สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรา ปกติเองก็เข้ามาอ่านๆส่องๆห้องแป้งอยู่แล้ว แต่วันนี้มีโอกาสได้สมัครสมาชิกเลยขอพลีชีพตัวเองสักหน่อย

เราทำงานมา 5 ปีแล้ว เป็นงานบิรการด้านสาธารณสุข สมัยเรียนเราเรียนอยู่ในระดับดีพอใช้ สอบได้ที่1 ของห้องตลอด ม.ปลาย ตอนแอดมิชชั่นก็สามารถ Entrance ด้วยคะแนนสูงสุดในโรงเรียน ( แต่เกรดเราไม่ได้สูงสุดนะคะ 3.6 นิดๆ มีเพื่อนได้ 3.9+ อีก ) ตอนเรียนมหาวิทยาลัย เราก็เด็กธรรมดาๆ ตั้งใจเรียนให้ดี เพราะพ่อแม่คาดหวังกับเรามาก นิสัยเราตอนเรียนชอบเทคโนโลยี มือถือฉันต้องเริศต้องชิคและนำสมัย พ่อแม่ถึงบ่นก็ซื้อให้ เพื่อนๆก็ชอบยืมเล่นและเราก็ไม่หวงของด้วย มือถือเราเพลงต้องใหม่อยู่เสมอ เพื่อนๆต้องขอบลูต่อตลอด อีกเรื่องคือชอบของแบรนด์เนม ชอบอ่านนิตรสารแฟชั่น เสื้อผ้าสวยๆ เราชอบมาก แต่ก็มีเราสนใจอยู่คนเดียว เพื่อนๆรุ่นเดียวกันไม่ได้สนใจ เราเลยเลิกสนใจไป เพราะซื้อมาใส่อวดใครก็ไม่ได้(ดูนิสัยสิ!!)

เมื่อเราเรียนจบ ได้กลับมางานคืนสู่เหย้าที่โรงเรียน ได้เจอเพื่อนๆสมัยเรียน บางคนสืบทอดกิจการต่อจากพ่อแม่ บางคนลูกวิ่งได้แล้ว มีเป็นแอร์ สจ๊วต ทำMLM เป็นนายทหาร เป็นครู ซึ่งข้อนี่เราก็ไม่ได้คิดอะไร เพราะงานที่เราทำก็ไม่น้อยหน้าใคร แต่ที่ทุกคนมีเหมือนๆกันคืรถใหม่ บางคนรายได้ดี ออกรถยุโรปหรูๆ บางคนก็ออกรถญี่ปุ่นชั้นนำ พวกออกธรรมดาๆก็มี เราเองเริ่มเกิดกิเลส รู้สึกว่าฉันจะน้อยหน้าไม่ได้ ฉันเอนท์เข้ามหาลัยด้วยคะแนนสูงสุดของรุ่น ตอนเรียนฉันนำเทรนด์ตลอด แต่ทำไมฉันยังไม่มี ตอนนั้นคิดแล้วจะต้องออกรถให้ได้และต้องเหนือกว่า นั่งกินนั่งเล่นสักพัก เพื่อนสาวก็เอากระเป๋าแบรนด์เนมมาประชันกัน บางคนใช้กระเป๋าใส่เหรียญของ Alexander McQueen อวดแหวนคาเทียร์ อวดน้ำหอมชาเนล เราฟังก็หูตาตื่น อยากได้อยากมีบ้าง เพราะวันนั้นเราใส่ชุดธรรมดาๆมาก เราเฟลสุดๆ ไม่มีอะไรอวดเพื่อน มือถือกะโหลกๆตกรุ่นของเราก็ไม่กล้าเอาขึ้นมา หลังจากวันนั้น เรากลับมาสนใจแฟชั่นอย่างบ้าคลั่ง เสื้อผ้ากระเป๋าต้องแบรนด์ เรามีเสื้อผ้า Burberry เป็นตู้ๆ รองเท้า กระเป๋าของ Louis Vuitton น้ำหอม Dior ใช้แทบไม่ซ้ำกลิ่น ตอนไปเที่ยวทะเลเรานี่ต้องถอยกระเป๋าเดินใหม่มาอีก 2 ใบ พร้อมเสื้อผ้าสำหรับเที่ยว 3 วัน 2 คืน สิริรวมแล้วอีกเป็นหมื่นๆ  ยิ่งมาทำงานใกล้บ้านได้เจอเพื่อนๆบ่อย เรายิ่งต้องอัพเลเวลเพื่อให้นำพวกนาง แต่เราไม่พูดไม่คุยอวดนะคะ ไม่พรรณาว่าราคาเท่านั้นเท่านี้ พยายามซ้ำให้น้อยครั้งที่สุดและเว้นระยะนานๆ

ตอนนี้เงินเก็บเรามีน้อยมากเมื่อเทียบกับเพื่อนๆที่จบมหาลัยแล้วทำงานมาพร้อมๆกัน เงินที่ขายที่ดินต่างจังหวัดได้ เราก็เอาไปถอย Porsche Cayenne ทั้งๆที่ก็ไม่ค่อยได้ไปไหนไกล เพราะงานก็ยุ่งมากๆแล้ว ขนาดมอเตอร์ไซด์เรายังออก Honda PCX ทั้งหมดนี้แค่อยากยกระดับตัวเองเฉยๆ อยากมีเหมือนคนอื่นมีและต้องมีเหนือกว่า ยิ่งเพื่อนบางคนได้สามีรวยๆเรายิ่งพยายาม เหมือนหัวโขนของตัวเราเอง เราอยากเลิกอยากหยุด แต่ไม่รู้จะทำยังไง เราไม่กล้าปรึกษาพ่อแม่ เพราะพ่อแม่เราก็ไม่รู้หรอกว่ากระเป๋าเสื้อผ้าที่เราซื้อมันแพงและไร้สาระมากๆ แต่เรื่องรถพ่อเราก็ไม่ว่า เพราะพ่อเองก็ชอบ

เราอยากกลับมาเป็นตัวของตัวเอง แต่เราไม่กล้า อยากกลับไปแต่งตัวธรรมดาๆที่ไม่ต้องสนใจแบรนด์ เรารู้ตัวว่าเราเป็นพวกวัตถุนิยมไปซะแล้ว เเต่เราไม่เคยตัดสินใครด้วยเสื้อผ้าที่เขาใส่ รองเท้าที่เขาสวม หรือรถที่เขาขับขี่เลยนะคะ กล้ายืนยันว่าไม่เคย และตอนนี้เราก็อยากให้คนอื่นมองเราแบบนั้นบ้าง เพื่อนๆเราไม่เคยกดดันให้เราตามเทรนด์ บ้าแบรนด์บ้าแฟชั่นนะคะ เรามั่นใจว่าเพื่อนเราดีทุกคน เพื่อนเราทำมาหากินสุจริต แต่ก็ทุกคนทำงานอย่างหนักและทุ่มเทเพื่อนซื้อความสุขเหล่านี้ เราเองต่างหากที่คิดไปเองว่าฉันต้องมีรอย่างงั้นอย่างงี้ บอกตรงๆว่าอยากเลิกนิสัยนี้มากๆ ไม่อยากทำตัวให้เหนือใครจริงๆ

แก้คำผิดนะคะ