นั่งส้วมคุยกับตัวเอง ตอนที่1 ซักครั้งใน1วัน
มันเป็นชีวิตประจำวันของผมนะ หรือ แทบจะทุกคน ที่ต้องเข้าห้องน้ำ ห้องส้วม หรือบางคนอาจจะไม่ทุกวัน ส่วนตัวเราเองแทบจะทุกวัน อาจารย์ชีวะ ตอนมอปลายบอกไว้ว่ากล้ามเนื้อหูรูดแต่ละคนทำงานได้ดีไม่เท่ากันเพื่อนผม กินปุ๊ปออกปั๊ปแทบจะไม่เก็บอาหารเลยรึอย่างไร
แต่การนั่งส้วมของผมนั้นอาจจะยาวนานหน่อย ใครต่อคิวต้องทำใจหน่อย ถึงขั้นประท้วงลงไม้ลงมือหน้าส้วมเลยก็ว่าได้ เพราะผมไม่ค่อยจะยอมใครง่ายๆในเรื่องนี้ ดังนั้นเรื่องขี้จึงสำคัญกับผมมากตราบจนชีวิตนี้ ก็ขอไว้หนึ่งอย่างละกันในเรื่องนี้ประเด็นนี้
การนั่งส้วมไม่เพียงแต่ไปนั่งขี้นะ ผมว่ามันสงบดี(ถ้าไม่ไปขี้ในผับ หรือสาธารณะ อะนะ) และหลายคนฟันธงแล้วว่าขี้ที่บ้านตัวเองมีความสุขที่สุด ผมไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินประโยคหนึ่งที่ว่า "ไปปลดทุกข์ " ในยามที่เรารีบไปขี้ มันการันตีความสุขได้จริงๆประโยคนี้ ยิ่งถ้าการขี้ของเรา ผ่านระยะเวลาการอัดอั้นมานาน จนวินาทีสุดท้ายที่ได้พรั่งพรูออกมา ร้อยทั้งร้อย แมร่งเอ๊ย สวรรค์บรรดาลจริงๆสุขไหนจะเทียบเคียงได้นั้นแทบไม่มี และเป็นไปไม่ได้ที่ การปลดปล่อยจะไม่ทำให้เบาสบาย โล่ง ยิ่งกว่าได้ลาภและเกียรติยศ ชื่อเสียง เงินทอง ความสุขของการได้ขี้ เป็นบรรทัดฐานเดียวกัน เสมอภาคกัน ไร้ซึ่งการแบ่งชั้นวรรณะ และฐานะต่างๆ
การนั่งขี้ของผมมันเปรียบเสมือนได้คุยกับตัวเราเอง ทบทวนเรื่องราวในชีวิต ทั้งที่ผ่านมาและที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากล้างตูดออกจากส้วมไป ภายในบรรยากาศที่เงียบสงบ ผสมกับการปลดปล่อยตามอัธยาศัย มันเหมือนห้องประชุมส่วนตัวในยามที่สมองต้องวางแผน ทั้งเรื่องชีวิต เรื่องงาน การตัดสินใจต่างๆนาๆ บางครั้งก็มีพฤติกรรมแปลกที่ใครมิอาจจะรู้ เมื่อตัวเราต้องอยู่กับตัวเรา ในห้องๆหนึ่ง มันมีสมาธิดีนะครับกับการได้นั่งคิดพิจารณา ผมใช้จังหวะความคิด สลับกับจังหวะของการปลดปล่อย เราจะรู้ตัวเราเสมอว่าหนังชีวิตในส้วมมันจะเริ่มและใกล้จบตอนไหน
ผมนั่งหลับก็บ่อย เล่นเกม ฟังเพลง หลับตา นับตังค์ หรือแม้แต่ของกินที่ติดเข้ามาก็กินได้ แต่ซักครั้งของหลายๆคนซึ่งผมก็ไม่แน่ใจเท่าไร ว่าจะมีซักมื้อไหมในนั้น เอาจานข้าวเข้าไปด้วย หรือถ้วยมาม่าก็เคยมี ผมยกมือว่าเคย (แต่ตอนนั้น จำว่าสมัยประถมนะครับ อิอิ) แต่คุณอาจจะไม่ใช่เลยซักครั้ง
ในหนึ่งวัน ลองอยู่กับตัวเอง แล้วคุณจะรู้ว่าคุณ คือใคร?
เกิดมาทำไม ทำไมกูต้องมานั่งขี้ตรงนี้ ข้างนอกมีใคร สารพันความคิด
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ และยังไม่ได้เรียบเรียงอะไร
เพราะผมห่างหายจากการบันทึกเรื่อง ให้เป็นราว ยาวนานมาก เดี๋ยวมีต่อ
แต่พอมาต่อ ดันไม่มีอารมณ์เขียน เป็นเงี๊ยะชีวิต ไปขี้ดีกว่า..
นั่งส้วมคุยกับตัวเอง ตอนที่1 ซักครั้งใน1วัน
มันเป็นชีวิตประจำวันของผมนะ หรือ แทบจะทุกคน ที่ต้องเข้าห้องน้ำ ห้องส้วม หรือบางคนอาจจะไม่ทุกวัน ส่วนตัวเราเองแทบจะทุกวัน อาจารย์ชีวะ ตอนมอปลายบอกไว้ว่ากล้ามเนื้อหูรูดแต่ละคนทำงานได้ดีไม่เท่ากันเพื่อนผม กินปุ๊ปออกปั๊ปแทบจะไม่เก็บอาหารเลยรึอย่างไร
แต่การนั่งส้วมของผมนั้นอาจจะยาวนานหน่อย ใครต่อคิวต้องทำใจหน่อย ถึงขั้นประท้วงลงไม้ลงมือหน้าส้วมเลยก็ว่าได้ เพราะผมไม่ค่อยจะยอมใครง่ายๆในเรื่องนี้ ดังนั้นเรื่องขี้จึงสำคัญกับผมมากตราบจนชีวิตนี้ ก็ขอไว้หนึ่งอย่างละกันในเรื่องนี้ประเด็นนี้
การนั่งส้วมไม่เพียงแต่ไปนั่งขี้นะ ผมว่ามันสงบดี(ถ้าไม่ไปขี้ในผับ หรือสาธารณะ อะนะ) และหลายคนฟันธงแล้วว่าขี้ที่บ้านตัวเองมีความสุขที่สุด ผมไม่แปลกใจเลยที่ได้ยินประโยคหนึ่งที่ว่า "ไปปลดทุกข์ " ในยามที่เรารีบไปขี้ มันการันตีความสุขได้จริงๆประโยคนี้ ยิ่งถ้าการขี้ของเรา ผ่านระยะเวลาการอัดอั้นมานาน จนวินาทีสุดท้ายที่ได้พรั่งพรูออกมา ร้อยทั้งร้อย แมร่งเอ๊ย สวรรค์บรรดาลจริงๆสุขไหนจะเทียบเคียงได้นั้นแทบไม่มี และเป็นไปไม่ได้ที่ การปลดปล่อยจะไม่ทำให้เบาสบาย โล่ง ยิ่งกว่าได้ลาภและเกียรติยศ ชื่อเสียง เงินทอง ความสุขของการได้ขี้ เป็นบรรทัดฐานเดียวกัน เสมอภาคกัน ไร้ซึ่งการแบ่งชั้นวรรณะ และฐานะต่างๆ
การนั่งขี้ของผมมันเปรียบเสมือนได้คุยกับตัวเราเอง ทบทวนเรื่องราวในชีวิต ทั้งที่ผ่านมาและที่กำลังจะเกิดขึ้นหลังจากล้างตูดออกจากส้วมไป ภายในบรรยากาศที่เงียบสงบ ผสมกับการปลดปล่อยตามอัธยาศัย มันเหมือนห้องประชุมส่วนตัวในยามที่สมองต้องวางแผน ทั้งเรื่องชีวิต เรื่องงาน การตัดสินใจต่างๆนาๆ บางครั้งก็มีพฤติกรรมแปลกที่ใครมิอาจจะรู้ เมื่อตัวเราต้องอยู่กับตัวเรา ในห้องๆหนึ่ง มันมีสมาธิดีนะครับกับการได้นั่งคิดพิจารณา ผมใช้จังหวะความคิด สลับกับจังหวะของการปลดปล่อย เราจะรู้ตัวเราเสมอว่าหนังชีวิตในส้วมมันจะเริ่มและใกล้จบตอนไหน
ผมนั่งหลับก็บ่อย เล่นเกม ฟังเพลง หลับตา นับตังค์ หรือแม้แต่ของกินที่ติดเข้ามาก็กินได้ แต่ซักครั้งของหลายๆคนซึ่งผมก็ไม่แน่ใจเท่าไร ว่าจะมีซักมื้อไหมในนั้น เอาจานข้าวเข้าไปด้วย หรือถ้วยมาม่าก็เคยมี ผมยกมือว่าเคย (แต่ตอนนั้น จำว่าสมัยประถมนะครับ อิอิ) แต่คุณอาจจะไม่ใช่เลยซักครั้ง
ในหนึ่งวัน ลองอยู่กับตัวเอง แล้วคุณจะรู้ว่าคุณ คือใคร?
เกิดมาทำไม ทำไมกูต้องมานั่งขี้ตรงนี้ ข้างนอกมีใคร สารพันความคิด
เอาเป็นว่าเรื่องนี้ยังไม่จบ และยังไม่ได้เรียบเรียงอะไร
เพราะผมห่างหายจากการบันทึกเรื่อง ให้เป็นราว ยาวนานมาก เดี๋ยวมีต่อ
แต่พอมาต่อ ดันไม่มีอารมณ์เขียน เป็นเงี๊ยะชีวิต ไปขี้ดีกว่า..