//....................//
ขอแช่งคนใจร้ายให้ไม่ตายดีทุกคน
6.35 น. ขับรถออกไปกดสตางค์ที่ตู้เอทีเอ็มในมหาวิทยาลัย
7.10 น. นั่งกินข้าวแกงข้างทางตรงข้ามเซเว่น 2 ถนนสาย มอ.
7.40 น. ขับรถกลับบ้าน
7.52 น. ถึงบ้านละ
ครูเจี้ยบ : อาจารย์แมวที่ไหนมานอนร้องหน้าบ้านอาจารย์นี้
ผม : ไหนละครู
ครูเจี๊ยบจับแมวเด็กเล็กมากลุกขึ้นมาจากพื้น..คอน้องเขาห้อยร่องแร่ง
ผมถามว่ามันเป็นอะไร..ครูเจี๊ยบสันนิษฐานว่าโดนกัดตั้งแต่เมื่อคืนนี้
ผมเอามือจับๆดูจึงเห็นรอยแผลเป็นรูเบ้อเริ่มที่คอของน้องเขา
ที่คอมีเลือดไหลซึมอยู่
ครูเจี๊ยบบอกว่ามันร้องมาตั้งแต่เมื่อคืนที่หน้าบ้านอาจารย์ (ใต้ท้องรถ)
ไม่ทันที่ครูเจี๊ยบจะพูดจบ..ผมคว้าตะกร้าเก่าๆเอาผ้ารองแล้วเอาน้องเขาใส่ตะกร้า
พูดปลอบโยนว่า “เดี๋ยวป๊าพาไปหาหมออดทนหน่อยนะลูก”
น้องเขากระตุกตัวกึกๆเหมือนจะชักอยู่ตลอดเวลาตาก็จ้องมองผมเขม็ง
ผมเอามือลูบตาแล้วบอกว่า “ไม่ต้องกลัวๆทำใจดีๆ”ว่าแล้วก็ออกรถเหยียบมิดคันเร่งแหวกฝูงชน
ซึ่งกำลังพาลูกไปเที่ยวงานวันเด็กที่ มหาวิทยาลัยจัดขึ้น
ผมขับตรงไปทางสะพานปลาโดยไม่ยกเท้าจากคันเร่งแม้จะเข้าโค้งหักศอกหรือผ่านสี่แยก
พอถึงทางตรงสายนาเกลือก็แซงทุกคันข้างหน้า..เพราะตอนนี้น้องที่นอนอยู่ในตะกร้าแน่นิ่งไปแล้ว
ผมเอามือตบตะกร้าเรียกน้อง เสียงร้อง “แม๊ววววว” ดังขึ้นผมบอก “สู้ๆนะลูกเห็นป้ายโรงพยาบาลแล้ว”
พอถึงโรงพยาบาลผมรีบคว้าตะกร้าพาน้องข้ามถนนอย่างเร่งรีบ..เหมือนจะเป็นเหตุบังเอิญก็สุดจะคาดเดา
ผมเจอหมอดา ซึ่งคุณหมอเพิ่งจอดรถที่ขับมาจากนราธิวาสพอดี
หมอบอกให้ผมรีบ..ผมก็เอาน้องไปเข้าห้องพักฟื้น
ตัวและตาน้องเขาซีดแต่ก็จ้องมองดูผมตลอดเวลา
ผมเอามือจับคางน้องและบอกว่า “ถึงมือหมอแล้วลูกไม่เป็นไรแล้ว”
น้องเขาร้อง “แม๊ววววว”เหมือนจะรับรู้
ผู้ช่วยหมอบอกให้ผมไปกรอกประวัติผมบอกไปว่ายังไม่รู้จักน้องเขาเลยครับเพิ่งเจอกันแล้วก็พามานี่แหละยังไม่รู้ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายด้วยซ้ำไป..ผู้ช่วยหมอก็บอกว่างั้นกรอกประวัติพี่ค่ะ
ส่วนน้องก็เดาๆเอาแล้วตั้งชื่อให้ด้วยนะคะ
ผมก็กรอกประวัติไปและถามคุณหมอดาว่าขนาดนี้น่าจะสักกี่ขวบ
คุณหมอดาเปิดปากดูฟัน (มั้ง) แล้วบอกว่าประมาณ 1-2 เดือนค่ะ...
โอยยยยย..ใครนะช่างใจร้ายน้องเขายังเด็กก็เอาน้องมาทิ้ง..แล้วน้องก็โดนทำร้าย..
แล้วอยากรู้ว่าทำไมเลือกทิ้งหน้าบ้านผม
ถ้าดูแลน้องเขาไม่ได้มาตะโกนบอกผมเลยผมจะเลี้ยงให้...อยากรู้นักว่า..ทำไม
ผมเอามือจับและลูบน้องขณะหมอโกนขนและให้น้ำเกลือ
แผลเป็นรูรอยใหญ่มากรอยเขี้ยวที่กัดคมและลึกมาก..
หมอบอกว่าไม่รู้ถูกเส้นประสาทไหมเพราะน้องตัวเกร็งและชักกระตุกตลอดเวลา..
แต่พอเวลาผมเอามือลูบและปลอบน้องจะเงียบลงและนอนหายใจเบาๆ
หมอบอกว่าต้องเอาเข้าตู้ออกซิเจนเพื่อคลายกล้ามเนื้อและอาการช็อกผมว่าแล้วแต่หมอเลยครับ
แล้วก็สอบถามวิธีการรักษาหมอบอกให้น้องแอดมิด
ผมนึกถึงรายได้ของผมแป้บนึงแล้วก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
พอให้น้ำเกลือและหมอกำลังจะเอาไปเข้าตู้ผมดูว่าน้องเขาแย่มากแล้ว..
หมอบอกว่าถ้ากำลังใจน้องดีน้องจะรอด..ผมเอามือลูบหัวและบอกว่า “สู้ๆนะครับขอให้หนูๆสู้ๆเมื่อหายแล้วรับรองว่าป๊าจะเลี้ยงและรักหนูอย่างลูกคนหนึ่งเลย” น้องเขามองผมและเหมือนจะร้องหรือพูดอะไรแต่ไม่มีเสียงออกมาเสียแล้ว..พอผมลุกจากเก้าอี้ปล่อยมือจากน้อง..น้องก็ร้องลั่นเสียงดังไปทั่วผมต้องเอามือลูบหัวปลอบบอกไม่เป็นไรๆ..ไปรักษาให้หายเดี๋ยวป๊ามารับ...ผมจ่ายเงินค่ามัดจำ 500 แล้วจากมาด้วยความว้าวุ่นใจ
สุดท้ายผมอยากถามท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ครับ
ลองทายสิว่าผมตั้งชื่อน้องเขาว่าอะไร
พยางค์เดียวครับ
1.อักษร ป.
2.อักษร ร
3.อักษร ข.
ปล.ผมไม่สามารถถ่ายรูปน้องให้ดูได้นะครับเพราะสงสารน้อง
ไม่อยากให้ใครเห็นในช่วงที่น้องเขาทุรนทุรายมันดูไม่สวยงามเท่าไหร่
แต่สัญญาว่าถ้าน้องหายดีแล้วรับรองทุกคนได้เห็นน้องในอิริยาบถน่ารักๆแน่นอน
ขนาดน้องยังเจ็บปวดอยู่ยังน่ารักมากมายครับ
และผมจะถือว่าน้องคือของขวัญสุดวิเศษที่ผมได้ในปีนี้
ของขวัญวันเด็ก
ขอแช่งคนใจร้ายให้ไม่ตายดีทุกคน
6.35 น. ขับรถออกไปกดสตางค์ที่ตู้เอทีเอ็มในมหาวิทยาลัย
7.10 น. นั่งกินข้าวแกงข้างทางตรงข้ามเซเว่น 2 ถนนสาย มอ.
7.40 น. ขับรถกลับบ้าน
7.52 น. ถึงบ้านละ
ครูเจี้ยบ : อาจารย์แมวที่ไหนมานอนร้องหน้าบ้านอาจารย์นี้
ผม : ไหนละครู
ครูเจี๊ยบจับแมวเด็กเล็กมากลุกขึ้นมาจากพื้น..คอน้องเขาห้อยร่องแร่ง
ผมถามว่ามันเป็นอะไร..ครูเจี๊ยบสันนิษฐานว่าโดนกัดตั้งแต่เมื่อคืนนี้
ผมเอามือจับๆดูจึงเห็นรอยแผลเป็นรูเบ้อเริ่มที่คอของน้องเขา
ที่คอมีเลือดไหลซึมอยู่
ครูเจี๊ยบบอกว่ามันร้องมาตั้งแต่เมื่อคืนที่หน้าบ้านอาจารย์ (ใต้ท้องรถ)
ไม่ทันที่ครูเจี๊ยบจะพูดจบ..ผมคว้าตะกร้าเก่าๆเอาผ้ารองแล้วเอาน้องเขาใส่ตะกร้า
พูดปลอบโยนว่า “เดี๋ยวป๊าพาไปหาหมออดทนหน่อยนะลูก”
น้องเขากระตุกตัวกึกๆเหมือนจะชักอยู่ตลอดเวลาตาก็จ้องมองผมเขม็ง
ผมเอามือลูบตาแล้วบอกว่า “ไม่ต้องกลัวๆทำใจดีๆ”ว่าแล้วก็ออกรถเหยียบมิดคันเร่งแหวกฝูงชน
ซึ่งกำลังพาลูกไปเที่ยวงานวันเด็กที่ มหาวิทยาลัยจัดขึ้น
ผมขับตรงไปทางสะพานปลาโดยไม่ยกเท้าจากคันเร่งแม้จะเข้าโค้งหักศอกหรือผ่านสี่แยก
พอถึงทางตรงสายนาเกลือก็แซงทุกคันข้างหน้า..เพราะตอนนี้น้องที่นอนอยู่ในตะกร้าแน่นิ่งไปแล้ว
ผมเอามือตบตะกร้าเรียกน้อง เสียงร้อง “แม๊ววววว” ดังขึ้นผมบอก “สู้ๆนะลูกเห็นป้ายโรงพยาบาลแล้ว”
พอถึงโรงพยาบาลผมรีบคว้าตะกร้าพาน้องข้ามถนนอย่างเร่งรีบ..เหมือนจะเป็นเหตุบังเอิญก็สุดจะคาดเดา
ผมเจอหมอดา ซึ่งคุณหมอเพิ่งจอดรถที่ขับมาจากนราธิวาสพอดี
หมอบอกให้ผมรีบ..ผมก็เอาน้องไปเข้าห้องพักฟื้น
ตัวและตาน้องเขาซีดแต่ก็จ้องมองดูผมตลอดเวลา
ผมเอามือจับคางน้องและบอกว่า “ถึงมือหมอแล้วลูกไม่เป็นไรแล้ว”
น้องเขาร้อง “แม๊ววววว”เหมือนจะรับรู้
ผู้ช่วยหมอบอกให้ผมไปกรอกประวัติผมบอกไปว่ายังไม่รู้จักน้องเขาเลยครับเพิ่งเจอกันแล้วก็พามานี่แหละยังไม่รู้ว่าผู้หญิงหรือผู้ชายด้วยซ้ำไป..ผู้ช่วยหมอก็บอกว่างั้นกรอกประวัติพี่ค่ะ
ส่วนน้องก็เดาๆเอาแล้วตั้งชื่อให้ด้วยนะคะ
ผมก็กรอกประวัติไปและถามคุณหมอดาว่าขนาดนี้น่าจะสักกี่ขวบ
คุณหมอดาเปิดปากดูฟัน (มั้ง) แล้วบอกว่าประมาณ 1-2 เดือนค่ะ...
โอยยยยย..ใครนะช่างใจร้ายน้องเขายังเด็กก็เอาน้องมาทิ้ง..แล้วน้องก็โดนทำร้าย..
แล้วอยากรู้ว่าทำไมเลือกทิ้งหน้าบ้านผม
ถ้าดูแลน้องเขาไม่ได้มาตะโกนบอกผมเลยผมจะเลี้ยงให้...อยากรู้นักว่า..ทำไม
ผมเอามือจับและลูบน้องขณะหมอโกนขนและให้น้ำเกลือ
แผลเป็นรูรอยใหญ่มากรอยเขี้ยวที่กัดคมและลึกมาก..
หมอบอกว่าไม่รู้ถูกเส้นประสาทไหมเพราะน้องตัวเกร็งและชักกระตุกตลอดเวลา..
แต่พอเวลาผมเอามือลูบและปลอบน้องจะเงียบลงและนอนหายใจเบาๆ
หมอบอกว่าต้องเอาเข้าตู้ออกซิเจนเพื่อคลายกล้ามเนื้อและอาการช็อกผมว่าแล้วแต่หมอเลยครับ
แล้วก็สอบถามวิธีการรักษาหมอบอกให้น้องแอดมิด
ผมนึกถึงรายได้ของผมแป้บนึงแล้วก็ตอบตกลงอย่างไม่ลังเล
พอให้น้ำเกลือและหมอกำลังจะเอาไปเข้าตู้ผมดูว่าน้องเขาแย่มากแล้ว..
หมอบอกว่าถ้ากำลังใจน้องดีน้องจะรอด..ผมเอามือลูบหัวและบอกว่า “สู้ๆนะครับขอให้หนูๆสู้ๆเมื่อหายแล้วรับรองว่าป๊าจะเลี้ยงและรักหนูอย่างลูกคนหนึ่งเลย” น้องเขามองผมและเหมือนจะร้องหรือพูดอะไรแต่ไม่มีเสียงออกมาเสียแล้ว..พอผมลุกจากเก้าอี้ปล่อยมือจากน้อง..น้องก็ร้องลั่นเสียงดังไปทั่วผมต้องเอามือลูบหัวปลอบบอกไม่เป็นไรๆ..ไปรักษาให้หายเดี๋ยวป๊ามารับ...ผมจ่ายเงินค่ามัดจำ 500 แล้วจากมาด้วยความว้าวุ่นใจ
สุดท้ายผมอยากถามท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้ครับ
ลองทายสิว่าผมตั้งชื่อน้องเขาว่าอะไร
พยางค์เดียวครับ
1.อักษร ป.
2.อักษร ร
3.อักษร ข.
ปล.ผมไม่สามารถถ่ายรูปน้องให้ดูได้นะครับเพราะสงสารน้อง
ไม่อยากให้ใครเห็นในช่วงที่น้องเขาทุรนทุรายมันดูไม่สวยงามเท่าไหร่
แต่สัญญาว่าถ้าน้องหายดีแล้วรับรองทุกคนได้เห็นน้องในอิริยาบถน่ารักๆแน่นอน
ขนาดน้องยังเจ็บปวดอยู่ยังน่ารักมากมายครับ
และผมจะถือว่าน้องคือของขวัญสุดวิเศษที่ผมได้ในปีนี้