ขอระบายหน่อย ไม่รู้จะรับมือกับสามียังไงดี

ทำไมไม่เห็นใจกันบ้าง เราก็เห็นใจเขา ใส่ใจเขาเสมอ เขาไม่เคยใส่ใจเราเลย ที่สำคัญ แคร์ทุกคนบนโลก  ยกเว้นคนในบ้านในครอบครัว   เหตุการณ์ที่ทำให้เราจุกอก ยกตัวอย่างที่จำได้ และไม่นานมานี้
1.    เราจะกินน้ำ กำลังจะเทลงแก้ว เขามาตัดหน้า เทเข้าแก้วตังเอง แล้วบอกว่า ..กินก่อน ..เป็นคนไปซื้อมานะ!!
คือว่า อึ้งกับคำตอบ ว่าตัวเองเป็นคนไปซื้อน้ำมา อ้ะวิเคาระชัดเจนเลย
2.    ออกไปข้างนอก ถ้าเขาไม่หิว เขาจะเริ่งเรากลับบ้าน แต่เรากับลูกหิว แล้วเขาก็ยังไม่สนใจจะขับรถพาไปกินอีก ลองเป็นเขาหิวซิ เนรมิตให้ตัวเองได้กินอย่างเร็วไว และเป็นร้านที่เขาอยากกิน เรามันกินได้ทั้งนั้นนินา
3. เขาต้องแกะถุงอาหารเทใส่ชามให้ตัวเอง แล้วกินอย่างสะบายใจ คนอื่น ช่างเถอะ กรูหิวววว
4.    ทำตัวเหมือนจะขาดใจตาย เมื่อได้อยู่บ้าน อันที่จริงงานมันไม่ยุ่งยาก หรือหนักอะไร เวลาว่างเยอะ แต่กลัวที่จะอยู่บ้าน อาการหนักไหมเหรอ 100 เต็ม 100 เลย
5.    พอเราพลาด ชอบพูดเสียงดังชี้นำความผิดเรา บางทีเราไม่ผิด ก็พูดให้ผิด เอาดีเข้าตัว โอ้ววนี่สามีหรือศัตรูกันแน่
6.    ข้อนี้ เป็นตลอดมาและตลอดไป  พูดอะไร เหมือนไม่ได้ยิน พอถามซ้ำ มันตะคอก ว่าเรา อันนี้เกลียดดดมากๆๆๆ
นึกต่อได้อีก ร้อยกว่าข้อ แต่พิมพ์ไม่ไหวค่ะ
มีคำพูดประโยคหนึ่งจากลูกสาว วัย สามขวบ ครึ่ง บอกตอนพ่อ ไม่อยู๋บ้านในเย็นวันหนึ่ง ว่า  แม่...พ่อไปไหน??
เราบอก ..พ่ออกไปบ้านเพื่อน  ลูกพูดเลยว่า..น่าเบื่อจังแม่ พ่ออกไปกินเหล้าอีกแล้วเหรอเนี่ย!!!
บางทีก้วิ่งตามไปหน้าบ้านถาวว่า พ่อจะไปไหน เขาก็ตอบลูกไม่ได้ เพราะถูกสนตะพายโดยคนอื่น คนในครอบครัวเลย เหมือนมีกันแค่ 2 คนแม่ลูก  
ขอบคุณกับพื้นที่ ที่เราได้ระบายในกระทู้นี้