ต้องเลิกกับแฟน เพราะแฟนเป็นคนต่างชาติ เราอยู่กันคนละประเทศ
เขาเองก็มีหน้าที่การงาน ที่มั่นคงน้อยกว่าเรา เราไม่อยากไปจากไทย เราเป็นลูกคนเดียว เราต้องดูแลพ่อแม่
ตลอดสองปีที่คบกัน เรามีความสุขมากๆๆ เขาเป็นคน คนที่สอง ที่เข้าใจจิตใจเราอย่างลึกซึ่ง (รองจากพ่อ)
เขาทำให้เรามีความสุข ในเวลาปกติ เขาทำให้เราอบอุ่น สบายใจ มีกำลังใจ ในเวลาที่เราท้อ และนอยด์ แบบที่คนอื่นทำไม่ได้
อาจเป็นเพราะ เรามีหน้าที่การงาน คล้ายๆกัน เราทำงานในบริษัทที่เป็น partner กัน จึงรู้จักองค์กรของกันและกันอย่างดี
เขามีนิสัยคล้ายกับเรา (หาได้ยากมาก) หน้าตาคล้ายกัน รับส่งมุขกันได้ดี (กว่าคนในประเทศของเขาและเรา) เขาดูแลเอาใจใส่เราอย่างมาก จนมีแต่คนอิจฉา เราสัมผัสได้ ว่าเราโชคดีมาก ที่เจอกับเขา แล้วได้รักกัน เราเชื่อ ว่าเราเป็นคู่กัน เพราะคนที่เข้ากับคนยากแบบเรา กลับรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
ตลอดสองปี เขาบินมาหาเราที่ไทยบ่อยมากๆ (ปีละหกครั้ง) ถึงแม้เขาไม่ค่อยมีเงินมาก และไม่เคยไปต่างประเทศ เขาพยายามหางานทำที่ไทย แต่ก็ยาก เพราะเขาพูดไทยไม่ค่อยได้ งานที่เขาหาได้ ก็รายได้ไม่ค่อยดี เขารับไม่ได้ เพราะต้องส่งเงินกลับไปให้พ่อแม่ด้วย มันไม่พอ เขาเองก็กังวล เพราะเรามีหน้าที่การงาน เงินเดือนที่ดีกว่าเขา เขาไม่อยากรู้สึกไม่มีศักดิ์ศรี เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง
สุดท้ายผ่านไปสองปี เขานั่งคิดทบทวน แล้วก็ตีตัวออกห่างเรา เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า "ให้เราจำไว้ ถ้าในอนาคตมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ให้รู้ว่าไม่ได้เป็นเพราะเรานะ แต่เป็นที่เขาพยายามแล้ว แต่มันไม่มากพอ เราต้องเข้มแข็งนะ" เมื่อสองเดือนที่แล้ว เขาบอกเลิกเรา เขาว่า เขามีความฝัน ว่าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น (เพราะเขาไม่เคยมี) หากเขามากับเรา คงอีกนาน กว่าฝันจะเป็นจริง เราร้องไห้ เราบอกเขาว่า เราไม่ต้องรีบ ค่อยเป็นค่อยไป ความรักจะช่วยเราเอง แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว เขาอยากทำตามความฝันของเขา เราอึ้ง ร้องไห้ แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเขา
สำหรับเราแล้ว ไม่สำคัญ ว่าจะต้องมีครอบครัวเร็ว หรือช้า (ถึงแม้ตอนนี้เราจะอายุมาก30 หน่อยๆแล้ว) มันสำคัญว่า เราแน่ใจหรือเปล่า ว่าเขาจะทำให้เรามีความสุขได้ แต่สำหรับเขา ประเทศของเขา คนรีบแต่งงาน เพื่อนเขามีลูกกันหมดแล้ว คงเป็นค่านิยมที่ต่างกัน เขาบอกให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ตอนนี้ ผ่านไปแล้วสองเดือน เราเพิ่งปลดสเตตัสใน fb ที่ว่าเป็นแฟนเขาออกไป ตัวเขาเอง เริ่มพยายามจีบคนใหม่ ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของเขา ตามแนวทางที่เขาบอกเอาไว้แล้ว ว่าต้องการแต่งงาน เราเอง คงทนไม่ได้ ถ้าจะต้องเห็นเขาเจ็บปวด หรือไม่ประสบความสำเร็จ ในชีวิต แบบที่ตั้งใจไว้ แต่เราเองก็เศร้ามาก มันคอยนึกถึงแต่ภาพความทรงจำ ที่สุขสุดๆ ที่ผจญภัย ที่แก้ปัญหา ฝ่าฟันอะไรๆ มาด้วยกัน
เราพยายามคิดว่า ถ้าคู่กันแล้ว คงไม่แคล้วกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ถ้าเขาจะมีคนใหม่เร็วๆนี้ เราคงต้องมองดู และยินดีให้กับเขา ส่วนตัวเรา ไม่อยากมีใครอีกแล้วในชีวิต เราไม่อยากให้เขาเป็นแค่แฟนเก่าคนนึง เพราะเขาพิเศษเกินกว่าจะเป็นแค่คนๆนึงที่ผ่านมาในชีวิต
เรื่องราวมีอีกมากมาย แต่พูดไม่ออก ที่เขียนมาอาจดูเยิ่นเย้อ และเวิ่นเว้อ เราเรียบเรียงอะไรไม่ค่อยออก ทั้งๆที่ปกติก็พอทำได้ ขออนญาตถือเสียว่า เรามาใช้พื้นที่ระบายแล้วกันนะคะ เราบ่นให้พ่อแม่ฟัง เขาปลอบเราได้ดีมาก แต่เรายังไม่หาย และ เราไม่อยากเศร้าให้เขาเห็น เราสงสารพ่อกับแม่ เขียนมายาวมากแล้ว ขอจบด้วยคำๆนึง ที่คาอยู่ในสมองตลอดสองเดือนนี้นะคะ
" If this is so wrong, but why do I feel it so right?" ขอบคุณสำหรับการรับฟังค่ะ
เลิกกับแฟนมาได้สองเดือนแล้ว มันเศร้าแบบยังไม่หาย ขอพื้นที่ระบายค่ะ
เขาเองก็มีหน้าที่การงาน ที่มั่นคงน้อยกว่าเรา เราไม่อยากไปจากไทย เราเป็นลูกคนเดียว เราต้องดูแลพ่อแม่
ตลอดสองปีที่คบกัน เรามีความสุขมากๆๆ เขาเป็นคน คนที่สอง ที่เข้าใจจิตใจเราอย่างลึกซึ่ง (รองจากพ่อ)
เขาทำให้เรามีความสุข ในเวลาปกติ เขาทำให้เราอบอุ่น สบายใจ มีกำลังใจ ในเวลาที่เราท้อ และนอยด์ แบบที่คนอื่นทำไม่ได้
อาจเป็นเพราะ เรามีหน้าที่การงาน คล้ายๆกัน เราทำงานในบริษัทที่เป็น partner กัน จึงรู้จักองค์กรของกันและกันอย่างดี
เขามีนิสัยคล้ายกับเรา (หาได้ยากมาก) หน้าตาคล้ายกัน รับส่งมุขกันได้ดี (กว่าคนในประเทศของเขาและเรา) เขาดูแลเอาใจใส่เราอย่างมาก จนมีแต่คนอิจฉา เราสัมผัสได้ ว่าเราโชคดีมาก ที่เจอกับเขา แล้วได้รักกัน เราเชื่อ ว่าเราเป็นคู่กัน เพราะคนที่เข้ากับคนยากแบบเรา กลับรู้สึกคุ้นเคยกับเขาอย่างมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน
ตลอดสองปี เขาบินมาหาเราที่ไทยบ่อยมากๆ (ปีละหกครั้ง) ถึงแม้เขาไม่ค่อยมีเงินมาก และไม่เคยไปต่างประเทศ เขาพยายามหางานทำที่ไทย แต่ก็ยาก เพราะเขาพูดไทยไม่ค่อยได้ งานที่เขาหาได้ ก็รายได้ไม่ค่อยดี เขารับไม่ได้ เพราะต้องส่งเงินกลับไปให้พ่อแม่ด้วย มันไม่พอ เขาเองก็กังวล เพราะเรามีหน้าที่การงาน เงินเดือนที่ดีกว่าเขา เขาไม่อยากรู้สึกไม่มีศักดิ์ศรี เราก็ไม่รู้จะพูดยังไง
สุดท้ายผ่านไปสองปี เขานั่งคิดทบทวน แล้วก็ตีตัวออกห่างเรา เขาเคยพูดไว้ก่อนหน้านี้ว่า "ให้เราจำไว้ ถ้าในอนาคตมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา ให้รู้ว่าไม่ได้เป็นเพราะเรานะ แต่เป็นที่เขาพยายามแล้ว แต่มันไม่มากพอ เราต้องเข้มแข็งนะ" เมื่อสองเดือนที่แล้ว เขาบอกเลิกเรา เขาว่า เขามีความฝัน ว่าอยากมีครอบครัวที่อบอุ่น (เพราะเขาไม่เคยมี) หากเขามากับเรา คงอีกนาน กว่าฝันจะเป็นจริง เราร้องไห้ เราบอกเขาว่า เราไม่ต้องรีบ ค่อยเป็นค่อยไป ความรักจะช่วยเราเอง แต่เขาได้ตัดสินใจแล้ว เขาอยากทำตามความฝันของเขา เราอึ้ง ร้องไห้ แต่ก็ต้องยอมรับการตัดสินใจของเขา
สำหรับเราแล้ว ไม่สำคัญ ว่าจะต้องมีครอบครัวเร็ว หรือช้า (ถึงแม้ตอนนี้เราจะอายุมาก30 หน่อยๆแล้ว) มันสำคัญว่า เราแน่ใจหรือเปล่า ว่าเขาจะทำให้เรามีความสุขได้ แต่สำหรับเขา ประเทศของเขา คนรีบแต่งงาน เพื่อนเขามีลูกกันหมดแล้ว คงเป็นค่านิยมที่ต่างกัน เขาบอกให้เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน
ตอนนี้ ผ่านไปแล้วสองเดือน เราเพิ่งปลดสเตตัสใน fb ที่ว่าเป็นแฟนเขาออกไป ตัวเขาเอง เริ่มพยายามจีบคนใหม่ ที่เป็นเพื่อนในกลุ่มของเขา ตามแนวทางที่เขาบอกเอาไว้แล้ว ว่าต้องการแต่งงาน เราเอง คงทนไม่ได้ ถ้าจะต้องเห็นเขาเจ็บปวด หรือไม่ประสบความสำเร็จ ในชีวิต แบบที่ตั้งใจไว้ แต่เราเองก็เศร้ามาก มันคอยนึกถึงแต่ภาพความทรงจำ ที่สุขสุดๆ ที่ผจญภัย ที่แก้ปัญหา ฝ่าฟันอะไรๆ มาด้วยกัน
เราพยายามคิดว่า ถ้าคู่กันแล้ว คงไม่แคล้วกัน แต่มันคงเป็นไปไม่ได้แล้ว ถ้าเขาจะมีคนใหม่เร็วๆนี้ เราคงต้องมองดู และยินดีให้กับเขา ส่วนตัวเรา ไม่อยากมีใครอีกแล้วในชีวิต เราไม่อยากให้เขาเป็นแค่แฟนเก่าคนนึง เพราะเขาพิเศษเกินกว่าจะเป็นแค่คนๆนึงที่ผ่านมาในชีวิต
เรื่องราวมีอีกมากมาย แต่พูดไม่ออก ที่เขียนมาอาจดูเยิ่นเย้อ และเวิ่นเว้อ เราเรียบเรียงอะไรไม่ค่อยออก ทั้งๆที่ปกติก็พอทำได้ ขออนญาตถือเสียว่า เรามาใช้พื้นที่ระบายแล้วกันนะคะ เราบ่นให้พ่อแม่ฟัง เขาปลอบเราได้ดีมาก แต่เรายังไม่หาย และ เราไม่อยากเศร้าให้เขาเห็น เราสงสารพ่อกับแม่ เขียนมายาวมากแล้ว ขอจบด้วยคำๆนึง ที่คาอยู่ในสมองตลอดสองเดือนนี้นะคะ
" If this is so wrong, but why do I feel it so right?" ขอบคุณสำหรับการรับฟังค่ะ