไห้น้อยมาก ขนาดที่อาจจำไม่ได้ว่าร้องไห้ครั้งล่าสุดเมื่อไหร่ ระยะหลังนี้รู้สึกปลื้มหรือซาบซึ้งกับธรรมะอะไรง่ายขึ้น ก็จะน้ำตาซึมบ้างอะไรบ้างตามโอกาส ตอนมาอยู่ที่วัดนี่ยิ่งบ่อน้ำตาตื้นเลย ร้องไห้เยอะจนตัวเองแปลกใจ

ในช่วงเก้าวันนี้มีร้องไห้สามแบบ

หนึ่งคือจากความทุกข์ ก่อนมาวัดก็มีเรื่องที่ใจมันเศร้าอยู่แล้ว แล้วก็ยังคิดไม่ตก แล้วก็มีสัญญาอะไรต่างๆ ที่เราเป็นทุกข์กับมัน

สองคือความปลื้มหรือซาบซึ้งแบบที่กล่าวมาแล้ว

สามเป็นตัวใหม่ น่าจะเป็นปิติ คือเราว่าเราก็รู้สึกเฉยๆ นะ แต่น้ำตามันไหลมาเอง