รถไฟความเร็วสูงยังไม่พร้อมกับเมืองไทย

“รถไฟความเร็วสูงยังไม่พร้อมกับเมืองไทย”

เขาบอกจากหลังพวงมาลัยเฟอร์รารี่
เราแย้งว่า “มันทำให้คนกินดีอยู่ดี”
เขาถามกลับว่า “คุณจะอยู่จนใช้หนี้หมดมั้ย?”
.     .     .     .     .     .     .
เราบอก “เพื่ออนาคตลูกหลาน...ควรเร่ง”
เขาบอก “เศรษฐกิจพอเพียงน่ะเอ็ง...รู้จักไหม”
เราบอก “ต้องทำ...เพื่อให้ความเหลื่อมล้ำหมดไป”
เขาปิดประตูรถคันที่สามใส่...”ทำไม่ได้...ไม่ควร”
.     .     .     .     .     .     .
เราบอก “คนจนจะมีรถไฟฟ้าใช้”
เขาบอก “จะเอาไปทำไม...ชาวนา ชาวไร่ ชาวสวน”
เราบอก “ลูกหลานจะเป็นอย่างไร...ขอให้ท่านทบทวน”
เขาบอก “ลูกเราอยู่เมืองนอกล้วนๆ...ไม่เดือดร้อนใดใด”
.     .     .     .     .     .     .
เอาเถอะ...เรายอม!!!
“รถไฟความเร็วสูงไม่มีวันพร้อม...ไม่ว่าวันไหน”
เพราะมองจากคฤหาสถ์ชั้นบน...”คนจน” จึงเหลือตัวเท่าเหลือบไร
“มี” เท่าที่เขา “อยากให้” ... และจะไม่มีวัน “ได้” ในสิ่งที่ “อยากมี”