กระทู้ รำพึงรำพัน ....

บางที นั่งปล่อยอารมณ์ ทบทวนบางสิ่งบางอย่างในรอบเกือบสิบปีที่ผ่านมา.............

ก็ งง กะตัวเอง ship-หาย...

ตอนพ่อตาย ทักษิณก็ไม่ได้มางานสวดศพ

ตอนยึดอำนาจ ปี ๒๕๔๙ ก็ไม่ได้ไปมีส่วน "ได้เสีย"อะไรกับเขา

ออกมาลุยไป อยู่หลายปี จนยันหน้ามันขึ้นไปยืนประจันหน้ากันได้ (เสมอกัน) จากที่โดนเขาเอาเท้ากดกัว  ประชาชนทั้งประเทศไว้

ก็ไม่เคยไปเสนอหน้ากับใคร เพื่อหาความดีความชอบ

จากวันนั้นจนวันนี้ ยังไม่รู้เลยว่า พรรคไทยรักไทย  พรรคเพื่อไทย  กะไดเข้าประตูพรรค อยู่กงไหน ?

ทั้ง แม่  ทั้งลูกสาว   เคยรอผมกลับบ้านจนดึก  ลูกสาวนั่งร้องไห้ กลัว พ่อ ตาย  แม่เครียดกับลูกชาย กลัวโดนเขาใช้เขตกระสุนจริงยิงเอา

แม่เคยถามว่า "สู้ไปทำไม"  "สู้ไปเพื่ออะไร"  "อยากเล่นการเมือง"

"อยากเป็น ส.ส. อยากเป็นรัฐมนตรีเหรอ"

ผมรู้ดีว่าแม่ผมพูด ประชดเพราะ  แกรู้สันดานของลูกคนนี้ดีว่าไม่เคยคิดมักใหญ่ใฝ่สูงด้วยทางลัด

อะไร ...?

ที่ทำให้ต้องออกมาสู้ขนาดนี้

แทนที่จะเลือกข้างสบาย ๆ ทำอะไรก็ไม่เคยผิด ถึงผิดก็ดึงไว้ จนแก่ตายก่อนสั่งฟ้อง

ดันลงไปคลุกคลี กับ ไพร่ เหม็นสาป ไปผูกเสี่ยวกันคนที่มีการศึกษาเขาช่วยกันดูถูก ดูหมิ่น ดูแคลน

ผมไม่รู้นะว่า ทำไปเพราะอะไร ?

รู้แต่ว่า เวลานั่งมองแม่ นั่งมองลูก มองหลาน ๆ

ผมแค่รู้สึกว่า  ผมไม่อยากให้คนที่ผมรัก ต้องเป็นทาสของใคร

เราเกิดมาบนแผ่นดินนี้   เราทำมาหากินอยู่บนแผ่นดินนี้  เราทำหน้าที่พลเมืองดี ตอบแทนคุณแผ่นดินด้วยภาษีที่มาจากหยาดเหงื่อ ของตระกูลเรามายาวนาน

จู่ ๆ ก็จะเอาโซ่ ตรวน มาตีปลอกใส่ ครอบครัวของเรา

ถามจริง ๆ

พวกคุณคิดว่า พวกคุณเป็นใครกัน ?